Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 30 kwietnia 2024

Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Transmisja z Wrocławia: Punkty styku

Paweł Pluta

To nie był żaden konkretny film, chociaż w pewnym sensie od filmu wziął się pomysł i na takim podłożu najlepiej zjawisko widać. Ostatnie jego wystąpienie zaobserwowałem na tegorocznym Polconie, jako element konwentowego krajobrazu, jest to zresztą nieco dokładniej opisane w sąsiednim dziale. Oto po raz kolejny spotkałem Osobę z Pierwszych Stron Gazet.

Paweł Pluta

Transmisja z Wrocławia: Punkty styku

Ten „kolejny raz” brzmi dumniej, niż jest wart. Takich razów zdarzyło mi się oczywiście tylko kilka, ale siłą rzeczy także i ta ilość mieści się w jakiejś kolejności. Również i „pierwsze strony” są dość umowne, wspomniana osoba w rzeczywistości tam raczej nie bywa, tym niemniej jest dość powszechnie znana.

Mam oczywiście na myśli Stanisława Mąderka. Tłumy, jakie gromadził wokół siebie, muszę przyznać, zdumiały mnie. Owszem, chyba prawie każdy już widział „Stars in Black”, toteż i ich główny bohater jest rozpoznawany, ale nie przypuszczałem, że do tego stopnia.

Właśnie, główny bohater. Mąderek jest przecież przede wszystkim autorem, a jednak myślę, że gdyby nie pojawiał się w swoich filmach, zainteresowanie jego osobą byłoby znacznie mniejsze, jeżeli nie w ogóle znikome. Pewnie, pomijając wspomniane w polconowej relacji predyspozycje czysto towarzyskie, zgromadziłby wokół siebie paru mniej lub bardziej zawodowych grafików komputerowych, do tego trochę amatorów bawiących się POV-Rayem, to wszystko. Tymczasem jednak on nie tylko nakręcił film, ale też w nim zagrał. A ludzie pobiegli obejrzeć go z bliska.

Właściwie rzecz nie powinna mnie dziwić, w końcu i ja zrobiłem to samo. Podszedłem do całkiem obcego człowieka, sam oczywiście równie, a nawet bardziej mu nie znany, po czym zacząłem z nim rozmawiać. W gruncie rzeczy to przecież zachowanie niezbyt przyjęte, w ostateczności może w pociągach, ale trudno uznać przedział wagonu za warunki normalne. Tymczasem w odniesieniu do kogoś, kogo się widziało na ekranie, wydaje się ono całkiem naturalne.

Tak się jeszcze później złożyło, że wracając z Polconu, na peronie krakowskiego dworca minąłem się z Jerzym Trelą. I znowu przez chwilę czułem to przekonanie, że mogę go zatrzymać i… Właściwie nie bardzo wiadomo, co dalej. Powiedzieć, że jest dobrym aktorem? On to chyba wie i beze mnie. A może wręcz przeciwnie, nazwać go miernym komediantem? Akurat nie Trelę, ale kilku kandydatów by się znalazło. Właściwie nie chodzi chyba w takich sytuacjach o to, aby oddać hołd geniuszowi artysty, ale aby przez chwilę zanurzyć się samemu w wielkim świecie, a może przy odrobinie szczęścia z nim porozmawiać. Jeżeliby nawet wielki świat miał do powiedzenia jedynie: „Niestety, spieszy mi się.”, zostanie chociaż wspomnienie, że to ja, ja a nie nikt inny, przeszkadzałem Znanej Osobie.

Tymczasem tak naprawdę, do wielkiego świata mamy całkiem blisko. Przecież dziecięciem będąc, jeździłem autobusami MPK, które prowadził Władysław Frasyniuk. Oczywiście wtedy nie miałem tego świadomości, ale fakt pozostaje faktem: cokolwiek by o nim nie myśleć, jest to znana osobistość. Parę lat później, zabranemu przy okazji jakiejś ojcowskiej delegacji do Warszawy, udało mi się zwiedzić budynek Sejmu, skąd do teraz pamiętam jakieś podarte skrawki papieru na półce przy jednym z miejsc. To spotkanie było, jak widać, niezbyt osobiste, ale za to podobno z samym Wojciechem Jaruzelskim. Minęło kolejne kilka lat i stałem w drzwiach zatłoczonej reprezentacyjnej sali mojego liceum, gdzie siedział już nie kierowca, ale chyba wtedy poseł Frasyniuk, jako świta ówczesnego premiera Mazowieckiego, nawiedzającego młodzież przed wyborami. I znowu, po następnych paru latach, do sklepu mojego ojca wszedł człowiek, który zapytał przy okazji zakupów, jak się sprzedaje „Polityka”, bodaj czy nie świeżo odeszła wtedy od dawnego, wielkiego formatu. Okazało się, że w jakichś swoich sprawach zawitał na wrocławski Oporów pisujący w tejże, a i w telewizji występujący, Krzysztof Mroziewicz. Poznał go mój wspomniany już ojciec, który z kolei twierdzi, a nie jest to takie znowu niemożliwe, że za młodych lat zdarzało mu się jeździć na nartach z pewnym krakowskim księdzem nazwiskiem Wojtyła.

Jeszcze kilka podobnych zdarzeń mógłbym sobie przypomnieć, ale nie miałyby one większego znaczenia, bo chyba już widać, o co chodzi. Nie, bynajmniej nie o to, że gdybym jechał w Papamobile, ludzie pytaliby, kto to jest ten jakiś biało ubrany facet obok Pawła Pluty. Po prostu wielki świat jest częścią tego zwykłego, ładnie mówiąc częścią integralną, a kontakty z nim są tak okazyjne, jakie są, po prostu dlatego, że on jest całkiem malutki i nie daje rady objawiać się osobiście częściej.

Zresztą, może w rzeczywistości w ogóle nie ma tego wielkiego świata? Policzyłem sobie, w ciągu kilku lat działania napisanego między innymi przeze mnie programu, wydrukowane za jego pomocą bilety do teatrów kupiło parę milionów ludzi. To już trochę jest. Reklamy telewizyjne, do których scenopisy rysuje Kasia, te kilka milionów ludzi obejrzy może nawet w jeden dzień. Książki napisane przez Anię, lub inne, przetłumaczone przez Piotra, mają czytelników liczonych w grubych tysiącach. Agnieszka pracuje w urzędzie województwa obejmującego przynajmniej kilkaset tysięcy mieszkańców, a Tomek zarządza sieciowymi serwerami, których działanie ma zapewne znaczenie dla ponownie może i z miliona osób, podobnie jak Beata pracująca przy informatyce bankowej. Że nie ma ludzi niezastąpionych i każdą z tych rzeczy mógłby robić ktoś inny, zamiast tych paru wymienionych, których akurat znam? Owszem, ale jednak to właśnie oni je robią.

Wbrew pozorom, Konrad z „Dziadów” ze swoim cierpieniem za milijony nie jest aż tak wyjątkowy. Przecież nawet rolnik, przy całym szacunku dla tej profesji kojarzony jednak z nieszczególnym otwarciem na świat, daje temuż pszenicę czy inne buraki, z których zrobione mąka lub cukier trafiają do ludzi oddalonych o setki kilometrów. Niby banalna rzecz, podobnie jak wypuszczenie co roku jednej czy dwóch setek absolwentów przez liceum, takie na przykład jak to, w którym uczy ich wcześniej między innymi moja matka, a przecież oba te przykładowe elementy są niezbędne dla funkcjonowania całego społeczeństwa. Nie da się ich usunąć.

Może się komuś wydawać, że to żadna atrakcja, takie anonimowe zasługi. Cóż, pechowcy potrzebują rozgłosu aż w telewizji. Ale czy ktoś kiedyś słyszał na przykład o projektancie znanego wszystkim EN-57, podmiejskiego trójczłonu, tego słynnego pociągu, który jest żółty, ale do połowy, bo dalej to niebieski? Trudno sobie bez niego wyobrazić linie kolejowe, ta konstrukcja istnieje właściwie od zawsze. Ale kto ją stworzył, nie wiadomo. Dokładniej – wie pewnie rodzina twórcy, a i to nie cała, może kilku znajomych. Chociaż niekiedy może się wydawać, że żyjemy w małym kraiku, gdzie wszyscy się znają, czterdzieści milionów to jednak sporo ludzi. Nie każdego da się pokazać w telewizji, nie o każdym napiszą w gazetach. Za to każdy może zrobić coś, co te miliony ludzi odczują, choćby i nieświadomie. Wielki świat, to my.

1 października 2002

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Knajpa na szybciutko
Jarosław Loretz

22 IV 2024

Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: J-23 na tropie A-4
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.

więcej »