Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
|
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
Zmarł Aleksiej Połujan – kapitan Żurow z „Ładunku 200”Był mistrzem drugiego planu. Ulubieńcem Aleksandra Rogożkina i, zwłaszcza w ostatnich latach, Aleksieja Bałabanowa. Najczęściej obsadzano go w rolach charyzmatycznych milicjantów bądź psychopatycznych czarnych charakterów. W najgłośniejszym ze swoich filmów – „Ładunku 200” – połączył oba te wizerunki, kreując postać paranoidalnego kapitana Żurowa. Odszedł przedwcześnie 8 stycznia 2010 roku.
Sebastian ChosińskiZmarł Aleksiej Połujan – kapitan Żurow z „Ładunku 200”Był mistrzem drugiego planu. Ulubieńcem Aleksandra Rogożkina i, zwłaszcza w ostatnich latach, Aleksieja Bałabanowa. Najczęściej obsadzano go w rolach charyzmatycznych milicjantów bądź psychopatycznych czarnych charakterów. W najgłośniejszym ze swoich filmów – „Ładunku 200” – połączył oba te wizerunki, kreując postać paranoidalnego kapitana Żurowa. Odszedł przedwcześnie 8 stycznia 2010 roku.  W swojej karierze, choć wystąpił w sumie w kilkudziesięciu filmach, zagrał jedynie dwie główne role – a i tak przejdzie do historii rosyjskiej kinematografii. Kreacją, która zapewni mu wieczną sławę, jest psychopatyczny kapitan radzieckiej milicji Żurow w pamiętnym „Ładunku 200” (2007) Aleksieja Bałabanowa. Aleksiej Władimirowicz Połujan urodził się w kwietniu 1965 roku w Leningradzie. O tym, że został aktorem zdecydował czysty przypadek. Gdy miał piętnaście lat, idąc ulicą rodzinnego miasta z pracy do domu babci, został zaczepiony przez dwie osoby – niskiego, kulejącego mężczyznę z brodą oraz kobietę w średnim wieku. Gdy zażądali od niego: „Ściągaj czapkę!”, postanowił im się przeciwstawić. Czapka była bowiem pamiątką po dopiero co zmarłej matce i za nic w świecie nie chciał się z nią rozstawać. Odparł więc zadziornie: „Nie oddam”. Kobieta odpowiedziała na to: „Nie musisz oddawać”, po czym – przyglądając mu się uważnie – zasypała go pytaniami: Czy umie grać na gitarze? A czy chodzi na rękach? itp. itd. W końcu przedstawiła się jako reżyserka filmowa Dinara Asanowa i zaprosiła młodego Aloszę na casting do filmu. W taki sposób chłopiec trafił na plan młodzieżowego dramatu „Pacany”, który wszedł na ekrany kin w Związku Radzieckim w 1983 roku i stał się aktorskim debiutem Połujana. Rok później Aleksiej zagrał swoją pierwszą główną rolę w melodramacie z życia nastolatków „Podsłuchana rozmowa” Siergieja Potiepałowa. Wiązał z nią wielkie nadzieje, ale obraz przepadł w kinach i dzisiaj już mało kto o nim pamięta. W efekcie Alosza wrócił do swoich codziennych zajęć, powoli zapominając o aktorskim epizodzie w swoim życiu. Na szczęście nie zapomniano o nim w wytwórni „Lenfilm”.  Kiedy pod koniec lat 80. ubiegłego wieku leningradzki reżyser Aleksandr Rogożkin przystąpił do pracy nad dramatem „Karauł” (1989), potrzebował do drugoplanowych ról żołnierzy aktorów nieopatrzonych, o charakterystycznych twarzach – dokładnie takich, jaką miał Połujan. Film, opowiadający opartą na faktach historię, która rozegrała się w mieście nad Newą w lutym 1987 roku, stał się jednym ze sztandarowych dzieł epoki Gorbaczowowskiej pierestrojki. Zdobył nagrody na festiwalach w Berlinie i Strasburgu; kreacja Aleksieja Władimirowicza jako szeregowca Nikołaja Mazura też nie przeszła niezauważona. Jako aktor niezawodowy nie otrzymywał jednak intratnych propozycji; przez wiele lat pamiętał o nim tylko Rogożkin. Ale przynajmniej u niego zawsze mógł liczyć na, choćby epizodyczną, rolę. W 1991 roku zagrał w dramacie obyczajowo-psychologicznym „Trzecia planeta”; rok później pojawił się w głośnym historycznym „Czekiście” (opartym na wstrząsającym opowiadaniu Władimira Zazubrina z 1923 roku „Drzazga. Opowieść o Niej i o Niej”); następnie trafił do obsady kryminalnego „Aktu” (1993) oraz kultowych już dzisiaj rosyjskich komedii „Osobliwości narodowego polowania” (1995) i „Operacja »Do siego roku«” (1996). Przełomowym okazał się dla Połujana 1997 roku, kiedy to postanowił skorzystać z jego usług Aleksiej Bałabanow, który właśnie realizował wówczas pierwszą część „Brata”. Jedną z głównych ról w tym filmie, przestępcę Wiktora Bagrowa, grał Wiktor Suchorukow. Okazało się jednak, że miał on zbyt miękki jak na bandytę głos, dlatego też asystenci reżysera sprowadzili na plan Aleksieja Władimirowicza i poprosili go o wykonanie dubbingu.  Od tej pory Połujan nie mógł się już opędzić od propozycji. Nie były one może zbyt ambitne, ale przynajmniej zapewniały mu stały dochód. Jako czarny charakter pojawił się w serialach sensacyjnych „Ulicy razbitych fonariej” (1998-1999 i 2001-2002), „Ubojnaja siła 5” (2003), „Gospoda oficery 1-2” (2004); przez kilka lat grał również w historyczno-obyczajowym „Czornym woronie” (2000-2005), który był panoramą dziejów Związku Radzieckiego i Rosji od lat 40. XX wieku po czasy współczesne. W 2005 roku ponownie do współpracy zaprosił go Rogożkin; wspólnie nakręcili pięcioodcinkowy dramat „Swoja czużaja żyzn’”. A potem był już… „Ładunek 200” Bałabanowa. Reżyser długo szukał aktora, który by mógł przekonująco zagrać kapitana Żurowa. Wielu – a byli wśród nich między innymi Siergiej Makowiecki, Kirył Pirogow i Jewgienij Mironow –odmawiało po zapoznaniu się ze scenariuszem, ponieważ nie chcieli wcielać się w postać tak jednoznacznie negatywną. Aleksiej Władimirowicz początkowo miał się pojawić jedynie w mało znaczącym epizodzie. Bałabanow, chcąc się przekonać, czy aktor poradzi sobie z rólką, którą dla niego przewidział, zaprosił go do swego domu. I wtedy się okazało, że Połujan nie da rady fizycznie. Był już bowiem po trzech operacjach chorej trzustki, miał poszyty cały brzuch, wciąż nosił bandaże. Reżyser z przykrością oznajmił mu, że nic z tego nie będzie. Jednak kilka dni później zadzwonił i oznajmił: „Zapraszam cię do zagrania głównej roli”. W jednym z wywiadów udzielonych już po premierze dzieła aktor skomentował to następująco: „Musiał zobaczyć wtedy coś w moich oczach. Oczy mam czarne, a wzrok ciężki”.  W roli Żurowa Aleksiej Władimirowicz wypadł znakomicie. To przede wszystkim jego kreacja, do spółki z Aleksiejem Sieriebriakowem, zdecydowała o wielkim sukcesie tego kontrowersyjnego dzieła. Grająca ofiarę Żurowa, młodziutką Angelikę, Agnija Kuzniecowa, tak wspominała spotkanie z Połujanem: „Pierwszy raz zobaczyłam go w bufecie, w Wyborgu, gdzie zaczęliśmy zdjęcia. Zobaczyłam i wystraszyłam się. Miał bardzo demoniczny wygląd. Ale tak naprawdę okazał się dobrym, życzliwym i delikatnym człowiekiem”. W następnym roku w rosyjskich kinach pojawiły się aż trzy filmy, w których można było oglądać charyzmatycznego aktora: będąca ekranizacją wczesnej prozy Michaiła Bułhakowa „Morfina” Bałabanowa, obyczajowy dramat „Odnażdy w prowincyi” Jekatieriny Szagałowej oraz – zrealizowane w koprodukcji z Amerykanami i Egipcjanami – klasyczne kino akcji „Czużyje” Jurija Grymowa. W tym roku natomiast miał swoją premierę psychologiczny dramat Igora Wołoszyna „Ja”, w którym Aleksiej Władimirowicz zagrał ostatnią ze swoich ról. Wcielił się, co można poniekąd uznać za prorocze, w… kierowcę karawanu. Wkrótce też przegrał walkę z niezwykle ciężką chorobą; zmarł 8 stycznia 2010 roku w swoim domu w miasteczku Lodiejnoje Pole nieopodal Petersburga. Pogrzeb odbył się wczoraj.  16 stycznia 2010 |
Opowiadanie Jerzego Gierałtowskiego „Wakacje kata” ukazało się w 1970 roku. Niemal natychmiast sięgnął po nie Zygmunt Hübner, pisząc na jego podstawie scenariusz i realizując spektakl telewizyjny dla „Sceny Współczesnej”. Spektakl, który – mimo świetnych kreacji Daniela Olbrychskiego, Romana Wilhelmiego i Aleksandra Sewruka – natychmiast po nagraniu trafił do archiwum i przeleżał w nim ponad dwie dekady, do lipca 1991 roku.
więcej »
Kości pamięci, silikonowe powłoki, sztuczna krew – już dawno temu twórcy filmowi przyzwyczaili nas do takiego wizerunku androida. Początki jednak były dość siermiężne.
więcej »
Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.
więcej »Android starszej daty
— Jarosław Loretz
Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz
Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz
Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz
Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz
Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz
W starym domu nie straszy
— Sebastian Chosiński
Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
— Sebastian Chosiński
Płynąć na chmurach
— Sebastian Chosiński
Ptaki wśród chmur
— Sebastian Chosiński
„Czemu mi smutno i czemu najsmutniej…”
— Sebastian Chosiński
Pieśni wędrujące, przydrożne i roztańczone
— Sebastian Chosiński
W kosmosie też znają jazz i hip hop
— Sebastian Chosiński
Od Bacha do Hindemitha
— Sebastian Chosiński
Z widokiem na Manhattan
— Sebastian Chosiński
Duńczyk, który gra po amerykańsku
— Sebastian Chosiński
mampewne skojarzenie: wielki Aleksiej P. przypomina mi równie niedocenionego w naszym kraju wielkiego Marka Walczewskiego! Podobny temperament artystyczny, niesamowita vis-comica, talent, wrażliwość...Pozdrawiam wielbicieli talentu Aleksjiea P. i łączę sie znimi w bólu...