Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 6 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Wiera Storożewa
‹Niedługo wiosna›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułNiedługo wiosna
Tytuł oryginalnyСкоро весна
ReżyseriaWiera Storożewa
ZdjęciaWładimir Klimow
Scenariusz
ObsadaOlga Popowa, Ksenija Kutepowa, Siergiej Puskiepalis, Dmitrij Czernow, Aleksander Naumow, Stanisław Liesnoj, Witalij Skorodumow, Jewgienij Kniaziew, Maria Buknis, Nikołaj Kozak, Anton Siomkin, Janina Kogut, Natalia Tietienowa, Aleksander Nowikow
MuzykaIlja Szypiłow
Rok produkcji2009
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania88
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Pieniądze szczęścia nie dają
[Wiera Storożewa „Niedługo wiosna” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
« 1 2

Sebastian Chosiński

East Side Story: Pieniądze szczęścia nie dają
[Wiera Storożewa „Niedługo wiosna” - recenzja]

Obraz Storożewej opiera się na trzech niezłych kreacjach aktorskich. Ksenia Kutiepowa, siostra bliźniaczka nieco bardziej znanej Poliny, wcieliła się w Tamarę, a raczej – mniszkę Katerinę; młodą i niedoświadczoną jeszcze Olgę zagrała Olga Popowa, natomiast znajdującego się na życiowym zakręcie dojrzałego biznesmena Pawła Nikołajewicza – Siergiej Puskiepalis. O Kutiepowej pisaliśmy szerzej przy okazji „Podróży ze zwierzętami domowymi”; pozostała dwójka jest jeszcze czytelnikom „Esensji” nieznana. Popowa urodziła się w Moskwie w 1988 roku i jest córką Storożewej oraz reżysera Siergieja Popowa. Na ekranie zadebiutowała, jako jedenastolatka, w fabularyzowanym dokumencie matki zatytułowanym „Żywy Puszkin” (1999); później pojawiła się w jej filmach fabularnych: „Francuzie”, „Kochaj mnie”, „Podróży…”. Jednocześnie z usług młodej aktorki, choć w ograniczonym zakresie, korzystała Kira Muratowa, powierzając Oldze epizody w swoich „Czechowskich motywach” (2002) oraz ukraińskim „Nastrojszcziku” (2004). Podejmując decyzję o wyborze studiów, córka Wiery Michajłowny zdecydowała się, co prawda, na moskiewski Wszechrosyjski Państwowy Instytut Kinematografii (WGIK), ale nie – jak można było przypuszczać – jego wydział aktorski, lecz reżyserski. W tej dziedzinie nie ma jednak, jak na razie przynajmniej, wielkich osiągnięć; swoim nazwiskiem podpisała bowiem do tej pory tylko trzy filmy: dwa dokumenty („W tiemie” i „Obnimacca” z 2007 roku) oraz fabularną krótkometrażówkę „Utro” (2008).
W zupełnie innym punkcie kariery jest natomiast Puskiepalis. Syn Litwina i Bułgarki przyszedł na świat w 1966 roku w Kursku. Po ukończeniu szkoły teatralnej w Saratowie został wzięty do wojska, gdzie odsłużył swoje w marynarce wojennej; po demobilizacji znalazł etat w saratowskim Teatrze Młodego Widza (TJuZ). Ambicje miał jednak znacznie większe, dlatego niebawem przeniósł się do stolicy, aby pod okiem Piotra Fomienki studiować w Rosyjskiej Akademii Sztuk Teatralnych (RATI). Zostawszy jej absolwentem w 2001 roku, rozpoczął przygodę z reżyserią teatralną. Do dzisiaj podpisał swoim nazwiskiem kilkadziesiąt przedstawień prezentowanych na scenach Moskwy (do 2003 roku), Magnitogorska (2003-2007) oraz Jarosławla (od lata 2009). W kinie zadebiutował epizodyczną rólką w „Spacerze” (2003) Aleksieja Uczitiela; pierwszą dużą kreację stworzył w tragikomedii Aleksieja Popogriebskiego „Prostyje wieszczi” (2006). Trzy lata później ten sam reżyser zaproponował mu udział w swoim nowym projekcie – rozgrywającym się na Wyspach Sołowieckich dramacie psychologicznym „Kak ja prowieł etim lietom”. Dzieło to miało światową premierę 17 lutego 2010 roku podczas 60. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie, a grający w nim główne role Puskiepalis i Grigorij Dobrygin zostali wspólnie uhonorowani „Srebrnymi Niedźwiedziami” za „najlepsze role męskie”. W rosyjskich kinach obraz zadebiutuje dopiero 1 kwietnia. Zanim do tego dojdzie, w marcu na antenie jednej ze stacji telewizyjnych pokazany zostanie natomiast obyczajowy miniserial Artioma Antonowa „Popytka Wiery” (2010), w którym wystąpił także Rosjanin litewsko-bułgarskiego pochodzenia.
W rolach drugoplanowych Storożewa obsadziła aktorów mniej znanych, ale za to doświadczonych. Adwokata Pawła Nikołajewicza zagrał Jewgienij Kniaziew (rocznik 1955), niegdyś absolwent, a dzisiaj – od siedmiu lat – rektor moskiewskiej Wyższej Szkoły Teatralnej imienia Borisa Szczukina. W 2006 roku zagrał on Lwa Trockiego w historycznym serialu Nikołaja Kaptana „Diewiat’ żyzniej Nestora Machno”, w ubiegłym natomiast wcielił się w legendarnego żydowsko-polskiego jasnowidza Wolfa Messinga w szesnastoodcinkowym dramacie biograficznym Władimira Krasnopolskiego i Walerija Uskowa „Wolf Messing: Widiewszyj skwoz’ wriemia”. Pięćdziesięciodziewięcioletnia Janina Kogut, czyli matka przełożona Kateriny, ma na koncie między innymi występy w drugiej odsłonie „Brata” (2000) Aleksieja Bałabanowa oraz „Niebie. Samolocie. Dziewczynie” i „Podróży ze zwierzętami domowymi” Storożewej. Mający tatarskie korzenie, a pochodzący z Lwowa, Nikołaj Kozak (rówieśnik Puskiepalisa) zagrał już ponad siedemdziesiąt ról w teatrach całej Rosji. Ostatnio pojawił się w wojennym filmie „Razżałowannyj” (2009) Władimira Tumajewa, a w tym roku będzie go można zobaczyć między innymi w dramacie Władimira Fatjanowa „Prawosudije wołkow”, wojennym „Sierdcu wraga” Aleksandra Wysokowskiego oraz drugiej części „Spalonych słońcem” Nikity Michałkowa. Aleksandr Naumow (rocznik 1958) dał się z kolei poznać – jako kagiebista – w amerykańskich „Białych nocach” (1985) Taylora Hackforda oraz w widowiskowej opowieści Nikołaja Liebiediewa o Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej – „Kryptonim Gwiazda” (2002). Trzydziestoletnią Natalię Tietienową widzieliśmy już natomiast w „Żyj i pamiętaj” (2008) Aleksandra Proszkina, a dwa lata od niej starszego Antona Siomkina – we thrillerze Pawła Sanajewa „W grze” (2009).
Scenarzystką „Niedługo wiosna” jest – urodzona w Moskwie w 1955 roku – Irina Wasiljewa. Po ukończeniu wydziału scenariuszowego WGIK-u związała się, jako dokumentalistka, z telewizją; dzisiaj pełni również funkcję dyrektora artystycznego studia „Fiszka-Film”. W fabule zadebiutowała w połowie lat 80. XX wieku scenariuszem dramatu społecznego „Riabinowyje noczi” Wiktora Mamajewa i Wiktora Kobzewa. Potem był jeszcze napisany do spółki z Siergiejem Bodrowem starszym tekst „I wsia liubow” (1989), który na ekran przeniósł Anatolij Wasiljew. Współpraca ze Storożewą była jej trzecią próbą. Kto wie, może sukces obecnego filmu spowoduje, że pisarka na poważniej zainteresuje się filmem fabularnym… Za kamerą w roli operatora stanął Władimir Klimow (rocznik 1949), absolwent WGIK-u, gdzie uczył się fachu pod czujnym okiem Borisa Wołczka. Pierwsze dwa obrazy zrealizował z Rodionem Nachapietowem; były to: oparta na opowiadaniu Raya Bradbury’ego dyplomowa krótkometrażówka „Wino iz oduwanczikow” (1972) oraz pełnometrażowy młodzieżowy melodramat „Na kraj swieta…” (1975). Rozgłos zdobył dzięki zdjęciom do „Dwudziestu sześciu dni z życia Dostojewskiego” (1980) Aleksandra Zarchiego, a po latach przypomniał o sobie „Złodziejem” (1997) Pawła Czuchraja. W mijającej już powoli dekadzie uświetnił swoim talentem „Jeźdźca o imieniu Śmierć” (2003) Szachnazarowa, „Kierowcę dla Wiery” (2004) i „Rosyjską grę” (2007) Czuchraja oraz „Ojca” (2007) Iwana Sołowowa. Z trzydziestopięcioletnim kompozytorem Ilją Szypiłowem – laureatem I Wszechrosyjskiego Konkursu Kompozytorskiego imienia Andrieja Pietrowa w 2007 roku – Wiera Michajłowna współpracowała już przy „Podróży…”, otwierając mu w ten sposób drogę do wielkiej kariery. Czy wykorzysta tę szansę, okaże się zapewne w ciągu kilku najbliższych lat. Na razie ciężko pracuje na miano nadwornego kompozytora Storożewej. Po „Niedługo wiosna” swoją muzyką opatrzy bowiem także kolejne dzieło reżyserki – zapowiadany na listopad tego roku dramat „Kompensacyja” (z Goszą Kucenko i Lubow Tołkaliną w rolach głównych).
koniec
« 1 2
7 marca 2010

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 6. Krypta krypcie nierówna
Marcin Mroziuk

6 V 2024

Chociaż Lucy i Maximus spotykają się z przyjaznym przyjęciem w Krypcie 4, to panujące tam zwyczaje mogą napawać niepokojem zarówno parę przybyszów, jak i widzów. Obawy te są jeszcze wzmacniane przez retrospekcje ukazujące działania podejmowane przez Vault-Tec przed wybuchem wojny i rodzące się w tym okresie wątpliwości Coopera Howarda.

więcej »

East Side Story: Ciemne chmury nad Anatewką
Sebastian Chosiński

5 V 2024

Łotewski reżyser, wykształcony w Stanach Zjednoczonych, w poprzedniej dekadzie nakręcił w Ukrainie film na podstawie powieści żydowskiego prozaika z początku XX wieku, przerobionej następnie w latach 90. na sztukę teatralną przez rosyjskiego Żyda. Tak w skrócie można opisać historię powstania historycznego komediodramatu Vladimira Lerta „Pokój wam!”, który nawiązuje do legendarnych „Dziejów Tewjego Mleczarza” Szolema Alejchema.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Gdy miłość szczęścia nie daje…
Sebastian Chosiński

1 V 2024

W trzecim odcinku tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bensiona Kimiagarowa doszło do fabularnego przesilenia. Wszystko, co mogło posypać się na budowie kanału – to się posypało. W czwartej odsłonie opowieści bohaterowie starają się więc przede wszystkim poskładać w jedno to, co jeszcze nadaje się do naprawienia – reputację, związek, plan do wykonania.

więcej »

Polecamy

Android starszej daty

Z filmu wyjęte:

Android starszej daty
— Jarosław Loretz

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Z tego cyklu

Ciemne chmury nad Anatewką
— Sebastian Chosiński

Ucz się (nieistniejących) języków!
— Sebastian Chosiński

Czy można mieć nadzieję w Piekle?
— Sebastian Chosiński

Wielkie bohaterstwo małych ludzi
— Sebastian Chosiński

Gdy rzeczywistość zastępuje fikcję
— Sebastian Chosiński

Dwie siostry i pamięć o matce
— Sebastian Chosiński

W poszukiwaniu straconego życia
— Sebastian Chosiński

Azerski „bękart wojny”
— Sebastian Chosiński

Za nieswoją ojczyznę
— Sebastian Chosiński

Od miłości do nienawiści
— Sebastian Chosiński

Tegoż twórcy

Sputnik 2014: Wizyta młodej pani
— Sebastian Chosiński

Starą łajbą do nowego świata
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.