WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenęSprawdź cenę

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenęSprawdź cenę

Piotr Dobry

To będzie z pewnością wielkie widowisko oszałamiające wypieszczonymi efektami specjalnymi, ale jakoś nie jestem w stanie sobie wyobrazić, by świat goryli i dinozaurów mógł mnie wchłonąć w tym samym stopniu, co pełne fantastycznych, różnorodnych postaci Śródziemie. Ponadto nie przepadam ani za Jackiem Blackiem, ani za Naomi Watts, a i Brody jako bohater przygodowego kina akcji niespecjalnie mi leży. Z drugiej strony, za wyjątkiem „Przerażaczy”, żadnego filmu Jacksona nie oceniam na mniej niż 8. Także rozczarowania bankowo nie będzie, ale jakichś głębszych emocji i zaskoczeń też raczej nie. (7)

Bardzo miłe rozczarowanie. Nie wierzyłem w ten projekt, a tymczasem Jackson zaskoczył mnie odwagą, z jaką podszedł do ukochanego klasyka, a konkretnie tym, jak dalece posunął się w wystylizowaniu swojej wersji na lata 30. Melodramatyzm wielu scen, egzaltowane aktorstwo, nachalna muzyka, nieskomplikowany humor, ulgowo potraktowany realizm – niedzielny widz może nie chwycić konwencji i marudzić, że komuś tu się pomyliły epoki, ale prawdziwy miłośnik kina doceni i przez większą część seansu będzie zachwycony. Przez większą część, bo jednak po 15 minut z pierwszej i ostatniej godziny można by śmiało wyciąć bez szkody dla filmu. Na szczęście pomiędzy nieco przydługim jak w „Drużynie Pierścienia” wstępem, a nieco przeciągniętym jak w „Powrocie Króla” zakończeniem, jest rewelacyjny jak… zawsze u Jacksona środek. A w nim trzy najbardziej imponujące fragmenty – Kong broniący Ann Darrow przed tyranozaurami, Ann w samodzielnym show przed Kongiem i owady-giganty atakujące ekipę Driscolla. No i rzecz najistotniejsza – chemia między niewinną blondynką a wielką małpą o smutnym, wzruszającym spojrzeniu, jest tak autentyczna, że chwilami zupełnie się zapomina, że ta małpa to tylko cyfrowy twór Weta Digital przy pomocy Andy′ego Serkisa. Po prostu czysta magia. No, prawie czysta magia z domieszką dwustu milionów dolarów. (8)

Bartek Sztybor

To będzie na pewno magnum opus Petera Jacksona. Każdy jego film był świetny, ale ten na nowo zdefiniuje „świetność” w kinie. Miałem okazję grać w demo „King Konga” i od tamtej pory jestem prawie pewien, że po 14 grudnia Jackson będzie nazywany twórcą najbardziej emocjonującego filmu wszechczasów. W grze była piekielnie miodna walka wielkiej małpy z całą hordą dinozaurów i, ekspresowo podnosząca poziom adrenaliny, ucieczka przed ogromnym T-Rexem. Na dodatek pozytywnie patetyczna muzyka i elegancka strona wizualna. Film musi być lepszy od gry pod każdym względem, tak jak będzie lepszy od poprzednich filmów o King Kongu. Jedyne, czego nie uda się przebić, to krzyk. Fay Wray pozostanie niezastąpiona. (8)

„King Kong” idealnie pokazuje, w jakim stopniu Jackson był ograniczany podczas kręcenia „Władcy Pierścieni”. Po pierwsze, widać to w obrazie, bo w historii o mitycznej małpie reżyser częściej bawi się ekspozycją, a w trylogii kombinował z przesłoną i migawką tylko przy „narodzinach” Uruk-hai i późniejszej śmierci Boromira. Po drugie, istotną zmianę da się zaobserwować w samej treści. Jest tutaj miejsce na wyolbrzymione charaktery i specyficzny humor (czasami śmieszący brakiem śmieszności), który stawia „King Konga” bliżej takiej „Martwicy mózgu” niż wspomnianego „Władcy…”. Czuć więc siłę pasji tworzenia, a nie ślepe zapatrzenie w swoje możliwości. Jackson poradził sobie idealnie z tym potencjalnie mało odkrywczym filmem. Wydawałoby się, że kompletnie niedobrana obsada zawali cały projekt, ale stało się zupełnie inaczej. Jack Black jest takim kapitanem Ahabem, którego chcielibyśmy nienawidzić, ale umiemy mu tylko współczuć. Naomi Watts wygląda pięknie, krzyczy wyśmienicie, a gra z idealnie tu pasującą manierą Virginii Cherrill w roli niewidomej kwiaciarki ze „Świateł wielkiego miasta”. A Brody to raczej sam kosmopolityczny Joseph Conrad niż Marlow z cytowanego „Jądra ciemności”. No i wielki Król Kong, od którego nie można oderwać wzroku. Sposób, w jaki się porusza, walczy i obdarza uczuciem Ann Darrow, jest po prostu doskonały. Nie pomyślałbym wcześniej, że wielka małpa może być w przeciągu kilku minut śmieszna, wzruszająca, a momentami nawet przerażająca. Oprócz tego, bardzo sympatyczna jest muzyka, która mocniejszym werblem puentuje jakiś żart czy uzupełnia treść. Inteligentne są nawiązania do klasycznej wersji, z których najlepszy jest chyba dialog między Hanksem a Blackiem o niejakiej Fay kręcącej dla RKO. No i wizualnie jest przepięknie, chociaż Weta Digital nadal nie potrafi nakładać żywych postaci na wirtualne tło. Ale takie małe potknięcie to nic, jeśli obcujemy z największym widowiskiem 2005 roku. (9)

Konrad Wągrowski

Z poczatku pomysł ponownego sfilmowania koszmarnie kiczowatej opowieści o wielkiej małpie zakochanej w seksownej blondynce wydał mi się absurdalny. Ale po zajawkach, wypowiedziach Jacksona, informacjach o produkcji, zmieniało się moje nastawienie. Jackson, którego oczywiście wielbię, zaskoczył już wszystkich przy kompletowaniu obsady. Naomia Watts jako seksbomba?! Adrien Brody jako bohater kina przygodowego?! Jack Black jako bezwzgędny producent filmowy?! I myślę, że to nie koniec zaskoczeń. A przede wszystkim sądzę, że Jackson jest w stanie dać nam coś, co kiedyś zafundowali Cooper i Schoedshack – nie będzie roztrząsał problemów, stawiał pytań, filozofował, ale pokaże magię kina w całaj okazałości. (8)

Peter Jackson chciał dać widzom to, co dali im niegdyś Cooper i Shoedsack. Chciał pokazać magię kina i zachwycić całkiem oderwaną od rzeczywistości, eskapistyczną, fascynującą historią. I to się udało, bo Jackson wielkim reżyserem jest. Wziął trzon kiczowatej fabuły prosto z wersji z 1933 roku i potraktował go serio. Dowcipnie nawiązał do realiów nie tylko filmowych tamtych czasów. Przez rozbudowaną sekwencję wstępną wzbogacił postaci głównych bohaterów (ale oczywiście bez psychologicznej przesady – w końcu to kino rozrywkowe), zwłaszcza Ann, która jest nieco smutniejsza i prawdziwsza niż w pierwowzorze i Denhama, który w świetnej kreacji Jacka Blacka jest dużo barwniejszy. No i stworzył nowego Konga, który nie jest gadżetem, ale naprawdę głównym bohaterem filmu. Nie unikał podtekstów – u niego Kong naprawdę staje się uosobieniem zwierzęcej części męskiej natury, a jego rywalizacja o Ann z dramatopisarzem-intelektualistą nabiera dodatkowego znaczenia. Wreszcie dał wizualną ucztę – sceneria jest prima sort, a walka Konga z trzema tyranozaurami naprawdę ma siłę. Szkoda troszkę, że nie postarał się wyjaśnić pewnych nieścisłości, jakie wprowadzała już wersja z 1933 roku – ale kto wie – może w wersji specjalnej? Ale nie mogę nie docenić faktu, że przez 3 godziny oglądałem z zainteresowaniem opowieść o zakochanej małpie (na dodatek znając jej finał). To się nazywa magia kina. (9)

WASZ EKSTRAKT: 70,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenęSprawdź cenę

Piotr Dobry

To był – obok „Robina z Sherwood”, „Janki” i takiego nordyckiego albo brytyjskiego o chłopcu, co strugał w drewnie (było tam też coś o cyrku) – jeden z seriali mojego dzieciństwa. Bardzo bym chciał obejrzeć to teraz w odpowiednio uwspółcześnionym, efektownym wydaniu, ale obawiam się o jedno: że facet od „Shreka” przedobrzy i komputer zabije magię. Bardzo mieszane uczucia, a trailer zdecydowanie mi tu nie pomaga – Tilda Swinton jako Biała Czarownica prezentuje się znakomicie, ale już lew Aslan jest jak na mój gust zbyt cyfrowy. (7)

Efektom specjalnym daleko do ideału – wyraźnie widać różnicę między żywymi a wyrenderowanymi postaciami, minotaur nie wygląda jak minotaur, tylko jak facet przebrany za minotaura – i paradoksalnie może właśnie dzięki tym niedoskonałościom udało się Adamsonowi wykrzesać magię i klimat nieznacznie tylko ustępujące staremu serialowi. Jest tu parę zbędnych, drewnianych dialogów, kilka rażących dorosłego widza infantylizmów, ale to w sumie niebywałe, że w filmie kosztującym 180 milionów dolarów najbardziej spektakularnym, urzekającym momentem był dla mnie ten, kiedy mała Łucja po raz pierwszy przeszła przez szafę do Narnii. Wciąż tkwiący w pamięci widok jej rozdziawionej buzi i błyszczących oczu niweluje mi tutaj wszystkie minusy. (8)

Bartek Sztybor

Do telewizyjnego „Lwa, czarownicy i starej szafy” mam ogromny sentyment. Do tej pory pozostało mi w pamięci mnóstwo scen. Nowa „Narnia” próbuje dokonać niemożliwego, szykuje zamach na wyolbrzymione wspomnienia z dzieciństwa. Nie neguję dobrego widowiska, ale neguję emocje i zapowiadaną przełomowość. Albo pochłonie mnie w dużym stopniu ten bliski „mightom & magicom” świat, albo odrzucą mnie całkowicie te obleśne i przejaskrawione kolorki. Jest spora szansa żebym polubił, ale chyba nie zdołam pokochać. (7)

Adamson jednak nie wygrał batalii z dziecięcymi wspomnieniami. Całkiem ładny jest to film i nawet mi się podobał, ale nie potrafi być baśnią, a na to właśnie czekałem. Przyjemnie się patrzyło na większość cyfrowych zwierzaczków i oryginalny świat Narnii, ale kilka rzeczy wytrącało z tego wizualnego letargu. Aslan, bobry czy wilki były zrobione na wysokim poziomie, ale już taki lis był tylko denerwującą kopią shrekowego Kota w butach. Po dobrej scenie z pękającym lodem musiał nastąpić, chyba wrzucony przypadkowo, motyw ze Świętym Mikołajem głoszącym pacyfistyczne hasła podczas rozdawania militarnych prezentów. Nie mogłem się też odpowiednio zaangażować przez beznadziejny dubbing i jedne z gorszych dialogów, jakie w życiu słyszałem. Powtarzane w nieskończoność nadęte formułki prędzej kojarzą się ze szkolną musztrą niż bajkowym morałem. No i w końcu, trochę głupio się poczułem, kiedy podczas uśmiercania Aslana jakiś dzieciak z drugiego końca sali wpadł w histerię. (6)