Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 29 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Muzyka

Magazyn CCXXXV

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

muzyczne

więcej »

Zapowiedzi

A Swarm of the Sun
‹The Rifts›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułThe Rifts
Wykonawca / KompozytorA Swarm of the Sun
Data wydania29 stycznia 2015
NośnikCD
Czas trwania51:28
Gatunekrock
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Erik Nilsson, Jakob Berglung, Anders Carlström, Karl Daniel Lidén, Minna Heimo, Robin Bergh, Anna Carlsson
Utwory
CD1
1) There’s Blood on Your Hands04:05
2) Infants09:05
3) The Nurse03:48
4) Incarceration06:12
5) The Warden05:24
6) Years01:54
7) The Rifts05:12
8) These Dephts Were Always Meant for Both of Us10:26
9) All the Love and Glory05:22
Wyszukaj / Kup

Tu miejsce na labirynt…: W blasku umierającej gwiazdy
[A Swarm of the Sun „The Rifts” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Erik Nilsson to prawdziwy guru skandynawskiego post-rocka, lider bądź współlider formacji Aoria, Kausal oraz A Swarm of the Sun, która w końcu stycznia – po prawie pięciu latach przerwy – opublikowała nowy album. „The Rifts” pod każdym względem prezentuje się znakomicie: zachwyca nostalgicznym nastrojem, ale nie stroni również od mocniejszych akcentów, w których zespół zbliża się do stylistyki post-metalu.

Sebastian Chosiński

Tu miejsce na labirynt…: W blasku umierającej gwiazdy
[A Swarm of the Sun „The Rifts” - recenzja]

Erik Nilsson to prawdziwy guru skandynawskiego post-rocka, lider bądź współlider formacji Aoria, Kausal oraz A Swarm of the Sun, która w końcu stycznia – po prawie pięciu latach przerwy – opublikowała nowy album. „The Rifts” pod każdym względem prezentuje się znakomicie: zachwyca nostalgicznym nastrojem, ale nie stroni również od mocniejszych akcentów, w których zespół zbliża się do stylistyki post-metalu.

A Swarm of the Sun
‹The Rifts›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułThe Rifts
Wykonawca / KompozytorA Swarm of the Sun
Data wydania29 stycznia 2015
NośnikCD
Czas trwania51:28
Gatunekrock
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Erik Nilsson, Jakob Berglung, Anders Carlström, Karl Daniel Lidén, Minna Heimo, Robin Bergh, Anna Carlsson
Utwory
CD1
1) There’s Blood on Your Hands04:05
2) Infants09:05
3) The Nurse03:48
4) Incarceration06:12
5) The Warden05:24
6) Years01:54
7) The Rifts05:12
8) These Dephts Were Always Meant for Both of Us10:26
9) All the Love and Glory05:22
Wyszukaj / Kup
Początki kariery muzycznej sztokholmskiego multiinstrumentalisty Erika Nilssona sięgają pierwszej połowy ubiegłej dekady. To wtedy powołał on do życia postrockowy zespół Aoria, który w ciągu dwóch lat nagrał – i opublikował własnym sumptem – trzy promocyjne EP-ki. Niestety, albo nie było wtedy zapotrzebowania w Szwecji na taką muzykę, albo – co również należy brać pod uwagę – grupa nie potrafiła w żaden sposób przykuć uwagi słuchaczy, w każdym razie pierwszy bieg zakończył się falstartem. Nilsson jednak się nie zraził i wraz z basistą Aorii, Andersem Carlströmem, rozpoczął współpracę z innym multiinstrumentalistą, Jakobem Berglungiem, tyle że już pod nowym szyldem – jako A Swarm of the Sun. Zadebiutowali w 2007 roku „czwórką” zatytułowaną „The King of Everything”, a trzy lata później wydali pierwsze pełnometrażowe dzieło – „Zenith”, na którym to krążku w składzie zespołu po raz pierwszy pojawił się perkusista Karl Daniel Lidén (wcześniej udzielający się w stonerowych formacjach Demon Cleaner i Dozer, hardrockowym Greenleaf oraz postrockowym Vaka). Warto dodać także, że płyty te ukazały się nakładem firmy należącej do Erika – Version Studio Records.
Tym razem zaskoczyło. „Zenith” spotkał się z na tyle dobrym przyjęciem, że Nilsson zdecydował się wystartować z kolejnym projektem muzycznym – Kausal, do udziału w którym ponownie zaprosił Carlströma oraz perkusistę Henrika Johanssona. Efektem ich działań artystycznych okazał się album „In Dead Cities”, którego zawartość również była mocno podlana postrockowym sosem. Ale i tego było Erikowi mało, ponieważ rok później… reaktywował Aorię. Tyle że teraz w zupełnie innym, można by rzec, że gwiazdorskim składzie: z basistą Katatonii Niklasem Sandinem i perkusistą October Tide i Palefeather Robinem Berghiem. Biorąc pod uwagę, kogo Nilsson dobrał sobie do współpracy, nie powinno dziwić, że wydany w 2012 roku longplay „The Constant” mocno skręcał w stronę metalu. Co tylko przydało muzyce mocy, nie odbierając jej przy tym klimatu. Zachęcony kolejnymi sukcesami, Szwed ponownie zdecydował się rozkręcić A Swarm of the Sun, który zresztą oficjalnie funkcjonował przez cały – jako duet tworzony przez Erika i Jakoba Berglunga.
Do pracy nad kolejną płytą muzycy zaprosili kilku gości, w większości doskonale sobie znanych: Karla Daniela Lidéna, Andersa Carlströma oraz Robina Bergha (tym razem grającego w jednym utworze na wibrafonie). Poza tym pojawili się również organista Minna Heimo oraz – występująca w roli wokalistki – niemiecka aktorka Anna Carlsson. Efektem ich pracy okazała się, wydana 30 stycznia przez Version Studio Records (na kompakcie bądź dwóch winylach), płyta „The Rifts”. Dziewięć zawartych na niej kompozycji trwa nieco ponad pięćdziesiąt minut, co – jak na album zespołu postrockowego – na pewno nie jest rezultatem rekordowym. Ale przecież nie od długości trwania tak naprawdę zależy jakość materiału. Tym bardziej że produkcję Skandynawów można rozpatrywać w kontekście concept-albumu. Jeśli więc ktoś lubuje się w długaśnych utworach, może po prostu uznać, że to jedynie podzielona na dziewięć rozdziałów suita – i od razu poczuje się lepiej. Co najistotniejsze, takie podejście do tematu wcale nie będzie nadużyciem, ponieważ od strony muzycznej i klimatycznej rzeczywiście mamy do czynienia z wydawnictwem wyjątkowo jednorodnym, mimo że momentami mocno wykraczającym poza utartą stylistykę post-rocka.
Płyta zaczyna się bardzo klimatycznie – od czterominutowego, nadzwyczaj ponurego „There’s Blood on Your Hands”. Co ciekawe, nastrój smutku i grozy budują tu dźwięki fortepianu, od mniej więcej połowy wspomaganego dodatkowo przez syntezator. Pod wieloma względami w tym utworze panowie z A Swarm of the Sun nawiązują do dokonań włoskiego Goblina i szwedzkiego Anima Morte, zahaczają też zresztą o najnowsze produkcje amerykańskiego Kayo Dot. Ten sam nastrój towarzyszy kolejnemu numerowi na płycie – „Infants”, w którym wokal Nilssona może kojarzyć się zarówno ze Stevenem Wilsonem z Porcupine Tree, jak i Jonasem Renksem z Katatonii. Jest odpowiednio mroczny i zaskakująco melodyjny; smaczku dodaje mu też idealnie wpisany w partię Erika głos Anny Carlsson. Z drugiej strony kompozycji tej przydają mocy fragmenty gitarowe, niekiedy nawiązujące wprost do stylistyki progresywnego metalu (zdecydowanie bardziej jednak w klimacie Anathemy niż na przykład Dream Theater). W efekcie powstaje potężna ściana dźwięku, której nie powstydziliby się nawet Japońcy mistrzowie post-rocka, czyli Mono.
Chwilę wytchnienia przynosi instrumentalny, nie mniej niż poprzednie kompozycje urzekający zadumą i melancholią, „The Nurse”, po którym jednak zespół powraca do mocnego uderzenia pod postacią „Incarceration”. Kontrast jest ogromny, ale z drugiej strony powolny sludgemetalowy rytm nadawany przez perkusję i ostre, rockowe gitary w sposób jak najbardziej naturalny wyrastają z poprzedniego utworu, stanowiąc jego bezpośrednią kontynuację. Momentami można nawet przyłapać się na myśli, czy aby na pewno nie są to Islandczycy z Sólstafir (vide ich poprzedni dwupłytowy krążek „Svartir Sandar”)? „Incarceration” płynnie przechodzi w „The Warden”, którego głównym zadaniem jest ponowne powściągnięcie emocji i stopniowe wyciszenie nastroju, czemu służą zarówno partia organów piszczałkowych, jak i dodany na zakończenie, brzmiący zaskakująco klasycznie, niemal Beethovenowsko, fortepian. To samo można by powiedzieć, kładąc jeszcze większy nacisk na ostatnie słowa poprzedniego zdania, o miniaturce „Years”, która poprzedza kolejny mocny punkt „The Rifts”, którym jest utwór tytułowy.
Gdyby nie fakt, że po nim pojawiają się na krążku jeszcze dwie kompozycje, w pełni uprawnione byłoby stwierdzenie, że to opus magnum albumu. W odpowiedni – hipnotyczno-funeralny – klimat wprowadza już marszowy rytm perkusji, wokół którego budowane są kolejne partie fortepianu, gitary i syntezatorów. To niezwykle sugestywna muzyka, która idealnie sprawdziłaby się jako ilustracja dźwiękowa do ambitnego horroru – jest w niej i moc, i potężna siła pobudzająca wyobraźnię. Porównania z liczącą już sobie siedemnaście lat płytą „Symphonic Holocaust” grupy Morte Macabre byłyby tu jak najbardziej uzasadnione. Z kolei w ponad dziesięciominutowym „These Dephts Were Always Meant for Both of Us” mamy do czynienia z najbardziej klasyczną formułą post-rocka (czy też post-metalu), czyli licznymi repetycjami i skrupulatnym budowaniem ściany dźwięku, ale także – co warto podkreślić – z odskokami w stronę darkwave’u i gotyku oraz rocka progresywnego (spod znaku współczesnego Marillion).
Zamykający „The Rifts” utwór „All the Love and Glory” może poszczycić się pochodzeniem z tego samego źródła. Monumentalne partie gitar i sekcji rytmicznej brzmią niemal doommetalowo; co jednak najważniejsze, pozwalają Szwedom stopniowo zwalniać rytm, aż do całkowitego zatrzymania i wyciszenia. Po wybrzmieniu ostatnich dźwięków słuchacz potrzebuje jeszcze trochę czasu, aby otrząsnąć się z wrażenia i uświadomić sobie, że to już koniec tej podróży, że dotarliśmy do finiszu. Że dalej jest już tylko pustka i bezkres, spowity dogasającym światłem umierającej gwiazdy.
koniec
5 lutego 2015
Skład:
Erik Nilsson – śpiew, gitara elektryczna, instrumenty klawiszowe, instrumenty perkusyjne
Jakob Berglung – gitara elektryczna, instrumenty klawiszowe
gościnnie:
Anders Carlström – gitara basowa
Karl Daniel Lidén – perkusja
Minna Heimo – organy piszczałkowe (5)
Robin Bergh – wibrafon (3)
Anna Carlsson – chórek (2,4)

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: Ente wcielenie Magmy
Sebastian Chosiński

26 IV 2024

Chociaż poprzednia płyta Rhùn, czyli „Tozïh”, ukazała się już niemal rok temu, najnowsza, której muzycy nadali tytuł „Tozzos”, wcale nie zawiera nagrań powstałych bądź zarejestrowanych później. Oba materiały są owocami tej samej sesji. Trudno dziwić się więc, że i stylistycznie są sobie bliźniacze.

więcej »

Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
Sebastian Chosiński

25 IV 2024

Arild Andersen to w świecie europejskiego jazzu postać pomnikowa. Kontrabasista nie lubi jednak przesiadywać na cokole. Mimo że za rok będzie świętować osiemdziesiąte urodziny, wciąż koncertuje i nagrywa. Na dodatek kolejnymi produkcjami udowadnia, że jest bardzo daleki od odcinania kuponów. „As Time Passes” to nagrany z muzykami młodszymi od Norwega o kilkadziesiąt lat album, który sprawi mnóstwo radości wszystkim wielbicielom nordic-jazzu.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Oniryczne żałobne misterium
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

Martin Küchen – lider freejazzowej formacji Angles 9 – zaskakiwał już niejeden raz. Ale to, co przyszło mu na myśl w czasie pandemicznego odosobnienia, przebiło wszystko dotychczasowe. Postanowił stworzyć – opartą na starożytnym greckim micie i „Odysei” Homera – jazzową operę. Do współpracy zaprosił wokalistkę Elle-Kari Sander, kolegów z Angles oraz kwartet smyczkowy. Tak narodziło się „The Death of Kalypso”.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.