Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 30 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Swietłana Proskurina
‹Najlepsza pora roku›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułNajlepsza pora roku
Tytuł oryginalnyЛучшее время года
ReżyseriaSwietłana Proskurina
ZdjęciaOleg Łukiczew
Scenariusz
ObsadaDana Agiszewa, Irina Jewdokimowa, Michaił Jewłanow, Jelena Lewinska, Jana Jesipowicz, Aleksandra Kulikowa, Natalia Siedych, Wiktor Suchorukow
MuzykaAndriej Sigle
Rok produkcji2007
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania93 min
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Podróż do wnętrza sumienia
[Swietłana Proskurina „Najlepsza pora roku” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
« 1 2

Sebastian Chosiński

East Side Story: Podróż do wnętrza sumienia
[Swietłana Proskurina „Najlepsza pora roku” - recenzja]

Akcja filmu niespiesznie, aczkolwiek nieubłaganie, zmierza do tragicznego finału. Nie zobaczymy go wprawdzie na ekranie, ale nie mamy najmniejszych wątpliwości, że ta historia nie zakończy się happy endem. Dzieło Proskuriny to kameralny dramat psychologiczny, który miejscami może kojarzyć się z obrazami Pedra Almodovara (zwłaszcza we fragmentach przedstawiających relacje podstarzałych już bohaterek), to znów z historiami opowiedzianymi przez Krzysztofa Kieślowskiego (vide „Podwójne życie Weroniki”, „Trzy kolory. Niebieski”). Krytycy dopatrywali się jeszcze podobieństw do twórczości Aleksandra Sokurowa, ale sama Proskurina odrzucała wszystkie te porównania, przekonując w wywiadach, że artystycznie nic jej nie łączy z dokonaniami twórcy „Słońca”. I trudno nie przyznać reżyserce racji. Do roli Walentina autorka filmu zatrudniła trzydziestotrzyletniego, urodzonego w Krasnogorsku pod Moskwą, Michaiła Jewlanowa. Zanim został aktorem, studiował on w stołecznej Państwowej Akademii Transportu Wodnego, dopiero po jej ukończeniu w 2000 roku zdecydował się na dalszą naukę w Państwowej Akademii Sztuk Teatralnych w Petersburgu. Na dużym ekranie zadebiutował w „Swoich” (2004) Dmitrija Mieschijewa. Kolejne ważne kreacje stworzył w „9 kompanii” (2005) i „Przenicowanym świecie” (2008) Fiodora Bondarczuka, „Jarze” (2007) Mariny Razbieżkiny oraz „Żyj i pamiętaj” (2008) Aleksandra Proszkina.
W role Walentiny i Katii wcieliły się po trzy aktorki. Tę pierwszą zagrały Dana Agiszewa (w młodości), Irina Jewdokimowa (w wieku średnim) oraz Jelena Lewinska (w wieku dojrzałym), drugą natomiast – odpowiednio Jana Jesipowicz, Aleksandra Kulikowa i Natalia Siedych. Najbardziej rozpoznawalna wśród młodszego pokolenia Rosjan jest obecnie Kulikowa, znana między innymi z epizodycznej roli w „Rosyjskiej arce” (2003) Sokurowa, serialu wojennego „Leningrad” (2007), serialu historyczno-kostiumowego o czasach carycy Katarzyny II „Pierom i szpagoj” (2007) oraz głośnego niemieckiego dramatu wojenno-psychologicznego „Anonyma – Eine Frau im Berlin” (2008). Starsi widzowie z przyjemnością popatrzą na Siedych, która jako baletnica przez dwie dekady – od 1969 do 1989 roku – była jedną z gwiazd moskiewskiego Teatru Wielkiego (Bolszoj). Jesipowicz dała się poznać dzięki niewielkiej rólce w „Wyspie” (2006) Pawła Łungina; w ubiegłym roku natomiast zagrała w młodzieżowej „Zgrywie” („Rozygrysz”), remake’u kultowego radzieckiego filmu sprzed ponad trzech dekad. Warto jeszcze wspomnieć o jednej z drugoplanowych postaci – Wasiliju, sąsiedzie Walentina i Katii w komunałce, którego gra Wiktor Suchorukow. To prawdziwy aktor „po przejściach”. W 1978 roku, po ukończeniu Państwowego Instytut Sztuk Teatralnych w Moskwie (GITIS), wyjechał do Leningradu. Tam przez jakiś czas pracował w Teatrze Komedii im. Nikołaja Akimowa. Jego nadmierny pociąg do alkoholu spowodował jednak, że wyrzucono go z pracy z „wilczym biletem”. Przez kilka lat imał się różnych zajęć, marząc o tym, by dane mu było jeszcze kiedyś stanąć na teatralnych deskach. Marzenie spełniło się w połowie lat 80. W filmie zagrał po raz pierwszy jako student. Dużą popularność przyniosły mu jednak dopiero kreacje w obrazach Aleksieja Bałabanowa: „Szczęśliwe dni” („Sczastliwyje dni”, 1991) według Samuela Becketta, „Zamek” („Zamok”, 1994) według Franza Kafki, „Brat” (1997), „O potworach i ludziach” („Pro urodow i ljudiej”, 1998), „Brat 2” (2000) oraz „Ciuciubabka” („Żmurki”, 2005). Swoją pozycję ugruntował natomiast rolami w „Wyspie” Łungina (gdzie zagrał ojca Filareta) oraz „Puszkinie. Ostatnim pojedynku” (2006) Natalii Bondarczuk.
„Najlepsza pora roku” zasługuje na uwagę z jednego jeszcze istotnego powodu – ścieżki dźwiękowej. I nie chodzi tu tylko o nastrojową kameralną muzykę Andrieja Siglego (wcześniej współpracującego między innymi z Sokurowem przy „Słońcu” i „Aleksandrze”), ale wszystkie dźwięki, które docierają z tak zwanego offu do uszu widza. Przede wszystkim nieustanny – niekiedy denerwujący, to znów kojący (w zależności od nastroju danego fragmentu filmu) – szum fal. Do niezapomnianych należy jednak rozegrana na plaży scena zbliżenia między Walentinem a Katią, której towarzyszy motoryczny, całkowicie zastępujący muzykę, odgłos przejeżdżającego w oddali pociągu.
koniec
« 1 2
5 kwietnia 2009

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Marcin Mroziuk

29 IV 2024

Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.

więcej »

East Side Story: Ucz się (nieistniejących) języków!
Sebastian Chosiński

28 IV 2024

W czasie eksterminacji Żydów w czasie drugiej wojny światowej zdarzały się niezwykłe epizody, dzięki którym ludzie przeznaczeni na śmierć przeżywali. Czasami decydował o tym zwykły przypadek, niekiedy świadoma pomoc innych, to znów spryt i inteligencja ofiary. W przypadku „Poufnych lekcji perskiego” mamy do czynienia z każdym z tych elementów. Nie bez znaczenia jest fakt, że reżyserem filmu jest pochodzący z Ukrainy Żyd Wadim Perelman.

więcej »

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.