Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 29 kwietnia 2024

PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Transmisja z Wrocławia: Wojna i ’Pokój’

Paweł Pluta

Ostatnio dość często co spojrzałem na ekran, to u bram stał jakiś wróg.

Transmisja z Wrocławia: Wojna i ’Pokój’

Ostatnio dość często co spojrzałem na ekran, to u bram stał jakiś wróg.

Najpierw były to bramy amerykańskie, pod którymi Związek Radziecki zostawił na chwilę rakiety, a potem wrócił i je zabrał. Następnie bramy Stalingradu, pod którymi stanęli Niemcy, aby w większości już tam pozostać, aczkolwiek w raczej nieplanowany sposób. Nad „Trzynastoma dniami” nie ma się specjalnie co rozwodzić, bo cóż można ciekawego powiedzieć o standardowym amerykańskim filmie bohaterskim, ale „Wróg u bram” to co innego.

Przede wszystkim coś się tam dzieje. Trzeba co prawda przyznać, że tytuł został użyty chyba głównie ze względu na dobre brzmienie, bo obrona miasta, którą sugeruje, na dobrą sprawę niewiele ma wspólnego z fabułą. Nic też nie wskazuje na to, że patrzymy na miejsce, w którym zaczął się koniec wojny, ale to nie jest szczególnie w tym momencie ważne. W gruncie rzeczy, mamy przed sobą coś w rodzaju „Czterech pancernych”, zwłaszcza że pierwsze sceny pokazują zimowe polowanie, fakt że nie na tygrysa, a na wilka, a zaraz potem widzimy podróż pociągiem na front. Co więcej, w tym właśnie pociągu tak samo nasz bohater spotyka dziewczynę. Podobieństwo interesujące, a to jeszcze nie wszystko. Dziewczyna bowiem niezbyt długo, ale jednak, pełni funkcję pewnego rodzaju radiotelegrafistki jak Lidka, a wreszcie i Janek Kos, i Wasilij Zajcew zdobywają należne miejsce w armii pokazem umiejętności strzeleckich. No i w tym miejscu jest jednak również dość istotna różnica, ale trudno oczekiwać, że w serialu dla dzieci mogłoby się coś takiego pojawić. Mam oczywiście na myśli scenę, w której pierwszy raz widzimy Zajcewa w akcji, najlepszą chyba z całego filmu. Może ktoś powiedzieć, że nie powinno się zachwycać zastrzeleniem pięciu ludzi, nie należy jednak zapominać, że nie byli oni w Stalingradzie turystami, a technicznie rzecz biorąc akcja została przeprowadzona doskonale.

Jedno, co we „Wrogu u bram” razi przez cały czas, to język. Niestety nikt nie wpadł na pomysł choćby przyuczenia aktorów do używania rosyjskiego akcentu, że o całej rosyjskojęzycznej ścieżce dźwiękowej nie wspomnę. Trzeba więc wszystko wewnętrznie dubbingować, ale warto, bo wtedy znacznie lepiej się tę historię ogląda. Zapewne oficjalną próbą wprowadzenia w nastrój miało być za to liternictwo tytułu, z którego zapamiętałem, nie wiadomo skąd wzięte, duże sigmy zastępujące liczne w jego angielskiej wersji litery E.

Czego jednak oczekiwać po historii pojedynku dwóch snajperów okraszonej dla smaku nienarzucającym się wątkiem miłosnym? Przecież nie naukowej precyzji w odtwarzaniu realiów społecznych i historycznych. Nawet wręcz przeciwnie, dla uniknięcia nieporozumień każda strona musi być wyraźnie rozróżnialna. Dlatego pod niemieckim sztabem w równym szyku stoją czołgi, a major-snajper przyjeżdża eleganckim wagonem, zasłaniając okno przed ciekawskimi z transportu szpitalnego. No i przede wszystkim w czasie wolnym zajmuje się głownie nadstawianiem oficerek do polerowania. Za to Rosjanie…

Rosjanie jak to oni, na front przyjeżdżają towarowym pociągiem, po czym natychmiast idą do chaotycznego ataku z jednym karabinem na dwóch żołnierzy, a ci, którzy przeżyją, mieszkają w jakichś niezidentyfikowanych ruinach przygrywając sobie na harmonii. Nie chodzi mi bynajmniej o to, że to obraz nieprawdziwy, bo przypuszczam, że na wojnie nie takie rzeczy się dzieją, ciekawe jest natomiast co innego. Otóż zawsze mnie zastanawia to lekceważące traktowanie naszych wschodnich sąsiadów zarówno przez nas, jak i przez inne, zachodnie nacje. Tymczasem tak się dziwnie składa, że ta wyśmiewana armia, gnana jakoby wyłącznie knutami oficerów politycznych, jednak wygrała wojnę, dochodząc aż do Berlina, co nie udało się Amerykanom i Brytyjczykom. Doszliśmy tam wtedy również i my, jednak ostatnimi czasy wstyd o tym pamiętać, więc Dzień Zwycięstwa trzeba było dostosować do norm europejskich przesuwając go na ósmego maja. Udział zaś Armii Czerwonej w wojnie najlepiej neutralizować koniecznością retuszowania dwóch zegarków na ręce żołnierza wieszającego czerwoną flagę na Bramie Brandenburskiej. Przy czym lepiej się nie zastanawiać, ile takich zegarków mogliby mieć chłopi z przedwojennego Mazowsza lub innej Kielecczyzny. Wszak dla wielu z nich rewelacją był niemiecki kran, z którego płynęła woda, napotkany na terenach, które właśnie stawały się Ziemiami Odzyskanymi.

Wydaje mi się, że działa tutaj specyficzne sprzężenie zwrotne. Nieprzyjemne odczucia, spowodowane tym, że Ruskie są silniejsze od nas rekompensowane są wspomnieniem pepeszy zawieszonej na sznurku i Kukuruźnika. Co z kolei czyni wspomnienie o tym, czego oni dokonali tak rzeczywiście topornymi środkami jeszcze przykrzejszym zarówno dla nas, jako najbliższych sąsiadów, jak i dla konkurencyjnych potęg światowych, cierpiących srodze na widok Gagarina wracającego bezpiecznie na Ziemię. Podobno dopiero wysłanie ludzi na Księżyc stało się dla nich dowodem wyższości, ale i to nie do końca musi być prawdą. Otóż niedawno natknąłem się na kogoś, kto komentował pogłoski o stacji Mir II żartami o taśmie klejącej, mającej służyć jej elementom jako spoiwo. Pomijając już to, że na razie słyszałem, i to z bardzo wiarygodnego źródła, jedynie o naprawianiu taśmą promu kosmicznego, wcale bym się nie zdziwił, gdyby za kilka lat taka stacja naprawdę zaczęła działać. Mimo całej reklamy związanej z wahadłowcami, do zdobywania Kosmosu nadają się one nieszczególnie, w odróżnieniu od stacji orbitalnych, działających nieprzerwanie miesiącami. A one, choćby się to komuś nawet bardzo nie podobało, powstały w Związku Radzieckim.

Cóż było robić, pozostawało cieszyć się z drobnych radości takich jak pożar, czy zderzenie ze statkiem transportowym, ale był to śmiech przez łzy. Bowiem w gruncie rzeczy Mir przez półtorej dekady działał sprawnie, zaś pamiętając niedawną awarię komputerów na zdobionej amerykańską flagą nowiutkiej MSK można mieć pewne wątpliwości, czy wytrzyma ona tak długo. Być może zresztą prawdziwe są podejrzenia, że był to tylko pretekst, aby nie dopuścić do zdobycia przez wschodnich konkurentów kolejnej palmy pierwszeństwa, tym razem w turystyce kosmicznej. Jak wiadomo, nie udało się. Pierwszy kosmiczny turysta wystartował z Bajkonuru i trzeba było wracać na prom, żeby później nie gonić za nim w skafandrach, kiedy Rosjanie odcumują go od śluzy, aby dołączyć swój statek. Widać więc, że w dalszym ciągu próby utemperowania konkurentów zawodzą. Nawet sprowadzanie na Ziemię lekceważąco nazywanego „złomem” Mira okazało się ich sukcesem, mimo żywionej zapewne tu i ówdzie nadziei, że coś się jednak nie uda. A tymczasem, za pieniądze zaoszczędzone na dotacjach NASA, za to, co zapłacił milioner-turysta, a pewnie i za własne oszczędności konstruktorów, gdzieś w zapomnianym hangarze na uboczu kosmodromu powstają pierwsze moduły nowiutkiej, błyszczącej, stacji kosmicznej.

I zanim zaczniemy się z tego śmiać, lepiej się poważnie zastanowić, czy aby nie mamy za wschodnią granicą kraju, który byłby do czegoś takiego zdolny. Bo jeżeli ktokolwiek, to tylko oni. I to tym skuteczniej, że wątpię, czy powiedzieli już wszystko, czego się dowiedzieli o wielomiesięcznych pobytach na orbicie. Dlatego może się okazać, że za jakiś czas znowu zobaczymy kosmiczny wyścig, tym razem na Marsa, w której to konkurencji nasi sąsiedzi skorzystają z nauki zdobytej w przegranym na dobrą sprawę jedynie o miesiące wyścigu księżycowym. I jeżeli rzeczywiście taka rywalizacja będzie miała miejsce, chyba będę stawiał właśnie na nich. Lepiej nie lekceważyć Rosji tylko dlatego, że używa się tam śmiesznego alfabetu. A już szczególnie nie powinniśmy tego robić my, bo dla patrzącego z zachodu nasz też jest śmieszny, za to siłę przebicia mamy od rosyjskiej znacznie mniejszą.

1 czerwca 2001

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Knajpa na szybciutko
Jarosław Loretz

22 IV 2024

Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: J-23 na tropie A-4
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.

więcej »