Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 28 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Aleksiej Uczitiel
‹Zakładnik›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułZakładnik
Tytuł oryginalnyПленный
Data premiery27 listopada 2009
ReżyseriaAleksiej Uczitiel
ZdjęciaJurij Klimienko
Scenariusz
ObsadaWiaczesław Krikunow, Piotr Łogaczew, Iraklij Mschałaja, Julia Pieriesild, Raisa Giczajewa, Tagir Rachimow
MuzykaLeonid Diesiatnikow
Rok produkcji2008
Kraj produkcjiBułgaria, Rosja
Czas trwania80 min
Gatunekdramat, wojenny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: A na Kaukazie wojna trwa…
[Aleksiej Uczitiel „Zakładnik” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
« 1 2

Sebastian Chosiński

East Side Story: A na Kaukazie wojna trwa…
[Aleksiej Uczitiel „Zakładnik” - recenzja]

Kompletując obsadę, reżyser sięgnął w sporej części po debiutantów. Po raz pierwszy w „Jeńcu” na ekranie pojawili się trzej główni bohaterowie: grający Rubachina Wiaczesław Krikunow (dzisiaj już dwudziestosześciolatek urodzony w Komsomolsku nad Amurem), Piotr Łogaczew, który wcielił się w postać Wowki, oraz Iraklij Mschałaja, Gruzin z pochodzenia, który w filmie Uczitiela zagrał wziętego do niewoli Czeczena. Aktora do tej roli autor obrazu poszukiwał przez osiem miesięcy. Szukał w Czeczenii, Gruzji, Serbii, a nawet w Hiszpanii, a znalazł praktycznie „pod nosem”, w moskiewskiej szkole dla dzieci gruzińskich. Mschałaja urodził się w Kutaisi na Kaukazie w 1990 roku. gdy miał szesnaście lat, jego rodzina przeniosła się do stolicy Rosji. Czy Iraklij zostanie zawodowym aktorem, trudno dzisiaj jeszcze wyrokować. Pierwszy krok już jednak uczynił. I to krok na tyle odważny, że przyniósł mu on najważniejszą rosyjską nagrodę filmową – „Złotego Orła” – za drugoplanową rolę męską. Łogaczew jest od Gruzina pięć lat starszy, urodził się w prowincjonalnym Testowie w obwodzie kurskim. Od dzieciństwa jednak los mu nie sprzyjał. Kiedy miał dwa lata, zabito mu ojca. Matka, teraz już samotna kobieta z trójką małych dzieci, nie była w stanie utrzymać rodziny. W efekcie odebrano jej prawa rodzicielskie, a maluchy umieszczono w domach dziecka. Piotr trafił do Mokwy nieopodal Kurska. Tam ukończył szkołę, w której po raz pierwszy dał znać o swoich zainteresowaniach aktorskich. Nie wiadomo, jak potoczyłyby się jego dalsze losy, gdyby na chłopca nie zwróciła uwagi Lilia Gładikina, prowadząca zajęcia teatralne w kurskim Pałacu Pionierów. To ona przygotowała go do egzaminów do szkoły teatralnej. Ostatecznie Łogaczew został słuchaczem kursów aktorskich przy Teatrze Akademickim w Orle, które w rzeczywistości zorganizowane zostały przez Sankt-Petersburską Państwową Akademię Sztuk Teatralnych (SPbGATI).
Pozostali aktorzy mają już nieco większe doświadczenie zawodowe. Pochodząca z Pskowa, grająca Nastię, Julia Pieriesild (rocznik 1984) początkowo chciała zostać pedagogiem. Po roku nauki rzuciła jednak pskowską Akademię Pedagogiczną i udała się do Moskwy na studia w Rosyjskiej Akademii Sztuk Teatralnych (RATI). Zadebiutowała w mało udanym serialu kryminalno-komediowym „Uzcastok” (2003) Aleksandra Baranowa. Swoje notowania poprawiła natomiast występami w kolejnych, już znacznie wyżej ocenionych przez widzów i krytyków, serialach Igora Zajcewa „Jesienin” (2005) oraz „Dywersant 2: Koniec wojny” (2007). W ubiegłym roku, poza „Jeńcem”, zagrała jeszcze w azerbejdżańskim dramacie Szamila Nadżafsadzego „Kriepost’” oraz rosyjskim „Odnażdy w prowincii” Jekatieriny Szagałowej. Z kobiet występujących w filmie Uczitiela warto jeszcze wspomnieć o Raisie Giczajewej, siedemdziesięcioletniej dzisiaj, urodzonej w Groznym, Czeczence, absolwentce – sprzed prawie czterech dekad – Państwowego Leningradzkiego Instytutu Teatru, Muzyki i Kinematografii (LGITMiK). To jedna z najwybitniejszych czeczeńskich aktorek teatralnych, laureatka wielu nagród. Tym trudniej uwierzyć, że w kinie pojawiła się dopiero po raz drugi. Jej debiutem był epizod w „Aleksandrze” (2007) Aleksandra Sokurowa. Giczajewa jest również wyśmienitą pieśniarką, o czym dobitnie przekonuje w wykonanej przez siebie ludowej pieśni, wykorzystanej w końcowych fragmentach filmu. Z kolei grający podpułkownika Gurowa Tagir Rachimow (rocznik 1953) pochodzi z baszkirskiej Ufy. Nim trafił do filmu – jako absolwent szkoły morskiej w dalekowschodniej Nachodce – pływał na kutrach rybackich, później budował linie kolejowe, wreszcie został aktorem w… teatrze kukiełkowym. Mając trzydzieści pięć lat, zapisał się na studia reżyserskie w moskiewskim Państwowy Instytut Sztuk Teatralnych (GITIS). Po raz pierwszy wystąpił przed kamerą w 1974 roku (w uzbeckim filmie Szuchtara Abbasowa „Abu Raichan Beruni”), po raz drugi – siedemnaście lat później, gdy Władimir Bortko dał mu rolę w dramacie poświęconym wojnie w Afganistanie „Afganskij izłom”. Później pojawił się między innymi w „Progułce” Uczitiela, „Antikiller 2” (2003) Jegora Konczałowskiego, serialu „Kompania karna” (2004) Nikołaja Dostala; w przyszłym roku natomiast będzie go można zobaczyć w drugiej części „Spalonych słońcem” Nikity Michałkowa.
Na Kaukazie – a dokładniej mówiąc: w Czeczenii – urodził się również Dagun Omajew (rocznik 1943), grający Alibekowa, miejscowego watażkę kupującego broń od podpułkownika Gurowa. Po ukończeniu moskiewskiego GITIS-u wrócił do Groznego, gdzie po dziś dzień jest aktorskim fundamentem Teatru imienia Chanpaszy Nuradiłowa (czeczeńskiego bohatera Wielkiej Wojny Ojczyźnianej). W kinie zadebiutował czterdzieści lat temu; gra sporo, choć do tej pory pojawiał się jedynie w filmach realizowanych w Osetii, Inguszetii, Abchazji i Czeczenii. „Jeniec” jest jego pierwszym filmem rosyjskim i kto wie, czy nie okaże się również ostatnim. W role rosyjskich żołnierzy wcielili się jeszcze młodzi, ale obiecujący aktorzy: Iwan Kosiczkin („Pani przystanek, madame!” Siergieja Komarowa i tegoroczny serial historyczny Andrieja Eszpaja „Iwan Groźny”), Riczard Bondariew („Ojciec” Iwana Sołowowa, „Utracone imperium” Karena Szachnazarowa, „Indygo” Romana Prygunowa), Andriej Fieskow („Nowa Ziemia” Aleksandra Mielnika) oraz – najstarszy z całego grona – Siergiej Umanow („Jar” Mariny Razbieżkiny). Autorem zdjęć był stały od dziesięciu lat współpracownik Aleksieja Uczitiela Jurij Klimienko, którego sztuki operatorskiej uczył we WGIK-u sam Boris Wołczek. Pochodzący z ukraińskich Czerkasów Klimienko zadebiutował w komediodramacie Gieorgija Danieliji „Sliozy kapali” (1982), a później współpracował jeszcze z takimi legendami, jak Siergiej Paradżanow („Legenda twierdzy suramijskiej”) czy Stanisław Goworuchin („Nie chlebem jedynym”, „Pasażerka”). Za oszczędną, niczym specjalnie się nie wyróżniającą ścieżkę dźwiękową odpowiada natomiast inny Ukrainiec – rodem z Charkowa – Leonid Diesiatnikow. Po ukończeniu konserwatorium w Leningradzie zajmował się przede wszystkim komponowaniem pieśni, oper i baletów. Dla kina pisze od dwudziestu lat (między innymi „Jeniec Kaukazu” Bodrowa i „Oligarcha” Pawła Łungina), ale widać – a raczej słychać – wyraźnie, że tę dziedzinę sztuki traktuje hobbystycznie.
Aleksiej Uczitiel nie odpoczywał zbyt długo po realizacji „Jeńca”. Na ten rok – choć niektóre źródła twierdzą, że to raczej mało realne i należy się tego spodziewać raczej w 2010 – planowana jest premiera dramatu psychologiczno-obyczajowego „Pojezd” (inny tytuł: „Gustaw”), którego akcja rozgrywać się będzie tuż po zakończeniu drugiej wojny światowej w niewielkim miasteczku na Syberii. W głównych rolach pojawią się Siergiej Garmasz, Armen Dżigarchanian, Ksenia Rappoport i Władimir Maszkow, na drugim planie natomiast błyszczeć, miejmy nadzieję, będą – znani z „Jeńca” – Wiaczesław Krikunow i Julia Pieriesild.
koniec
« 1 2
5 lipca 2009
1) Uczitiel (rosyjskie: учитель) oznacza w języku polskim nauczyciela. W tym wypadku nie odnosi się jednak do zawodu wykonywanego przez Aleksieja. Znany reżyser nosi jednak to nazwisko nieprzypadkowo. Jego przodkowie mieszkali bowiem w takim rejonie Rosji, gdzie nazwiska nadawano od wykonywanej profesji. Wychodzi więc na to, że któryś z antenatów autora „Jeńca” musiał być… nauczycielem.
2) Olga Spiesiwcewa – współpracownica między innymi Siergieja Diagilewa i Wacława Niżyńskiego – po wielu życiowych perturbacjach i chorobach psychicznych zmarła jako dziewięćdziesięcioczterolatka w 1991 roku w nowojorskim sanatorium założonym przez Aleksandrę Tołstoj, córkę autora „Wojny i pokoju”.

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.