Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

McCoy Tyner
‹Song for My Lady›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSong for My Lady
Wykonawca / KompozytorMcCoy Tyner
Data wydania1973
Wydawca Milestone
NośnikWinyl
Czas trwania44:44
Gatunekjazz
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
McCoy Tyner, Sonny Fortune, Calvin Hill, Alphonse Mouzon, Charles Tolliver, Michael White, James Mtume
Utwory
Winyl1
1) Native Song13:01
2) The Night Has a Thousand Eyes08:14
3) Song for My Lady07:34
4) A Silent Tear04:29
5) Essence11:15
Wyszukaj / Kup

Non omnis moriar: Esencja stylu, odrobina rzewności

Esensja.pl
Esensja.pl
Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj kolejna solowa płyta amerykańskiego pianisty jazzowego McCoya Tynera.

Sebastian Chosiński

Non omnis moriar: Esencja stylu, odrobina rzewności

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka najczęściej wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj kolejna solowa płyta amerykańskiego pianisty jazzowego McCoya Tynera.

McCoy Tyner
‹Song for My Lady›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSong for My Lady
Wykonawca / KompozytorMcCoy Tyner
Data wydania1973
Wydawca Milestone
NośnikWinyl
Czas trwania44:44
Gatunekjazz
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
McCoy Tyner, Sonny Fortune, Calvin Hill, Alphonse Mouzon, Charles Tolliver, Michael White, James Mtume
Utwory
Winyl1
1) Native Song13:01
2) The Night Has a Thousand Eyes08:14
3) Song for My Lady07:34
4) A Silent Tear04:29
5) Essence11:15
Wyszukaj / Kup
Na początku lat 70. ubiegłego wieku amerykański pianista McCoy Tyner (zmarły 6 marca tego roku w rodzinnej Filadelfii), słynny między innymi dzięki występom w legendarnym Kwartecie Johna Coltrane’a, otworzył nowy rozdział w swojej przebogatej karierze artystycznej. Zmianę tę podkreślił nowy kontrakt płytowy – po latach współpracy z wytwórniami Impulse! i Blue Note teraz związał się z nowojorską Milestone. Ewolucji uległa jednak także muzyka Tynera – obok klasycznego modern jazzu i post-bopu pojawiły się w niej bowiem również elementy world music, a nawet… jazz-rocka, słyszalne szczególnie w utworach z albumu „Sahara” (1972). W nagraniu tego krążka pianiście towarzyszyli jeszcze: saksofonista i flecista Sonny Fortune, kontrabasista Calvin Hill oraz perkusista Alphonse Mouzon. McCoy był tak bardzo zadowolony z kooperacji z nimi, że postanowił pograć w tym składzie dłużej – w efekcie ten sam zestaw muzyków możemy usłyszeć również na następnym wydawnictwie Tynera opublikowanym przez Milestone – longplayu „Song for My Lady”.
Sesja, jaka tym razem odbywała się w nowojorskim studiu wytwórni Mercury, podzielona została na dwie części: pierwsze podejście miało miejsce 6 września 1972 roku, drugie – prawie trzy miesiące później, 27 listopada. Za pierwszym razem zarejestrowano dwie kompozycje, za drugim – trzy. Co jednak istotniejsze, w czasie wrześniowego spotkania do współpracy zaproszono trzech gości, którzy w zdecydowany sposób wpłynęli na wzbogacenie brzmienia kwartetu Tynera. Byli to: trębacz Charles Tolliver (mający własny zespół, ale udzielający się też jako muzyk sesyjny), skrzypek Michael White (znany między innymi z nagrań z Johnem Lee Hookerem oraz Pharoah Sandersem) i perkusjonista James Mtume (który dwa lata wcześniej wspomógł McCoya w pracy nad płytą „Asante”, a w tym samym roku został etatowym członkiem jazzrockowego zespołu Milesa Davisa). W siedmioosobowym składzie nagrano najdłuższe numery, które później, co na pewno nie jest dziełem przypadku, spięły klamrą „Song for My Lady”, czyli „Native Song” i „Essence”.
Longplay „Song for My Lady” szybko trafił do sprzedaży; stało się to zaledwie trzy miesiące po zakończeniu nagrań. Tym samym wielbiciele jazzu – a zwłaszcza ci, którzy wciąż nie mogli odżałować śmierci Johna Coltrane’a – mieli bardzo udany początek 1973 roku. Bo nawet jeśli nowe wydawnictwo Tynera nie było aż tak zaskakujące i zachwycające jak poprzednie, czyli „Sahara”, to jednak – nawet z perspektywy niemal półwiecza – nie ma wątpliwości, że było (i jest) dziełem wybitnym. Otwiera je wspomniany już wcześniej „Native Song” – pełna energii trzynastominutowa opowieść implementująca do jazzu współczesnego brzmienia typowe dla muzyki etnicznej (vide flet Fortune’a i perkusjonalia Mtume) oraz fusion spod znaku Mahavishnu Orchestra (skrzypce White’a). Do tego należy dorzucić jeszcze kapitalne improwizacje fortepianowe lidera, który gra z taką swobodą, takim luzem, niekiedy ocierającym się wręcz o nonszalancję, że z jednej strony musi to rodzić obawy, czy mimo wszystko nie straci nad całością kontroli, z drugiej – ogromny podziw, że udaje mu się ją utrzymać od pierwszej do ostatniej sekundy.
Z pięciu utworów, jakie trafiły na winylowy krążek, autorstwa Tynera są cztery. Ten piąty, a w kolejności drugi, to nadzwyczaj twórcza instrumentalna przeróbka jazzowego standardu Jeromego Brainina (muzyka) i Buddy’ego Berniera (słowa) „The Night Has a Thousand Eyes”. Po raz pierwszy można go było usłyszeć w 1948 roku w ścieżce dźwiękowej tak samo zatytułowanego mrocznego kryminału w reżyserii Johna Farrowa (z Edwardem G. Robinsonem w roli głównej). Drugie życie dekadę później podarował mu pianista Horace Silver; w efekcie na numer ten zwrócił uwagę również John Coltrane, który zarejestrował go – z udziałem Tynera, a jakże! – w 1960 roku (choć ukazał się dopiero cztery lata później na płycie „Coltrane’s Sound”). Nowa wersja jest jednak nieco odmienna; nie tylko dlatego, że dłuższa o półtorej minuty. Więcej w niej dynamiki (głównie za sprawą fortepianu), aczkolwiek improwizacja saksofonowa Sonny’ego może przywodzić na myśl partię Johna sprzed dwunastu lat.
Aby wysłuchać kolejnych utworów, trzeba przełożyć winylowy krążek na stronę B. Na początek otrzymujemy podzieloną na trzy części (nieoficjalnie, bo w opisie płyty nic takiego nie ma) kompozycję tytułową. Otwarcie zaskakuje o tyle, że motorycznemu pochodowi kontrabasu i perkusji oraz poddającemu się ich rygorowi fortepianowi towarzyszy… zaskakująco nastrojowy, mocno kontrastujący z pozostałymi instrumentami, saksofon. W części drugiej do głosu dochodzą natomiast zapędy improwizatorskie muzyków, zwłaszcza lidera, który z wielkim wyczuciem i zaangażowaniem konstruuje swoją opowieść. W finale z kolei następuje powrót do wątku znanego z otwarcia, a uszy słuchaczy ponownie koi Fortune. Najkrótszy „A Silent Tear” to jedyny w całym zestawie numer zagrany solo przez McCoya. Bez towarzyszących mu kolegów Tyner popada w niemal romantyczne rozrzewnienie, aczkolwiek bez lania – choćby i w milczeniu – potoków łez.
Po czterech minutach uspokojenia i oddechu szybszy bieg krwi przywraca drugi z utworów – i zarazem ostatni na albumie – nagranych w septecie na początku września 1972 roku, to jest „Essence”. Otwiera go partia skrzypiec Michaela White’a, w tle których rozbrzmiewa, nie licząc oczywiście sekcji rytmicznej, fortepian. Gdy kilkanaście sekund później dochodzą jeszcze dęciaki (saksofon, flet, skrzydłówka), robi się niezwykle gęsto. Z czasem z tej magmy wykluwają się solówki poszczególnych instrumentów: najpierw saksofonu altowego, następnie sopranowego, na końcu natomiast – monumentalnie brzmiącego fortepianu. Przy czym McCoy Tyner gra tu z takim zacięciem, że można mieć poważne wątpliwości co do tego, czy znajdujący się w studiu wytwórni Mercury instrument nadawał się jeszcze po tej sesji do użytku. Na szczęście ostatnie minuty lider przeznacza na wyciszenie emocji; muzycy wyraźnie spuszczają z tonu i zwalniają tempo. Można wręcz odnieść wrażenie, jakby leniwie snuli się po studiu, wyczekując końca ciężkiego dnia pracy.
„Song for My Lady” stanowi kreatywne rozwinięcie idei, jakie przyświecały Tynerowi już podczas pracy nad „Saharą”. Zapewne jednak nie wszystkim wielbicielom pianisty, mającym jeszcze w pamięci jego wspólne dokonania z Coltrane’em czy chociażby longplay „The Real McCoy” (1967), taka wolta stylistyczna przypadła do gustu. Tyle że Tyner chciał być „na czasie”, a nie jedynie czerpać chwałę z zasług z poprzedniej dekady. Zresztą w tym samym czasie ofiarował także niezwykły prezent tym, którzy wciąż żyli głównie przeszłością – longplay „Echoes of a Friend”, który nagrany został przez samego McCoya 11 listopada 1972 roku w Tokio, a zawierał pianistyczne przeróbki kompozycji znanych z płyt Kwartetu Johna Coltrane’a.
koniec
18 kwietnia 2020
Skład:
McCoy Tyner – muzyka, fortepian, instrumenty perkusyjne
Sonny Fortune – saksofon sopranowy, saksofon altowy, flet
Calvin Hill – kontrabas
Alphonse Mouzon – perkusja

gościnnie:
Charles Tolliver – skrzydłówka (1,5)
Michael White – skrzypce (1,5)
James Mtume – kongi, instrumenty perkusyjne (1,5)

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Nie taki krautrock straszny: Czas (smutnych) rozstań
Sebastian Chosiński

22 IV 2024

Longplayem „Future Days” wokalista Damo Suzuki pożegnał się z Can. I chociaż Japończyk nigdy nie był wielkim mistrzem w swoim fachu, to jednak każdy wielbiciel niemieckiej legendy krautrocka będzie kojarzył go głównie z trzema pełnowymiarowymi krążkami nagranymi z Niemcami.

więcej »

Non omnis moriar: Praga pachnąca kanadyjską żywicą
Sebastian Chosiński

20 IV 2024

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj wspólny album czechosłowackiej Orkiestry Gustava Broma i kanadyjskiego trębacza Maynarda Fergusona.

więcej »

Nie taki krautrock straszny: Nie zadzieraj z Czukayem!
Sebastian Chosiński

15 IV 2024

W latach 1968-1971 życie muzyków Can ogniskowało się wokół pracy. Mieszkając w Schloß Nörvenich, praktycznie nie wychodzili ze studia. To w którymś momencie musiało odbić się na kondycji jeśli nie wszystkich, to przynajmniej niektórych z nich. Pewien kryzys przyszedł wraz z sesją do „Ege Bamyasi” i nie wiadomo, jak by to wszystko się skończyło, gdyby sprawy w swoje ręce nie wziął nadzwyczaj zasadniczy Holger Czukay.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.