Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 29 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Muzyka

Magazyn CCXXXV

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

muzyczne

więcej »

Zapowiedzi

Ian Carr Double Quintet
‹Solar Session›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSolar Session
Wykonawca / KompozytorIan Carr Double Quintet
Data wydania19 maja 2021
Wydawca Jazz in Britain
NośnikCD
Czas trwania26:38
Gatunekjazz, rock
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
John Marshall, Chris Karan, Jeff Clyne, Ron Matthewson, Chris Spedding, Keith Winter, Karl Jenkins, Tony Roberts, Brian Smith, Harry Beckett, Ian Carr
Utwory
CD1
1) Element 101:36
2) Bedrock Deadlock04:42
3) Spirit Level07:32
4) Torso04:06
5) Snakehips’ Dream08: 42
Wyszukaj / Kup

Non omnis moriar: Próba generalna

Esensja.pl
Esensja.pl
Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj do niedawna leżące na archiwalnej półce nagrania projektu Ian Carr Double Quintet.

Sebastian Chosiński

Non omnis moriar: Próba generalna

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj do niedawna leżące na archiwalnej półce nagrania projektu Ian Carr Double Quintet.

Ian Carr Double Quintet
‹Solar Session›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSolar Session
Wykonawca / KompozytorIan Carr Double Quintet
Data wydania19 maja 2021
Wydawca Jazz in Britain
NośnikCD
Czas trwania26:38
Gatunekjazz, rock
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
John Marshall, Chris Karan, Jeff Clyne, Ron Matthewson, Chris Spedding, Keith Winter, Karl Jenkins, Tony Roberts, Brian Smith, Harry Beckett, Ian Carr
Utwory
CD1
1) Element 101:36
2) Bedrock Deadlock04:42
3) Spirit Level07:32
4) Torso04:06
5) Snakehips’ Dream08: 42
Wyszukaj / Kup
Wspomniałem o tym już parokrotnie we wcześniejszych tekstach cyklu: kiedy po wydaniu płyty „Change Is” (1969) rozpadł się Kwintet Dona Rendella i Iana Carra, muzycy ci – wraz z trzecim solistą, pianistą Michaelem Garrickiem – znaleźli się na artystycznym i życiowym rozdrożu. Przez jakiś czas współpracowali jeszcze ze sobą, czego dowodzą chociażby nagrany w październiku 1969 longplay „Greek Variations & Other Aegean Exercices” oraz późniejsze o rok nagrania Rendella wydane po ponad półwieczu na albumie „The Odysseus Suite”. W każdym razie trochę czasu musiało minąć zanim muzycy na dobre wybrali swoje dalsze drogi.
Najszybciej z całej trójki ogarnął się, jak można wnioskować, Ian Carr. Szkot już bowiem w styczniu 1970 roku wszedł do studia ze swoim nowym projektem, który nazwał Nucleus (nie ma on nic wspólnego z istniejącą w tym samym czasie kanadyjską formacją o tej samej nazwie). Efektem ich pracy stało się debiutanckie wydawnictwo (chodzi o „Elastic Rock”) zespołu, który wkrótce przeszedł do historii brytyjskiego jazz-rocka. W ogóle rok 1970 okazał się bardzo pracowity dla Carra. We wrześniu Nucleus zarejestrował bowiem materiał na drugi longplay – „We’ll Talk About It Later”, a w grudniu na trzeci – „Solar Plexus”. Po drodze – konkretnie 26 października – odbyła się jeszcze tajemnicza sesja-koncert, która upubliczniona została przez niezależną wytwórnię Jazz in Britain dopiero po pięćdziesięciu jeden latach na krążku zatytułowanym „Solar Session”.
Sygnowano ją nazwą Ian Carr Double Quintet, ale w repertuarze zarejestrowanego w studiu na żywo niespełna półgodzinnego występu znalazły się jedynie utwory, które niebawem trafią na płytę „Solar Plexus”. Można więc powiedzieć, że ten koncert był testem nowego materiału przed wejściem do studia. Zapewne Carr nie zakładał, że kiedykolwiek ujrzy on światło dzienne. Po półwieczu okazał się jednak na tyle znaczącą ciekawostką w historii grupy, że postanowiono go upublicznić. Nie wiadomo dokładnie gdzie odbył się występ, ale można podejrzewać, że było to któreś z londyńskim studiów (całkiem realne wydaje się, że Lansdowne). W nagraniu udział wzięło w sumie jedenastu muzyków, w tym znani z wcześniejszej współpracy z Ianem (bądź jego przyjaciółmi) saksofoniści Brian Smith i Tony Roberts, klawiszowiec Karl Jenkins, gitarzysta Chris Spedding, kontrabasista Jeff Clyne i perkusista John Marshall. W czasie właściwej sesji, mającej miejsce niespełna dwa miesiące później, do składu dokooptowano jeszcze tylko trzeciego – obok Carra i Harry’ego Becketta – trębacza Kenny’ego Wheelera.
Koncert z 26 października, jak już zaznaczyłem, nie był przeznaczony ani do emisji radiowej, ani do publikacji. Nic więc dziwnego, że brzmi surowo, że wiele elementów – zwłaszcza jeśli dokona się porównań ze studyjną wersją „Solar Plexus” – wydaje się niedopracowanych czy porzuconych w połowie. Ale i tak wartość tych nagrań dla wielbicieli Nucleus jest spora. Na początek pojawia się niepokojąco brzmiąca introdukcja w postaci „Element 1”, oparta na dźwiękach syntezatora Keith Winter oraz dołączających do niego w drugiej części majestatycznych dęciaków. Z niej wyrasta „Bedrock Deadlock”, którego klarnetowy wstęp i partia kontrabasu, na którym Jeff Clyne gra smyczkiem, przywodzą na myśl muzykę dawną. Dopiero z czasem, kiedy sekcja rytmiczna podkręca tempo, a Chris Spedding przyjmuje jej zaproszenie do wspólnej zabawy – robi się bardziej rockowo. Na dalszy plan schodzą wówczas instrumenty dęte, a zespół gra najbardziej soczyste fusion, jakie można było sobie wyobrazić na przełomie lat 60. i 70. ubiegłego wieku.
Do „Spirit Level” wprowadza fortepian elektryczny Karla Jenkinsa, który tym samym przygotowuje grunt pod pojawienie się dęciaków. Te z kolei początkowo przemawiają jednym głosem, by po kilkudziesięciu sekundach zacząć rozchodzić się w różne strony. Na plan pierwszy wybija się saksofon Briana Smitha, któremu w tle towarzyszą grający unisono na swoich trąbkach Carr i Harry Beckett. I tak aż do przesilenia, po którym na placu boju pozostaje już tylko Ian i akompaniujący mu w tle Jenkins oraz Jeff Clyne i John Marshall. Piękny motyw trąbki rozbrzmiewa aż do finału kompozycji. Klasycznie jazzrockowy charakter ma również „Torso” – żywy, pulsujący numer, z energetyczną sekcją dętą, która stanowi doskonały fundament pod popisy solowe saksofonisty i trębacza. Każdemu jednak coś się od życia należy, więc ostatnie fragmenty utworu należą już tylko do Marshalla, któremu nikt nie ma odwagi przeszkadzać.
Studyjny koncert wieńczy, podobnie jak wydany parę miesięcy później longplay „Solar Plexus”, najdłuższy w zestawie „Snakehips’ Dream”. Jest jednak i tutaj zasadnicza różnica. Wersja Ian Carr Double Quintet trwa niespełna dziewięć minut, a płytowa – w wykonaniu Nucleus – trochę ponad piętnaście. To, co zagrano w październiku, okazuje się więc jedynie szkicem utworu. I to takiego, któremu bliżej jest jeszcze do postbopowego klimatu lat 60., niż do jazz-rocka. Nie oznacza to oczywiście, że numer wypada kiepsko. Jest w nim w końcu to wszystko, za co w poprzednich latach podziwiano – czy to w wersji studyjnej, czy też koncertowej – The Don Rendell – Ian Carr Quintet. Są wszechobecne dęciaki, klimatyczne klawisze w tle (w tym wypadku fortepian elektryczny), świetnie rozumiejąca się sekcja rytmiczna i zapadające w pamięć solówki (przede wszystkim Carra). Więcej naprawdę nie potrzeba!
koniec
18 listopada 2023
Skład:
Ian Carr – trąbka, skrzydłówka, muzyka
Harry Beckett – trąbka, skrzydłówka
Brian Smith – saksofon tenorowy, saksofon sopranowy
Tony Roberts – saksofon tenorowy, klarnet basowy
Karl Jenkins – fortepian elektryczny, obój
Keith Winter – syntezator analogowy
Chris Spedding – gitara elektryczna
Ron Matthewson – gitara basowa
Jeff Clyne – kontrabas
Chris Karan – kongi
John Marshall – perkusja

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Non omnis moriar: Brom w wersji fusion
Sebastian Chosiński

27 IV 2024

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj najbardziej jazzrockowy longplay czechosłowackiej Orkiestry Gustava Broma.

więcej »

Nie taki krautrock straszny: Czas (smutnych) rozstań
Sebastian Chosiński

22 IV 2024

Longplayem „Future Days” wokalista Damo Suzuki pożegnał się z Can. I chociaż Japończyk nigdy nie był wielkim mistrzem w swoim fachu, to jednak każdy wielbiciel niemieckiej legendy krautrocka będzie kojarzył go głównie z trzema pełnowymiarowymi krążkami nagranymi z Niemcami.

więcej »

Non omnis moriar: Praga pachnąca kanadyjską żywicą
Sebastian Chosiński

20 IV 2024

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj wspólny album czechosłowackiej Orkiestry Gustava Broma i kanadyjskiego trębacza Maynarda Fergusona.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.