Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 11 maja 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Władimir Bortko
‹Taras Bulba›

EKSTRAKT:	50%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Taras Bulba
Tytuł oryginalny	Тарас Бульба
Reżyseria	Władimir Bortko
Zdjęcia	Dmitrij Mass
Scenariusz	Władimir Bortko
Obsada	Bohdan Stupka, Igor Pietrenko, Władimir Wdowiczenkow, Magdalena Mielcarz, Michaił Bojarski
Muzyka	Igor Korneljuk
Rok produkcji	2009
Kraj produkcji	Rosja
Gatunek	dramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Dokąd tak pędzisz, Kozacze?
[Władimir Bortko „Taras Bulba” - recenzja]

Sebastian Chosiński

1 2 »

Coraz bardziej żal mi Rosjan. Wydają spore pieniądze na kolejne prestiżowe produkcje historyczne, a po premierze okazuje się, że równie dobrze mogliby je wyrzucić w błoto. „Taras Bulba” Władimira Bortka był jednym z najbardziej oczekiwanych filmów 2009 roku w Rosji. I choć klapą frekwencyjną się nie okazał, to artystycznie mimo wszystko zdecydowanie zawiódł. Filmowi nie pomógł nawet udział – jak zwykle fantastycznego – Bohdana Stupki.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Dokąd tak pędzisz, Kozacze?
[Władimir Bortko „Taras Bulba” - recenzja]

Władimir Bortko
‹Taras Bulba›

EKSTRAKT:	50%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Taras Bulba
Tytuł oryginalny	Тарас Бульба
Reżyseria	Władimir Bortko
Zdjęcia	Dmitrij Mass
Scenariusz	Władimir Bortko
Obsada	Bohdan Stupka, Igor Pietrenko, Władimir Wdowiczenkow, Magdalena Mielcarz, Michaił Bojarski
Muzyka	Igor Korneljuk
Rok produkcji	2009
Kraj produkcji	Rosja
Gatunek	dramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Nad ekranizacją noweli Nikołaja Gogola – znacznie bardziej kojarzonego jednak z satyryczną powieścią „Martwe dusze” i sceniczną komedią „Rewizor” – Władimir Bortko pracował trzy lata. Wydał w tym czasie 25 milionów dolarów. Przez plan przewinęło się ze stu aktorów (z Rosji, Ukrainy i Polski) oraz około tysiąca statystów. Miał powstać wielki historyczny epos na miarę – a może raczej: znacznie przebijający – „Ogniem i mieczem”. Powstało natomiast typowe… oglądadło z wielką historią w tle, ani szczególnie lepsze, ani gorsze od obrazu Jerzego Hoffmana. Po trzykroć szkoda! Gogol napisał „Tarasa Bulbę” w 1835 roku, mając zaledwie dwadzieścia sześć lat. Później jednak tekst mocno przerobił i ostateczna – nazwijmy ją kanoniczną – wersja opowieści o kozackim bohaterze z przypadku ukazała się siedem lat później. Fabuła jest fikcyjna, ale nie można mieć wątpliwości, że gdzieś u jej zarania znalazły się krążące w XIX wieku po całej Ukrainie legendy o Bohdanie Chmielnickim. Podobnie jak hetman popularnie nazywany „Chmielem”, Bulba również – choć nieco wcześniej, bo już w XVI wieku – miał walczyć z Polakami o wolność swojego narodu. Tyle że autor książki, zapewne dla lepszego efektu dramaturgicznego, przewidział dlań znacznie tragiczniejszy koniec.

„Taras Bulba” był wielokrotnie przenoszony na ekran. Po raz pierwszy dokonał tego w 1909 roku Rosjanin Aleksandr Drankow; piętnaście lat później na język filmu adaptował Gogola Aleksiej Granowski (co ciekawe, uczynił to za niemieckie pieniądze). Jeszcze przed wojną swoje trzy grosze dorzuciły także kinematografie francuska (1936) i angielska (1938). Widać więc, że temat – choć w czasie odległy – był nośny. Nie ma się więc co dziwić, że w końcu zainteresowało się nim Hollywood. Wersja amerykańska, za którą odpowiadał brytyjski reżyser J. Lee Thompson, powstała na początku lat 60. XX wieku. Rolę tytułową zagrał, znajdujący się wówczas u szczytu popularności, Yul Brynner. Za ciekawostkę jedynie można uznać natomiast ekranizacje włoską z 1963 roku (Włosi w tym czasie zabrali się nawet za „Ogniem i mieczem” i zmasakrowali tekst do tego stopnia, że sam Henryk Sienkiewicz miałby chyba problem z rozpoznaniem bohaterów) i – późniejszą o prawie ćwierć wieku – czeską. Mała to przyjemność, gdy patrzy się, jak obcy filmowcy znęcają się nad rodzimą klasyką literacką. Jak najbardziej zrozumiała była więc decyzja o nakręceniu kolejnej wersji Gogolowskiej opowieści w ojczyźnie pisarza (choć nie bohatera). Podjął się tego niełatwego zadania Władimir Bortko, co całkiem nieźle wróżyło projektowi. Niestety, jak okazało się po kwietniowej premierze filmu, na wróżbach i oczekiwaniach się skończyło.

Bortko urodził się w Moskwie rok po zakończeniu Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Jego rodzina wkrótce jednak przeniosła się do Kijowa i tam przyszły reżyser ukończył najpierw technikum, a później przez trzy lata – już po odbyciu służby wojskowej – pracował w fabryce jako elektryk. Był człowiekiem bardzo ambitnym, dlatego pod koniec lat 60. postanowił z robotnika przeistoczyć się w inteligenta. Podjął, trwające pięć lat, studia w Kijowskim Państwowym Instytucie Sztuk Teatralnych, po czym został asystentem reżysera w Studiu Filmowym imienia Ołeksandra (wtedy jeszcze z rosyjska nazywanym Aleksandrem) Dowżenki. Zadebiutował filmem „Kanał” w 1975 roku, ale znacznie ciekawszym i wartościowszym był obraz o trzy lata późniejszy – „Komissija po rassliedowaniju” (co można przetłumaczyć jako nieobcą uchu wszystkich Polaków „Komisję śledczą”). Film ten opowiadał o próbie wyjaśnienia przyczyn poważnej, zagrażającej życiu wielu ludzi, awarii w… elektrowni atomowej. W 1980 Bortko przeniósł się z Kijowa do Leningradu, gdzie dostał pracę w wytwórni „Lenfilm”. Tam nakręcił między innymi melodramat „Moj papa – idealist” (1980) oraz komedię romantyczną „Błondinka za ugłom” (1982, choć na premierę musiała czekać dwa lata), którą tylko w pierwszym roku wyświetlania w Kraju Rad obejrzało 25 milionów widzów. Uznanie na świecie przyniosła mu jednak dopiero ekranizacja opowiadania Michaiła Bułhakowa „Psie serce” (1988), która zdobyła nagrody na festiwalach filmowych w Warszawie, Duszanbe i włoskiej Perugii. Swą popularność na Półwyspie Apenińskim artysta „skonsumował”, kręcąc – w koprodukcji z Włochami – dramat wojenny „Afganskij izłom” (1991). Był to pierwszy, radziecki jeszcze, film o wojnie w Afganistanie, który powstał za zgodą Kremla. W obsadzie znalazł się Michele Placido, dziś nieco już zapomniany, w tamtym czasie jednak cieszący się prawdziwym uwielbieniem dzięki roli walczącego z mafią niezłomnego komisarza Corrado Cattaniego z pierwszych serii „Ośmiornicy”.

W połowie lat 90. Bortko związał się z telewizją. Nakręcił dlań bardzo popularne seriale sensacyjne: „Ulicy razbitych fonariej” (1997, pod pseudonimem Jan Chudokormow) oraz – pokazywane również w Polsce – dwa pierwsze sezony „Bandyckiego Petersburga” (2000). Dzięki odniesionemu sukcesowi reżyser otrzymał teraz wolną rękę w wyborze kolejnych projektów. Tę artystyczną wolność wykorzystał z wielkim pożytkiem – dla siebie, widzów i… literatury. W ciągu następnych pięciu lat przeniósł bowiem na ekran dwie wielkie rosyjskie powieści: „Idiotę” (2003) Fiodora Dostojewskiego oraz „Mistrza i Małgorzatę” (2005) Bułhakowa. Seriale te, jak najbardziej słusznie, spotkały się z entuzjastycznym przyjęciem krytyki i zachęciły Władimira Bortka do zmierzenia się z kolejnym klasycznym tekstem – Gogolowskim „Tarasem Bulbą”. Reżyser zdawał sobie jednak sprawę z tego, że taki temat wymaga dzieła dużego formatu i wielkiego ekranu. Postanowił więc, po dziesięciu latach przerwy – które minęły od nakręcenia przezeń psychologiczno-obyczajowego dramatu „Cyrk sgorieł i klouny razbieżalis” – zrealizować film dla kina. Przedsięwzięcie od samego początku zapowiadało się na spore, dlatego też do produkcji zaangażowano także kinematografie ukraińską i polską. Czy potrzebnie – to już zupełnie inna kwestia.

Taras Bulba, dawny kozacki pułkownik, wiedzie spokojny żywot w swoim chutorze. Mieszka jedynie z żoną i służbą, ale oczekuje na powrót do domu dwóch dorosłych już synów – Andrija i Ostapa – którzy przez dwa lata czas uczyli się i mieszkali w Kijowie. By zapobiec ich ewentualnemu wynarodowieniu, ojciec podejmuje decyzję o wyprawie na Zaporoże, by tam młodzi mężczyźni „nabrali rozumu i nauczyli się życia”. Wyrusza wraz z nimi, czule żegnany przez wierną małżonkę. Gdy docierają na Sicz, wśród kozactwa wrze. Zajmujący się do tej pory głównie wyprawami łupieżczymi na ziemie zamieszkane przez Tatarów, Kozacy musieli właśnie zrezygnować z możliwości łatwego zarobku, gdyż między nimi a sułtanem tureckim, którego Tatarzy są lennikami, stanął pokój. Bulba angażuje się bezpośrednio w rozgrywki polityczne, uważając, że zawieszenie broni z Imperium Osmańskim zdecydowanie nie jest w interesie mieszkańców Dzikich Pól. Niebawem jednak co innego zacznie zaprzątać jego głowę. Podczas uroczystości zaprzysiężenia nowego atamana dociera do Tarasa tragiczna informacja – jego chutor został napadnięty przez Polaków, a żona zamordowana. Na potwierdzenie tych słów posłańcy kładą na ziemi ciało Bulbowej. Czynią również wyrzuty swym zaporoskim ziomkom, że gdy ci żyją sobie spokojnie na Siczy, w zachodniej Ukrainie polscy panowie bezkarnie mordują Kozaków. Tak dłużej, oczywiście, być nie może – stwierdza rada starszych i decyduje o wysłaniu wojsk przeciwko Polakom. W kozackiej armii znajdują swe miejsce także stary Bulba i jego synowie.

Podczas pierwszego starcia, a raczej próby zdobycia bronionej przez Lachów pod dowództwem wojewody Mazowieckiego – to nazwisko, nie tytuł – twierdzy Dubno, Kozacy zostają odparci. Nie mając odpowiednich sił, postanawiają zrezygnować z dalszego szturmowania warowni i zmieniają taktykę – chcą wziąć miasto głodem. I prawie im się to udaje. A „prawie”, jak powszechnie wiadomo, robi wielką różnicę. Plany Kozaków krzyżuje bowiem Andrij Bulba. Z jakiego powodu? By to wyjaśnić, trzeba cofnąć się w czasie, co reżyser zresztą czyni za pomocą licznych retrospekcji. To z nich właśnie dowiadujemy się, że przed laty Andrij poznał i zakochał się – co istotne, ze wzajemnością – w córce polskiego wojewody Elżbiecie, teraz zaś – kierowany ślepą miłością – przechodzi na stronę wroga, by ratować swą oblubienicę. I nie tylko zdradza jej ojcu tajemnice wojskowe, ale sam staje na czele polskich wojsk walczących z jego rodakami. Słowem: zaprzaniec najpodlejszego gatunku! Jakby nieszczęść było mało, do Kozaków dociera wkrótce informacja, że na Dzikie Pola wtargnęli Tatarzy – część wojsk musi więc zostać wycofana za Dniepr. Dowództwo nad tymi, które pozostawiono u bram twierdzy, przejmuje teraz Taras Bulba. Co oznacza, że przy najbliższej okazji ojciec będzie musiał odpierać ataki własnego syna. Dramat iście antyczny, tyle że absolutnie po partacku rozegrany.

1 2 »

Komentarze

15 XII 2013 22:02:21

Nie będę dyskutował z argumentami o słabości historycznej tego filmu ale nie zgodzę się z kolejnymi insynuacjami że niby jest on antypolski, zresztą porównywany z "Rokiem 1612" jako równie antypolski.
Przestańmy wreszcie mydlić oczy wszem o wobec, że my to byliśmy tylko takimi potulnymi Polakami, wpatrzonymi w wiarę i przestrzeganie dekalogu, tylko na nas niesprawiedliwie napadano, nasze kobiety gwałcono, i nas zabijano okrutnie! Czy naprawdę ktoś, kto pokazuje, że idąc na Moskwę /Rok1612/ szliśmy z różańcem nie czyniąc krzywd? Albo walcząc z Kozakami siłowaliśmy się na rękę? Dlaczego Żebrowskiego szykanowano za główną rolę? Bo zagra ZBYT wiernie? A jak miał zagrać? Skulonego żołnierza pogrążonego w modlitwie? CZY TO NIE BYŁABY PROPAGANDA? A jak mieli pokazać postawę polską Rosjanie skoro my sami utrzymujemy, że oni wciąż są naszymi wrogami? Powtarzam - że ONI są naszymi wrogami? Zatem - skoro my ich uważamy za wrogów to czy byśmy ich traktowali w odpowiedni sposób? Bajki. I dlatego podchodzę do takich filmów w sposób umiarkowany i z dystansem ale też z trzeźwym spojrzeniem na nasze sprawy, jako spojrzenie z zewnątrz, gdyż w źródłach np. szwedzkich czy norweskich zupełnie inaczej wygląda opis powodów i skutków wojny czy stuletniej czy tzw "potopu" szwedzkiego niż ten, do którego jesteśmy przyzwyczajeni. Podobnie jest z "przygodami" Napoleona, który u nas jest niemal święty a Brytyjczycy robią z niego diabła i zarzucają nam popieranie jego aspiracji do panowania nad Europą. Dlatego ten film - Taras Bulba - jest filmem z punktu widzenia naszych wschodnich sąsiadów a nie naszego. I dlatego mnie on się podoba, gdyż daje mi możliwość poznania poglądów na postawy i tematy niby przeze mnie znane z historii.

31 III 2014 22:33:02

Pod pewnymi względami powyższe opinie są słuszne: film istotnie daje wgląd w opinie "drugiej strony" na temat Polski i Polaków; dlatego być może warto go obejrzeć - o ile ktoś do tej pory nie zorientował się, jakich opinii możemy się z tamtej strony spodziewać. Ale poza tym jest to niewątpliwie film propagandowy i w pewnej mierze także antypolski, zresztą zdaje się, że twórcy filmu tego nawet specjalnie nie ukrywali (podobnie jak w przypadku filmu "Rok 1612" nieprzypadkowo związanego z nowym rosyjskim świętem państwowym). Dobrze, że wspomniałeś o potopie (wzmianka o wojnie "stuletniej" to chyba w tym kontekście jakiś lapsus?), bo to pokazuje istotę sprawy: szwedzkie źródła i opracowania z pewnością przedstawiają inne oblicze tego konfliktu, ale Szwedom nie przyszłoby do głowy, żeby ładować dzisiaj miliony dolarów w produkcję, która propagowałaby ich punkt widzenia na wojnę z XVII wieku i oczerniała przeciwników. Rosjanie używają natomiast filmu jako narzędzia w bieżącej walce politycznej: "Taras Bulba" ma przyczynić się do zjednoczenia Ukraińców i Rosjan wskazując im wspólnego wroga, czyli Polskę.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 7. Zbrodnie, zdrady i podstępy
Marcin Mroziuk

10 V 2024

Doskonale rozumiemy przerażenie schwytanej Lucy, dlatego podobnie jak ona możemy być zaskoczeni wyjaśnieniami mieszkańców Krypty 4 oraz konsekwencjami, jakie za swe czyny musi ponieść młoda kobieta. W efekcie przed trudną decyzją staje również Maximus.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Bawełna czeka na wodę
Sebastian Chosiński

8 V 2024

Im bardziej budowa Kanału Wachszskiego zbliża się ku szczęśliwemu zakończeniu, tym mocniej zaniepokojony jest tym faktem wysłany przez kapitalistów do Tadżykistanu szpieg. W ostatnim odcinku miniserialu Bensiona Kimiagarowa „Człowiek zmienia skórę” nie ma on już wyboru i musi pójść na całość. Nawet za cenę ewentualnej dekonspiracji. Wtedy pozostaje mu jeszcze ewentualnie ucieczka do sąsiedniego Afganistanu.

więcej »

Fallout: Odc. 6. Krypta krypcie nierówna
Marcin Mroziuk

6 V 2024

Chociaż Lucy i Maximus spotykają się z przyjaznym przyjęciem w Krypcie 4, to panujące tam zwyczaje mogą napawać niepokojem zarówno parę przybyszów, jak i widzów. Obawy te są jeszcze wzmacniane przez retrospekcje ukazujące działania podejmowane przez Vault-Tec przed wybuchem wojny i rodzące się w tym okresie wątpliwości Coopera Howarda.

więcej »