Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 5 maja 2024

Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Eldar Riazanow, Franco E. Prosperi
‹Niezwykłe przygody Włochów w Rosji›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Niezwykłe przygody Włochów w Rosji
Tytuł oryginalny	Невероятные приключения итальянцев в России
Reżyseria	Eldar Riazanow, Franco E. Prosperi
Zdjęcia	Gábor Pogány, Michaił Bic
Scenariusz	Emil Bragiński, Eldar Riazanow, Franco Castellano, Giuseppe Moccia
Obsada	Andriej Mironow, Ninetto Davoli, Alighiero Noschese, Antonia Santilli, Tano Cimarosa, Gigi Ballista, Jewgienij Jewstigniejew, Olga Arosiewa, Zoja Isajewa, Aleksander Stiepanow, Aleksander Łukjanow, Walentyna Tałyzina, Boris Runge, Eldar Riazanow
Muzyka	Carlo Rustichelli
Rok produkcji	1973
Kraj produkcji	Włochy, ZSRR
Cykl	Klasyka Kina Radzieckiego
Czas trwania	104 min
Gatunek	komedia, przygodowy, sensacja
EAN	5908223773839
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Lew, mafioso i seks-bomba
[Eldar Riazanow, Franco E. Prosperi „Niezwykłe przygody Włochów w Rosji” - recenzja]

Sebastian Chosiński

1 2 »

Eldar Riazanow, autor niezwykle popularnych przed laty w Polsce lirycznych komedii „Ironia losu” oraz „Dworzec dla dwojga”, jest w Rosji prawdziwą legendą, człowiekiem-instytucją, postacią – bez najmniejszych wątpliwości – kultową. Uwielbiają go widzowie, estymą darzą koledzy po fachu. Jego filmy nieustannie powtarza telewizja, ukazują się na DVD. W naszym kraju przypomniano właśnie „Niezwykłe przygody Włochów w Rosji” – slapstickową komedię przygodowo-sensacyjną z 1973 roku.

Sebastian Chosiński

Lew, mafioso i seks-bomba
[Eldar Riazanow, Franco E. Prosperi „Niezwykłe przygody Włochów w Rosji” - recenzja]

Eldar Riazanow, Franco E. Prosperi
‹Niezwykłe przygody Włochów w Rosji›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Niezwykłe przygody Włochów w Rosji
Tytuł oryginalny	Невероятные приключения итальянцев в России
Reżyseria	Eldar Riazanow, Franco E. Prosperi
Zdjęcia	Gábor Pogány, Michaił Bic
Scenariusz	Emil Bragiński, Eldar Riazanow, Franco Castellano, Giuseppe Moccia
Obsada	Andriej Mironow, Ninetto Davoli, Alighiero Noschese, Antonia Santilli, Tano Cimarosa, Gigi Ballista, Jewgienij Jewstigniejew, Olga Arosiewa, Zoja Isajewa, Aleksander Stiepanow, Aleksander Łukjanow, Walentyna Tałyzina, Boris Runge, Eldar Riazanow
Muzyka	Carlo Rustichelli
Rok produkcji	1973
Kraj produkcji	Włochy, ZSRR
Cykl	Klasyka Kina Radzieckiego
Czas trwania	104 min
Gatunek	komedia, przygodowy, sensacja
EAN	5908223773839
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Kiedy Eldar Aleksandrowicz Riazanow zabierał się w 1973 roku do pracy nad „Niezwykłymi przygodami Włochów w Rosji”, miał czterdzieści sześć lat i wyrobioną już w ojczyźnie markę autora znakomitych komedii. Chociaż po ukończeniu studiów we Wszechradzieckim Państwowym Instytucie Kinematografii (WGIK) przez pięć lat musiał czekać na zgodę na realizację swego fabularnego debiutu, gdy już taką szansę otrzymał – drzwi do wielkiej kariery wyważył z olbrzymim hukiem. Już bowiem jego pierwszy film, „Noc sylwestrowa”, który swoją premierę miał 29 grudnia 1956 roku, okazał się sukcesem frekwencyjnym. Dość powiedzieć, że w ciągu kilku miesięcy po premierze do kin w Związku Radzieckim wybrało się nań prawie 50 milionów widzów spragnionych bezpretensjonalnej, pozbawionej ideologicznych naleciałości zabawy. Kolejne obrazy Riazanowa ugruntowały jego pozycję; a były to między innymi: „Szukam mojej dziewczyny” (1957), „Człowiek znikąd” (1961), „Huzarska ballada” (1962), „Złodziej samochodów” (1966) oraz „Na rabunek” (1971). Po nakręceniu tego ostatniego reżyser otrzymał dość nietypową, ale jednocześnie intratną propozycję – realizacji kolejnego filmu w koprodukcji z kinematografią włoską. Mimo że oba kraje odgradzała od siebie „żelazna kurtyna”, w latach 60. i 70. ubiegłego wieku filmowcy radzieccy oraz italscy współpracowali ze sobą stosunkowo często, a efektem ich artystycznej kooperacji były chociażby takie dzieła, jak „Oni szli na Wschód” (1964) Giuseppe De Santisa, „Czerwony namiot” (1969) Michaiła Kałatozowa, jedna z części „Wyzwolenia” (1971) Jurija Ozierowa oraz „Waterloo” (1972) Siergieja Bondarczuka. I właśnie finansowa klapa ostatniego z nich, która notabene doprowadziła do sporego zadłużenia się znanego producenta Dino De Laurentiisa wobec „Mosfilmu”, otworzyła Eldarowi Aleksandrowiczowi drogę do stworzenia „Niezwykłych przygód Włochów w Rosji”. W ten sposób De Laurentiis pragnął, choć częściowo, spłacić swoje zobowiązania wobec moskiewskiej wytwórni.

Nie trzeba chyba dodawać, że Rosjanie przyjęli tę ofertę z wielką radością, wiązała się ona bowiem z krótkim, co prawda, ale zawsze wyjazdem na Zachód, na co w Kraju Rad niewielu mogło sobie pozwolić. Zdjęcia kręcono głównie w Rzymie, Neapolu, Moskwie oraz Leningradzie. W obsadzie znalazło się kilku znanych w tamtych czasie włoskich aktorów, choć nie były to, niestety, jak pierwotnie planowano, gwiazdy największego formatu. Riazanow marzył o współpracy z Sophią Loren, Claudią Cardinale i Marcello Mastroiannim, na co jednak nie wyraził zgody De Laurentiis, który obawiał się, że film nie odniesie sukcesu finansowego i tym samym udział aktorów z samego szczytu się nie zwróci. Później zapewne swojej, zdecydowanie zbyt pochopnie podjętej, decyzji pożałował… Autorami pierwszej wersji scenariusza byli Rosjanie – sam Riazanow i jego stały współpracownik Emil Braginski; później jednak włoski producent oddał tekst do przeróbek swoim rodakom i w ten sposób w napisach pojawiły się dwa kolejne nazwiska: Franco Castellano oraz Giuseppe Pipolo (w rzeczywistości noszący nazwisko Moccia), stanowiący zgrany scenariuszowo-reżyserski tandem już od kilkunastu lat. W efekcie scenariusz nabrał kolorytu, stając się przy okazji całkiem udanym pastiszem niezwykle popularnych w tamtym czasie na Zachodzie i w Stanach Zjednoczonych dramatów kryminalnych „Klan Sycylijczyków” (1969) Henriego Verneuila oraz „Zabriskie Point” (1970) Michelangela Antonioniego, choć zdecydowanie najwięcej dzieło Riazanowa zawdzięczało zwariowanej amerykańskiej komedii akcji Stanleya Kramera „Ten szalony, szalony świat” (1963). Gdzieniegdzie pojawiły się nawet głosy, że „Niezwykłe przygody Włochów w Rosji” traktować należy w zasadzie jako sequel obrazu ze Spencerem Tracym, Busterem Keatonem i Peterem Falkiem w rolach głównych.

Akcja filmu rozpoczyna się w Rzymie. Sanitariusz Antonio Lo Mazzo i jego szwagier, kierowca karetki pogotowia Giuseppe, jadąc przez miasto na sygnale, odwożą właśnie dzieci pierwszego z nich do szkoły. Chwilę później dostają wezwanie – z domu opieki dla starców mają zabrać ciężko chorą Rosjankę i przetransportować ją do szpitala. Nie przysparza to większych kłopotów; problem pojawia się dopiero w momencie, gdy dla staruszki trzeba znaleźć miejsce w przepełnionej lecznicy. Zirytowani Włosi pakują ją ostatecznie do łóżka innego chorego, mężczyzny ze złamaną nogą. Chwilę później w sali pojawia się podenerwowana wnuczka kobiety, piękna, długowłosa Olga. Gdy żegna się z babcią, ta wyjawia jej na ucho, że przed ucieczką ze zrewoltowanej Rosji w specjalnej skrytce w Leningradzie ukryła najprawdziwszy skarb: rodzinne klejnoty, złoto, pieniądze – wszystko warte około dziewięciu miliardów (czego – rubli, lirów czy może dolarów – już nie powiedziano). Spadkobierczynią tej fortuny w chwili śmierci staruszki zostanie Olga. Musi jednak wyprawić się do miasta nad Newą i odnaleźć, schowany „pod lwem”, rodowy majątek. Zamiast testamentu, dziewczyna dostaje od babci klucz do skrzyni. Świadkami tej wzruszającej i dramatycznej sceny są też inne osoby: lekarz robiący właśnie obchód, pacjent ze złamaną nogą, sycylijski mafioso, który nie może doczekać się kolejnego porodu żony i pojawienia się na świecie pierwszego syna, oraz oczywiście Antonio i Giuseppe. Słowo „skarb” i wymieniona przez staruszkę kwota działa na nich wszystkich jak uderzenie pioruna. I to do tego stopnia, że decydują się na pełną nieprzewidzianych niespodzianek i niebezpieczeństw podróż do Związku Radzieckiego. Wszyscy spotykają się w samolocie z Rzymu do Moskwy i od samego początku wojażu przystępują do bezpardonowej rywalizacji, w czym prym wiedzie, jak można chyba było przewidzieć, jeden z ojców chrzestnych sycylijskiej mafii Rosario Argo.

Pewnych siebie Włochów czeka cała masa, jak ujęto to w tytule filmu, „niezwykłych przygód”. Pierwsza jeszcze w powietrzu, kiedy to Argo, wybijając szybę w samolocie, doprowadza do dehermetyzacji kabiny pasażerskiej. Awaryjne lądowanie odbywa się na autostradzie z Mińska do Moskwy, mniej więcej sto czterdzieści kilometrów od stolicy. To najbardziej widowiskowa scena filmu, na realizację której producent musiał uzyskać zgodę radzieckiego Ministerstwa Lotnictwa. Powtarzano ją – scenę oczywiście, nie prośbę – sześciokrotnie, za każdym razem bez najmniejszych nawet problemów, co potwierdzało jedynie kunszt pilota. Już po dotarciu do stolicy Kraju Rad okazuje się natomiast, że Antonio jest milionowym turystą z Italii odwiedzającym Rosję i z tego powodu należy mu się darmowa obsługa przewodnika, nawet jeśli jej sobie niespecjalnie życzy (podobny patent kilkanaście lat później wykorzysta Juliusz Machulski w nakręconej w koprodukcji z Rosjanami komedii sensacyjnej „Deja vu”). Sekwencje moskiewskie, mniej istotne dla fabuły filmu, służą przede wszystkim wyeksponowaniu urody radzieckiej stolicy – widzowie mogą więc podziwiać między innymi Plac Czerwony z murami Kremla oraz wybudowany jeszcze w końcu XIX wieku popularny GUM (czyli potężny Państwowy Powszechny Dom Towarowy). Tam też udaje się Oldze uciec przed śledzącymi ją Rosariem, Antoniem i Giuseppe. Najbardziej zmartwiony tym wydaje się przewodnik Andriej Wasiljew, któremu piękna Włoszka o rosyjskich korzeniach jeszcze na lotnisku wpadła w oko. Wiadomo jednak, że dziewczyna będzie kierować się do Leningradu, zatem i pozostali przybysze z Półwyspu Apenińskiego ruszają na podbój miasta wybudowanego przez Piotra Wielkiego. W drodze dwaj pracownicy rzymskiego pogotowia zawierają układ z Andriuszą, prosząc go, by pomógł im odnaleźć miejsce ukrycia skarbu, co zresztą okaże się niezwykle trudne, ponieważ dawny Petersburg to miasto pełne lwów, a raczej ich rzeźbiarskich podobizn. Sympatyczni, choć ekstrawaganccy Włosi, nie cofną się jednak przed niczym, aby odszukać klejnoty i złoto, a to raczej zła informacja dla mieszkańców Leningradu, na który podobnej katastrofy nie byłby w stanie sprowadzić chyba nawet Jaś Fasola.

Obraz Riazanowa obfituje w pełne emocji sceny. Niektórych z nich nie powstydziliby się reżyserzy filmów sensacyjnych i kryminalnych z Zachodu. Pościgi samochodowe, stłuczki, wybuchy, gonitwy, wreszcie pojawienie się na ulicach miasta i nad brzegiem Newy żywego lwa – wszystko to sprawia, że oglądając „Niezwykłe przygody Włochów w Rosji”, nie sposób się nudzić. Humor sytuacyjny i słowny też są na odpowiednim poziomie, choć z perspektywy czasu można odnieść wrażenie, że scenarzystom mimo wszystko zabrakło trochę odwagi. Perypetie przybyszów z kraju kapitalistycznego w państwie przesiąkniętym biurokracją i podejrzliwością wobec obcych na pewno dałoby się pokazać jeszcze zabawniej, ale wymagałoby to zdecydowanie większej ironii (jak chociażby w „Niezwykłych przygodach Mister Westa w krainie bolszewików” – klasycznej niemej komedii Lwa Kuleszowa z 1924 roku ze Wsiewołodem Pudowkinem w jednej z ról). Związek Radziecki wypada w tym filmie po prostu zbyt idealistycznie, nawet jak na farsę. A fakt, że podsunięty Włochom przewodnik Andriusza okazuje się ostatecznie kapitanem milicji – w połowie lat 70. szokować już raczej nie mógł. Gdyby wyszło na jaw, że jest kagiebistą, wtedy można byłoby mówić o pewnym zaskoczeniu. Jak to często bywa w podobnych obrazach, w których akcja pędzi na złamanie karku, tam logika fabuły i gra aktorska zepchnięte zostają na dalszy plan. Dlatego trudno oczekiwać po filmie Riazanowa kreacji godnych Oscara, choć zdecydowanie na pochwałę zasłużyli pełen osobistego uroku, toczący wewnętrzną walkę między lojalnością wobec przełożonych a miłością do Olgi, Andriej Mironow w roli kapitana Wasiljewa oraz uroczo przerysowany mafioso Rosario Argo grany przez Włocha Tano Cimarosę. Kinomanom w Związku Radzieckim „Niezwykłe przygody…” bardzo się spodobały. W samym tylko roku premiery (1974) na kolejne dzieło Eldara Aleksandrowicza do kin wybrało się ponad 49 milionów osób, co pozwoliło mu zająć trzecie miejsce na liście najchętniej oglądanych ojczystych obrazów (bezkonkurencyjna – z wynikiem 62,5 miliona widzów – okazała się „Kalina czerwona” Wasilija Szukszyna).

1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Niedożywiony szkielet
Jarosław Loretz

27 V 2023

Sądząc ze „Zjadacza kości”, twórcy z początku XXI wieku uważali, że sensowne pomysły na horrory już się wyczerpały i trzeba kleić fabułę z wiórków kokosowych i szklanych paciorków.

więcej »

Młodzi w łodzi (gwiezdnej)
Jarosław Loretz

28 II 2023

A gdyby tak przenieść młodzieżową dystopię w kosmos…? Tak oto powstał film „Voyagers”.

więcej »

Bohater na przekór
Sebastian Chosiński

2 VI 2022

„Cudak” – drugi z trzech obrazów powstałych w ramach projektu „Kto ratuje jedno życie, ten ratuje cały świat” – wyreżyserowała Anna Kazejak. To jej pierwsze dzieło, które opowiada o wojennej przeszłości Polski. Jeśli ktoś obawiał się, że autorka specjalizująca się w filmach i serialach o współczesności nie poradzi sobie z tematyką Zagłady, może odetchnąć z ulgą!

więcej »