Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii
WASZ EKSTRAKT:
90,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup

Ranking na premierę: 13 najbardziej niefortunnych filmowych pisarzy

Esensja.pl
Esensja.pl
Zawód pisarza to bardzo ciężki kawałek chleba. Splendor, sława, pieniądze i piękne kobiety na ogół przechodzą im koło nosa. Pocieszenie w postaci środka do dezynfekcji nie zawsze spełnia pokładane w nim nadzieje. Literatowi pozostaje wierzyć, że uczucie niedosytu wzmaga twórczy głód i pomaga pisać wiekopomne dzieła, na których zarobi ktoś inny, może bardziej potrzebujący…

Łukasz Twaróg

Ranking na premierę: 13 najbardziej niefortunnych filmowych pisarzy

Zawód pisarza to bardzo ciężki kawałek chleba. Splendor, sława, pieniądze i piękne kobiety na ogół przechodzą im koło nosa. Pocieszenie w postaci środka do dezynfekcji nie zawsze spełnia pokładane w nim nadzieje. Literatowi pozostaje wierzyć, że uczucie niedosytu wzmaga twórczy głód i pomaga pisać wiekopomne dzieła, na których zarobi ktoś inny, może bardziej potrzebujący…
Z okazji premiery najnowszego filmu Romana Polańskiego, „Autor Widmo”, prezentujemy przegląd trzynastu najbardziej niefortunnych pisarzy filmowych.
Don Birnam, „Stracony weekend” (1945), reż. Billy Wilder
Don Birnam (Ray Milland) jest niewydarzonym pisarzem. Kiedyś jako utalentowane dziecko odnosił sukcesy. Teraz w dorosłym życiu idzie mu znacznie trudniej. Nie może pogodzić się z faktem, że najprawdopodobniej fazę geniuszu ma już za sobą, a pisanie nie przychodzi mu łatwo. Nie znajduje motywacji ani wystarczająco dużo samozaparcia, aby włożyć w pracę więcej wysiłku. Niezdolny do jakiejkolwiek innego zajęcia żyje więc marzeniami, ale, co najgorsze, zwłaszcza dla jego dziewczyny, popada w alkoholizm, który jeszcze bardziej pogrąża go w jego infantylnym regresie, odcinającym od realnego życia.
Richard Harland, „Zostaw ją niebiosom” (1945), reż. John M. Stahl
Richard (Cornel Wilde), trzydziestoletni pisarz, poznaje w pociągu Ellen, panienkę z dobrego domu. Gdy dziewczyna wpatruje się w niego swymi wielkimi, przepełnionymi melancholią oczami i porównuje go do swego ojca, Richard nierozsądnie bierze to za afekt. Małżeństwo z „córeczką tatusia” nie przynosi jednak pisarzowi spodziewanej satysfakcji, a wręcz przeciwnie – zrzuca na jego głowę całą masę problemów z niesłusznym posądzeniem o morderstwo na czele. Zaborcza kobieta nie cofnie się przed niczym, aby odrywać w życiu męża najważniejszą rolę i zrobi wszystko, aby usunąć każdą konkurencję do serca swego ukochanego.
Dixon Steele, „Pustka” (1950), reż. Nicholas Ray
Dixon Steele (Humphrey Bogart), wzięty hollywoodzki scenarzysta, specjalista od kryminałów, pewnego wieczora zaprasza do siebie młodą dziewczynę, aby opowiedziała mu fabułę pewnej książki. Niestety, jeszcze tej samej nocy dziewczyna zostaje zamordowana, a Dixon jako ostatni widział ją żywą. Na szczęście sąsiadka znad przeciwka, Laurel, daje pisarzowi alibi. To nieoczekiwane zdarzenie staje się zarzewiem płomiennego uczucia, jakim zapałają do siebie sąsiedzi. Jednak w miarę odrywania nowych poszlak i komplikacji, kobieta nabiera wątpliwości, a Dixon, któremu ta sprawa zaczyna ogromnie ciążyć, staje się nerwowy i sprawia, że jego zachowanie staje się coraz bardziej podejrzane, nie tylko dla policji, ale i dla Laurel…
Joe Gillis, „Bulwar Zachodzącego Słońca” (1950), reż. Billy Wilder
Joe Gillis (William Holden) to hollywoodzki scenarzysta na skraju bankructwa, który ucieka przed wierzycielami. Schronienie znajduje w rezydencji wielkiej gwiazdy filmowej z czasów kina niemego, Normy Desmond. Znakomita aktorka najlepszy okres swej zawodowej aktywności ma już za sobą, jednak wciąż marzy o powrocie przed kamerę. Mając pod swym dachem scenarzystę, stara się wykorzystać tę okazję. Gillis powoli zaczyna orientować się, że trafił z deszczu pod rynnę.
WASZ EKSTRAKT:
90,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Jack Torrance, „Lśnienie” (1980), reż. Stanley Kubrick
Film Kubricka, podobnie zresztą literacki pierwowzór Kinga, interpretować można na wielu płaszczyznach. Nie zmienia to jednak faktu, że „Lśnienie” w dużej części koncentruje się na niedoli pisarza. Jack (Jack Nicholson), poszukując twórczej weny, zabiera swą rodzinę do opuszczonego hotelu usytuowanego na odludnym zakątku Kolorado. Okazuje się jednak, że cisza i spokój, czasem tak niezbędne dla koncentracji, zaczynają Jackowi płatać przykrego „figla”.
Paul Sheldon, „Misery” (1990), reż. Rob Reiner
Zdarza się i tak (choć prawdę mówiąc niezmiernie rzadko), że największą zmorą pisarza może stać się sława i chorobliwe uwielbienie fanów. Taki los spotkał Paula Sheldona (James Caan), autora powieściowego cyklu o perypetiach dziewczyny imieniem Misery. Podczas śnieżnej zawiei pisarz trafia do domu jednej ze swoich fanek, wielkiej miłośniczki przygód Misery. Nadopiekuńcza pielęgniarka, Annie Wilkes, postanawia zając się nieoczekiwanym rannym gościem. Niestety, gdy dowiaduje się, że pisarz uśmiercił jej ulubioną bohaterkę, wpada w szał i żąda, używając różnych drastycznych środków perswazji, aby Sheldon w kolejnej powieści przywrócił Misery do życia.
Barton Fink, „Barton Fink” (1991), reż. Joel i Ethan Coen
Marne życie pisarzy zatrudnianych przez hollywoodzkich producentów obrosło całą masą legend. Słabo opłacani, pogardzani przez reżyserów, popadają we frustracje, alkoholizm, czasem nawet w szaleństwo. Herman J. Mankiewicz oskarżał Wellesa, że ten zgarnął dla siebie cały splendor „Obywatela Kane’a”, Robert Towne miał pretensje do Polańskiego, że ten bez skrupułów przeinaczył wymowę jego „Chinatown”, scenarzyści Hitchcocka traktowani byli, jak zresztą inni członkowie jego ekipy, przedmiotowo. Coenowie w swoim filmie starali się pokazać, co siedzi w głowie takiego sfrustrowanego scenarzysty, który pełen wiary w swoje możliwości, niesiony falą sukcesu, próbuje swoich sił w Fabryce Marzeń. Niestety dla Bartona Finka (John Turturro) kontakty ze skretyniałym, traktującym go zdawkowo producentem stają się koszmarem. Potęguje go jeszcze przygnębiająca atmosfera nędznej nory, w której musi mieszkać i znosić towarzystwo osobliwego sąsiada zza ściany.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Bill Lee, „Nagi lunch” (1991), reż. David Cronenberg
Bill Lee (Peter Weller), porte parole autora literackiego pierwowzoru, Williama S. Burroughsa, odurza się trutką na karaluchy, cierpi na paranoję wszechobecnej inwigilacji, prowadzi poważne dysputy z gigantycznymi insektami, a w przypływie narkotycznego szaleństwa zabija niechcący swoją żonę. Jego życie to prawdziwy koszmar. A że jest to koszmar na własne życzenie, to już inna kwestia.
Oscar, „Gorzkie gody” (1992), reż. Roman Polański
Oscar (Peter Coyote), pisarz szukający natchnienia w ramionach gorących paryżanek, chciał potraktować swój romans z młodziutką Mimi znacznie mniej zobowiązująco niż ona. Niestety nie ma pojęcia, że wszelkie upokorzenia, jakie jej serwuje, skłaniając do odejścia, jeszcze bardziej cementują ich związek i wznoszą go na poziom doznań, których wcześniej nie podejrzewał. Zaskoczony jest oczywiście in minus.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Harry Block, „Przejrzeć Harry’ego” (1997), reż. Woody Allen
Film Allena, skądinąd również pisarza, to niby komedia, traktująca rozterki pisarza i te życiowe, i te twórcze z przymrużeniem oka. Jednak jak to często u Allena bywa, obosieczna ironia, która sprawia, że śmiejemy się do rozpuku, pokazuje też swoje drugie, poważniejsze ostrze. Pisarz według Allena to zawód niewdzięczny, wyczerpujący emocjonalnie, ale nie i wykazujący sporo cech energetycznego wampiryzmu i hipokryzji. Harry (Woody Allen), pisząc swoje powieści, czerpie pełnymi garściami z życia własnego oraz swoich bliskich, przedstawiając ich często w niekorzystnym świetle. Traktowanie życia jak karty kredytowej z nieograniczonym debetem musi w którymś momencie odbić się czkawką. Niestety wyrzuty sumienia pojawiają się w najmniej odpowiednim momencie.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Humbert Humbert, „Lolita” (1997), reż. Adrian Lyne
Książka Nabokova w większym stopniu niż filmowa wersja Lyne’a traktuje o rozterkach czysto pisarskich. W filmie nie uświadczymy zmagań z materią słowa ani subtelnej autoironii, nieustannie balansującej na granicy szaleństwa. Niemniej jednak problemy, które stają się udziałem filmowego Humberta (Jeremy Irons) też możemy złożyć na karb typowo artystycznej wrażliwości. Ona to bowiem każe szukać mu piękna i miłosnych uniesień w niedozwolonych miejscach. Ulokowanie pragnień swych dzikich instynktów w dwunastoletniej dziewczynce czyni z profesora Humberta wyrzutka społeczeństwa, który na dodatek z powodu zazdrości o innego pisarza traci kontrolę nad sobą i zemstę czyni jedynym motorem napędowym swego zdewastowanego życia.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Charlie Kaufman, „Adaptacja” (2002), reż. Spike Jonze
W filmie Spike’a Jonze’a scenarzysta Charlie Kaufman opowiedział w zasadzie o sobie samym. Historię oparł na znanym archetypicznym motywie złego sobowtóra, który podążając za każdym krokiem bohatera, chce udowodnić mu swą wyższość albo przynajmniej zasiać zamęt w jego ustabilizowanym dotąd życiu. W „Adaptacji” tym złym jest brat bliźniak Charliego (Nicholas Cage), Donald (Nicholas Cage), który będzie starał się konkurować z bratem na polu twórczości literackiej, ale i, co nie mniej irytujące, życia.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Ghostwriter, „Autor Widmo” (2010), reż. Roman Polański
Ewan McGregor w najnowszym filmie Polańskiego gra pisarza do wynajęcia, który tym razem pomaga byłemu brytyjskiemu premierowi w napisaniu autobiografii. Niestety zajęcie to oczywiście okazuje się o wiele trudniejsze, niż wcześniej mógł sobie wyobrazić. Tytułowy Ghost Writer będzie musiał zmagać się nie tyle z niewdzięczną materią słowa, co z mroczną przeszłością swego pracodawcy, na którą nie będzie mógł pozostać obojętny.
koniec
19 lutego 2010

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Knajpa na szybciutko
Jarosław Loretz

22 IV 2024

Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: J-23 na tropie A-4
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż twórcy

Nie graj już tego więcej, Woody
— Kamil Witek

Esensja ogląda: Wrzesień 2016 (1)
— Miłosz Cybowski, Marcin Mroziuk, Marcin Osuch

Esensja ogląda: Luty 2016
— Sebastian Chosiński, Marcin Mroziuk, Jarosław Robak, Konrad Wągrowski

Esensja czyta: Styczeń 2016
— Miłosz Cybowski, Jacek Jaciubek, Anna Kańtoch, Joanna Kapica-Curzytek

Esensja ogląda: Pażdziernik 2015 (1)
— Jarosław Loretz, Jarosław Robak

Nic już nie gra
— Grzegorz Fortuna

Esensja ogląda: Sierpień 2015 (2)
— Jarosław Loretz, Marcin Mroziuk

Co nam w kinie gra: 2001: Odyseja kosmiczna
— Konrad Wągrowski, Michał Chaciński

Esensja ogląda: Listopad 2014 (1)
— Sebastian Chosiński, Karolina Ćwiek-Rogalska, Jarosław Loretz, Jarosław Robak

Co nam w kinie gra: Mapy gwiazd
— Marta Bałaga, Urszula Lipińska, Kamil Witek

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.