Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 6 maja 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Gieorgij Danielija
‹Łzy płynęły›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Łzy płynęły
Tytuł oryginalny	Слезы капали
Data premiery	1982
Reżyseria	Gieorgij Danielija
Zdjęcia	Jurij Klimienko
Scenariusz	Gieorgij Danielija, Aleksandr Wołodin, Kir Bułyczow
Obsada	Jewgienij Leonow, Ija Sawwina, Olga Masznaja, Borisław Brondukow, Boris Andriejew
Muzyka	Gija Kanczeli
Kraj produkcji	ZSRR
Gatunek	dramat, familijny
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Fantastyka Bliskiego Zasięgu: Radziecka baśń z wciąż aktualnym morałem
[Gieorgij Danielija „Łzy płynęły” - recenzja]

Sebastian Chosiński

1 2 »

Kir Bułyczow – niefantastyczny? Czy to w ogóle możliwe? Chyba jednak nie. W przypadku filmu Gieorgija Danieliji „Łzy płynęły”, w powstaniu którego radziecki klasyk science fiction miał wydatny udział, należałoby raczej stwierdzić – że nie do końca fantastyczny. Powstała bowiem niezwykle gorzka wariacja na temat „Królowej Śniegu” Hansa Christiana Andersena, w której chłopca Kaja zastąpił dojrzały Paweł Iwanowicz Wasin, fenomenalnie wręcz zagrany przez Jewgienija Leonowa.

Sebastian Chosiński

Fantastyka Bliskiego Zasięgu: Radziecka baśń z wciąż aktualnym morałem
[Gieorgij Danielija „Łzy płynęły” - recenzja]

Gieorgij Danielija
‹Łzy płynęły›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Łzy płynęły
Tytuł oryginalny	Слезы капали
Data premiery	1982
Reżyseria	Gieorgij Danielija
Zdjęcia	Jurij Klimienko
Scenariusz	Gieorgij Danielija, Aleksandr Wołodin, Kir Bułyczow
Obsada	Jewgienij Leonow, Ija Sawwina, Olga Masznaja, Borisław Brondukow, Boris Andriejew
Muzyka	Gija Kanczeli
Kraj produkcji	ZSRR
Gatunek	dramat, familijny
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

W czasach Związku Radzieckiego, a zwłaszcza w latach 80. ubiegłego wieku, Kir Bułyczow był najchętniej przenoszonym na ekran pisarzem fantastycznonaukowym za naszą wschodnią granicą. Pod tym względem zdystansował nawet hrabiego Aleksieja Tołstoja (autora „Aelity”), który jednak – co trzeba dodać na jego usprawiedliwienie – fantastyką zajmował się jedynie okazjonalnie, oraz braci Arkadija i Borysa Strugackich, którzy zdecydowanie zbyt często podpadali władzy, by stać się jej ulubieńcami. Filmy nakręcone na podstawie opowiadań i powieści Igora Możejki (bo tak właśnie brzmiało prawdziwe imię i nazwisko Bułyczowa) są tak różnorodne, jak i cała jego twórczość. Choć nie da się ukryć, że adaptatorzy najchętniej sięgali po teksty przeznaczone dla dzieci i młodzieży. Te nie wzbudzały bowiem zastrzeżeń cenzury i gwarantowały zdobycie odpowiednich funduszy potrzebnych na realizację obrazu. Zdarzały się jednak i takie sytuacje, kiedy pisarz proszony był o współpracę przy powstaniu scenariusza, niebędącego adaptacją jego utworu. Tak było chociażby w przypadku wyjątkowo gorzkiego komediodramatu „Łzy płynęły” („Sliozy kapali”), zrealizowanego przez Gruzina Gieorgija Nikołajewicza Danieliję w 1982 roku. Nad warstwą literacką filmu pracowały aż trzy osoby – poza reżyserem i Bułyczowem, przede wszystkim jeszcze dramatopisarz Aleksandr Wołodin. W efekcie ich pracy powstał film, który należałoby w zasadzie zakwalifikować jako… obyczajowy. Z tą jednak różnicą, że jego początek, a więc – niezwykle istotne dla ciągu dalszego – zawiązanie akcji jest jak najbardziej fantastyczne, baśniowe.

Kiedy Danielija kręcił „Łzy płynęły”, był już uznanym, pięćdziesięciodwuletnim reżyserem z ogromnym dorobkiem. Urodził się w 1930 roku w Tbilisi w rodzinie najsłynniejszego filmowego apologety Stalina, Michaiła Cziaureliego (między innymi twórcy propagandowej „Przysięgi”) – i choćby z tego powodu miał ułatwiony start w dorosłe życie. Gdy Gieorgij miał roczek, jego rodzice przenieśli się do Moskwy; na Kaukaz wrócili na krótko w czasie wojny. I to właśnie wtedy chłopcu, wówczas zaledwie trzynastoletniemu, dane było po raz pierwszy zetknąć się z kinem. Cziaureli powierzył mu bowiem małą rolę w kręconym przez siebie wielkim fresku historycznym o siedemnastowiecznym gruzińskim bohaterze narodowym Gieorgiju Saakadze. Osiem lat później Danielija pojawił się w kolejnym obrazie krewniaka – rewolucyjnej epopei „Niezabywajemyj 1919 (1951). W tym samym roku rozpoczął on studia – wcale jednak nie aktorskie ani reżyserskie, ale… architektoniczne. Przez jakiś czas pracował nawet w moskiewskim Instytucie Projektowania Miast, skąd szybko uciekł na Wyższe Kursy Scenariuszopisarstwa i Reżyserii (WKSR), które ukończył w 1959 roku. Pierwszym jego filmem była, zrealizowana do spółki z Szuchratem Abbasowem, studencka jeszcze krótkometrażówka – powstała w oparciu o jeden z wątków powieści Ilji Ilfa i Jewgienija Pietrowa „Złoty cielec” – „Wasisualij Łochankin” (1958). Rok później Gieorgij Nikołajewicz, tym razem już samodzielnie, wziął na warsztat fragment „Wojny i pokoju” Lwa Tołstoja, w wyniku czego powstał krótki film „Toże liudi”. W pełnym metrażu sprawdził się w 1960 roku, kiedy to – znów jednak nie sam, ale w duecie z Igorem Tałankinem – przeniósł na ekran powieść Wiery Panowej „Sierioża”. Obraz, w którym jedną z ról zagrał sam Siergiej Bondarczuk, odniósł spektakularny sukces, zdobywając nagrodę główną na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Karlovych Varach. Dzięki temu wyróżnieniu Danielija doczekał się w końcu samodzielnego pełnometrażowego debiutu – okazał się nim, nakręcony według prozy Wiktora Konieckiego, przygodowy dramat „Put’ w priczału” (1962).

Ciężki żywot radzieckiego urzędnika

Od tego momentu wydawało się, że powinno być już tylko z górki. Tym bardziej że w 1963 roku reżyser nakręcił, cieszącą się w Kraju Rad niezwykłą popularnością, liryczną opowieść o miłości młodych ludzi – „Ja szagaju po Moskwie” (z uroczą Galiną Polskich i młodziutkim Nikitą Michałkowem w rolach głównych). Niestety, dwa lata później Danielija został bohaterem absurdalnej historii, która zdarzyć się mogła chyba tylko w Związku Radzieckim. Zrealizowana przezeń komedia o perypetiach prowincjonalnego dentysty – „Tridcat’ tri” – zwróciła na siebie uwagę Michaiła Susłowa, wieloletniego działacza partyjnego, który odpowiadał za ideologię, propagandę i kulturę. Otóż w jednej ze scen filmu Susłow dopatrzył się parodii powitania uroczystości powracających z lotu w przestrzeń kosmiczną radzieckich kosmonautów. W efekcie, po zaledwie dwóch tygodniach obecności na ekranie, obraz został zdjęty i odłożony na półkę. Areszt zdjął z niego dopiero Michaił Gorbaczow, który w 1988 roku pozwolił na ponowne skierowanie go do dystrybucji kinowej. Co ciekawe, w tym filmie Gieorgij Nikołajewicz po raz pierwszy zatrudnił Jewgienija Leonowa – aktora, któremu pozostanie wierny aż do jego śmierci w 1994 roku. Podpadłszy partyjnemu ideologowi, reżyser postanowił na jakiś czas wynieść się z Moskwy. Kolejne swoje dzieło nakręcił w Gruzji. „Nie goriuj!” (1969) było – przeniesioną w realia dziewiętnastowiecznego Kaukazu – adaptacją obyczajowej powieści francuskiego pisarza Claude’a Tilliera. Obroniło się przede wszystkim dzięki znakomitemu aktorstwu, co nie powinno dziwić, jeśli weźmie się pod uwagę, że na planie spotkali się najwybitniejsi gruzińscy artyści: Sergo Zakariadze („Ojciec żołnierza”), Weriko Andżaparidze i Sofiko Cziaureli. W latach 70. nic już nie stało na przeszkodzie, by Danielija mógł regularnie kręcić kolejne filmy. W tym czasie powstały: przygodowe „Sowsiem propawszyj” (1972) – adaptacja „Przygód Hucka Finna” Marka Twaina – oraz komedie obyczajowe: „Afonia” (1975), „Mimino” (1978) i „Osiennij marafon” (1979). „Afonię” w samym tylko roku powstania obejrzało w Kraju Rad ponad 60 milionów widzów! Twarz Leonowa rozpoznawali wszyscy. I kiedy publiczność oczekiwała od Gieorgija Nikołajewicza kolejnej zabawnej komedii, podarował on światu jedno z najoryginalniejszych swoich dzieł – przewrotną wariację na temat „Królowej Śniegu” Hansa Christiana Andersena.

(Nie)szczęśliwa rodzina

Co łączy film Danieliji ze słynnym tekstem duńskiego bajkopisarza? Otóż – jak to często w baśniach bywa – dawno, dawno temu pewien wyjątkowo złośliwy troll skonstruował niecodzienne zwierciadło. Miało ono zdolność pochłaniania Dobra, natomiast Zło odbijało się od niego, stając się jeszcze gorsze. Uczniowie czarnoksiężnika wędrowali z nim po całym świecie. Wszędzie gdzie się pojawiali, Zło zataczało coraz szersze kręgi. Z biegiem czasu rozzuchwalili się do tego stopnia, że – chcąc przypodobać się swojemu panu – postanowili wyprawić się do Nieba. Po drodze zwierciadło wypadło im jednak z rąk i rozbiło się na miliony mikroskopijnych kawałków, które rozleciały się po wszystkich zakątkach świata. Jeżeli wpadły komuś do oka, całkowicie odmieniały jego spojrzenie na otaczającą go rzeczywistość. To, co dobre, stawało się od tej pory podłe; co przyjazne – wrogie; co kochane – znienawidzone. Jedną z ofiar tego nieszczęśliwego wypadku pada starszy urzędnik biurowy Paweł Iwanowicz Wasin. Odłamek lustra wpada do jego oka akurat wtedy, gdy po kolejnym ciężkim dniu pracy wraca trolejbusem do domu. W ten sposób troskliwy i kochający mąż, ojciec, teść i dziadek zamienia się w opryskliwego i gburowatego zrzędę, któremu w domu przeszkadza dosłownie wszystko. To, że córka Ludmiła siedzi w kuchni akurat wtedy, gdy on ma ochotę zrobić sobie kolację; że żona załatwia przez telefon swoje służbowe sprawy; że zięć słucha muzyki, za którą Wasin nie przepada. Takie zachowanie natychmiast prowokuje rodzinną kłótnię, którą Paweł Iwanowicz przerywa, wynosząc się z domu. Nocą krąży po mieście, chcąc poszukać noclegu. Nie udaje mu się to jednak – w hotelu nie ma miejsc, do bufetu nie chcą go wpuścić, gdyż przebywać w nim mogą jedynie goście hotelowi, nawet przyjaciel, z którym rozmawia telefonicznie, nie jest w stanie przyjść mu z pomocą. Nie mając więc wyjścia, wraca do domu. Zastaje w nim tylko żonę; urażona córka z mężem i wnuczką natychmiast po jego wyjściu wynieśli się bowiem do rodziców zięcia. Mężczyzna, chcąc załagodzić konflikt, dzwoni do nich i rozmawia z Ludmiłą. Nie potrafi jednak wyzbyć się Zła, które się w nim zagnieździło, i zamiast dążyć do porozumienia, zaognia sytuację jeszcze bardziej.

1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

East Side Story: Ciemne chmury nad Anatewką
Sebastian Chosiński

5 V 2024

Łotewski reżyser, wykształcony w Stanach Zjednoczonych, w poprzedniej dekadzie nakręcił w Ukrainie film na podstawie powieści żydowskiego prozaika z początku XX wieku, przerobionej następnie w latach 90. na sztukę teatralną przez rosyjskiego Żyda. Tak w skrócie można opisać historię powstania historycznego komediodramatu Vladimira Lerta „Pokój wam!”, który nawiązuje do legendarnych „Dziejów Tewjego Mleczarza” Szolema Alejchema.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Gdy miłość szczęścia nie daje…
Sebastian Chosiński

1 V 2024

W trzecim odcinku tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bensiona Kimiagarowa doszło do fabularnego przesilenia. Wszystko, co mogło posypać się na budowie kanału – to się posypało. W czwartej odsłonie opowieści bohaterowie starają się więc przede wszystkim poskładać w jedno to, co jeszcze nadaje się do naprawienia – reputację, związek, plan do wykonania.

więcej »

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Marcin Mroziuk

29 IV 2024

Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.

więcej »