Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 26 kwietnia 2024

Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.

Komiksy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

komiksowe

Wilusa. Ostatnie godziny Troi
Mikael Coadou; Benjamin Blasco-Martinez
Cienie z Thule
Patrick Mallet; Lionel Marty
Dieter Lumpen
Jorge Zentner; Rubén Pellejero
Czarny młot. Wizje Spiral City
Jeff Lemire, Kelly Thompson, Patton Oswalt; Leonardo Romero, Emi Lenox, Dean Kotz
Shade. Człowiek Przemiany #2
Peter Milligan; Chris Bachalo, Bryan Talbot, Mark Pennington
LastMan #12
Bastien Vivès; Bastien Vivès, Michaël Sanlaville
Świat Akwilonu: Magowie #2: Eragan
Nicolas Jarry; Stéphane Créty
Skarga Utraconych Ziem: Skarga Utraconych Ziem. Sudenne’owie #2: Aylissa
Jean Dufaux; Paul Teng

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

Eskadra narwańców #1 (okładka A)
Pierre Veys; Jean-Michel Arroyo, Vincent Jagerschmidt
Eskadra narwańców #1 (okładka B)
Pierre Veys; Jean-Michel Arroyo, Vincent Jagerschmidt
Thorgal. Saga. Wendigo (oprawa twarda)
Fred Duval; Corentin Rouge
Skorpion #3 (wyd. zbiorcze)
Stephen Desberg; Enrico Marini
Low Moon i inne historie
Jason

więcej »

Władysław Krupka, Michał ‘Śledziu’ Śledziński
‹Komisarz Żbik: Kim jest „Biała Mewa”›

EKSTRAKT:	20%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Kim jest „Biała Mewa”
Scenariusz	Władysław Krupka
Data wydania	listopad 2006
Rysunki	Michał ‘Śledziu’ Śledziński
Wydawca	Mandragora
Cykl	Komisarz Żbik
ISBN-10	83-60352-59-3
Format	24s. 170×260mm
Cena	5,—
Gatunek	kryminał
WWW	Polska strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Kapitan Żbik: Korzeń też psuje się od głowy
[Władysław Krupka, Michał ‘Śledziu’ Śledziński „Komisarz Żbik: Kim jest „Biała Mewa”” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Pierwsza próba reaktywowania postaci Jana Żbika w roli emerytowanego detektywa wspomagającego poznańską policję w sprawie poszukiwań zaginionego obrazu Claude’a Moneta (vide „Tajemnica Plaży w Pourville”) zakończyła się fatalnie. Mimo to trzy lata później podjęto kolejną, choć tym razem Jan nie pojawił się nawet w drobnym epizodzie, główną postacią był natomiast jego wnuk Michał. „Kim jest Biała Mewa?” zapowiadano jako odcinek pierwszy z czterech. Niestety, na nim się skończyło.

Sebastian Chosiński

Kapitan Żbik: Korzeń też psuje się od głowy
[Władysław Krupka, Michał ‘Śledziu’ Śledziński „Komisarz Żbik: Kim jest „Biała Mewa”” - recenzja]

Władysław Krupka, Michał ‘Śledziu’ Śledziński
‹Komisarz Żbik: Kim jest „Biała Mewa”›

EKSTRAKT:	20%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Kim jest „Biała Mewa”
Scenariusz	Władysław Krupka
Data wydania	listopad 2006
Rysunki	Michał ‘Śledziu’ Śledziński
Wydawca	Mandragora
Cykl	Komisarz Żbik
ISBN-10	83-60352-59-3
Format	24s. 170×260mm
Cena	5,—
Gatunek	kryminał
WWW	Polska strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Pierwszy powrót Jana Żbika miał charakter bardzo ograniczony. Spisana przez Władysława Krupkę, a narysowana przez Bogusława Polcha opowieść pojawiała się bowiem przez niespełna pół roku – od września 2003 do lutego 2004 roku – w wychodzącym jedynie na terenie powiatu poznańskiego „Bezpłatnym Tygodniku Poznańskim”. Od strony scenariuszowej prezentowała się kiepsko, od graficznej – wręcz katastrofalnie. Mimo to, z jakiegoś kompletnie niezrozumiałego powodu, dziewięć lat później Kultura Gniewu zdecydowała się na jej wydanie zeszytowe. I tak światło dzienne ujrzała, dostępna już w całym kraju, „Tajemnica Plaży w Pourville”. Była to o tyle zaskakująca decyzja, że w 2006 roku o przywrócenie polskiemu światkowi komiksowemu postaci Żbika – wprawdzie nie Jana, ale jego wnuka Michała (który po raz pierwszy pojawił się właśnie przy okazji tropienia złodziei obrazu Claude’a Moneta) – pokusiła się Mandragora, co zresztą zakończyło się spektakularną porażką, a nawet małym skandalem.

Po co więc Kultura Gniewu po paru latach odkopała historię rysunkową, która pod każdym względem prezentowała się gorzej od tego, co chciała wprowadzić na rynek Mandragora – pozostanie chyba na zawsze tajemnicą. W każdym razie redaktor odpowiedzialny za podjęcie tej decyzji musiał w tym momencie przeżywać potężne zamroczenie. Ale dzisiaj nie nad „Plażą w Pourville” będziemy się wywnętrzać, lecz nad późniejszą od niej opowieścią „Kim jest Biała Mewa?”. Choć jedyny prawdziwy Żbik – major Jan Żbik – zniknął z plansz komiksowych w 1982 roku… choć parę lat później upadła Polska Rzeczpospolita Ludowa, która umożliwiła mu awans społeczny na milicjanta i której z tego powodu wiernie potem służył całe swoje dorosłe życie… jego popularność wcale nie malała. Stał się ikoną popkultury, bohaterem na miarę filmowego porucznika Sławomira Borewicza z serialu „07 zgłoś się”. Bez znaczenia okazywał się fakt, że nosił – raczej w znaczeniu symbolicznym, bo w rzeczywistości zakładał go nadzwyczaj rzadko – znienawidzony przez wielu niebieski mundur milicyjny.

Miłośnicy „kolorowych zeszytów”, którzy przyszli na świat w drugiej połowie lat 50., w latach 60. czy też na początku następnej dekady ubiegłego wieku wciąż bardzo chętnie sięgali po mocno wymiętoszone, niekiedy wyciągane z zawilgoconych piwnicznych zakamarków „stare Żbiki”. Odważny kapitan, a potem major był przecież dla nich jednym z najważniejszych – obok Tytusa, Romka i A’Tomka czy Kajka i Kokosza – komiksowych herosów, namiastką niedostępnych w tamtej epoce Batmana, Supermana, Spider-Mana czy Kapitana Ameryki. Był peerelowskim superbohaterem, obdarzonym mocą najniezwyklejszą – intelektem. Kiedy więc okazało się, że wznowienia starych zeszytów cieszą się sporą popularnością, naturalną koleją losu był pomysł publikacji nowych historii. Zaczęło się od nieszczęsnej „Plaży w Pourville”, która okazała się jednak o tyle istotna, że wprowadziła do „Żbikowego uniwersum” wnuka emerytowanego już pułkownika Jana – komisarza Michała Marka. Swoją drogą szkoda, że nie dowiedzieliśmy się przy okazji, kto jest jego babcią. Czy przypadkiem zaszczyt ten nie przypadł w udziale znanej z „Gotyckiej komnaty”, „St. Marie wychodzi w morze…” oraz „Nieodebranego telegramu” pięknej kustosz muzeum w Waśnicach (względnie Waśniewicach)?

Kiedy w 2006 roku Mandragora ogłosiła, że ma zamiar wydać nową czteroczęściową miniserię ze Żbikiem – ale już komisarzem Michałem Markiem Żbikiem – nadzieje były wielkie. Raz, że za fabułę odpowiadał Władysław Krupka, twórca tej postaci i scenarzysta zdecydowanej większości komiksów opublikowanych w latach 1968-1982. Dwa, że rysunki wyszły spod ręki Michała Śledzińskiego, jednego z najciekawszych w III RP twórców niezależnych (wystarczy wspomnieć „Osiedle Swoboda”). Pierwszy zeszyt – nie wiedzieć czemu krótszy o kilka plansz niż klasyczne – zatytułowano „Kim jest Biała Mewa?”. Na to pytanie starał się właśnie znaleźć odpowiedź młody komisarz stołecznej policji. Historia zaczyna się od jego spotkania w jednej z kawiarni na warszawskiej Starówce z informatorką, która przekazuje mu żółtą teczkę. A co w niej? Notatki o kobiecie, którą interesuje się Żbik. Że nazywa się Jolanta Czarnuszka, ma trzydzieści lat, mieszka samotnie w willi, ma dwa bernardyny, bywa w drogich lokalach w Warszawie i na Wybrzeżu, dokąd jeździ – jak również poza granice kraju – srebrnym jaguarem.

I to w zasadzie pierwszy (i wcale nie ostatni) „babol” scenariuszowy. Kim bowiem jest informatorka Żbika? Jeśli policjantką, to przecież mogła spotkać się z nim w komendzie i tam wszystko przekazać. Jeśli donosicielem powiązanym z półświatkiem, to wieści, które mu przekazała (dlaczego nie telefonicznie?) nie mają żadnej wartości – to samo można było ustalić w ciągu godziny, biorąc Białą Mewę pod najnormalniejszą w świecie policyjną obserwację. Po co robić z tego tak „wielkie halo”? Odpowiedź wydaje się oczywista: tak Milicja Obywatelska zbierała informacje w latach 60. i 70., całkiem możliwe więc, że Krupka wygrzebał z szuflady jakiś stary niezrealizowany przed dekadami scenariusz i teraz postanowił na siłę dostosować go do nowych czasów. Co wypadło fatalnie. Z dalszej części historii – podkreślmy: rozgrywającej się współcześnie, a więc w połowie pierwszej dekady XXI wieku – wynika, że Czarnuszka powiązana jest z osobami, które zajmują się – uwaga! uwaga! – produkcją filmową. Ba! musi być w tej grupie znaczącą postacią, skoro zostaje nawet wysłana przez nią jako przedstawicielka firmy na festiwal filmowy do Berlina. A skoro tak, to podstawowe informacje na jej temat – imię, nazwisko, wiek, wykształcenie – Żbik mógł zdobyć, zaglądając do działającej od końca lat 90. internetowej bazy filmu polskiego (FilmPolski.pl). Nie potrzebował do tego zakonspirowanego szpiega.

Dalej robi się jednak – niestety – jeszcze „weselej”. Komisarz śledzi bowiem Białą Mewę, gdy ta po raz kolejny wyrusza do Trójmiasta, aby spotkać się ze swoimi wspólnikami w interesach (tych legalnych i nielegalnych). Warto przy tym zaznaczyć, że zatrzymuje się w sopockim pensjonacie o nazwie… Stella Moris. Sic! „Moris”, nie „Maris”. Jak widać, łacina nie była mocną stroną ani Krupki, ani redaktorów Mandragory. Dotarłszy na miejsce, pani Jolanta konferuje z niejakimi Witoldem i Karolem w barze; przy innym stoliku siedzi Żbik, który uwiecznia ich podobizny, robiąc zdjęcia aparatem wmontowanym w… fajkę. Pokładacie się ze śmiechu? Jeśli komisarzowi zależałoby na tym, aby jeszcze bardziej zakamuflować swoją obecność, powinien tylko założyć indiański pióropusz i wymalować twarz barwami wojennymi. Cóż, to prawdopodobnie kolejny patent Krupki rodem z epoki Gierkowskiej, a może nawet Gomułkowskiej. Tylko dlaczego nikt nie zwrócił uwagi scenarzyście, że to totalna kicha?

Po wizycie w Sopocie Czarnuszka rusza na podbój Berlina, gdzie – jak się okazuje – współprodukowany przez nią film „Czarny ptak” otrzymuje wyróżnienie. W stolicy Niemiec Biała Mewa spotyka się głównie z jednym człowiekiem – jest nim Joe Carillo, wenezuelski biznesmen, ponoć stały bywalec festiwali filmowych. Oboje rozmawiają między innymi o sprzedaży praw do prezentacji „Czarnego ptaka” w tym południowoamerykańskim kraju. to oczywiście tylko „przykrywka” do zupełnie innych interesów. Szkoda tylko, że tak idiotyczna. Chyba że Krupka naprawdę był przekonany, iż wszyscy polscy producenci, reżyserzy i aktorzy marzą jedynie o tym, aby stać się gwiazdami na rynku wenezuelskim. Do Berlina w ślad za Czrnuszką wysłany zostaje także komisarz, który wciela się w rolę dziennikarza relacjonującego przebieg walki o Złotego Niedźwiedzia. Przy okazji stara się zbliżyć do pięknej kobiety, ba! nawet z nią flirtuje. Za sensację można uznać fakt, że wśród supertajnych gadżetów, w jakie został wyposażony przez swego warszawskiego „Q”, znajduje się telefon komórkowy marki Nokia. Skąd ten wniosek o supertajności? To proste. Gdyby było inaczej, Żbik nie musiałby opuszczać hotelowego holu i zamykać się w pokoju, aby wysłać do swoich szefów… sms-a.

Cudne są te niedorzeczności wymyślane na każdym kroku przez Krupkę, który mentalnie pozostał w latach 70. XX wieku. I można by się nimi zachwycać w nieskończoność, gdyby przyjąć, że komiks jest parodią kultowej serii. Ale wcale nie! On został zrobiony na poważnie. Światowo. Z rozmachem. Gdy o tym sobie przypominamy, łzy zaczynają napływać do oczu każdemu wielbicielowi kapitana / majora Żbika. Ratunkiem nie są nawet rysunki „Śledzia”, wykonane w charakterystycznym dla niego stylu, które do opowieści milicyjno-policyjnej pasują wprawdzie jak wół do karety, ale przynajmniej przedstawiają jakąś wartość. Czy zatem może dziwić się ilustratorowi, że kiedy zobaczył efekt końcowy postanowił zdezerterować? Mając w perspektywie miesiące spędzone nad trzema kolejnymi, zapewne równie niedorzecznymi częściami, których po latach ewidentnie będzie musiał się wstydzić, cóż miał zrobić? Ciekawe, że Mandragora, wydając swoje oświadczenie po „ucieczce” Śledzińskiego, nie broniła scenarzysty czy całej miniserii. Jej wyjaśnienia, czytając oczywiście „między wierszami”, można streścić mniej więcej tak: Podpisując umowę, grafik znał scenariusze, zatem dobrze wiedział, w jakie bagno artystyczne się pakuje, nie powinien więc teraz kapitulować, ale podkulić ogonek i wykonać pracę do końca.

Nic z tego nie wyszło. Mandragora jednak nie chciała się poddać i znalazła innego rysownika, którym został Robert Adler („48 godzin”). On miał narysować trzy kolejne odcinki: „Przygodę w Caracas”, „Zabić dziennikarza!” oraz „Gratuluję, komisarzu”. Więcej nawet. Wydawnictwo planowało już nawet kolejne dwa zeszyty – „Tajemniczą rezydencję” i „Przyszedłem panią zabić” – nad którymi pracował Maciej Mazur. Żadna z zapowiedzianych opowieści ostatecznie, jak dotąd przynajmniej, nie ujrzała światła dziennego, chociaż na stronie internetowej Mazura można zobaczyć okładki zeszytów i kilka gotowych już plansz (bez dialogów). Kto wie jednak, może za kilka lat objawi się kolejny fanatyk Żbika, który zechce – nie bacząc na prawdopodobną finansową wtopę – wydać powyższe dziełka.

10 września 2017

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Zagubiony w samym sobie
Andrzej Goryl

25 IV 2024

„Czarny Młot” to seria, która miała bardzo intrygujący początek, ciekawie się rozwijała, ale jej zakończenie było co najmniej rozczarowujące. Po drodze ukazało się też kilka komiksów pobocznych, które w większości nie prezentowały zbyt wysokiego poziomu. Podobnie sprawa się ma z najnowszą publikacją z tego uniwersum – albumem „Pułkownik Weird. Zagubiony w kosmosie”.

więcej »

Dyskretny urok showbiznesu
Paweł Ciołkiewicz

24 IV 2024

Nestor Burma to prywatny detektyw, który ma skłonność, naturalną chyba u prywatnych detektywów, do wpadania w tarapaty. Po „Mgle na moście Tolbiac”, „Ulicy Dworcowej 120” oraz „Awanturze na Nation” dostajemy kolejny album z jego przygodami. „Chciałeś mnie widzieć martwą?” to opowieść o intrydze rozgrywającej się w świecie musicali.

więcej »

Przygody małych króliczków
Maciej Jasiński

23 IV 2024

„Opowieści z Bukowego Lasu” to kolejna już seria dla dzieci, którą od roku 2021 publikuje wydawnictwo Egmont. Tym razem mamy do czynienia z cyklem przeznaczonym dla najmłodszych czytelników, którzy dopiero stawiają pierwsze kroki w świecie komiksu.

więcej »