Czternaście lat temu na ekranach kin w Stanach Zjednoczonych, a później całego świata, pojawił się dramat psychologiczno-fantastyczny Jona Turtletauba „Fenomen”. Przeżywający wtedy swój aktorski renesans John Travolta zagrał w nim George’a Malleya, prowincjonalnego mechanika samochodowego w średnim wieku, który w dniu swoich urodzin przeżywa niezwykłą iluminację (po wyjściu z baru na ulicę zostaje trafiony tajemniczym, oślepiającym światłem). Od tej pory z niczym niewyróżniającego się prostaczka staje się tytanem intelektu, zdolnym na dodatek przewidzieć, względnie przeczuć, przyszłe zdarzenia. Sąsiedzi, znajomi, przyjaciele zaczynają się go bać, a gdy dodatkowo niezwykłym zjawiskiem – co zresztą wydaje się w pełni zrozumiałe – przejawia zainteresowanie FBI i wojsko, spokojne dotychczas życie mężczyzny zamienia się w koszmar. Tyle Amerykanie. Jedenaście lat później w Rosji światło dzienne ujrzała powieść, której fabuła przejawia daleko idące pokrewieństwo ze scenariuszem Geralda Di Pego. Z tą różnicą, że mechanik samochodowy zamienia się w wykładowcę historii; nie zostaje trafiony światłem, a porażony prądem; wreszcie wplątuje się w porachunki mafijno-milicyjne, z których starając się wybrnąć, przejawia zaskakującą jak na intelektualistę dynamikę i stanowczość. Historia ta wyszła spod pióra Igora Sachniewskiego, dzisiaj już czterdziestodwuletniego rosyjskiego pisarza, urodzonego w Orsku w obwodzie orenburskim na Uralu. W 1981 roku ukończył on wydział filologiczny miejscowego uniwersytetu, po czym przez wiele lat pracował jako konsultant literacki – między innymi w uralskim oddziale Akademii Nauk ZSRR oraz w wydawnictwie „Nauka”. Zadebiutował jako poeta, wydając w 1988 roku dwa tomiki wierszy: „Wzgliad” oraz „Łuczszyje dni”. Pierwszą powieść opublikował przed jedenastoma laty; nosiła ona tytuł „Nasyszcznyje nużdy umierszych”, a ukazała się na łamach czasopisma „Nowyj mir”. Rok później nominowano ją do literackiej Nagrody imienia Apollona Grigorjewa. Nazwisko Sachniewskiego zrobiło się głośne w 2003 roku, kiedy to cykl jego opowiadań „Sczastliwcy i biezumcy” zgarnął Grand Prix we Wszechrosyjskim Konkursie „Rosyjski Dekameron” (za, jak ujęto to w werdykcie jury, „najlepsze dzieło o tematyce miłosno-erotycznej”). Jego książkowa edycja pojawiła się na księgarskich półkach jednak dopiero dwa lata później. Powieść „Człowiek, który wszystko wiedział” ukazała się natomiast w 2007 roku. Tuż po jej wydaniu w jednym z wywiadów autor powiedział: „To w rzeczywistości książka dokumentalna, która w większym bądź mniejszym stopniu maskuje swoją dokumentalność”. Poza tym uparcie przekonywał indagującego go dziennikarza, że wiele opisanych przez autora zdarzeń opartych zostało na faktach… Czy naprawdę? Przeczy temu poniekąd fakt, że przed dwoma laty dzieło to wyróżnione zostało „Brązowym Ślimakiem” („Bronzowaja ulitka”), czyli nagrodą przyznawaną jednoosobowo przez Borysa Strugackiego dla najlepszych autorów fantastycznonaukowych w danym roku. Obecnie Igor Sachnowski mieszka w Jekaterynburgu, gdzie jest redaktorem naczelnym pisma „Ja pokupaju”; w roku ubiegłym wydał tom opowiadań „Nielegalnyj rasskaz o liubwi”.