Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXXV

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »

Władysław Krupka, Krzysztof Pol, Zbigniew Sobala
‹Kapitan Żbik #6: Wzywam 0-21›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKapitan Żbik #6: Wzywam 0-21
Scenariusz
Data wydanialipiec 2015
RysunkiZbigniew Sobala
Wydawca ONGRYS
CyklKapitan Żbik
ISBN9788361596660
Cena12,00
Gatunekkryminał
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Kapitan Żbik: Operacja „Zgładzić docenta”
[Władysław Krupka, Krzysztof Pol, Zbigniew Sobala „Kapitan Żbik #6: Wzywam 0-21” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Gdy w 1969 roku w sprzedaży pojawił się „Diadem Tamary” – pierwszy zeszyt zilustrowany przez Grzegorza Rosińskiego – mogło się wydawać, że od tej pory może być już tylko lepiej. Niestety, kolejny odcinek przygód kapitana Żbika ponownie narysował Zbigniew Sobala. Choć uczciwość nakazuje stwierdzić, że w porównaniu z miniserią „Ryzyko”, pracując nad „Wzywam 0-21” grafik zrobił znaczący postęp.

Sebastian Chosiński

Kapitan Żbik: Operacja „Zgładzić docenta”
[Władysław Krupka, Krzysztof Pol, Zbigniew Sobala „Kapitan Żbik #6: Wzywam 0-21” - recenzja]

Gdy w 1969 roku w sprzedaży pojawił się „Diadem Tamary” – pierwszy zeszyt zilustrowany przez Grzegorza Rosińskiego – mogło się wydawać, że od tej pory może być już tylko lepiej. Niestety, kolejny odcinek przygód kapitana Żbika ponownie narysował Zbigniew Sobala. Choć uczciwość nakazuje stwierdzić, że w porównaniu z miniserią „Ryzyko”, pracując nad „Wzywam 0-21” grafik zrobił znaczący postęp.

Władysław Krupka, Krzysztof Pol, Zbigniew Sobala
‹Kapitan Żbik #6: Wzywam 0-21›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKapitan Żbik #6: Wzywam 0-21
Scenariusz
Data wydanialipiec 2015
RysunkiZbigniew Sobala
Wydawca ONGRYS
CyklKapitan Żbik
ISBN9788361596660
Cena12,00
Gatunekkryminał
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
W 1969 roku cykl opowieści o dzielnym funkcjonariuszu Milicji Obywatelskiej, kapitanie Janie Żbiku, powoli nabierał rozmachu. Planowano kolejne zeszyty, zamawiano scenariusze, potrzebni byli więc także nowi rysownicy. Tym sposobem obok znanego wcześniej Zbigniewa Sobali („Ryzyko”) zadebiutowali kolejni młodzi graficy: kompletnie już dzisiaj zapomniany Jan Rocki („Dziękuję, kapitanie”) oraz Grzegorz Rosiński („Diadem Tamary”), który właśnie zrobił pierwszy krok – a raczej: kroczek – ku wielkiej światowej karierze. Konkurencja stawała się coraz silniejsza, co stopniowo spychało Sobalę na drugi plan; w efekcie w 1969 roku narysował on tylko jeden komiks z serii, w kolejnym również, natomiast w 1971 – dwa ostatnie, by już na dobre oddać pałeczkę Rosińskiemu oraz Bogusławowi Polchowi, których zresztą wkrótce pogodził Jerzy Wróblewski – najdłużej, bo aż przez dekadę, pracujący nad albumikami o Żbiku.
Wróćmy jednak do interesującego nas dzisiaj rozdziału numer sześć (do tej wyliczanki nie dodajemy wydanego po latach zeszytu zbierającego prasowe o komiksy Żbiku, to jest „Pięć błękitnych goździków” oraz „Dziękuję, kapitanie”), czyli „Wzywam 0-21”. Miał on – jako jedyny z całej serii – nietypową okładkę: zamiast rysunku pojawiło się na niej zrobione w leśnej zimowej scenerii zdjęcie przedstawiające milicjanta na tle służbowego samochodu marki warszawa. Produkowano je – na potrzeby MO oraz ORMO (dla mniej zorientowanych: skrót ten oznaczał Ochotniczą Rezerwę Milicji Obywatelskiej) – do 1972 roku. Dlaczego zdecydowano się na umieszczenie takiej właśnie fotografii? Odpowiedzi nasuwają się dwie: Całkiem możliwe, że albo grafik nie zdążył oddać w terminie oryginalnej okładki, albo zwyczajnie chciano się w ten sposób pochwalić radiowozem. W każdym razie to, co widać na zdjęciu w żaden sposób nie nawiązuje do treści komiksu – jego akcja nie rozgrywała się zimą, a i po lesie żaden z bohaterów nie biegał.
Czterdzieści sześć lat po pierwodruku zeszyt ten, jak i inne zilustrowane przez Sobalę, postanowiło wznowić wydawnictwo Ongrys. Nie udało mu się jednak dotrzeć do osób posiadających prawa autorskie do wspomnianego zdjęcia, w efekcie zapadła decyzja o wykonaniu nowej okładki. Wyszła ona spod ręki Anny Heleny Szymborskiej (vide „Uowca”, „Biały Orzel”), która zdecydowała się uwiecznić na niej kapitana Żbika oraz… panią Iwonę (nic więcej na temat kobiety zdradzić nie możemy, nie chcąc psuć przyjemności tym, którzy do tej pory „Wzywam 0-21” nie czytali). Zastanawia tylko jedno: Dlaczego postaci mają tak woskowe twarze, jakby zostały żywcem przeniesione z londyńskiego gabinetu figur Madame Tussaud? Za scenariusz tej części serii odpowiadali Władysław Krupka oraz Krzysztof Pol, dwaj (z trzech) autorzy „Ryzyka”, co akurat wróżyło nieźle. Ale po kolei. Główną postacią, nie licząc Żbika, wokół której kręci się fabuła zeszytu jest niejaki Kowarski. Docent Kowarski. Młody naukowiec z Krakowa, twórca wynalazku tak cennego, że aż zainteresował się nim wywiad Republiki Federalnej Niemiec, który najpierw robił podchody w celu przekupienia badacza, a kiedy okazało się, że nie ma on zamiaru iść na współpracę z kapitalistami, postanowił go… zgładzić.
Właśnie – nie zabić, nie wyeliminować, ale „zgładzić”, jak w czasie zakończonej ćwierć wieku wcześniej wojny zgładzono sześć milionów Żydów. Pamiętajmy, że tego też dokonali Niemcy. Ci źli – z Zachodu, którzy teraz pragną wydrenować mózg wiernego socjalistycznej ojczyźnie docenta (swoją drogą ciekawe, czy „marcowego”). Na dodatek, tej bestialskiej zbrodni chcą dokonać rękoma polskich zdrajców – zwykłych oprychów, którzy dla pieniędzy gotowi są zrobić wszystko. Ale mają pecha. Raz, że Kowarski okazuje się człowiekiem całkiem sprawnym fizycznie i odważnym. Dwa, że bandyci zdają się być zwykłymi nieudacznikami, mocnymi jedynie w gębie. W każdym razie kolejne próby wyeliminowania naukowca zawodzą. Mimo to jego sprawie postanawia przyjrzeć się bliżej milicja. Do Zakopanego, gdzie właśnie docent aktywnie spędza wakacje, udaje się kapitan Żbik. Od tego momentu akcja nabiera przyspieszenia – i to takiego, że naprawdę można sobie skręcić kark. Czego się przy okazji dowiadujemy? Rzeczy niezwykłych – na przykład tego, że Żbik, zdawałoby się, niczym szczególnym niewyróżniający się funkcjonariusz MO, potrafi pilotować samolot. Kiedy się tego nauczył – nie wyjaśniono ani w tym, ani w żadnych z poprzednich zeszytów.
Ciekawa jest także próba wyjaśnienia doniosłości wynalazku Kowarskiego. Pułkownik, który wysyła Żbika do Zakopanego, tłumaczy mu raczej dość oględnie, że wyniki badań docenta „mogą mieć ogromne znaczenie dla wielu dziedzin naszego życia”. Z miejsca rodzi się więc pytanie: To co on wymyślił – perpetuum mobile? Cóż, jest to opatrzone taką klauzulą tajności, że scenarzyści nie zdradzają nic więcej. Ale co tam, wierzymy im na słowo – wszak PRL był krainą miodem i mlekiem płynącą, więc geniuszy naukowych brakować w nim nie mogło. W kilku miejscach czuć we „Wzywam 0-21” smrodek propagandowy, w kilku innych Krupka i Pol pozwolili sobie na nieusprawiedliwione skróty myślowe, sądząc zapewne, że nie warto młodego (ani nawet starszego) czytelnika zamęczać jakimiś wyliczeniami fizycznymi czy matematycznymi. Ale za to można w końcu pochwalić Zbigniewa Sobalę, który w porównaniu z „Ryzykiem” zrobił znaczący krok naprzód. Przede wszystkim zaczął wreszcie zwracać uwagę na tło, dzięki czemu w końcu zaistniał drugi plan; łatwiej rozpoznawalne stały się także twarze bohaterów, choć nie wiedzieć dlaczego, rysownik wciąż uparcie wpisywał dialogi w prostokątne dymki. Widać taki jego urok.
W oryginalnym wydaniu zeszytu na wewnętrznej stronie przedniej okładki znalazł się krótki rysunkowy instruktaż poświęcony ratowaniu tonących (w reedycji Ongrysu został on pomięty), z kolei na tylnej – kolejna odsłona rubryki „Za ofiarność i odwagę”. Tym razem wyróżniono plutonowego Andrzeja Radwańskiego, który podczas motorowodnego patrolu po Wiśle wyciągnął z wody dwóch nieszczęśników – dziesięcioletniego Marka K. i jego ojca Lucjana. Dobrą informacją dla coraz szerszego grona wielbicieli kapitana Żbika była zapewne zapowiedź kolejnego zeszytu – „Śledzić fiata 03-17 WE”. Tylko że na tę odrobinę komiksowego luksusu trzeba było poczekać do 1970 roku.
koniec
9 maja 2016

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Zagubiony w samym sobie
Andrzej Goryl

25 IV 2024

„Czarny Młot” to seria, która miała bardzo intrygujący początek, ciekawie się rozwijała, ale jej zakończenie było co najmniej rozczarowujące. Po drodze ukazało się też kilka komiksów pobocznych, które w większości nie prezentowały zbyt wysokiego poziomu. Podobnie sprawa się ma z najnowszą publikacją z tego uniwersum – albumem „Pułkownik Weird. Zagubiony w kosmosie”.

więcej »

Dyskretny urok showbiznesu
Paweł Ciołkiewicz

24 IV 2024

Nestor Burma to prywatny detektyw, który ma skłonność, naturalną chyba u prywatnych detektywów, do wpadania w tarapaty. Po „Mgle na moście Tolbiac”, „Ulicy Dworcowej 120” oraz „Awanturze na Nation” dostajemy kolejny album z jego przygodami. „Chciałeś mnie widzieć martwą?” to opowieść o intrydze rozgrywającej się w świecie musicali.

więcej »

Przygody małych króliczków
Maciej Jasiński

23 IV 2024

„Opowieści z Bukowego Lasu” to kolejna już seria dla dzieci, którą od roku 2021 publikuje wydawnictwo Egmont. Tym razem mamy do czynienia z cyklem przeznaczonym dla najmłodszych czytelników, którzy dopiero stawiają pierwsze kroki w świecie komiksu.

więcej »

Polecamy

Jedenaście lat Sodomy

Niekoniecznie jasno pisane:

Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński

Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński

Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński

Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński

Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński

„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński

Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.