WASZ EKSTRAKT: | |
---|---|
Zaloguj, aby ocenić | |
Tytuł | Kuracja |
Tytuł oryginalny | Kyua |
Reżyseria | Kiyoshi Kurosawa |
Zdjęcia | Tokusho Kikumura |
Scenariusz | Kiyoshi Kurosawa |
Obsada | Kôji Yakusho, Masato Hagiwara, Tsuyoshi Ujiki |
Muzyka | Gary Ashiya |
Rok produkcji | 1997 |
Kraj produkcji | Japonia |
Czas trwania | 111 min |
Gatunek | groza / horror |
Zobacz w | Kulturowskazie |
Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
Wyszukaj w | Amazon.co.uk |
100 najlepszych filmów grozy wszech czasówListopad miesiącem grozy. Nie może więc być inaczej – właściwie nie mieliśmy wyboru i nasz kolejny ranking musiał dotyczyć horroru. Horroru, dodajmy, rozumianego bardzo szeroko. Zapraszamy do zapoznania się ze 100 najlepszymi filmami grozy według redakcji „Esensji”. A czy może być lepszy dzień na zwieńczenie naszego kanonu niż listopadowy piątek 13-go?
Esensja100 najlepszych filmów grozy wszech czasówListopad miesiącem grozy. Nie może więc być inaczej – właściwie nie mieliśmy wyboru i nasz kolejny ranking musiał dotyczyć horroru. Horroru, dodajmy, rozumianego bardzo szeroko. Zapraszamy do zapoznania się ze 100 najlepszymi filmami grozy według redakcji „Esensji”. A czy może być lepszy dzień na zwieńczenie naszego kanonu niż listopadowy piątek 13-go? ![]() fot. M. Fitzner Oddajemy w wasze ręce kolejny wielki ranking. Oddajemy go z największym niepokojem. Częściowo dlatego, że przygotowując się do wykonania tego zestawienia, przypominaliśmy sobie w ostatnich tygodniach cały zestaw filmów grozy i wciąż czujemy się nieswojo. Większym jednak problemem jest fakt, że wiemy, iż nasze zestawienie wzbudzi kontrowersje. I to nie tylko spowodowane oceną filmów, ale przede wszystkim klasyfikacją gatunkową. Czas więc przedstawić nasze podejście. Wybierając 100 najlepszych – naszym zdaniem oczywiście – filmów grozy, postanowiliśmy przyjąć bardzo szeroką definicję gatunku. Pierwszym założeniem, które wydało nam się oczywiste, to zerwanie z obowiązkiem pojawiania się elementów nadprzyrodzonych. Mówimy „zerwanie”, ale prawdą jest, że już od wielu dekad uznaje się, że horror nie musi zawierać wątków nadnaturalnych. Gdyby było inaczej, za horror nie mogłyby być uznane różne „Teksańskie masakry piłą łańcuchową”, „Krzyki”, „Piły” czy „Hostele” – a chyba nikt nie ma wątpliwości co do gatunkowej przynależności tych filmów. W horrorach mogą występować duchy, upiory, wampiry, wilkołaki i inne złowrogie istoty nie z tego świata, ale nie jest to element obowiązkowy. Horror poznajemy po stosunku filmu do kwestii strachu. Jak definiuje Stephen King w swym „Danse Macabre”, horror może oddziaływać na trzech poziomach. Na najprostszym – wywołać obrzydzenie. Na nieco trudniejszym – przestraszyć, choć ten strach zniknie po wyjściu z sali kinowej czy wyłączeniu telewizora. Na najwyższym – wywołać nieokreślone uczucie niepokoju, lęku, które będzie utrzymywało się jeszcze długo po seansie. W naszym zestawieniu są wszystkie ten rodzaje filmów, bez względu na to, jakimi środkami zostały wywołane. W ujęciu, które przyjęliśmy, aby trafić na naszą listę, film nie musi być przez twórców kwalifikowany jako horror, o ile wywołuje jeden z powyższych stanów. Jaka więc jest różnica między horrorem a thrillerem? Ten pierwszy ma straszyć, drugi trzymać w napięciu. Zdajemy sobie sprawę, że różnica jest płynna i może wywoływać dyskusje. A na koniec jeszcze jedno – dopuszczamy wszelkie hybrydy gatunkowe. Film może być i kinem grozy, i dramatem, komedią, filmem fantastycznonaukowym. Cóż, jeśli wybiera się aż 100 najlepszych filmów grozy, trzeba wybierać z jak najszerszego zestawu. Nawet jeśli gatunkową przynależność uznacie za wątpliwą. Podobnie jednak jak w poprzednich rankingach, mówimy wam to samo: to jest nasz wybór. Mamy nadzieję, że ciekawy. A was zapraszamy do komentowania. 100. W sieci zła (Fallen, USA 1998, reż. Gregory Hoblit) Denzel Washington i odwieczne zło, które jest praktycznie nie do pokonania. W pamięć zapada przeskakiwanie demona z przechodnia na przechodnia i kontynuowanie ustami kolejnych osób jednej wypowiedzi. To naprawdę robi wrażenie. ![]() Już dla samej sceny z workiem trzeba ten film zobaczyć. Ale poza tym świetne przejście od opowieści obyczajowej do krwawej makabry ze społecznym przesłaniem w tle. 98. Grindhouse vol. 2: Planet Terror (USA 2007, reż. Robert Rodriguez) Kobieta ze strzelbą zamiast nogi kontra hordy zombie. Smaczne kino z jajem, łamiące wszelkie schematy i dowodzące, że Rodriguez ma łeb nie od parady. 97. Krzyk (Scream, USA 1996, reż. Wes Craven) Jeden z twórców slashera jako gatunku bawi się stworzonymi przez siebie motywami, co jest i ciekawsze i śmieszniejsze niż parodie niezamierzone. Plus słynny już zbiór reguł, które pozwalają przeżyć atak psychopaty. ![]() Początek przygody Deppa z kinem, a widzów z Freddym Kruegerem. Na tyle udany, że zarówno Depp, jak i Krueger do dziś brylują w kinie. 95. Wstrząsy (Tremors, USA 1990, reż. Ron Underwood) Okraszona sporą dawką humoru inwazja wielkich robali na pustynne miasteczko gdzieś w Ameryce. Film był na tyle udany, że obrósł trzema kontynuacjami. 94. Szósty zmysł (The Sixth Sense, USA 2000, reż. M. Night Shyamalan) Z „Szóstego zmysłu” pamięta się przede wszystkim słynne finałowe zaskoczenie, ale jest to też film konsekwentny w nastroju i świetnie zagrany. 93. Nieustraszeni zabójcy wampirów (The Fearless Vampire Killers or: Pardon Me, But Your Teeth Are in My Neck, USA 1967, reż. Roman Polański) Zabawa motywami wampiryzmu w komedii Romana Polańskiego, będącej w gruncie rzeczy opowieścią o dojrzewaniu. 92. Przerażacze (The Frighteners, USA 1996, reż. Peter Jackson) Peter Jackson pierwszy raz z większym budżetem, ale w lżejszej formie. Efekt – komedia grozy, może nawet lepsza w straszeniu niż rozśmieszaniu. Jeden z najlepszych slasherów w historii – doskonałe połączenie w spójną całość dwóch skrajnych typów kina grozy – makabrycznego gore i wyrafinowanego, klimatycznego dreszczowca. Czy odważycie się po tym filmie stanąć przed lustrem i powiedzieć 5 razy „Candyman”? 90. Ukryty wymiar (Event Horizon, reż. Paul Anderson) Jedyny dobry film Paula Andersona? Pomimo oczywistych zapożyczeń z „Obcego”, „2001: Odysei kosmicznej” i “Solaris” naprawdę trzyma w napięciu i potrafi wystraszyć. 89. Zemsta po latach (The Changeling, Kanada 1980, reż. Peter Medak) Kolejna wariacja na temat nawiedzonego domu. Świetnie zagrane, z psychologiczną podbudową. 88. The Host: Potwór (Gwoemul, Korea 2006, reż. Bong Joon-ho) Groza, komedia i SF w oryginalnym koreańskim filmie. Zaskakuje. 87. Czerwony smok (Manhunter, USA 1986, reż. Michael Mann) Pierwsze, nieco zapomniane (niesłusznie!) pojawienie się Hannibala Lectera. Brian Cox też budzi dreszcze. ![]() Słynny potwór i słynne nogi Julie Adams w klasycznym połączeniu SF i grozy. 85. Autostopowicz (The Hitcher, USA 1986, reż. Robert Harmon) Film klasy B wyniesiony poziom wyżej dzięki Rutgerowi Hauerowi – rola wręcz stworzona dla tego aktora zaowocowała jednym z najbardziej przerażających psychopatów w historii kina, postacią wręcz demoniczną. I jednym z najlepiej trzymających w napięciu filmów – mimo że krew sika tu nader rzadko. 84. Dr. Jekyll i Mr. Hyde (Dr. Jekyll and Mr. Hyde, USA 1932, reż. Rouben Mamoulian) Najsłynniejsza filmowa wersja klasycznej opowieści Roberta Louisa Stevensona. 83. Powrót żywych trupów (The Return of the Living Dead, USA 1985, reż. Dan O′Bannon) Kolejna wariacja na temat żywych trupów. Tym razem z dużą dozą czarnego humoru. 82. Niewidzialny człowiek (The Invisible Man, USA 1933, reż. James Whale) Wielki klasyk, świetnie zrealizowany i wciąż potrafiący trzymać w napięciu. Jednocześnie ostrzeżenie przed pozbawionym rozsądku eksperymentowaniem. 81. Inwazja porywaczy ciał (Invasion of the Body Snatchers, USA 1978, reż. Philip Kaufman) Jeden z nielicznych przykładów udanego remake′u – działa równie dobrze jak pierwowzór, a finałowa scena na długo zapada w pamięć. ![]() Dramat dojrzewania i braku akceptacji pokazany jako krwawy horror. Jedna z najlepszych adaptacji prozy Stephena Kinga. 79. Pitch Black (USA 2000, reż. David Twohy) Gdybyż ten Vin Diesel utrzymał łajdacki urok z tego filmu… Solidny, dobrze nakręcony, trzymający napięcie horror SF. 78. Medium (Polska 1985, reż. Jacek Koprowicz) Jeden z niewielu polskich filmów z rzeczywiście przemyślanym scenariuszem, na dokładkę jeden z nielicznych przykładów na to, że kino grozy czasami też nam całkiem nieźle wychodzi. ![]() Bardziej zestaw opowieści niesamowitych niż rasowy horror, ale za to jeden z najpiękniejszych wizualnie filmów gatunku, odsłaniający barwny świat japońskich duchów. 76. Co się zdarzyło Baby Jane? (What Ever Happened to Baby Jane?, USA 1962, reż. Robert Aldrich) Do czego może dojść między dwiema starszymi paniami? Jeden z najbardziej nagradzanych filmów z pogranicza kina grozy z legendarną rolą Bette Davis. 75. O miłości i śmierci (Dellamorte, Dellamore, Włochy 1994, reż. Michele Soavi) Wyśmienita komedia na pograniczu surrealizmu, której sednem jest wyborny pomysł – nocny stróż pilnuje cmentarza nie przed rabusiami, a przed wstającymi zmarłymi. ![]() Vincent Price w filmie, który śmiało można nazwać prekursorem nowoczesnego krwawego thrillera. Okrutna zemsta, wymyślne sposoby śmierci i kojąca gra na organach. Surrealizm spleciony z bardzo przyziemną grozą. 73. Dzień żywych trupów (Day of the Dead, USA 1985, reż. George A. Romero) Trzecia część Romerowskiej sagi o zombie, nadal trzymająca wysoki poziom i nadal budząca grozę oraz zmuszająca do chwili refleksji nad kruchością cywilizacji. 72. Od-rodzenie (Gwai wik, Hong Kong 2006, reż. Danny i Oxide Pang) Utrzymana w konwencji snu surrealistyczna opowieść o odrzuceniu i samotności zachwyca rewelacyjnymi pomysłami fabularnymi i wizualnymi, a do tego zaskakuje zakończeniem oraz dojmującym uczuciem grozy. 71. Szczęście rodziny Katakuri (Katakuri-ke no kôfuku, Japonia 2001, reż. Takashi Miike) Jeden z najoryginalniejszych horrorów jednego z najoryginalniejszych twórców grozy. Opowieść o pewnej upiornej rodzince z wstawkami w rodzaju musicalowego występu grupy zombie – to trzeba zobaczyć. 70. Podglądacz (Peeping Tom, Wlk. Bryt. 1960, reż. Michael Powell) Jedno z pierwszych połączeń kina grozy i psychoanaliza, a także ciekawa wypowiedź autotematyczny o samym horrorze. 69. Upiorna noc Halloween (Trick ′r Treat, USA 2008, reż. Michael Dougherty) Cztery przeplatające się nowele grozy, w których w komercyjny świat Halloween wkradają się prawdziwe potwory. Dużo dobrego czarnego humoru. ![]() Bruce Campbell jako podstarzały Elvis Presley, walczący z grasującym po domu starców demonem, który morduje seniorów, wysysając im przez odbyt dusze. Więcej chyba nie trzeba pisać. 67. Funny Games (Austria 1997, reż. Michael Haneke) „Funny Games” to oczywiście perfidna zabawa z oczekiwaniami widzów co do przemocy w kinie, co nie zmienia faktu, że dzieło Hanekego pozostaje filmem szczerze przerażającym. 66. Inwazja porywaczy ciał (Invasion of the Body Snatchers, USA 1956, reż. Don Siegel) Pierwszy – i najlepszy – z czterech filmów o przemianie ludzi w pozbawione emocji kopie. Po 50 latach nadal niesamowicie sugestywne. 65. Święta krew (Santa sangre, Meksyk 1989, reż. Alejandro Jodorowsky) Surrealizm zmieszany z makabrą, a do tego – tradycyjne u Jodorowsky′ego – naśmiewanie się z religijnych symboli. Żeby było ciekawiej, na to nałożony jest wątek dramatu psychologicznego. Film ciężki, ale szalenie intrygujący. ![]() I Francuzi potrafią zrobić mocny, dynamiczny, do ostatniej chwili trzymający w napięciu slasher, w dodatku z bardzo przewrotnym zakończeniem. Rzadko powstają takie perełki. 63. Mumia (The Mummy, USA 1932, reż. Karl Freund) Najbardziej klasyczny film o potworze w bandażach. 62. Cronos (Meksyk, 1993, reż. Guillermo del Toro) Późniejszy twórca „Labiryntu fauna” debiutuje w bardzo nietypowej opowieści odświeżającej konwencję horroru wampirycznego, w którym ukąszenie zastąpione zostaje przez pewien mechanizm. ![]() Klimatyczny, zaskakujący film Kim Ji-wona. Z jednej strony nieźle straszący, klimatyczny horror w najlepszym dalekowschodnim stylu, z drugiej psychologiczna opowieść o zmaganiu z traumą z przeszłości. 60. Kręgosłup diabła (El Espinazo del diablo, Hiszpania 2001, reż. Guillermo del Toro) Zaskakująca opowieść o duchach, nawiedzających hiszpański sierociniec w czasie wojny domowej. Paradoksalnie, źródłem grozy wcale nie są tu istoty nadprzyrodzone. 59. 28 dni później (28 Days Later, Wlk. Bryt 2002, reż. Danny Boyle) Najbardziej liczy się tu genialny wstęp ze zdjęciami opustoszałego Londynu, ale i przejmujące pokazanie ofiar epidemii tuż przed zamianą w zombie, świadomych nieuchronnego losu, sprawia, że warto ten film zapamiętać. 58. Piknik pod Wiszącą Skałą (Picnic at Hanging Rock, Australia 1975, reż. Peter Weir) Film, uważany za jedno z arcydzieł kina, niełatwo zakwalifikować gatunkowo – kino obyczajowe, mistyczne, fantastyczne? Jednak faktem jest, że nastrojem niesamowitości i niepokoju bije na głowę większość kina grozy. ![]() Swobodny remake „The Thing from Another World” – najbardziej zapadają w pamięć słynne sceny przeobrażeń istoty (w wyjątkowo obrzydliwe stworzenia), ale równie dobry jest tutaj przejmujący nastrój osamotnienia wśród lodowej pustyni i paranoi każącej widzieć obcego potwora w każdym z kolegów. 56. Misery (USA 1991, reż. Rob Reiner) Ekranizacja nieco upraszczająca literacki pierwowzór powieści Stephena Kinga, ale genialna rola Kathy Bates w pełni to rekompensuje. 55. Frankenstein (USA 1931, reż. James Whale) Pierwsze pojawienie się Borisa Karloffa w swej najsłynniejszej kreacji – potwora Frankensteina. Już choćby z tego powodu film przeszedł do annałów kina. 54. Zagubiona autostrada (Lost Highway, USA 1997, reż. David Lynch) „Zagubiona autostrada” może nie jest klasycznym horrorem, ale mało który film potrafi tak genialnie wywołać nieokreślony lęk i stan niepokoju, utrzymujący się długo po seansie. 53. Wędrowałam z zombie (I Walked with A Zombie, USA 1943, reż. Jacques Tourneur) Najlepszy film z klasycznych produkcji Vala Lewtona – nastrojowa opowieść o praktykach voodoo z wcale nieoczywistym zakończeniem. ![]() Chatka w głębokim lesie, osamotnieni bohaterowie, nieopatrznie przywołany demon próbujący dostać się do domku i opętać nieszczęśliwców – ten film wciąż budzi grozę. 51. Świt żywych trupów (Dawn of the Dead, USA 1978, reż. George Romero) Szczyt krytyki konsumpcjonizmu w wykonaniu Romero. Może już lekko trąci myszką, ale nadal robi wrażenie. |
W drugiej części wyreżyserowanego przez Andrzeja Zakrzewskiego spektaklu „Stirlitz” słynny sowiecki agent, w Polsce znany głównie z powieści „Siedemnaście mgnień wiosny” Juliana Siemionowa, musi nie tylko wysłać łącznika z arcyważną wiadomością z Berlina do Berna w Szwajcarii, ale również uniknąć śmiertelnie groźnej pułapki, jaką zastawia na niego szef Gestapo Heinrich Müller.
więcej »Dzisiaj przedstawiam żarłoczne pluszowe stwory z kosmosu, połykające swoje ofiary w całości, co też zresztą widać na załączonym obrazku.
więcej »Hans Kloss czy Max Otto von Stirlitz – który z nich narodził się wcześniej? Ten pierwszy zadebiutował w spektaklu teatralnym w styczniu 1965 roku, temu drugiemu Julian Siemionow przydał niemiecką tożsamość dopiero w wydanej dwa lata później powieści „Major Wicher”. Na słynne „Siedemnaście mgnień wiosny” trzeba było czekać jeszcze rok. A na dwuczęściowe przedstawienie polskiego Teatru Sensacji „Stirlitz” autorstwa Andrzeja Zakrzewskiego – kolejne cztery.
więcej »Międzygwiezdne fotele w natarciu
— Jarosław Loretz
Peregrynacje wyssane z palca
— Jarosław Loretz
Podróże międzygwiezdne de luxe
— Jarosław Loretz
E.T. wersja hard
— Jarosław Loretz
Ogrodowy nielot
— Jarosław Loretz
Mumii podejście drugie
— Jarosław Loretz
Mumia z gwiazd
— Jarosław Loretz
Pracownik idealny
— Jarosław Loretz
Niech się mury… drzewią?
— Jarosław Loretz
Interpol muzealny
— Jarosław Loretz
50 najlepszych filmów o żywych trupach według czytelników Esensji
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Wakacyjny leksykon filmów o żywych trupach. Część 6
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Wakacyjny leksykon filmów o żywych trupach. Część 4
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Wakacyjny leksykon filmów o żywych trupach. Część 2
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Wakacyjny leksykon filmów o żywych trupach. Część 1
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Do kina marsz: Kwiecień 2019
— Esensja
15 najlepszych horrorów XXI wieku
— Esensja
Do kina marsz: Luty 2017
— Esensja
100 najlepszych filmów animowanych wszech czasów
— Esensja
10 najfajniejszych filmowych wakacji
— Kamil Witek
100 najlepszych filmów XXI wieku. Trzecia setka
— Esensja
100 najlepszych filmów XXI wieku. Druga setka
— Esensja
100 najlepszych filmów XXI wieku
— Esensja
100 najlepszych filmów animowanych wszech czasów
— Esensja
50 najlepszych polskich filmów wszech czasów
— Esensja
50 najlepszych polskich powieści fantastycznych
— Esensja
50 najlepszych filmów o miłości
— Esensja
50 płyt na 50-lecie polskiego rocka
— Esensja
10 najlepszych polskich zbiorów opowiadań fantastycznych
— Jakub Gałka, Agnieszka Szady, Konrad Wągrowski
Krótko o filmach: Porozmawiajmy z innym mną
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Kroniki młodego Stevena Spielberga
— Konrad Wągrowski
Ultimate Goth
— Miłosz Cybowski
Wychowane przez wilki: Sez. 2, Odc. 8. Wysoka cena przetrwania
— Marcin Mroziuk
Wychowane przez wilki: Sez. 2, Odc. 7. Sojusze ponad podziałami
— Marcin Mroziuk
Wychowane przez wilki: Sez. 2, Odc. 6. Przeszłość jest kluczem do przyszłości
— Marcin Mroziuk
Wychowane przez wilki: Sez. 2, Odc. 5. Jak trwoga, to do Sola
— Marcin Mroziuk
Wychowane przez wilki: Sez. 2, Odc. 4. Wiara, logika i miłość
— Marcin Mroziuk
Wychowane przez wilki: Sez. 2, Odc. 3. Matka najlepiej zna swoje dzieci
— Marcin Mroziuk
Wychowane przez wilki: Sez. 2, Odc. 2. Sprawiedliwość czy przebaczenie
— Marcin Mroziuk
Zmarł Leonard Pietraszak
— Esensja
Do kina marsz: Marzec 2020
— Esensja
Do kina marsz: Luty 2020
— Esensja
50 najlepszych filmów 2019 roku
— Esensja
Do kina marsz: Styczeń 2020
— Esensja
Do kina marsz: Grudzień 2019
— Esensja
Do kina marsz: Listopad 2019
— Esensja
Do kina marsz: Październik 2019
— Esensja
Do kina marsz: Wrzesień 2019
— Esensja
Do kina marsz: Sierpień 2019
— Esensja
a Predator to komedia czy melodramat ? Dziwię się, że tak doskonały film z Arnoldem Schwarzeneggerem nie znalazł się TUTAJ. Daję wam MINUS, chociaż może będę tu jeszcze zaglądał, bo spodobały mi się opisy filmów