Modest Mouse – „People As Places As People”
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
|
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
muzycznemuzyczne
Oglądając muzykę: Styczeń 2008W tym wydaniu chciałbym przedstawić Państwu całkiem sympatyczną galerię teledyskowych dziwolągów. Spotkamy się z młodzieńcem, w całości składającym się z drewna (nie, nie jest to pewien polski futbolista!), staniemy oko w oko z roniącym łzy na zawołanie bykiem. Mało? Co powiecie zatem na obżerające się modelki z zaburzonym systemem trawiennym? A jako łagodzący kontrapunkt na finał zawyje dla Was para młodych, niekoniecznie zdolnych.
Jacek SobczyńskiOglądając muzykę: Styczeń 2008W tym wydaniu chciałbym przedstawić Państwu całkiem sympatyczną galerię teledyskowych dziwolągów. Spotkamy się z młodzieńcem, w całości składającym się z drewna (nie, nie jest to pewien polski futbolista!), staniemy oko w oko z roniącym łzy na zawołanie bykiem. Mało? Co powiecie zatem na obżerające się modelki z zaburzonym systemem trawiennym? A jako łagodzący kontrapunkt na finał zawyje dla Was para młodych, niekoniecznie zdolnych. Wszyscy oglądamy teledyski – co do tego nie mam żadnych wątpliwości. Wszyscy oglądamy teledyski, a jednak tak niewiele w polskojęzycznych mediach możemy o nich przeczytać. Ten prężnie rozwijający się gatunek sztuki filmowej jest wciąż traktowany przez krytyków po macoszemu, jako przystawka do muzycznego dania głównego. Nierzadko efektowna, lecz zawsze tylko przystawka. Pora wypełnić tę próżnię. Co miesiąc będę serwował Wam garść recenzji teledysków świeżych jak wiosenna trawa, bez żadnych podziałów na gatunki muzyczne, jakie reprezentują. Subiektywnie, z humorem i linkiem do danego klipu w sieci – w ten sposób chciałbym zachęcić Was do comiesięcznego „oglądania” muzyki. W końcu „Video killed the radio star”, jak śpiewali przed laty The Buggles. A sam zabójca mimo upływających lat wciąż trzyma się całkiem nieźle. Sądzę, że warto poświęcić mu trochę uwagi. Modest Mouse – „People As Places As People” „Flora i fauna w teledyskach Modest Mouse”? Dla wytrawnego oglądacza muzyki ten temat spokojnie mógłby być wstępem do długiej i ciekawej dyskusji. Abstrahując od niezaprzeczalnie wysokiej poprzeczki, jaką Myszy podnoszą sobie i konkurencji każdym kolejnym wideoklipem, gęstość motywów przyrodniczych, występujących na ich obrazkach każe przypuszczać, że w czasach szkolnych ulubionym przedmiotem muzyków niekoniecznie musiała być matma. Turlające się owieczki we „Float On”, czarne ptaszysko, znalezione przez małoletniego bohatera „Ocean Breathes Salty”, Duża Ryba, na którą chrapkę ma niejeden marynarz z klipu „Dashboard”. Że już nie wspomnę o genialnej animacji do „World at Large”, na youtube skrytej pod hasłem „Stiff Animal Fantasy”, obejrzeć koniecznie. No a teraz to. Nastoletni ent z „Władcy Pierścieni” w konfrontacji z patriarchatem amerykańskiej rodziny, czyli jak to ciężko jest mieć kawał drewna za partnera. Historia zaczyna się dość standardowo. Oto młodociane dziewczę odwiedza rodzinny dom, przyprowadzając ze sobą chłopaka celem przedstawienia go familii. Co prawda absztyfikant nieco różni się od wymarzonego przez rodziców modelu zięcia, jednakże przez matkę przyjmowany jest z dużą dozą serdeczności, starannie maskującą jej wewnętrzny niepokój. Co innego ojciec – ten od początku nie ukrywa, że zaistniała sytuacja wkurza go nie mniej niż tony igieł, pozostawiane wszędzie przez nową miłość córki. Liberalny tato zadzwoniłby zapewne w tym momencie do MTV, zapisując całą rodzinę do jednego z tych głupich programów, w których rodzice wybierają własnemu dziecku odpowiednią według nich partię do chodzenia i trzymania się za ręce w samochodowym kinie. Ten jednak podchodzi do sprawy zdecydowanie ostrzej, przez co w bezpośredniej konfrontacji pokoleń z młodzieńca zostają wióry. I bałagan na dywanie. Pomysł pomysłem, ale w tym przypadku na baczniejszą uwagę zasługuje też dbałość o szczegóły, o którą w pełni zatroszczyli się twórcy klipu. Nie wiem, gdzie autor znalazł tak idealnie pasujące do ról twarze – czy był to kościół, motel, stacja benzynowa, nieważne, grunt, że pryncypialny pan tato i urocza córeczka (typ dziewczyny, która stojąc na każdej przerwie w grupie koleżanek zawsze odzywała się najrzadziej) zapadają w pamięć na długo. Plus kapitalny voyeuryzm na 1:32. Świetne video, dowodzące, drogie panie, że w dzisiejszych czasach „wyrwanie” faceta, potraktowane nawet dosłownie, nie jest czymś niemożliwym do zrealizowania. Tylko później nie próbujcie nigdy zostawiać go samego z własnym ojcem i jego mechanicznymi zabawkami. Ekstrakt: 80%  White Stripes – „Conquest” Jacek Sobczyński, 5c Napisz krótkie wypracowanie na temat: „Ciekawy teledysk, jaki ostatnio obejrzałaś / obejrzałeś”. Ostatnio oglądałem teledysk White Straips „Conqest”. Teledysk był bardzo ciekawy i interesujący. Opowiadał o walce torreadorra z bykiem. Torreadorr chciał zwabić byka do siebie czerwoną płachtą i zabić. Byk był ogłupiały i pozwolił wbić w siebie miecze. Ale na końcu spojrzał w oczy torreadara i zapłakał. Torreadorru też zrobiło się smutno. Wyjął szpady z byka i go przytulił. Ale okazało się że byk udawał i zaczął go gonić. Torreadorr uciekał w bardzo śmieszny sposób. Na końcu to byk okazał się bohaterem i ludzie rzucali mu kwiaty. Myślę, że teledysk White Straips był bardzo śmieszny i mówił o tym, że nie powinniśmy krzywdzić zwierząt, bo są naszymi przyjaciółmi. Okrutny torreador poniósł klęskę, ale nie było mi go żal. Uważam, ze to najciekawszy teledysk, jaki ostatnio oglądałem. Uwagi nauczyciela: praca słaba, nudna w odbiorze, zdecydowanie za krótka. Uczeń nie uwypukla żadnej z zalet teledysku (nie zwraca uwagi na scenografię, kostiumy, scenariusz oraz vis comica Jacka White’a – nota bene do złudzenia przypominającego tu Johnny’ego Deppa, czego również uczeń nie potrafił dostrzec). Na czerwono zaznaczam też liczne błędy językowe i ortograficzne (których jest stanowczo za dużo jak na tak niewielkiej objętości pracę!). Zaledwie dopuszczająca ocena jest doskonałym odzwierciedleniem miernej aktywności ucznia, który, zamiast uważać na lekcjach, zajmuje się innymi rzeczami (jak miało to ostatnio miejsce na zajęciach ze skandynawskiej sceny electro, kiedy to uczeń przez całe 45 minut rysował w zeszycie okładki amerykańskich płyt, reprezentujących tamtejszą scenę G-Funk – również z błędami!). Ponadto, wyrwany do odpowiedzi, uczeń notorycznie myli Sufjana Stevensa z Patrickiem Wolfem, do tego błędnie przypisując obu wykonawcom twórczość Bonnie „Prince” Billy’ego. Natomiast temat (i wynik!) kartkówki syna, dotyczącej historii Radiohead, zostanie z Państwem szerzej omówiony na najbliższym zebraniu rodzicielskim. Proszę o kontakt z wychowawcą. Ekstrakt: 80%  Le Disco – „Hustler” Przyznam się bez bicia, że informacje o nowym video duetu Simian Mobile Disco (swoją drogą, autorów jednego z najlepszych tanecznych albumów mijającego roku) dotarły do mnie zaledwie paręnaście dni temu, podczas tramwajowej lektury jednego z darmowych magazynów, rozdawanych po klubach i kawiarniach. Zaciekawiły mnie one niezmiernie. No bo po pierwsze – dobry zespół, po drugie – jeszcze lepszy singiel, wreszcie po trzecie – według autora artykułu jest to ta sama rodzina teledysków, co „Windowlicker” Aphex Twina, czy „Smack My Bitch Up” The Prodigy. Niestety, domowa projekcja klipu zmusiła mnie do smutnego wniosku – obrazek niejakiego Saama Farahmanda ma się do rzeczonych arcydzieł wideoklipu co najmniej tak, jak delicje, serwowane przez rzeźnika z „Delicatessen” do kawałka pysznego, dobrze wysmażonego antrykotu. Wszelkie porównania żywieniowe wydają się jak najbardziej na miejscu, teledysk ów sprawia bowiem wrażenie spełnionego marzenia sennego bohaterów „Wielkiego żarcia” Ferreriego, przeniesionego, rzecz jasna, w dzisiejsze czasy. Mamy zatem cztery piękne modelki, gibające się w rytm muzyki w jakimś studiu fotograficznym. Za chwilę seksowne niewiasty zaczynają jeść. Chociaż nie, pomyłka. Cytując żydowską anegdotę: „Icek, dziecko drogie, ja ciebie proszę, ty jedz! Mamełe, ale ja jem! Icek, kiedy ty nie jesz, ty żresz!”. Tako i żrą smukłe piękności na planie teledysku, czyniąc to przynajmniej przez ¾ jego trwania. Następnie ich twarze ulegają zniekształceniu (konia z rzędem temu, kto wymyśli powód), po czym panie zaczynają wymiotować. I tak aż do końca. Ambitne, prawda? To chyba przy Nelly Furtado zdarzyło mi się napisać, że w dzisiejszych czasach umiejętne skopiowanie pomysłu to też sztuka. Tym samym trudno artystą nazwać reżysera „Hustler” – za tak bezczelną zrzynkę kapitalnego pomysłu Chrisa Cunninghama, użytego po raz pierwszy właśnie w „Windowlicker”, pan Saam powinien stanąć przed reżyserskim sądem kapturowym. Nie wiem też, czemu trymalchionowe postacie rzygają pod koniec jakimś świństwem, przypominającym nieco farbę olejną. Za przeproszeniem, ale jeśli kopiować, to do końca, więc czemu autor nie podkradł pomysłu na rasowy womit (określenie zaczerpnięte z wigilijnego felietonu Kazika Staszewskiego) choćby z dowolnego odcinka „Małej Brytanii”, gdzie nobliwe staruszki haftują, aż miło? W ramach alternatywy można sięgnąć też do drugiej części „Kochanego urwisa”. Tak, dobrze pamiętacie. Chodzi mi o tę nieszczęsną scenę na karuzeli. Ekstrakt: 30%  Verba – „Pokaż mi” Jestem poznaniakiem i szczerzę nie znoszę chwil, gdy podczas rozmowy z znajomymi z innych miast dyskusja schodzi na kondycję współczesnej wielkopolskiej sceny muzycznej. „Aaa, Mezo, Liber, Doniu…” – słyszę od razu. „Nie, no, mamy też Muchy…” – próbuję się bronić. „Haha, jasne, ale oprócz tego Manieczki, Kalwiego z Remim, Verbę…”. No właśnie, Verbę. Chłopaki są chyba najrówniejszym zespołem w kraju – można na nich polegać jak na Zawiszy, ich twórczość jest niezmiennie, od lat, żenująco słaba. Nie będę ukrywał, że mam spore pretensje do pewnej grupy wielkopolskich muzyków, dziwnym trafem zrzeszonych wokół jednej wytwórni. Dzięki ich poczynaniom artystyczna reputacja naszego regionu została w dużej mierze sprowadzona do roli codziennej pożywki dla hord eleganckich, wyżelowanych i pachnących dresów, dla których kulturalnym wydarzeniem roku jest premiera nowego modelu subwoofera, w sam raz do zainstalowania w bagażniku BMW. A tak się składa, że panowie z Verby są w owej grupie muzyków kimś na kształt prowodyrów. O samym video nie da się zbyt wiele napisać – jest tak samo do dupy, jak cała reszta klipów towarzyszących muzyce Bartasa i Ignaca. Interesującymi natomiast wydają mi się kreacje, w jakie wcielają się obaj chłopcy od początku swojej kariery, zarówno w telewizji, jak i na płytach czy teledyskach. Wychodząc od cukierkowego rapu, Verba konsekwentnie kształtowała model rapera – romantyka, dla którego miłość jest natchnieniem przy uprawianiu sztuki (vide „Mogliśmy”, gdzie ucharakteryzowany na współczesnego Słowackiego spod klubu techno wokalista przechadza się uliczkami Wenecji). Rodzinne gniazdko – to topos ciepła i odpoczynku (kuriozalny, świąteczny „Ten czas”). Ten raper to także poeta, niestroniący od lirycznych pejzaży ciemnych stron ludzkiego życia („Młode wilki 3”). Chłopcy przybierali pozy dżentelmenów, przy których mamy najchętniej widziałyby swoje dorastające córki. Młodzieńców, zjadających z rodzicami dziewczyny niedzielny obiad, podwożąc ich uprzednio na cotygodniową mszę świętą, nie zapominając przy tym o czekoladzie z ajerkoniakiem dla dziadka i bukiecie wonnych azalii na nocny stolik babuni. Operowanie tymi figurami miało swój cel – członkowie Verby idealnie wyczuli zapotrzebowanie na raperów nieużywających przekleństw, których płyty mogą stać się świetnym prezentem dla buntowniczej latorośli, okutanej w za dużą bluzę z kapturem. Głowę daję, że przynajmniej połowę nakładu albumów zespołu wykupują rodzice. Że zaś kolejne wydawnictwa Verby ukazują się zazwyczaj przed Gwiazdką, sprawa upominków pozostaje zamknięta. I właśnie z tego typu muzykantami kojarzony jest mój, skądinąd piękny, region. Nic tylko pochlastać się szarym mydłem. PS: Jednak co uważniejszy widz dostrzeże pod koniec teledysku skazę na dziewiczo czystym wizerunku panów z Verby. Otóż muzycy publicznie pokazują się z alkoholem! Doprawdy, marny to przykład dla młodego widza. I nie próbujcie sugerować, że ten ciemny płyn jest czystą colą. Ją akurat serwuje się w wyższych szklankach. Ekstrakt: 0%  6 stycznia 2008 |
Gdybym w połowie lat 70. ubiegłego wieku mieszkał w Republice Federalnej Niemiec i był fanem krautrocka, nie omieszkałbym wybrać się na koncert Can. Może nawet pojechałbym (i częściowo popłynął promem) do Brighton, choć pewnie nie byłoby to tanie. Po występnie musiałbym jednak uznać, że opłacało się. „Live in Brighton 1975” to najlepszy koncertowy zapis, jaki pozostawił po sobie zespół z Kolonii.
więcej »
Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj kolejny longplay, tym razem wydany w RFN, na którym Orkiestra Gustava Broma wykonuje utwory Pavla Blatnego.
więcej »
W połowie lat 70. zespół Can zmienił wydawcę. Amerykanów z United Artists zastąpili Brytyjczycy z Virgin. Pierwszym albumem, jaki ujrzał światło dzienne z nowym logo na okładce, był „Landed” – najsłabszy z wszystkich dotychczasowych w dorobku formacji z Kolonii.
więcej »
Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski
Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski
Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski
Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski
Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski
Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski
Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski
Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski
The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski
T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski
Subiektywna lista najlepszych teledysków 2008 roku
— Jacek Sobczyński
Wrzesień 2008
— Jacek Sobczyński
Lipiec - Sierpień 2008
— Jacek Sobczyński
Maj – Czerwiec 2008
— Jacek Sobczyński
marzec-kwiecień 2008
— Jacek Sobczyński
Luty 2008
— Jacek Sobczyński
Subiektywna lista najlepszych teledysków 2007 roku
— Jacek Sobczyński
Grudzień 2007
— Jacek Sobczyński
Listopad 2007
— Jacek Sobczyński
Podsumowanie muzyczne roku 2008 (3)
— Rafał Maćkowski, Jacek Sobczyński
Prezenty świąteczne: Prezentuj, broń!
— Paweł Franczak, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jacek Sobczyński, Mieszko B. Wandowicz
Zły i Niegłupi: Podróż sentymentalna
— Paweł Franczak, Jacek Sobczyński
Do nieba, do piekła
— Jacek Sobczyński
Między pasją a lansem - Off Festival 2008
— Jacek Sobczyński
ENH 08: Muzyka na Nowych Horyzontach
— Jacek Sobczyński
Zły i Niegłupi: Po bandzie jechać czas!
— Paweł Franczak, Jacek Sobczyński
50 najbardziej obciachowych momentów polskiego hip-hopu
— Jacek Sobczyński
40 najlepszych soundtracków wszech czasów
— Sebastian Chosiński, Paweł Franczak, Wojciech Gołąbowski, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jacek Sobczyński, Konrad Wągrowski
Najgłupsze okładki płyt 2007
— Paweł Franczak, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jacek Sobczyński