Famijlen – „Det snurrar i min skalle”
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
|
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
muzycznemuzyczne
Oglądając muzykę: Luty 2008„Nie ma na to żadnej rady – dziś śpiewają tylko baby”, jak śpiewał przed laty Krzysztof Skiba. Ta tendencja dopadła także ten dział; lwią część wydania lutowego zajmują właśnie damy. A co jedna, to ładniejsza.
Jacek SobczyńskiOglądając muzykę: Luty 2008„Nie ma na to żadnej rady – dziś śpiewają tylko baby”, jak śpiewał przed laty Krzysztof Skiba. Ta tendencja dopadła także ten dział; lwią część wydania lutowego zajmują właśnie damy. A co jedna, to ładniejsza.  Wszyscy oglądamy teledyski – co do tego nie mam żadnych wątpliwości. Wszyscy oglądamy teledyski, a jednak tak niewiele w polskojęzycznych mediach możemy o nich przeczytać. Ten prężnie rozwijający się gatunek sztuki filmowej jest wciąż traktowany przez krytyków po macoszemu, jako przystawka do muzycznego dania głównego. Nierzadko efektowna, lecz zawsze tylko przystawka. Pora wypełnić tę próżnię. Co miesiąc będę serwował Wam garść recenzji teledysków świeżych jak wiosenna trawa, bez żadnych podziałów na gatunki muzyczne, jakie reprezentują. Subiektywnie, z humorem i linkiem do danego klipu w sieci – w ten sposób chciałbym zachęcić Was do comiesięcznego „oglądania” muzyki. W końcu „Video killed the radio star”, jak śpiewali przed laty The Buggles. A sam zabójca mimo upływających lat wciąż trzyma się całkiem nieźle. Sądzę, że warto poświęcić mu trochę uwagi. Famijlen – „Det snurrar i min skalle” Świetna piosenka, ale nie mam zielonego pojęcia, o czym mówi. Świetny teledysk, ale nie mam zielonego pojęcia, o co w nim chodzi. Pozytywny snobizm na szwedzką muzykę pop zatacza w Polsce coraz szersze kręgi – i dobrze, bo tacy np. The Studio, The Knife, Jens Lekman czy Sally Shapiro to autorzy płyt z czołówek moich prywatnych corocznych podsumowań na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu miesięcy. Z tajemniczym Familjenem sytuacja może być podobna, jednak po obejrzeniu promującego klipu w głowie zamiast muzyki pozostał mi niezły mętlik. Jakiś facet o wyglądzie Wiesława Gołasa zabawia się w wodzireja na sali wypełnionej po brzegi ludźmi w wieku przedemerytalnym. Do tego co chwilę przez ekran przewijają się czarno-białe okręgi, z wyglądu nieco przypominające słynne diafragma iris, często i gęsto spotykane w kinie okresu niemego. Absurdalność sceny przywołuje na myśl Barejowskie „Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz” i przerysowanego konferansjera pląsającego niczym Krzysztof Tyniec za swoich najlepszych lat. Pamiętacie? Chodzi mi o gościa od salowej Walentyny Wnuk i pana Ko-Koracza, „…którego piosenkę najbardziej bym usłyszeć chciała”. Wybaczcie zatem, drodzy czytelnicy, lapidarność cechującą tę recenzję, spróbujcie jednak postawić się w sytuacji młodego adepta sztuki dziennikarskiej chcącego przybliżyć Wam wyborny klip, lecz kompletnie nie wiedzącego, jak ma to zrobić.  Ekstrakt: 80% Zobacz ten teledysk na blogu „Esensji”. Erykah Badu – „Honey” Co za teledysk! Myśląc o Eryce, miałem zawsze przed oczyma jedno z jej imponujących nakryć głowy, zaś w uszach hipnotyzujący głos królowej, który, jak mniemam, był sprawcą wielu ciąż na wszystkich kontynentach świata. Przepraszam za frywolne porównanie, ale posłuchajcie choć raz „Baduismu” i nie przyznajcie mi racji – w kategorii soundtracków do miłosnych schadzek jest to pozycja wręcz obowiązkowa (zwłaszcza, że walentynki za pasem!). A tu proszę, jaki wyborny pastisz. Liczba zawartych w klipie nawiązań do oldschoolowych wydawnictw jest olbrzymia, więc nie będę zdradzał, do jakich płyt Erykah pije – po pierwsze, aby nie psuć Wam zabawy, po drugie, ponieważ sam nie wychwyciłem wszystkich smaczków. Ładnych parę lat temu podobny hołd klasykom czarnych brzmień złożyli panowie z Rage Against The Machine, jednak w ich teledysku „Renegades Of Funk” wszystkie odniesienia były czytelne jak największe litery na tablicy u okulisty. W przypadku „Honey” musimy się trochę pomęczyć. Pisząc ten tekst, przypominam sobie „Love Of My Life” – kawałek kończący poprzedni album Badu, „Worldwide Underground”, dla niżej podpisanego będący apoteozą rapu, mimo iż podmiot liryczny (jak sądzę) kieruje te słowa w stronę bliżej nieokreślonego faceta. Teledysk do „Honey” operuje na emocjach fanów tego gatunku, ukazując im olbrzymie, jasne wnętrze przeciętnej winylandii, gdzie każdy muzyczny zajaraniec jest w stanie przepuścić w ciągu godziny swoją miesięczną pensję. Pomiędzy półkami powoli przesuwają się postacie z obowiązkowymi wielkimi słuchawkami na uszach, za ladą postawny Murzyn doradza, których albumów wypada posłuchać w pierwszej kolejności. Trawestując tytuł filmu Richarda Curtisa, to właśnie hip hop. Tak wyobrażam sobie esencję „czarnej” muzyki, dla polskiego słuchacza, niestety, bliżej niedostępną. Nawet koleś wynoszący płytę pod kurtką (nawiasem mówiąc, czy nie przypomina on Wam tego grubasa z „Mallrats”, godzinami wpatrującego się w żaglówkę?) nie jest w stanie zakłócić tej idyllicznej, płynącej na lekkich bitach atmosfery. Pani Eryko – chapeau bas. Pani, nie tworzysz tej muzyki, Pani, sama nią jesteś.  Ekstrakt: 80% Zobacz ten teledysk na blogu „Esensji”. M.I.A. – „Paper Planes” Kochana M.I.O.: Na początku tego listu chciałbym zaznaczyć, że jesteś wielka. Naprawdę. Mało któremu artyście po znakomitym, w pełni nowatorskim debiucie udaje się nagrać jeszcze lepszą drugą płytę. Ty dałaś radę, stawiając nie jeden, lecz dwa kamienie milowe w dziejach europejskiej world music. A wszystko to w przeciągu zaledwie paru sezonów. Nie wiem, jak to robisz, że mocne, zaangażowane teksty jesteś w stanie ubrać w melodie, przy których nogi same rwą się do tańca. Chociaż nie, to sformułowanie jest nad wyraz anachroniczne. Tak samo powtarzalne jak obiegowy początek chyba wszystkich recenzji Twojej najnowszej płytki, jakie czytałem w polskich mediach: „Na albumie »Kala« M.I.A. miażdży uszy słuchaczy seriami rymów spadających niczym bomby z wojennych odrzutowców…” czy coś w tym stylu. W każdym razie o rymach i bombach było na pewno. Wiesz, ten Twój nowy teledysk to nie jest jakieś dzieło sztuki, ale i tak bardzo mi się podoba. Pokazujesz na nim tę multikulturowość kosmopolitycznego Londynu, z którą najbardziej jest on kojarzony. Jesteś piękna, uśmiechnięta i bardzo, bardzo kolorowa. Taką stolicę Anglii chciałbym znać, marzę o zjedzeniu właśnie tam jednego z tych hinduskich dań, które na klipie wraz z towarzyszącym Ci kucharzem pieczołowicie zawijasz w srebrną cynfolię. Po raz kolejny ujmujesz mnie pozornie przypadkowo dobranymi ciuchami, które na Tobie łączą się w spójną całość. Pamiętam początek lat 90., kiedy to mieszkająca na stałe w Berlinie ciotka Maryla przysyłała nam paczki pełne pstrokatych dresów. Dziś, na obrazku do „Paper planes”, odziana w podobne paskudztwa dumnie paradujesz po ulicach miasta. I do tego ta koszulka zespołu, co to rzekomo skończył się na „Kill’em all”… Choć wiesz, u nas tak mówi się o każdym artyście. Taki żart, haha.  W każdym razie ten nieco przydługi wstęp miał być jedynie preludium do sedna listu. Otóż, droga M.I.O., niniejszym oświadczam, iż pragnę poprosić Cię o rękę. Oficjalnych oświadczyn dokonam podczas Twojego lipcowego koncertu na gdyńskim Open’erze. Myślę, że poznasz mnie bez trudu – będę stał po prawej stronie na widowni (wszystkie najlepsze koncerty mojego życia obejrzałem właśnie z tej strony), w drugim rzędzie (nigdy przy barierce!). Co do wyglądu – wzrost średni, postura typowego RPG-owca, brązowa koszulka w kolorowe kostki Rubika. W przerwach między piosenkami będę krzyczał Twoje pełne imię i nazwisko. Mam nadzieję, że moja propozycja zostanie przez Ciebie przyjęta. To nic, że pozornie więcej nas dzieli, niż łączy. Pomyśl tylko o minach Twych koleżanek, gdy na jednym z babskich wieczorów obwieścisz im triumfalnie: „A mój narzeczony pisze dla »Esensji«!”. Później będziesz już tylko patrzeć, jak ich śniade lica płoną z zazdrości. Ekstrakt: 70% Zobacz ten teledysk na blogu „Esensji”. Britney Spears – „Piece of Me” Nie mogę pozbyć się wrażenia, że ten teledysk powstał wyłącznie po to, by przekonać fanów, iż Britney wciąż żyje. Choć z drugiej strony, paradoksalnie, według brukowców egzystująca na pograniczu maligny i szaleństwa Spears wypuściła jeden ze swoich lepszych singli, oparty na nowoczesnych, nieco zrzynających z french-electro bitach i nienachalnej parkietowości wiszącej w powietrzu aż do ostatnich sekund odsłuchu. Zresztą w 2007 roku obłąkanie było wyraźnie w modzie. Kto nie wierzy, niech przypomni sobie, która dama rozdawała karty podczas minionych dwunastu miesięcy, i to po obu stronach Atlantyku. „They tried to make me go to rehab, but I said no, no, no…”. Tak, z czysto marketingowego punktu widzenia opłacało się być w 2007 r. ćpunem – zwłaszcza widowiskowym. Z całym szacunkiem dla Brit, ale ręczę, że pies z kulawą nogą nie czekałby na jej najnowszy album, gdyby nie sensacyjne doniesienia, jakimi karmiła nas bezustannie prasa. Że łysa, chodzi nago, że pożera własne dzieci… Przypomniało mi się takie smutne zdanie wyczytane niegdyś w jednym z tekstów dotyczących fenomenu Pete’a Doherty’ego z The Babyshambles: „Anglicy nie czekają już na jego nową płytę – oni czekają na jego śmierć”. Analogiczna sytuacja do tej, w jakiej znalazła się Spears.  Ta jednak podniosła się (choć zapewne została podniesiona) i nagrała niezły kawałek, w którym udanie pokazuje środkowy palec wszystkim tym, którzy pragnęli ją pogrzebać żywcem. „I’m miss American dream since I was seventeen (…) I’m Mrs. Most Likely to Get on the TV for slippin’ on the streets” . Podobają mi się punche, jakimi najeżony jest cały nowy singiel Brit. Sam teledysk jest nudny i powtarzalny, ale nie o to chodzi. Liczy się scena, w której wkurzona wokalistka maluje wielkie „Sucker” na czole jej blondwłosego absztyfikanta. Każdy, kto zaczyna dzień od porannej kawy i lektury Pudelka, musiał w tym momencie doznać uczucia empatii. Upadła księżniczka popkultury wbrew „kłamstwom, złym językom” ma się dobrze i nagrywa dalej. A ja z całego serca życzę jej na nowej, nieco wyboistej drodze życia – wszystkiego najlepszego. Ekstrakt: 40% Zobacz ten teledysk na blogu „Esensji”. Bonus: Roisin Murphy – „You Know Me Better” (fan video) Dosłownie parę słów, gdyż sprawa jest niewątpliwie warta uwagi. Zwykle nie zawracam sobie głowy nagraniami fanowskimi, najczęściej składającymi się albo z nachodzących na siebie zdjęć wykonawcy utrzymanych w estetyce slideshow, albo, o zgrozo, ukazującymi pomysłodawcę klipu śpiewającego w rytm odtwarzanej w tle melodii. Tu jednak jakiś mały geniusz tak czujnie skompilował taneczne sekwencje z poprzednich klipów Różyczki, że w rezultacie jako ilustrację najlepszego singla z jej ostatniej płyty otrzymujemy „Dirty Dancing” pełną gębą. To nic, że Roisin jest chyba najważniejszą popową wokalistką XXI wieku, zwróćcie Państwo uwagę na to, jak ta niemłoda już Irlandka potrafi fantastycznie tańczyć! Od siebie dodam tylko, że po wspólnie obejrzanym poznańskim koncercie Murphy część moich męskich znajomych natychmiast zapragnęła mieć z nią dziecko. Nie przesadzam, skalę charyzmy Roisin ogarnąć można wyłącznie po obejrzeniu jej występu na żywo, do czego już teraz gorąco Was zachęcam. Ekstrakt: 80% Zobacz ten teledysk na blogu „Esensji”.  12 lutego 2008 |
Gdybym w połowie lat 70. ubiegłego wieku mieszkał w Republice Federalnej Niemiec i był fanem krautrocka, nie omieszkałbym wybrać się na koncert Can. Może nawet pojechałbym (i częściowo popłynął promem) do Brighton, choć pewnie nie byłoby to tanie. Po występnie musiałbym jednak uznać, że opłacało się. „Live in Brighton 1975” to najlepszy koncertowy zapis, jaki pozostawił po sobie zespół z Kolonii.
więcej »
Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj kolejny longplay, tym razem wydany w RFN, na którym Orkiestra Gustava Broma wykonuje utwory Pavla Blatnego.
więcej »
W połowie lat 70. zespół Can zmienił wydawcę. Amerykanów z United Artists zastąpili Brytyjczycy z Virgin. Pierwszym albumem, jaki ujrzał światło dzienne z nowym logo na okładce, był „Landed” – najsłabszy z wszystkich dotychczasowych w dorobku formacji z Kolonii.
więcej »
Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski
Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski
Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski
Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski
Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski
Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski
Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski
Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski
The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski
T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski
Subiektywna lista najlepszych teledysków 2008 roku
— Jacek Sobczyński
Wrzesień 2008
— Jacek Sobczyński
Lipiec - Sierpień 2008
— Jacek Sobczyński
Maj – Czerwiec 2008
— Jacek Sobczyński
marzec-kwiecień 2008
— Jacek Sobczyński
Styczeń 2008
— Jacek Sobczyński
Subiektywna lista najlepszych teledysków 2007 roku
— Jacek Sobczyński
Grudzień 2007
— Jacek Sobczyński
Listopad 2007
— Jacek Sobczyński
Podsumowanie muzyczne roku 2008 (3)
— Rafał Maćkowski, Jacek Sobczyński
Prezenty świąteczne: Prezentuj, broń!
— Paweł Franczak, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jacek Sobczyński, Mieszko B. Wandowicz
Zły i Niegłupi: Podróż sentymentalna
— Paweł Franczak, Jacek Sobczyński
Do nieba, do piekła
— Jacek Sobczyński
Między pasją a lansem - Off Festival 2008
— Jacek Sobczyński
ENH 08: Muzyka na Nowych Horyzontach
— Jacek Sobczyński
Zły i Niegłupi: Po bandzie jechać czas!
— Paweł Franczak, Jacek Sobczyński
50 najbardziej obciachowych momentów polskiego hip-hopu
— Jacek Sobczyński
40 najlepszych soundtracków wszech czasów
— Sebastian Chosiński, Paweł Franczak, Wojciech Gołąbowski, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jacek Sobczyński, Konrad Wągrowski
Najgłupsze okładki płyt 2007
— Paweł Franczak, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jacek Sobczyński