Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup

25 najlepszych płyt 2011 roku

Esensja.pl
Esensja.pl
1 2 3 4 »
Miniony rok to mnóstwo dobrych albumów. Nawet wybranie dwudziestu pięciu najlepszych z nich było zadaniem całkiem trudnym, bo wartych tylko wspomnienia krążków można by wymienić co najmniej o kilkanaście więcej.

Michał Perzyna

25 najlepszych płyt 2011 roku

Miniony rok to mnóstwo dobrych albumów. Nawet wybranie dwudziestu pięciu najlepszych z nich było zadaniem całkiem trudnym, bo wartych tylko wspomnienia krążków można by wymienić co najmniej o kilkanaście więcej.
Na ostatecznie wskazanych płytach dominuje różnorodne gitarowe granie oraz raczej spokojna elektronika. Tak naprawdę prym wiedzie eklektyzm – przejawiający się choćby w trip hopie, downtempie, indie popie, popie, r’n’b, dubstepie czy muzyce klasycznej. Te wszystkie gatunki mają albo swoich płytowych reprezentantów, albo najzwyczajniej większy lub mniejszy wpływ na bardziej złożone wydawnictwa. Dlatego jestem przekonany, że poniżej każdy powinien znaleźć dla siebie coś znakomitego.
25. Metronomy „The English Riviera”
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Przede wszystkim na płycie „The English Riviera” znajduje się jeden z najlepszych utworów roku 2011. Mowa o drugim singlu – „The Look”, zaaranżowanym jakby od niechcenia, a jednak wciągającym aż za bardzo (z równie dobrym wideoklipem). Źródłem jego sukcesu jest świetna rytmika, charakterystyczne gitary i zwiewny śpiew pomysłodawcy grupy – Josepha Mounta. Gdyby tylko tej chwytliwości i przyjemnego klimatu wystarczyło Metronomy na cały album… wtedy wylądowałoby pewnie jakieś dwadzieścia trzy miejsca wyżej. Jednak i bez tego dla „The English Riviera” warto zarezerwować miejsce w odtwarzaczu. Wśród jedenastu kurortowych tracków (stąd ciepło, mewy i szum fal) odnajdujemy jeszcze choćby pulsujący „She Wants”, na którym drugim głosem jest perkusistka Anna Priori (wypada świetnie), a pojawia się w tej roli także w późniejszym, bujającym i bardzo syntetycznym „Corinne”. To ważne urozmaicenie, ponieważ wysoki wokal Mounta jest, to prawda, dość monotonny, choć przynajmniej dla mnie nie stanowi to wady – pasuje po prostu do zestawu nagrań. Podobną funkcję pełni jeszcze gitarowy (z dodatkiem saksofonu) „Everything Goes My Way”, gdzie gościnnie śpiewa Roxanne Clifford, a do gustu mogą przypaść także m.in. taneczny „The Bay” albo końcowy „Love Underlined”. Trzeci album Brytyjczyków to kolejna muzyczna odmiana. Mimo że w zaprezentowanych utworach brak szaleństwa, to stanowią one znakomity soundtrack – kołyszący, elektroniczny, zabawny i oldschoolowy. I co aż emanuje – niewymuszony.
24. Sbtrkt „SBTRKT”
Aaron Jerome, skrywający się pod pseudonimem SBTRKT, czarował już od jakiegoś czasu, zwłaszcza swoimi licznymi remiksami. Starający się zachować anonimowość producent dostarczył w końcu melomanom krążek zatytułowany, jakżeby inaczej, „SBTRKT”. Interesująco wypada już numer promujący „Wildfire” – z miłym dla ucha, kołyszącym beatem oraz gościnnie śpiewającą, charakterystyczną Yukimi Nagano z Little Dragon. Cały album otwiera natomiast rozpływający się „Heatwave”, który swoją migotliwością i rozmytym głosem wprowadza jednak nieco odmienny nastrój. Następny „Hold On” to już prawdziwy, bardziej popowy, bujający przebój ze świetnym motywem przewodnim oraz chwytliwym wokalem, za który odpowiada Sampha. Na płycie pojawiają się jeszcze dwa ważne głosy. Pierwszy należy do Jessie Ware i dodaje zmysłowości dość surowemu „Right Thing To Do”, a drugi do Roses Gabor, która śpiewa w klubowym „Pharaohs”. Niewątpliwie wszyscy wymienieni goście wnoszą do „SBTRKT” sporo eklektyzmu i subtelności, ale kluczem do sukcesu wydawnictwa i tak jest warstwa muzyczna – łącząca w sobie mnóstwo niejednorodnych wpływów, wśród których najczęściej i najgłośniej mówi się o dubstepie, ale wspomnieć wypada też choćby o soulu, r’n’b, klubowym popie i w końcu o dominującej elektronice. Do tego dodajmy pewnego afrykańskiego ducha, przejawiającego się nie tylko za sprawą maski Aarona i mamy wszystkie najważniejsze elementy tego naprawdę dobrego, świeżego i melodyjnego albumu.
23. Fm Belfast „Don’t Want To Sleep”
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
„Niewymyślna, taneczna elektronika, żywe rytmy oraz dominujący damsko-męski duet wokalny. Nic specjalnego? Islandzka grupa FM Belfast pokazuje, że przy użyciu właśnie takich środków można nagrać dobrą i pełną zabawy płytę” – tak zachęcałem kilka miesięcy temu czytelników „Esensji” do poznania tej elektronicznej, tanecznej grupy. Tytuł jej drugiego albumu – „Don’t Want To Sleep” – oddaje największy atut serwowanych przez nią dźwięków. Dźwięków, które nie tylko niezwykle pobudzają, ale też bardzo skutecznie zapraszają do wspólnych podrygiwań i aktywnej zabawy. Żeby się o tym przekonać wystarczy sprawdzić, jak wyglądają koncerty FM Belfast – kiedy całe sale wypełnione fanami spływają tanecznym potem, a zebrani tracą głosy od chóralnego śpiewania.
Więcej w recenzji.
22. Yonderboi „Passive Control”
Trzeci krążek w dorobku László Fogarasiego zawodzi większość jego starych fanów, którzy oczekiwali tworów bardziej zbliżonych swoją zawartością do poprzednich płyt – „Shallow And Profound” oraz „Splendid Isolation”. Moim zdaniem, pomimo pewnej odmiany, Yonderboi serwuje naprawdę multum dobrej elektroniki, która swoją różnorodnością, ale też przebojowością i przystępnością, wywalczyła sobie prawo do znalezienia się w tym zestawieniu. Zwłaszcza że takie numery jak: „I Am CGI”, „Roast Pigeon” albo „Inexhaustible Well” to mnóstwo świetnych melodii, łączących nowoczesne brzmienia ze specyficznym, węgierskim klimatem, a mogących kołatać się po głowie bardzo długo. Na płycie, poza otwierającym całość monologiem Edwarda Ka-Spela w „Sustainable Development”, króluje głos Charlotte Brandi. Pierwszą próbkę swoich możliwości debiutująca wokalistka daje na trzecim, niezłym „She Complains”, czym potwierdza również zmysł Yonderboia do odkrywania nieznanych postaci. Charakterystyczne, że właściwie każdy z kawałków (inspirowanych głównie współczesnymi mediami społecznościowymi czy futurystycznymi wizualizacjami) umieszczonych na „Passive Control” wciąga i można by wymienić go tutaj jako wartego uwagi – dlatego jestem przekonany, że jeśli komuś przypadnie do gustu choćby jeden z nich, to da się porwać całemu albumowi.
21. The Drums „Portamento”
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Na szczęście szybkość nagrywania oraz roszady w składzie nie odbiły się na swobodzie, z jaką nowojorczycy nagrywają chwytliwe, gitarowe kawałki, czego najlepszym potwierdzeniem są: kołyszący „Money” oraz „I Need A Doctor”. Zresztą całe „Portamento” to zbiór spontanicznych, lekkich i bujających numerów, które (mimo że nie grzeszą zbytnim skomplikowaniem czy wyrafinowaniem), pozwalają na błogi relaks przy całkiem energicznym, oldschoolowym indie popie.
Więcej w recenzji.
1 2 3 4 »

Komentarze

« 1 2
05 I 2012   20:12:53

Ja rozumiem, że można nie znać Ólafura Arnaldsa, Bon Iver, Metronomy czy Submotion Orchestra. Ale jeśli komuś, choćby z nazwy, obca jest PJ Harvey to dziwne. Warto się doedukować. ;)

05 I 2012   21:14:39

Plastik Rock na tej liście dominuje

3 najlepsze płyty 2011
"Let England Shake" PJH
"Yuck" Yuck
"Smoke Ring For My Halo" Kurt Vile

05 I 2012   22:19:15

@goandrewgo
co z tej listy zaliczyłeś do tego "plastik rocka"?
"Yuck" to rzeczywiście dobra płyta.

« 1 2

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Nie taki krautrock straszny: Czas (smutnych) rozstań
Sebastian Chosiński

22 IV 2024

Longplayem „Future Days” wokalista Damo Suzuki pożegnał się z Can. I chociaż Japończyk nigdy nie był wielkim mistrzem w swoim fachu, to jednak każdy wielbiciel niemieckiej legendy krautrocka będzie kojarzył go głównie z trzema pełnowymiarowymi krążkami nagranymi z Niemcami.

więcej »

Non omnis moriar: Praga pachnąca kanadyjską żywicą
Sebastian Chosiński

20 IV 2024

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj wspólny album czechosłowackiej Orkiestry Gustava Broma i kanadyjskiego trębacza Maynarda Fergusona.

więcej »

Nie taki krautrock straszny: Nie zadzieraj z Czukayem!
Sebastian Chosiński

15 IV 2024

W latach 1968-1971 życie muzyków Can ogniskowało się wokół pracy. Mieszkając w Schloß Nörvenich, praktycznie nie wychodzili ze studia. To w którymś momencie musiało odbić się na kondycji jeśli nie wszystkich, to przynajmniej niektórych z nich. Pewien kryzys przyszedł wraz z sesją do „Ege Bamyasi” i nie wiadomo, jak by to wszystko się skończyło, gdyby sprawy w swoje ręce nie wziął nadzwyczaj zasadniczy Holger Czukay.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

Inne recenzje

Jeszcze jedno muzyczne podsumowanie 2011
— Jakub Stępień

Weekendowa Bezsensja: 50 najgorszych okładek płyt 2011 roku
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Kolejne podsumowanie muzyczne roku 2011
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Kobieta zrodzona z mroku
— Michał Perzyna

Bittersweet melodies
— Michał Perzyna

Dubstepowa orkiestra i jej nowoczesny jazz
— Michał Perzyna

Niedoceniona, na szczęście
— Michał Perzyna

Na strunach melancholii
— Michał Perzyna

Jesienna chandra surferów
— Michał Perzyna

Magiczna pozytywka
— Michał Perzyna

Tegoż twórcy

Krocząc sprawdzoną ścieżką
— Michał Perzyna

Kwiecisty folk
— Michał Perzyna

W świadomie obranym kierunku
— Michał Perzyna

Surferzy z Brooklynu
— Michał Perzyna

Pot i Kreff – Made in Poland: Polly w ekstazie
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Tegoż autora

Bez noży, krzyży i polowań
— Michał Perzyna

Siostry na wznoszącej fali
— Michał Perzyna

Senne marzenia ciągle żywe
— Michał Perzyna

Rozpromienione oblicze
— Michał Perzyna

Krocząc sprawdzoną ścieżką
— Michał Perzyna

Mały jazzowy pożar
— Michał Perzyna

Nie tylko o rozstaniach
— Michał Perzyna

W idealnej harmonii
— Michał Perzyna

Złe wieści – dobre wieści
— Michał Perzyna

W słodkiej melancholii
— Michał Perzyna

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.