Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXXV

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »

Władysław Krupka, Bogusław Polch
‹Kapitan Żbik #26: Salto śmierci›

EKSTRAKT:50%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKapitan Żbik #26: Salto śmierci
Scenariusz
Data wydania1972
RysunkiBogusław Polch
Wydawca Sport i Turystyka
CyklKapitan Żbik
Gatunekkryminał
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk

Kapitan Żbik: Żbik vs. „Kruk”
[Władysław Krupka, Bogusław Polch „Kapitan Żbik #26: Salto śmierci” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Czteroczęściowa opowieść – rozpoczęta „Nocną wizytą”, a zwieńczona „Saltem śmierci” – zdecydowanie nie zaliczała się do najdonioślejszych osiągnięć twórców cyklu o kapitanie Żbiku. Żal tym większy, że ilustratorem tej bardzo banalnej historii wymyślonej przez Władysława Krupkę (i Aleksandra Minkowskiego) był sam Bogusław Polch.

Sebastian Chosiński

Kapitan Żbik: Żbik vs. „Kruk”
[Władysław Krupka, Bogusław Polch „Kapitan Żbik #26: Salto śmierci” - recenzja]

Czteroczęściowa opowieść – rozpoczęta „Nocną wizytą”, a zwieńczona „Saltem śmierci” – zdecydowanie nie zaliczała się do najdonioślejszych osiągnięć twórców cyklu o kapitanie Żbiku. Żal tym większy, że ilustratorem tej bardzo banalnej historii wymyślonej przez Władysława Krupkę (i Aleksandra Minkowskiego) był sam Bogusław Polch.

Władysław Krupka, Bogusław Polch
‹Kapitan Żbik #26: Salto śmierci›

EKSTRAKT:50%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKapitan Żbik #26: Salto śmierci
Scenariusz
Data wydania1972
RysunkiBogusław Polch
Wydawca Sport i Turystyka
CyklKapitan Żbik
Gatunekkryminał
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Ileż to gorzkich słów wylaliśmy już pod adresem tej miniserii! Ale jak najbardziej zasłużenie. Bo chociaż historia o grupie przestępczej założonej przez cyrkowych akrobatów na pewno miała potencjał komercyjny, został on skutecznie zniweczony przez scenarzystę, starającego się dopasować oryginalny koncept powstały z myślą o dorosłych czytelnikach (znany z mikropowieści wydanej w cyklu „Ewa wzywa 07” w 1969 roku) do komiksu, którego odbiorcami byli głównie nastolatkowie. W kolejnych zeszytach – począwszy od „Nocnej wizyta”, poprzez „Węża z rubinowym oczkiem” i „Pogoń za lwem” (wszystkie z 1972 roku) – nie brakowało banalnych rozwiązań fabularnych, ale i tak były one niczym w porównaniu z tym, co Władysław Krupka zaserwował w finałowym „Salcie śmierci”. Tak naprawdę jednym tylko rozwiązaniem rozłożył on na łopatki całą opowieść.
Przypomnijmy pokrótce, że głównymi „czarnymi charakterami” byli trzej – na co dzień pracujący w cyrku „Jeno” jako akrobaci – trudniący się okradaniem zamożnych obywateli bandyci: „Czarny”, „Bocian” oraz ich szef noszący pseudonim „Kruk”. Do tej pory wszystko szło jak po maśle. Dopiero skok na mieszkanie doktora Leśniewskiego w Szczecinie sprawił, że złodziejom lekko powinęła się noga, dzięki czemu milicja wpadła na ich trop. Szukający szajki już od paru miesięcy kapitan Żbik udał się więc na północ kraju, aby na miejscu zbadać całą sprawę. Po poskładaniu w całość kilku oddzielnych elementów układanki funkcjonariuszom MO zaczął wreszcie ukazywać się wyrazisty obraz. Wszystkie ślady prowadziły zaś do wspomnianego już cyrku. Żbik uznał, że nie ma innego rozwiązania, jak rozpracować grupę – uszczuploną już jednak o „Bociana” (o czym była mowa w „Pogoni za lwem”) – od wewnątrz. Tylko jak tam się dostać? Kapitan nie ma przecież umiejętności, które predestynowałyby go do wystąpień na arenie (co jednak nie oznacza, że nie jest wysportowany). A zostać klaunem, nawet po zdjęciu munduru, nie godziłoby się.
W efekcie zostaje wymyślony następujący fortel: funkcjonariusz Komendy Głównej Milicji Obywatelskiej podaje się za młodego naukowca Jana Żbikowskiego, który zbiera materiały do swojej pracy. Otrzymuje nawet odpowiednie skierowanie od przedsiębiorstwa rozrywki, któremu cyrk „Jeno” podlega. Takie „umocowanie” pozwala kapitanowi wałęsać się po terenie, zaglądać tu i ówdzie, a przede wszystkim rozmawiać ze wszystkimi pracownikami, a nawet brać udział w naradach i próbach. Pomysł pewnie i mądry, ale szyty tak grubymi nićmi, że to aż nieprawdopodobne, by tak doświadczony bandzior, jak „Kruk” nie połapałby się w tym od razu i nie zwiał, gdzie pieprz rośnie. On tymczasem, nawet nabywszy konkretne podejrzenia co do Żbika / Żbikowskiego, zamiast myśleć o ratowaniu własnej skóry, nie tylko postanawia pozbyć się kolejnych świadków swego procederu (przy życiu pozostał jeszcze „Czarny”, a i narzeczona „Kruka”, Karin, zaczęła właśnie podejrzewać, że jej ukochany nie jest krystalicznie uczciwym artystą), ale również prowokuje milicjanta.
Z biegiem czasu wszystko zmierza do ostatecznego rozstrzygnięcia pomiędzy Żbikiem a „Krukiem”. Ale nawet i w takiej sytuacji dotąd twardy i bezwzględny „Kruk”, a w zasadzie Zygmunt Bielas, okazuje się zwykłym tchórzem. Kapitan pokonuje go prostym podstępem. Cóż, w nakręconym dwanaście lat później filmie z cyklu „07 zgłoś się” zwieńczenie odcinka opartego na „Skoku śmierci” Władysława Krupki i Aleksandra Minkowskiego było dużo bardziej dramatyczne. Jeśli chodzi o warstwę graficzną, trudno dorzucić jakąkolwiek nową uwagę do tych, które padły już przy omawianiu wcześniejszych odcinków miniserii. Bogusław Polch wykonał swoje zadanie poprawnie – i nic ponad to. Nie zaskoczył ani nietypowym kadrowaniem, ani szczególnie rozbudowanymi dalszymi planami na rysunkach. Kreska była dość toporna. W sumie można by nawet dojść do wniosku, że odpowiadała charakterystyce postaci.
W liście do czytelników „podszywający” się pod kapitana Żbika Krupka wrócił do podejmowanego już wcześniej tematu bezpieczeństwa na drodze. Tym razem jednak nie tyle straszono konsekwencjami jego niezachowania, ile wygłoszono peany na temat Młodzieżowej Służby Ruchu, która swoimi inicjatywami miał wspierać MO i ORMO. Wśród najważniejszych zadań MSR zostają wymienione między innymi organizowanie patroli w okolicach szkół i przystanków oraz – to zasługuje na szczególną uwagę – organizowanie w szkołach spotkań z funkcjonariuszami Milicji Obywatelskiej w dniu ich święta (czyli 7 października). W rubryce „Za ofiarność i odwagę” wyróżniono tym razem starszego sierżanta MO Bronisława Kowalewskiego, który 16 maja 1970 roku w Ełku uratował tonącego w jeziorze ojca trojga dzieci Wiesława Pieniążka. W „Kronice MO” z kolei pojawiły się informacje na temat instalowania władzy ludowej na terenie obecnego – anno Domini 1982 (kiedy ukazało się drugie wydania „Salta śmierci”) – województwa wałbrzyskiego. Notka była krótka, miejsca musiało bowiem wystarczyć na jeszcze jeden (niestały) cykl – „Nauka i technika w służbie MO”. Autor niezbyt długiego tekstu przekonywał czytelników, że bardzo ważnym dowodem w śledztwie mogą okazać się nawet… drobiny metalu.
koniec
12 lutego 2017

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Zagubiony w samym sobie
Andrzej Goryl

25 IV 2024

„Czarny Młot” to seria, która miała bardzo intrygujący początek, ciekawie się rozwijała, ale jej zakończenie było co najmniej rozczarowujące. Po drodze ukazało się też kilka komiksów pobocznych, które w większości nie prezentowały zbyt wysokiego poziomu. Podobnie sprawa się ma z najnowszą publikacją z tego uniwersum – albumem „Pułkownik Weird. Zagubiony w kosmosie”.

więcej »

Dyskretny urok showbiznesu
Paweł Ciołkiewicz

24 IV 2024

Nestor Burma to prywatny detektyw, który ma skłonność, naturalną chyba u prywatnych detektywów, do wpadania w tarapaty. Po „Mgle na moście Tolbiac”, „Ulicy Dworcowej 120” oraz „Awanturze na Nation” dostajemy kolejny album z jego przygodami. „Chciałeś mnie widzieć martwą?” to opowieść o intrydze rozgrywającej się w świecie musicali.

więcej »

Przygody małych króliczków
Maciej Jasiński

23 IV 2024

„Opowieści z Bukowego Lasu” to kolejna już seria dla dzieci, którą od roku 2021 publikuje wydawnictwo Egmont. Tym razem mamy do czynienia z cyklem przeznaczonym dla najmłodszych czytelników, którzy dopiero stawiają pierwsze kroki w świecie komiksu.

więcej »

Polecamy

Jedenaście lat Sodomy

Niekoniecznie jasno pisane:

Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński

Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński

Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński

Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński

Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński

„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński

Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Tegoż twórcy

Wyłącz ten telewizor!
— Marcin Osuch

Funky, Brenda, Ais i Satham grają fair
— Konrad Wągrowski

Esensja czyta dymki: Październik 2017
— Marcin Mroziuk, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski

Po prostu Relax!
— Marcin Osuch

Esensja czyta dymki: Kwiecień 2017
— Marcin Mroziuk, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski

Esensja czyta dymki: Październik 2016
— Marcin Mroziuk, Marcin Osuch

Esensja czyta dymki: Grudzień 2015
— Marcin Mroziuk, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady

Saga o Geralcie z Rivii
— Paweł Ciołkiewicz

Esensja czyta dymki: Listopad 2015
— Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady

Bogowie z kosmosu: Kto przysięgnie, że tak rzeczywiście nie było?
— Paweł Ciołkiewicz

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.