Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 27 kwietnia 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Zack Snyder
‹300›

WASZ EKSTRAKT: 70,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	300
Dystrybutor	Warner Bros
Data premiery	23 marca 2007
Reżyseria	Zack Snyder
Zdjęcia	Larry Fong
Scenariusz	Zack Snyder, Kurt Johnstad, Michael Gordon
Obsada	Gerard Butler, Lena Headey, Dominic West, David Wenham, Vincent Regan, Andrew Tiernan, Rodrigo Santoro, Stephen McHattie, Peter Mensah
Muzyka	Tyler Bates
Rok produkcji	2007
Kraj produkcji	USA
Cykl	300
Czas trwania	91 min
WWW	Strona
Gatunek	akcja, przygodowy, wojenny
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Dobry i Niebrzydki: Labirynt 300 faunów w slipach

Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

1 2 3 … 5 »

Nie dla nas kino niszowe i artystyczne! Dziś bierzemy na tapetę hity – jeden wysokonakładowy komiksowy blockbuster, wielbiony przez widzów (czyli „300”), i jeden horrorowy dramat fantasy hołubiony przez krytyków (czyli „Labirynt Fauna”). A przy okazji garść tradycyjnych dygresji – m.in. o nagich Spartankach i psychologii człowieka ściganego przez zombie.

Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Dobry i Niebrzydki: Labirynt 300 faunów w slipach

Zack Snyder
‹300›

WASZ EKSTRAKT: 70,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	300
Dystrybutor	Warner Bros
Data premiery	23 marca 2007
Reżyseria	Zack Snyder
Zdjęcia	Larry Fong
Scenariusz	Zack Snyder, Kurt Johnstad, Michael Gordon
Obsada	Gerard Butler, Lena Headey, Dominic West, David Wenham, Vincent Regan, Andrew Tiernan, Rodrigo Santoro, Stephen McHattie, Peter Mensah
Muzyka	Tyler Bates
Rok produkcji	2007
Kraj produkcji	USA
Cykl	300
Czas trwania	91 min
WWW	Strona
Gatunek	akcja, przygodowy, wojenny
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Konrad Wągrowski: Nie chcę znów wychodzić na malkontenta, jak, nie przymierzając, recenzent „Gazety Wyborczej”, ale zawsze jednak tak jest, że kiedy się dyskutuje, to jeden musi być za, a drugi przeciw (na tym przecież polegał geniusz „Sondy”, ale Ty jesteś za młody, żeby to pamiętać). Nie mamy dziś luksusu rozmawiania o „Pile 2” czy „Bezdrożach” (nasze zdania o tych produkcjach, jak łatwo wysnuć z tetryków, mocno się od siebie różniły), bo na tapetę bierzemy dwa filmy, w których ocenie bardzo od siebie nie odbiegamy. Tyle tylko, że Ty uznałeś „300” i „Labirynt Fauna” za niemalże objawienia, a ja, przy generalnym pozytywnym odbiorze, mam do pierwszego szereg zastrzeżeń, a do drugiego żal, iż otarł się o arcydzieło, ale niestety z kilku powodów nim nie został. Internauci powszechnie wpadli w niemy zachwyt nad oboma tymi filmami, co ja uważam jednak za grubą przesadę.

Piotr Dobry: Internauci wpadli też w niemy zachwyt nad „Wężami w samolocie”. Przesadzasz z tymi „niemalże objawieniami”, dziewiątki przyznaję po prostu filmom wybitnym w swojej klasie, a oba za takowe uważam. Do „300” większych zastrzeżeń nie mam, może poza siłą wyrazu ostatecznego starcia, „Braveheart” to to jednak nie było. Do „Labiryntu Fauna” nie mam żadnych zastrzeżeń. Słucham więc Twoich.

KW: Zacznijmy więc od „300”. Od razu mówię – nie miałem skojarzeń gejowskich. Zresztą rzadko je miewam (no dobra, Kserkses na macho może jednak nie wyglądał).

PD: Na geja też nie.

KW: Ejże, a jak podchodzi do Leonidasa od tyłu (sic!) i delikatnie, z czułością, kładzie mu ręce na ramionach?! To było na maksa gejowskie, skopiowane zresztą z komiksu.

PD: Wiśniewskiemu na koncertach też zdarza się podchodzić do Łągwy i kłaść mu ręce na ramionach. Kserkses to podobny typ pajaca po prostu, może hermafrodyta, ale gej? Nie mówię, że nie, ale nie ma też żadnych dowodów na tak.

KW: Jak wiesz, nie szukam w filmach (zwłaszcza ekranizacjach komiksów) lekcji historii, więc nie przeszkadzały mi majtki Spartiatów, których w rzeczywistości nie było (ale byłaby jazda, gdyby ktoś pokusił się o nakręcenie tego bez majtek!).

PD: A kobiety Spartiatów w rzeczywistości nosiły jakieś okrycia? Jeśli nie, dla obejrzenia tego w wersji zgodnej z realiami mógłbym nawet przeboleć tych Spartiatów bez majtek…

KW: Szybciutki research, aby nie zaniedbać edukacyjnej roli naszych dyskusji – i oto wyniki. Spartańskie kobiety nosiły zwykle tuniki, dość swobodne (bo pozycja kobiety w Sparcie była dużo wyższa niż w innych państwach greckich), pozwalające na odsłanianie zgrabnych nóżek. Ale uważaj – Sparta była jedynym państwem, w którym kobiety miały prawo startować w zawodach sportowych! A jedynym strojem, w jakim można było to robić, był oczywiście strój Adama (tu akurat: Ewy), na oczach kibiców, rzecz jasna. Myślę, że wprowadzenie takiej sceny powinno Cię usatysfakcjonować. Wyobraź sobie coś w stylu wykonywania wyroku śmierci z „Sensu życia wg Monty Pythona”, tyle że w pełnym negliżu…

PD: Mmmm… Wtedy dałbym pewnie dychę. Muszę przyznać, że to właśnie scena erotyczna podobała mi się w „300” najbardziej. Szkoda, że nie było ich więcej.

KW: Jak już jesteśmy przy faktach historycznych, to przyznam, że rzuciłem się na „Dziennik”, aby zobaczyć, czy „300” nie recenzuje czasem Łukasz Maciejewski i czy nie ubolewa, że twórca pomylił ery, kraje, kultury i cokolwiek tam jeszcze, ale niestety, nie dano mi tym razem przyjemności lektury takiej recenzji.

PD: Za to w „Dzienniku” bardzo mocnymi argumentami popisał się Kazimierz Kutz. Napisał: „Prawda jest taka, że »300« to bajka dla dorosłych przedszkolaków. Na szczęście nie widziałem tego obrazu i broń mnie Boże, abym w ogóle kiedykolwiek poszedł na taki chłam. (…) Wszyscy ci widzowie budzą we mnie dziwne uczucie niesmaku, litości, a wręcz współczucia. (…) Dla mnie jednak takie filmy są potwornie prymitywne – i to zarówno w swojej warstwie estetycznej, jak i umysłowej. Są to zwykłe komiksy, z których nic nie wynika (…)”. Chyba nie ma nawet potrzeby tego komentować?

KW: Ale my lubimy komentować :-). Ja sobie wysoko cenię „Sól ziemi czarnej”, ale nie zmienia to faktu, że pan Kutz jest już człowiekiem koło osiemdziesiątki i raczej trudno oczekiwać od niego zrozumienia dla współczesnej estetyki. Nie dziwię się więc, że mówi źle o „300”, dziwię się natomiast, że robi to, przyznając, że filmu nie widział, bo taka wypowiedź nie świadczy o nim za dobrze. Cóż, starszym ludziom jednak dużo można wybaczyć. Wiadomo, że mają swoje humory i ciężko z nimi dyskutować. W tej całej sprawie raczej kompromituje się „Dziennik”, publikując taką wypowiedź.

Guillermo del Toro
‹Labirynt Fauna›

WASZ EKSTRAKT: 70,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Labirynt Fauna
Tytuł oryginalny	Pan’s Labyrinth
Dystrybutor	Kino Świat
Data premiery	30 marca 2007
Reżyseria	Guillermo del Toro
Zdjęcia	Guillermo Navarro
Scenariusz	Guillermo del Toro
Obsada	Ivana Baquero, Sergi López, Maribel Verdú, Ariadna Gil, Doug Jones, Álex Angulo, Roger Casamajor, César Vea, Manolo Solo
Muzyka	Javier Navarrete
Rok produkcji	2006
Kraj produkcji	Hiszpania, Meksyk, USA
Czas trwania	112 min
WWW	Strona
Gatunek	fantasy, groza / horror
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

PD: No dobrze, ale Kutz nie tylko krytykuje „300” przed obejrzeniem, ale jeszcze lży komiks jako ogólne zjawisko, a ponadto obraża widzów, nawet nie wyłącznie tych, którym film się podoba, ale wszystkich, którzy ośmielili się na niego pójść! Zważając na to, że Kutz ma się za inteligenta i w rzeczy samej nie jest jakimś prostym wiejskim staruszkiem, nie usprawiedliwiałbym go tylko podeszłym wiekiem. Nie sądzę, by śp. Lem czy Bartoszewski pozwolili sobie na taki ton. Buc to po prostu buc – nazwijmy rzecz po imieniu…

KW: Wracając do „300”… Oczekiwałem jednak czegoś mocnego, chwytającego za serce, patetycznego, epickiego, czegoś w stylu „Gladiatora” czy „Władcy Pierścieni”, i nie dostałem. Gdy widzę, jak Russell Crowe odwraca się i mówi: „I am a husband to a murdered wife, father to a murdered child”, dreszcz mnie przechodzi. Gdy wspomnę przemowy Theodena („Riders of Rohan!”) i Aragorna („This day we fight!”), dreszcz mnie przechodzi. A „300” był emocjonalnie letni. To pierwszy zarzut.

PD: Nie jest silnie emocjonujący, to prawda. Ale robisz błąd, podchodząc do niego jak do „klasycznej” superprodukcji pokroju „Gladiatora”. Mój cioteczny uwielbia kryminały, filmy sensacyjne, gangsterskie, ale jednak na „Sin City” nie zdzierżył do końca – nie znał komiksu i film był dla niego przeraźliwie nudnym doświadczeniem. Właśnie w tym sęk – „Sin City” i „300” to przede wszystkim wierne ekranizacje komiksów, twory popkulturalne, a dopiero potem można je zacząć szufladkować według filmowych gatunków. To kino, które odbiera się głównie poprzez formę, nie treść, dlatego zaaranżowanie patetycznych dialogów było dla Snydera mniej ważne od trzymania się pierwowzoru. Do tego stopnia, że zamiast zwyczajowych storyboardów używał kadrów z komiksu. Owszem, ucierpiały na tym emocje, ale cóż – i tak jest w tym względzie lepiej niż w „Sin City”. O, wytłumacz mi, proszę, dlaczego w takim razie „Sin City” oceniłeś wyżej? Dlatego, że Rodriguez wniósł jednak nową jakość, której Snyder jest tylko kontynuatorem? Dlatego, że w warstwie rysunkowej bardziej cenisz „Sin City” niż „300”? Czy może dlatego, że „Sin City” jakimś cudem po prostu bardziej Cię emocjonowało?

KW: Tak, tak i tak. Rzeczywiście, „Sin City” było nową jakością i pod tym względem miłośników komiksu musiało rzucić na kolana – bo naprawdę po raz pierwszy tak dokładnie oddano komiksowe kadry w filmie aktorskim. Tak – graficznie cenię sobie wyżej „Sin City”, fascynuje mnie, że można oddać ten złożony świat jedynie za pomocą czerni i bieli, bez odcieni szarości, a niektóre kadry wręcz wciskają w fotel. W „300” też było dobrze, cenię ten komiks, ale „Sin City” cenię wyżej. Wreszcie kwestia emocjonowania. Sam sobie zadałem pytanie i stwierdziłem, że po raz trzeci – tak. Jestem chyba dość nietypowym odbiorcą „Miasta Grzechu”, bo najbardziej kręciła mnie „Krwawa jatka”. I na filmie, o dziwo, ten epizod wywołał tożsame emocje. Emocje, których jednak zabrakło mi w „300”, choć ta opowieść miała o niebo większy potencjał niż pełne antypatycznych dupków „Miasto”.

PD: Mnie w wersji komiksowej nie emocjonuje specjalnie ani „Sin City”, ani „300”, niemniej do tego pierwszego prawdopodobnie mógłbym wrócić, do drugiego – raczej nie, to rzecz na raz. Z ekranizacjami mam zaś odwrotnie – jakoś nie chce mi się oglądać powtórnie „Sin City” (chociaż fajnie, że na specjalnym DVD jest opcja obejrzenia każdego epizodu oddzielnie, w porządku chronologicznym – może więc kiedyś się skuszę), a na „300” nabrałem ochoty pójść jeszcze raz już w momencie, gdy wyszedłem z pokazu prasowego.

KW: Ha! Właśnie mi uświadomiłeś nieco smutny fakt. Bo ja osobiście, pomimo tego, że przecież w czambuł nie potępiam filmu i uważam go za co najmniej przyzwoity, nie tylko nie czuję potrzeby ponownego seansu „300”, ale nawet niespecjalnie jestem zainteresowany oglądaniem jeszcze raz którejkolwiek ze scen. A DVD nabędę, jak stanieje do 20 zł… W sumie nadmienię, że jakoś powracać do „Sin City” filmowego też specjalnie się nie palę. Może to jakaś cecha takiego komiksowego kina?

1 2 3 … 5 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Knajpa na szybciutko
Jarosław Loretz

22 IV 2024

Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: J-23 na tropie A-4
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.

więcej »