Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 8 maja 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Porażki i sukcesy 2013, czyli filmowe podsumowanie roku

Karolina Ćwiek-Rogalska, Piotr Dobry, Ewa Drab, Grzegorz Fortuna, Jakub Gałka, Krzysztof Spór, Małgorzata Steciak, Konrad Wągrowski

« 1 2 3 4 … 6 »

Karolina Ćwiek-Rogalska, Piotr Dobry, Ewa Drab, Grzegorz Fortuna, Jakub Gałka, Krzysztof Spór, Małgorzata Steciak, Konrad Wągrowski

Porażki i sukcesy 2013, czyli filmowe podsumowanie roku

WASZ EKSTRAKT: 90,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Konrad Wągrowski „Polowanie” – film ważny, czy dobry? Pewnie odpowiecie, że i to, i to. Ale co zostaje po seansie – temat czy jakość wykonania?

Ewa Drab Wbrew pozorom ważny temat nie sprawia, że film jest samograjem, a krytycy od razu się zachwycają. Stanowił raczej wielkie niebezpieczeństwo, bo w niewprawnych rękach „Polowanie” mogło okazać się pseudofilozoficznym niewypałem. Powiedziałabym zatem, że to film ryzykowny, jak i – przede wszystkim – przekonujący. A to dzięki Madsowi Mikkelsenowi, aktorowi oszczędnemu w ekspresji, ale przykuwającego do ekranu.

Karolina Ćwiek-Rogalska Zgadzam się z Ewą, doceniłabym jednak nie tylko Mikkelsena, ale i całą obsadę, a także bardzo sprytnie napisany scenariusz i doskonałą scenografię oraz zdjęcia. Ale jeśli chodzi o „ważność” i „dobroć” filmu, to wydaje mi się, że temat poruszany przez „Polowanie” wszedł na usta wszystkich nieco później, bo pojawił się nie tylko w wielu innych produkcjach – wspomnę o telewizyjnym, również znakomitym, „Broadchurch” – ale i w związku z naszym, nazwijmy to, życiem polityczno-społecznym. Przez co teraz, pod koniec roku, możemy nieco inaczej patrzeć na samo „Polowanie”. Ale w chwili, kiedy film wchodził na nasze ekrany, ja przynajmniej nie odczuwałam jeszcze pewnego zmęczenia samym tematem.

Grzegorz Fortuna Nie przepadam za określaniem filmów mianem „ważnych”, bo zawsze wydaje mi się, że to niepotrzebnie spłyca dany tytuł do czysto społecznego wymiaru. „Polowanie” jest po prostu szalenie dobre, spójne, napisane z mistrzowską precyzją. No i to bardzo celna analiza pewnego społecznego mechanizmu, który każe ludziom łapać za widły nawet wtedy, gdy nie wiedzą, czy mają rację. Część widzów miała do Vinterberga pretensje, że od pierwszej do ostatniej sceny nie ma w filmie żadnych wątpliwości co do tego, czy bohater Mikkelsena jest winny, ale wydaje mi się, że to był celny reżyserski wybór. Dzięki temu widz może się skupić na czym innym, a Vinterberg świetnie rozkłada fabularne akcenty.

WASZ EKSTRAKT: 80,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Konrad Wągrowski „Wyścig” Howarda, czyli chyba duże zaskoczenie. Tylko dobra rozrywka, czy coś więcej?

Piotr Dobry Tylko (i aż) dobra rozrywka. Nawet jak na Hollywood, za dużo tu kontrastów, a za mało niuansów. Howard zrobił z Laudy i Hunta Flipa i Flapa, wszystkie ich cechy muszą być przeciwstawne i skrajnie uwypuklone. Jeśli Hunt jest playboyem, to od pierwszej sceny każda jedna pielęgniarka czy recepcjonistka się na niego rzuca; jeśli Lauda jest perfekcjonistą, to sam musi sobie przerabiać samochody na szybsze, niczym Q z „Bonda”. Realizm jest tu zresztą właśnie na poziomie filmów o 007, co może nieco razić w produkcji, bądź co bądź, quasi-biograficznej. Poza tym to oczywiście pierwszorzędnie zrealizowane i zagrane kino rozrywkowe, co u Howarda nie jest niespodzianką. Bawiłem się dobrze, po prostu bym nie przeceniał.

Ewa Drab Po przygodach z Brownem niewiele się po Howardzie spodziewałam, ale „Wyścig” mile mnie zaskoczył. To wszystko prawda, że są w tym filmie typowe hollywoodzkie kontrasty, a nawet całe sceny, ale wydaje mi się, że właśnie na tym polega jego siła przekonywania. Hollywoodzki charakter można wziąć za wadę i zaletę, ja uważam za zaletę, bo stęskniłam się nieco za tradycyjnym Hollywood, bez kombinowania.

Piotr Dobry Ale mi nie przeszkadza „charakter” tego filmu. Gdzieś jednak leżą granice bajkowości, jeśli kręci się film udający biograficzny. Kiedy twórcy „Kamerdynera” postanowili podkoloryzować fakty z życia realnego bohatera, zmienili mu nazwisko i wyraźnie zaznaczyli, że film tylko luźno oparli na autentycznych wydarzeniach. Skoro więc w „Wyścigu” mamy Laudę i Hunta pod własnymi nazwiskami, mam chyba prawo wymagać nieco wiarygodniejszych portretów psychologicznych niż w „Kopciuszku”. Sceny jak z „Kopciuszka”, gdy na przykład Hunt wyskakuje z tekstem do pięknej nieznajomej, że „ożeni się z pierwszą ślicznotką, jaką napotka”, a w następnym ujęciu wybiegają z kościoła, też mi nie pomagają uwierzyć w tych bohaterów.

Jakub Gałka Oj tam, czepiasz się cięcia montażowego na miarę „Odysei kosmicznej” – po prostu Howard wszystko to, co pomiędzy pierwszym spotkaniem a ślubem pozostawił w domyśle. A mówiąc już serio: też się na „Wyścigu” bardzo dobrze bawiłem, sprawiało mi przyjemność oglądanie stereotypowych bohaterów pokazywanych za pomocą niezbyt wyszukanych skrótów myślowych i skojarzeń – po prostu było to znakomicie nakręcone i zagrane. Ale po seansie przyszła refleksja: czym tu się właściwie podniecać. I kolejna po czytaniu – choćby ogólnikowym w wikipedii – historii Laudy i Hunta nad dowolnością interpretacyjną filmowców. I tu zgadzam się z Piotrem, że ten znakomity film o kierowcach rajdowych powinien mieć za bohaterów fikcyjnych Mietka i Zbycha, a nie Nikiego i Jamesa. Tylko ile mniej osób poszłoby wtedy do kin?

Ewa Drab W sedno trafiłeś – opieranie się o prawdziwe życiorysy zawsze było wabikiem dla publiczności, bo ociera się o zaglądanie celebrytom do życia prywatnego, a to przecież ulubiona rozrywka mas. My tu jednak gadu-gadu o biografii, podejściu hollywoodzkim, montażu, itp., a przecież „Wyścig” to w dużej mierze świetnie sfilmowane ujęcia wyścigów Formuły 1. I chyba dla tych fragmentów wybacza się wiele w kategoriach dramatu/biografii.

TOP 10 Piotra Dobrego:

„W kręgu miłości” („The Broken Circle Breakdown”), reż. Felix Van Groeningen
„Django” („Django Unchained”), reż. Quentin Tarantino
„Hobbit: Pustkowie Smauga” („The Hobbit: The Desolation of the Smaug”), reż. Peter Jackson
„Kamerdyner” („The Butler”), reż. Lee Daniels
„Sugar Man” („Searching for Sugar Man”), reż. Malik Bendjelloul
„Polowanie” („Jagten”), reż. Thomas Vinterberg
„Minionki rozrabiają” („Despicable Me 2”), reż. Pierre Coffin, Chris Renaud
„Najlepsze najgorsze wakacje” („The Way Way Back”), reż. Nat Faxon, Jim Rash
„Obecność” („The Conjuring”), reż. James Wan
„Porwanie” („Kapringen”), reż. Tobias Lindholm

Science Fiction

WASZ EKSTRAKT: 80,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Konrad Wągrowski To miał być znakomity rok dla filmowej fantastyki: czekaliśmy w napięciu na „Elizjum”, „Kongres”, nowego „Star Treka”, reboot „Supermana”, „Niepamięć”, „Grę Endera”, „World War Z”, „Pacific Rim” (prawdę powiedziawszy po Shymalanowym „1000 lat po ziemi” wiele się nie spodziewaliśmy). I prawie każdy z tych filmów był mniejszym lub większym rozczarowaniem (mówię to o ogólnym odbiorze, nie pojedynczych odczuciach), chyba jedynie „Grawitacja” dociągnęła do oczekiwań, bo choć oczywiście i o niej zdania bywają podzielone, to wizualnej rewolucji nikt nie neguje (i jest kolejnym filmem SF z dużymi szansami na pierwszego Oscara dla gatunku). Ale reszta jednak budziła mieszane opinie… A miało być tak pięknie….

Jakub Gałka A może to po prostu kwestia zbyt wysokich oczekiwań. Mam wrażenie, że trochę za bardzo uwierzyliśmy, że magia nazwiska (Blomkamp, Abrams, Del Toro), kultowość serii („Star Trek”), wysoki poziom pierwowzoru („Gra Endera”), dobra passa podgatunku („Superman”) albo jakiekolwiek inne przesłanki mogą oznaczać znakomity film sf przygotowany przez Hollywood w formie wysokobudżetowego blockbustera. Nie oszukujmy się, to tak nie działa. Naprawdę było dużo bardziej prawdopodobne, że z filmów kosztujących setki milionów dolarów, w których kasa idzie głównie na gaże dla znanych nazwisk i efekty specjalne, wyjdzie głupawa papka, a nie arcydzieła gatunku. Film o wielkich naparzających się robotach? No plis… Ale chcieliśmy wierzyć. A sam wysyp takich filmów dziwić nie powinien – po znakomitych filmach i świetnym okresie (np: 2009 – „Avatar”, „Moon”, „Dystrykt 9”, „Star Trek”) musieli przyjść naśladowcy, którzy będą odcinać kupony od popularności gatunku.

Ewa Drab Moment! To wreszcie filmy są kiepskie czy nasze oczekiwania wygórowane? Nie miałam oczekiwań z księżyca wobec „Star Treka” i „Człowieka ze stali” i śmiało mogę powiedzieć, że to solidne widowiska w swojej kategorii, które z przyjemnością mi się oglądało. Myślę także, że wielu by się kłóciło, czy przykładowo „Avatar” jest dużo lepszy od któregokolwiek z wymienionych wyżej filmów, czy i wówczas nie działała magia nazwisk, itp. Chyba najlepszym tropem byłoby powiedzieć raczej, że to gatunek, który budzi największe kontrowersje.

Karolina Ćwiek-Rogalska I największe kontrowersje, i coraz większe oczekiwania – chyba jedno i drugie. Mamy coraz bardziej zaawansowane techniki przedstawiania tego, co sobie wymyślimy, na ekranie, więc coraz większą wagę przywiązujemy do wizualnych fajerwerków. Zgadzam się z Jakubem, że trudno dopatrzeć się w tegorocznych wielkich filmach dobrego scenariusza (ale stanę trochę w kontrze jeśli chodzi o „Pacific Rim” – to, że opowiada o wielkich naparzających się z kosmitami robotach nie oznacza z góry, że jest kiepski, zabrakło raczej dobrze napisanych postaci, bo o tym, że taki pomysł może być ciekawy, świadczy choćby, bardzo podobny w idei „Neon Genesis Evangelion” Gainaxu). Choćby dziwne względem Supermana i jego interakcji z Zodem zagrania autorów „Człowieka ze stali”.

« 1 2 3 4 … 6 »

Komentarze

13 I 2014 09:19:11

filmy przez Was wymienione rzeczywiście są ok,

"Ida" przeestetyzowana strasznie - wykalkulowana na festiwale i kolejny obraz z cyklu "fałszywe arcydzieło" - grafomania ma się dobrze (choć Kulesza świetna)

Ten rok był dobry dla polskiego kina, choć nie było rewelacji tak jak zdarzało się w latach wcześniejszych

13 I 2014 20:18:02

"Dupa mnie jakoś mocno nie bolała w kinie". O RLY? Mogłam żyć bez takiej informacji. Tekst o kulturze, a tu nagle - TRACH! - zdanie jak spod budki z piwem. Po co tak?

14 I 2014 10:54:53

Bo dupa to nieodłączna część życia, kulturalnego też.

15 I 2014 22:30:39

W kręgu miłości
Płakałem
W Django znowu byłem siedmiolatkiem siedzącym pod drzwiami i oglądającym bez tchu (żeby starzy nie zajarzyli) Bonanzę i inne takie :D
Najlepsza scena - pożegnaj panią Candy... i faktycznie znikła...
Śmierć może być tak ciężka jak w kręgu i tak lekka jak w Candylandzie.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Wehrmacht kontra SS
Sebastian Chosiński

7 V 2024

Powie ktoś, że oparta na prozie słowackiego pisarza Juraja Váha „Noc w Klostertal” byłaby ciekawsza, gdyby nie pojawiający się na finał wątek propagandowy. Tyle że nie pobrzmiewa on wcale fałszywą nutą. Gdyby przyjąć założenie, że cała ta historia wydarzyła się naprawdę, byłby nawet całkiem realistyczny. W każdym razie nie zmienia to faktu, że spektakl Tadeusza Aleksandrowicza ogląda się znakomicie nawet pięćdziesiąt pięć lat po premierze.

więcej »

Z filmu wyjęte: Latająca rybka
Jarosław Loretz

6 V 2024

W chińskich filmach nawet latające ryby są trochę… duże.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: Rosjan – nawet zdrajców – zabijać nie można
Sebastian Chosiński

30 IV 2024

Opowiadanie Jerzego Gierałtowskiego „Wakacje kata” ukazało się w 1970 roku. Niemal natychmiast sięgnął po nie Zygmunt Hübner, pisząc na jego podstawie scenariusz i realizując spektakl telewizyjny dla „Sceny Współczesnej”. Spektakl, który – mimo świetnych kreacji Daniela Olbrychskiego, Romana Wilhelmiego i Aleksandra Sewruka – natychmiast po nagraniu trafił do archiwum i przeleżał w nim ponad dwie dekady, do lipca 1991 roku.

więcej »