Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
|
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
Ranking na premierę: 5 najchętniej ekranizowanych mitów greckichChoć mitologia grecka (a wraz z nią rzymska) to jeden z filarów kultury zachodniej, idealny materiał na dramaty historyczne i rozrywkowe, obrazy z pogranicza przygody i fantastyki stosunkowo rzadko inspirował filmowców. Wchodzące na ekrany „Starcie Tytanów” (zwłaszcza jeśli stanie się, jak zapowiadają twórcy, trylogią) ma szansę zmienić ten stan rzeczy. Tymczasem przyjrzyjmy się jak do tej pory kino traktowało mity znad Morza Egejskiego.
Jakub GałkaRanking na premierę: 5 najchętniej ekranizowanych mitów greckichChoć mitologia grecka (a wraz z nią rzymska) to jeden z filarów kultury zachodniej, idealny materiał na dramaty historyczne i rozrywkowe, obrazy z pogranicza przygody i fantastyki stosunkowo rzadko inspirował filmowców. Wchodzące na ekrany „Starcie Tytanów” (zwłaszcza jeśli stanie się, jak zapowiadają twórcy, trylogią) ma szansę zmienić ten stan rzeczy. Tymczasem przyjrzyjmy się jak do tej pory kino traktowało mity znad Morza Egejskiego. I) Prace Herkulesa  Zdecydowanie najpopularniejszy mitologiczny bohater i cieszący się najpokaźniejszą filmografią idącą w dziesiątki tytułów. Najwydatniej przyczynili się do tego Włosi, którzy odkryli piękne plenery Jugosławii oraz popularność starożytnych historii – w ten sposób powstał nowy gatunek: peplum, filmy miecza i sandałów, obejmujące włoskie superprodukcje o Herkulesa, Goliatach czy innych Samsonach lub po prostu wojnach greckich i rzymskich (niektórzy rozciągają gatunek również na hollywoodzkie produkcje, za wyznacznik przyjmując tematykę). Cechą charakterystyczną tego typu filmów o Herkulesie były gołe klaty potężnie umięśnionych aktorów-kulturystów (najlepiej pamiętany: Steve Reeves) i pełna dowolność tematyczna, bynajmniej nie ograniczająca się do klasycznych 12 prac: w „Herkulesie” (1958), „Ulisse contro Ercole” (1961) i „Herkules, Samson i Ulisses” (1963) pojawiał się Odyseusz (w tym pierwszym dodatkowo Jazon, a w ostatnim biblijny Samson), a sam bohater odwiedzał w innych produkcjach m.in. Troję i Babilon. Z inwencją do tematu podeszli Amerykanie bo wykorzystując popularność Herkulesa próbowali sprzedać zupełnie inne włoskie filmy z gatunku peplum – po prostu zmieniając tytuły tak, by każdy brzmiał „Son of Herkules vs./against/and” (tym samym w poczet potomków Herkulesa zaliczyć należy m.in. Perseusza – który według mitologii był dla Herkulesa pradziadkiem – i Ursusa). Do kulturystów Włosi powrócili w 1983 roku obsadzając w „Przygodach Herkulesa” słynnego Lou Ferringo, a wcześniej z pomysłu skorzystali Amerykanie kręcąc z debiutującym Arnoldem Schwarzeneggerem „Herkulesa w Nowym Jorku” (1970). Oba filmy łączy też wiele innych cech: są beznadziejne, ich gwiazdy się ich wstydzą (Ferringo dostał jedną z 5 Złotych Malin do których nominowany był film) i oba wychodzą poza klasyczną interpretację mitów – Włosi przeciwnikami herosa uczynili mechaniczne stwory, a Amerykanie przenieśli bohatera we współczesne czasy.  Współczesną popularność Herkulesa zbudowała telewizja a zwłaszcza serial „Herkules” (1995-1999) z Kevinem Sorbo – mniej umięśnionym niż poprzedni odtwórcy tej roli, za to grającym postać nieco inteligentniejszą. To odejście od stereotypu – również pod względem fabularnym – okazało się największym atutem produkcji. Serial był lekką popołudniową rozrywką osadzoną w kolorowym, egzotycznym świecie (więcej niż ze starożytnej Grecji było tu wszystkiego innego – Średniowiecza, Orientu, a nawet starożytnego Egiptu, przy czym wszystko odgrywane było przez plenery Nowej Zelandii), wykorzystującą konwencję bliską buddy movie (Herkules miał tu regularnego sidekicka – Iolausa) i nie stroniącą od humoru. Serial cieszył się sporą popularnością i doczekał się nie tylko naśladowców (telewizyjne serie osadzone w starożytności lub średniowieczu traktujące o przygodach Sindbada, Conana, Robin Hooda czy Tarzana), ale i spin-offów: przygód młodego Herkulesa (1998-1999), a przede wszystkim „Xeny: wojowniczej księżniczki” (1995-1999). Ten ostatni serial pomyślany jako żeński odpowiednik Herkulesa popularnością przewyższył pierwowzór.  O przygodach Xeny i Gabrieli – wspólnych z Herkulesem lub osobnych – powstało kilka pełnometrażowych filmów telewizyjnych, film animowany, książki i gry komputerowe. O popularności produkcji, w której maczał palce Sam Raimi (stąd nie dziwi na drugim planie Bruce Campbell) i która zdobyła mnóstwo telewizyjnych nagród zadecydowały przede wszystkim bohaterki. I chodzi tu nie tylko o popularność w środowiskach feministek i lesbijek, dla których związek Xeny i Gabrieli miał wyraźne podłoże homoseksualne (którego się ponoć bohaterki do samego końca wypierały tocząc dramatyczną wewnętrzną walkę). Postać dzielnej, kruczowłosej wojowniczki była wielokrotnie parodiowana, ale też stała się inspiracją dla wielu innych podobnych bohaterek, a seriale z silnymi kobietami w roli głównej zaczęły wyrastać jak grzyby po deszczu (na czele choćby z „Buffy”). „Xena” miała też wszystkie cechy „Herkulesa”: przygodę, przyjaźń, akcję, humor – dodawała też nieco więcej melodramatu i swobodniej żonglowała konwencjami (w serii znalazły się miejsce i na slapstick, i na musical) oraz historyczno-mitologicznymi realiami (umieszczając w fabule mnóstwo anachronizmów i popkulturowych odniesień). Co obejrzeć: 1) telewizyjną „Xenę” – i to nie tylko dla Lucy Lawless, bo spin-off przerósł oryginalną serię pod każdym względem 2) pierwszego „Herculesa” ze Stevem Reevsem – bo to klasyk i protoplasta peplum, a poza tym jest dostępny za darmo w internecie (http://www.archive.org/details/hercules) 3) „Herkulesa w Nowym Jorku” – ale tylko dlatego, żeby zobaczyć gdzie kiedyś był gubernator Kalifornii i uwierzyć w american dream. II) Wojna Trojańska  Druga pod względem popularności mitologiczna (a od jakichś 150 lat i odkryć Heinricha Schliemanna wiadomo, że nie całkowicie fikcyjna) historia, zwłaszcza jeśli uwzględni się tu również „Eneidę” („Odyseję” jako zdecydowanie popularniejszą warto jednak traktować osobno). Pierwszy film traktujący o wojnie trojańskiej powstał jeszcze przed II wojną światową – ponad 200-minutowa, czarno-biała „Helena Trojańska” (1924) – jednak jak na tak epicki temat ekranizowano „Iliadę” stosunkowo rzadko. 30 lat później prawie o połowę krótszą, ale jeszcze bardziej wystawną opowieść również stawiającą w centrum Helenę („Helena Trojańska”, 1956) nakręcił Robert Wise, który zgodnie z tytułem protagonistami uczynił dwoje młodych kochanków (Parys wyrasta wręcz na męża stanu), a Greków przedstawił jako zdradzieckich chciwców szukających pretekstu by zagarnąć bogactwa Troi. Podobną drogą poszedł Wolfgang Petersen w jedynym jak dotąd (nie licząc nowego „Starcia Tytanów”) współczesnym wysokobudżetowym widowisku nakręconym na podstawie greckiej mitologii („Troja”, 2004). Tu też negatywnymi postaciami są zaborczy Menelaos i oślizgły Agamemnon, a choć Parys jest jedynie zakochanym, tchórzliwym chłystkiem, to w gruncie rzeczy najgoręcej kibicujemy nie posągowemu Achillesowi lecz będącemu prawdziwym przywódcą tragicznemu Hektorowi. Pomijając pomniejsze odstępstwa Petersen podobnie jak Wise zdecydował się spojrzeć na „Iliadę” jako na dramat historyczny, a nie fantasy pełne boskich interwencji – w sumie trochę szkoda, bo jak pokazuje przykład „Władcy Pierścieni” fantastyczne bitwy też mogą się podobać. Oczywiście po temat sięgnęli też Włosi, obowiązkowo ze Stevem Reevesem, który w wystawnej „Wojnie Trojańskiej” (1961) wciela się dla odmiany w Eneasza. „Eneidę” Włosi zresztą – co oczywiste – wyjątkowo polubili. Powstała nie tylko kontynuacja filmu z Reevesem („Legenda Eneasza”, 1962), ale też nakręcony po dekadzie mini-serial „Eneide” (1971). Co obejrzeć: 1) „Troję” Petersena – ekstremalnie przystojni aktorzy i sporo akcji przy jednoczesnym skupieniu się na dramacie jednostek 2) włoską „Wojnę Trojańską” – klasyka peplum i choćby przez swoją odmienność wydaje się ciekawsza od filmu Wise’a III) Odyseja  Nie mniej popularna niż „Iliada”, a na pewno bardziej uniwersalna. Zaczął już legendarny George Melies kręcąc w 1904 roku krótki filmik „L′île de Calypso: Ulysse et le géant Polyphème”, a w jego ślad poszedł Włoch Giuseppe de Ligourio tworząc film „Odissea” (1911). Włosi maczali też palce w wystawnej produkcji z Kirkem Douglasem w roli głównej „Ulisses” (1955), a sami (czytaj: z pomocą Jugosłowian) zrealizowali też mini-serial „Odyseja” (1968) i wspomniane wcześniej filmy, w których krzyżowali ścieżki Odyseusza i Herkulesa. Ciekawą propozycją wydaje się być międzynarodowa produkcja telewizyjna (oczywiście Włochów nie zabrakło) pod którą podpisał się Andriej Konczałowski, a główną rolę odegrał Armand Assante. „Odyseję” (1997) nagrodzono Emmy i nominowano do Złotego Globu powszechnie uznając za jedną z najciekawszych ekranizacji poematu Homera. Oczywiście mówiąc o „Odysei” nie sposób nie wspomnieć o licznych inspiracjach jakie wywoływała historia wieloletniej tułaczki króla Itaki. Najoczywistsze to choćby ekranizacje „Ulissesa” Jamesa Joyce’a czy wszelkie obrazy z „odyseją” w tytule – na czele z „2001: Odyseją kosmiczną”. Trzymając się jednak z grubsza homerowskiego pierwowzoru warto wspomnieć o animowanym japońsko-francuskim serialu „Ulisses 31” (1981), który zgodnie z tytułem przenosi „Odyseję” w XXI wiek, ustanawiając Odyseusza kapitanem statku kosmicznego... Co obejrzeć: 1) telewizyjną „Odyseję” Konczałowskiego – właściwie jedyna współczesna produkcja oddająca homerowskie wyobrażenia za pomocą efektów specjalnych i nie uciekająca od przedstawiania fantastycznych stworzeń i wydarzeń przy zachowaniu dramaturgii losów Odyseusza 2) animowanego „Ulissesa 31” – dla najmłodszych intrygująca bajka, dla nieco starszych nostalgiczny powrót do dzieciństwa IV) Przygody Perseusza  Oprócz gościnnego występu w peplum „Perseo l′invincibile” (1963), które jak chcą Amerykanie opowiadało o wyczynach potomstwa Herkulesa („Medusa Vs The Son of Hercules”), „gwiezdny” bohater nie pojawiał się zbyt często na dużym ekranie. Ale jeśli już, to z hukiem – wchodzący na ekrany trójwymiarowy przebój z Samem Worthingtonem jest promowany jak największe blockbustery i zwrócił się już po tygodniu wyświetlanie, a oryginalne „Starcie Tytanów” z 1981 roku również cieszyło się sporą popularnością. Jedyne co czasem szwankuje w tym ostatnim filmie to aktorstwo, szczególnie młodego odtwórcy głównej roli (bo już Laurence Olivier jako Zeus i Maggie Smith jako Tetyda radzą sobie wystarczająco dobrze) i tempo narracji. Cała reszta to już klasyczna przygoda z całą plejadą monstrów i fantastycznych stworzeń – na czele z Krakenem, Meduzą i Pegazem – wykonanych za pomocą znakomitej animacji poklatkowej za którą odpowiadał będący u kresu kariery legendarny Ray Harryhausen. Co szczególnie cieszy, to próba oddania w fabule tego, co w greckiej mitologii najbardziej charakterystyczne – ciągłe mieszanie się bogów w ludzkie sprawy, koligacenie się z nimi, niesnaski i intrygi między samymi nieśmiertelnymi. Nowej wersji, napakowanej akcją i komputerowymi efektami specjalnymi, ponoć tego właśnie (czy też fabuły w ogóle) brakuje. Co obejrzeć: 1) klasyczne „Starcie Tytanów” – choć nieco trąci myszką to wciąż przyzwoite kino fantasy, a poklatkowa animacja wygląda o wiele sympatyczniej niż wiele marnej jakości CGI V) Wyprawa Jazona i Argonautów  Pomijając gościnny występ we włoskim „Herkulesie” Jazon nie ma zbyt bogatej ekranowej historii – z głośniejszych rzeczy odnotowuje się tylko amerykański mini-serial „Jazon i Argonauci” (2000). Ciekawiej prezentuje się jednak klasyczna produkcja przygodowa o tym samym tytule z 1963 roku. Podobnie jak w przypadku pierwszego „Starcia Tytanów” o sukcesie zadecydowała wartka akcja i przede wszystkim udane wykorzystanie animacji poklatkowej. Zdobywszy doświadczenie w takich produkcjach przygodowych jak „20 Milliion Miles to Earth”, „Siódma podróż Sindbada” czy „Tajemnicza wyspa” Ray Harryhausen, prekursor tego typu efektów, stworzył niezapomnianą brązową statuę Talosa, siedmiogłową Hydrę czy scenę walki szkieletów, która na stałe zapisała się w historii kina. Co obejrzeć: 1) „Jazona i Argonautów” z 1963 roku – wielkiego wyboru nie ma, ale też nie ma co żałować: to klasyka przygodowej fantasy  9 kwietnia 2010 |
Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.
więcej »
Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.
więcej »
Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.
więcej »Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz
Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz
Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz
Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz
Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz
Zemsty szpon
— Jarosław Loretz
Nieudane wyprawy do krain fantasy
— Esensja
Weekendowa Bezsensja: 10 jeszcze bardziej twardzielskich wcieleń Liama Neesona
— Jakub Gałka
Wypuśćcie krakena z klatki!
— Tomasz Rachwald
Do kina marsz: Kwiecień 2010
— Esensja
Najlepsze filmy o I wojnie światowej
— Urszula Lipińska, Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski
10 scen z filmów Martina Scorsese
— Konrad Wągrowski
7 wyjątkowo tajemniczych filmowych pudełek
— Jakub Gałka
10 najciekawszych filmowych wizji zaświatów
— Łukasz Twaróg
Bo świat i tak jest pokręcony! – 7 absurdów na siódmy film duetu Burton-Depp
— Ewa Drab
8 filmowych wilkołaków
— Jarosław Loretz
13 najbardziej niefortunnych filmowych pisarzy
— Łukasz Twaróg
10 najlepszych scen z filmów Polańskiego
— Urszula Lipińska
7 najlepszych filmów Juliusza Machulskiego
— Konrad Wągrowski
10 najbardziej odjechanych bohaterów animacji Pixara
— Jakub Gałka
Esensja ogląda: Styczeń 2014 (1)
— Gabriel Krawczyk, Daniel Markiewicz, Konrad Wągrowski
Esensja ogląda: Listopad 2013 (3)
— Miłosz Cybowski, Jarosław Loretz, Agnieszka Szady
Esensja ogląda: Lipiec 2013 (2)
— Karolina Ćwiek-Rogalska, Jarosław Loretz, Agnieszka Szady, Konrad Wągrowski
Psikus magiczny
— Gabriel Krawczyk
Więcej wszystkiego co błyszczy, buczy i wybucha?
— Miłosz Cybowski, Jakub Gałka, Wojciech Gołąbowski, Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski
Nieprawdziwi detektywi
— Jakub Gałka
O tych, co z kosmosu
— Paweł Ciołkiewicz, Jakub Gałka, Jacek Jaciubek, Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski
Wszyscy za jednego
— Jakub Gałka
Pacjent zmarł, po czym wstał jako zombie
— Adam Kordaś, Michał Kubalski, Jakub Gałka, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jarosław Robak, Beatrycze Nowicka, Łukasz Bodurka
Chodzi o dobre historie i ciekawych bohaterów
— Karolina Ćwiek-Rogalska, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jakub Gałka, Kamil Witek, Konrad Wągrowski, Michał Kubalski
Porażki i sukcesy 2013, czyli filmowe podsumowanie roku
— Karolina Ćwiek-Rogalska, Piotr Dobry, Ewa Drab, Grzegorz Fortuna, Jakub Gałka, Krzysztof Spór, Małgorzata Steciak, Konrad Wągrowski
Przygody drugoplanowe
— Jakub Gałka
Ranking, który spadł na Ziemię
— Sebastian Chosiński, Artur Chruściel, Jakub Gałka, Jacek Jaciubek, Michał Kubalski, Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski, Kamil Witek
Esensja ogląda: Wrzesień 2013 (2)
— Sebastian Chosiński, Jakub Gałka, Jarosław Loretz
Pamiętam animowanego Odyseusza... jak przez mgłę wprawdzie, ale zdaje się dzieckiem będąc oglądałam kreskówkę z zapartym tchem, choć nie dooglądałam do końca (mniemam jednak, iż w końcu wrócili na Ziemię)