Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 8 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Michaił Kałatozow
‹Wrogie żywioły›

EKSTRAKT:20%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułWrogie żywioły
Tytuł oryginalnyВихри враждебные
ReżyseriaMichaił Kałatozow
ZdjęciaMark Magidson
Scenariusz
ObsadaWładimir Jemieljanow, Michaił Kondratjew, Leonid Lubaszewski, Władimir Sołowjow, Iwan Lubieznow, Ałła Łarionowa, Wiktor Awdiuszko, Gieorgij Jumatow, Władimir Boriskin, Igor Biziajew, Siergiej Łukjanow, Siergiej Romodanow, Andriej Popow, Nikołaj Gricenko, Grigorij Kiriłłow, Oleg Żakow, Iwan Ryżow, Wsiewołod Sanajew, Michaił Giełowani
MuzykaDmitrij Kabalewski
Rok produkcji1953
Kraj produkcjiZSRR
Czas trwania103 min
Gatunekhistoryczny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Kino totalitarne: Ballada o „Czerwonym Kacie”
[Michaił Kałatozow „Wrogie żywioły” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
« 1 2 3 4

Sebastian Chosiński

Kino totalitarne: Ballada o „Czerwonym Kacie”
[Michaił Kałatozow „Wrogie żywioły” - recenzja]

Aktorzy i realizatorzy
Dzierżyńskiego we „Wrogich żywiołach” zagrał, urodzony w 1911 roku w Permie, Władimir Jemieljanow, dla którego był to debiut filmowy. Wcześniej dał się on poznać jako wzięty aktor sceniczny, występujący na deskach teatrów w rodzinnym Permie, Swierdłowsku (dzisiejszym Jekaterynburgu), wreszcie w Moskwie. Rola Feliksa Edmundowicza ukształtowała na długie lata jego aktorskie emploi, wyspecjalizował się bowiem w kreacjach bolszewików, bohaterskich rewolucjonistów, przywódców partyjnych i dowódców wojskowych. Do jego najlepszych wczesnych obrazów zaliczyć należy ekranizacje „Szkoły mużestwa” (1954) Arkadija Gajdara w reżyserii Władimira Basowa i Mstisława Korczagina oraz „Poematu pedagogicznego” (1955) Antona Makarenki, który na ekran przenieśli Mieczysław Majewski i Aleksiej Masliukow. Z późniejszych na uwagę zasługiwały przede wszystkim „Nieśmiertelny garnizon” (1956) Zachara Agranienki i Eduarda Tissego, opowiadający o obronie twierdzy brzeskiej w czerwcu i lipcu 1941 roku, „Cisza” (1963) Basowa, na podstawie głośnej „odwilżowej” powieści Jurija Bondariewa, Szekspirowski „Król Lir” (1970) Grigorija Kozincewa oraz – ostatni w jego karierze – wojenny „Dożyt’ do rasswieta” (1975) Michaiła Jerszowa i Wiktora Sokołowa, będący adaptacją powieści najwybitniejszego dwudziestowiecznego białoruskiego pisarza Wasyla Bykaua. W Władimira Iljicza Lenina wcielił się krajan Jemieljanowa z Permu Michaił Kondratjew (rocznik 1905), absolwent szkoły teatralnej w Kazaniu. Był etatowym Leninem w teatrze, w filmie odtwarzał wodza rewolucji jednak tylko trzykrotnie: we „Wrogich żywiołach”, „Oni byli pierwymi” (1956) Jurija Jegorowa oraz „Po putiewkie Lenina” (1958) Latifa Fajzijewa. Zmarł w 1984 roku w Ufie, gdzie pracował przez ostatnich czterdzieści pięć lat swego życia.
Rolę Jakowa Swierdłowa Kałatozow powierzył, urodzonemu w 1892 roku, Leonidowi Lubaszewskiemu, który między 1938 a 1958 rokiem odtwarzał tę postać na ekranie aż ośmiokrotnie (między innymi w „Leninie w 1918 roku” Michaiła Romma oraz „Jakowie Swierdłowie” Siergieja Jutkiewicza). Co ciekawe, Swierdłow zmarł na hiszpankę i gruźlicę w 1919 roku, mając zaledwie 34 lata, tymczasem Lubaszewski, gdy zagrał go po raz pierwszy w „Wyborgskoj storonie” (1938) Kozincewa i Leonida Trauberga, był już czterdziestosześciolatkiem. Ale to i tak nic, ponieważ w „Pierwszym dniu” (1958) Fridricha Ermlera sześćdziesięciosześcioletni aktor zagrał – uwaga! – trzydziestodwuletniego bohatera (akcja filmu rozgrywała się bowiem jesienią 1917 roku). Być może wyczyn ten powinien nawet zostać wpisany do Księgi Rekordów Guinnessa! Z kolei Michaił Kalinin miał w „Wichrach złowrogich” twarz Władimira Sołowjowa (rocznik 1909), znanego już czytelnikom „Esensji” z „Marzenia” (1941) Romma oraz „Przysięgi” (1946) Cziaureliego. Postać bolszewickiego przywódcy odtwarzał on także w „Miczurinie” (1948) Ołeksandra Dowżenki, „Bitwie stalingradzkiej” (1948-1949) Władimira Pietrowa oraz „Rówieśniku wieku” (1960) Samsona Samsonowa. Lemiecha zagrał rówieśnik Sołowjowa, Iwan Lubieznow, absolwent moskiewskiego Państwowego Instytutu Sztuk Teatralnych (GITIS), jeden z ulubionych aktorów Iwana Pyrjewa („Bogataja niewiesta”, 1937; „W szest’ czasow wiecziera poslie wojny”, 1944; „Idiota”, 1958). Grigorij Aleksandrow obsadził go natomiast w szpiegowskim „Spotkaniu na Łabie” (1949), zaś Jurij Ozierow w monumentalnych „Żołnierzach wolności” (1976).
Filmowa komsomołka Wiera Iwołgina, czyli Ałła Łarionowa (rocznik 1931), aktorką została przez przypadek. Kiedy kompletowano obsadę do wojennej komedii romantycznej „Pojezd idiot na wostok” (1947) Jurija Rajzmana, asystent reżysera zwrócił uwagę na sympatyczną uczennicę ósmej klasy na ulicy i zaprosił ją na plan filmowy. Po pierwszym sukcesie i ukończeniu szkoły Łarionowa zdecydowała się złożyć dokumenty do stołecznego Wszechzwiązkowego Państwowego Instytutu Kinematografii (WGIK). Siergiej Gierasimow nie chciał jej przyjąć, uważał bowiem, że jest nieładna i niefotogeniczna, uległ jednak namowom swojej asystentki – a prywatnie żony – Tamary Makarowej. W następnych latach aktorka pojawiła się między innymi w krótkometrażowej „Wiedźmie” (1958) Aleksandra Abramowa według słynnego opowiadania Antona Czechowa oraz Turgieniewowskich „Ojcach i dzieciach” (1958) Natalii Raszewskiej i Adolfa Bergunkera. W latach 90. ubiegłego wieku dwukrotnie natomiast – we „Wrogu ludu – Bucharinie” (1990) i „Trockim” (1993) Leonida Mariagina – wcieliła się w hiszpańską komunistkę Caridad Mercader, matkę Ramóna, zabójcy Lwa Trockiego. Zmarła w niedzielę wielkanocną 2000 roku. Kowalowa zagrał Wiktor Awdiuszko, pamiętny Wania Jamszczykow z antywojennego dramatu Aleksandra Ałowa i Władimira Naumowa „Pokój przychodzącemu na świat” (1961), z kolei Bałandina – Gieorgij Jumatow, znany między innymi z „Iwana Groźnego” (1944-1945) Siergieja Eisensteina i „Ballady o żołnierzu” (1959) Grigorija Czuchraja.
Autorem scenariusza „Wrogich żywiołów” był Nikołaj Pogodin (1900-1962), a właściwie Stukałow, dramaturg niezwykle zasłużony dla ugruntowania socrealizmu w literaturze radzieckiej. W kinie zaistniał przede wszystkim jako autor skrajnie zakłamanych i moralnie obrzydliwych „Więźniów” (1936) Jewgienija Czerwiakowa oraz zabawnej, choć również nie pozbawionej ostrza propagandowego, komedii romantycznej Iwana Pyrjewa „Wesoły jarmark” (1949). Ścieżkę dźwiękową skomponował Dmitrij Kabalewski (1904-1987), wcześniej między innymi współpracownik Ołeksandra Dowżenki („Aerograd”, 1935; „Szczors”, 1939). Kamerę obsługiwał natomiast Mark Magidson (1901-1954), przez wiele lat fotograf i operator radzieckiej kroniki filmowej. W filmie przyszło mu pracować u boku najwybitniejszych reżyserów swojej epoki – Jakowa Protazanowa („Biespridannica”, 1936; „Siemikłassniki”, 1938), Siergieja Jutkiewicza („Szwejk gotowitsia k boju”, 1942; „Nowyje pochożdienija Szwejka”, 1943; „Zdrawstwuj, Moskwa!”, 1945; „Swiet nad Rossijej”, 1947), Aleksandra Stolpera („Opowieść o prawdziwym człowieku”, 1948), Grigorija Kozincewa („Bielinski”, 1951) oraz właśnie Kałatozowa („Zagowor obrieczionnych”, 1950; „Wrogie żywioły”, 1953; „Wiernyje druzja”, 1954).
Dzięki „Wrogim żywiołom” postać Dzierżyńskiego na stałe wkroczyła do radzieckiej kinematografii; od tej pory Feliks Edmundowicz powracał wielokrotnie. W „Rasskazach o Leninie” (1957) Jutkiewicza zagrał go Oleg Jefremow, we „W dni oktiabria” (1958) Siergieja Wasiljewa – Adolf Szestakow, w „Na odnoj płanietie” (1965) Ilji Ołyszwangera – Julian Bałmusow, w łotewskim „Zagoworze posłow” (1965) Nikołaja Rozancewa – Igor Klass, w dwóch ostatnich częściach ormiańskiej trylogii Erazma Karamiana, Stiepana Kieworkowa i Grigorija Melika-Awakiana o Siemionie Ter-Petrosjanie, zwanym Kamo, psychopatycznym bandycie i przyjacielu Stalina z okresu poprzedzającego wybuch rewolucji („Czriezwyczajnoje poruczenije”, 1965; „Posliednij podwig Kamo”, 1973) – Anatolij Falkowicz. Ten sam aktor był Dzierżyńskim w „Krachu” (1968) Władimira Czebotariowa, „Pocztowym romanie” (1969) Jewgienija Matwiejewa, „Kremlowskich kurantach” (1970) Wiktora Gieorgijewa, „Petersie” (1972) Siergieja Tarasowa oraz „Moim losie” (1973) Leonida Pczołkina. W tym okresie, czyli od połowy lat 60., poza Falkowiczem, tylko trzech radzieckich aktorów wcieliło się jeszcze w Feliksa Edmundowicza, a byli to: Wasilij Łanowoj w „Szóstym lipca” (1968) Julija Karasika, Aleksandr Gaj w „Sercu Rosji” (1970) Wiery Strojewej oraz Michaił Kozakow w „20 grudnia” (1981) Grigorija Nikulina starszego. Rzadko, bo rzadko, ale bywało, że Dzierżyńskiego grali również Polacy. Pierwszym był… Gustaw Holoubek, który rolą najważniejszego czekisty zadebiutował w „Żołnierzu wolności” (1953) Wandy Jakubowskiej, ponad trzygodzinnej epopei o losach generała Karola Świerczewskiego; drugim – Piotr Garlicki w „Znaków szczególnych brak” (1978), trzecim zaś – Krzysztof Chamiec w „Krachu operacji Terror” (1980). Dwa ostatnie filmy, będące koprodukcjami radziecko-polsko-wschodnioniemieckimi, wyreżyserował Anatolij Bobrowski na podstawie scenariuszy twórcy Stirlitza – Juliana Siemionowa.
koniec
« 1 2 3 4
30 sierpnia 2010

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 6. Krypta krypcie nierówna
Marcin Mroziuk

6 V 2024

Chociaż Lucy i Maximus spotykają się z przyjaznym przyjęciem w Krypcie 4, to panujące tam zwyczaje mogą napawać niepokojem zarówno parę przybyszów, jak i widzów. Obawy te są jeszcze wzmacniane przez retrospekcje ukazujące działania podejmowane przez Vault-Tec przed wybuchem wojny i rodzące się w tym okresie wątpliwości Coopera Howarda.

więcej »

East Side Story: Ciemne chmury nad Anatewką
Sebastian Chosiński

5 V 2024

Łotewski reżyser, wykształcony w Stanach Zjednoczonych, w poprzedniej dekadzie nakręcił w Ukrainie film na podstawie powieści żydowskiego prozaika z początku XX wieku, przerobionej następnie w latach 90. na sztukę teatralną przez rosyjskiego Żyda. Tak w skrócie można opisać historię powstania historycznego komediodramatu Vladimira Lerta „Pokój wam!”, który nawiązuje do legendarnych „Dziejów Tewjego Mleczarza” Szolema Alejchema.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Gdy miłość szczęścia nie daje…
Sebastian Chosiński

1 V 2024

W trzecim odcinku tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bensiona Kimiagarowa doszło do fabularnego przesilenia. Wszystko, co mogło posypać się na budowie kanału – to się posypało. W czwartej odsłonie opowieści bohaterowie starają się więc przede wszystkim poskładać w jedno to, co jeszcze nadaje się do naprawienia – reputację, związek, plan do wykonania.

więcej »

Polecamy

Latająca rybka

Z filmu wyjęte:

Latająca rybka
— Jarosław Loretz

Android starszej daty
— Jarosław Loretz

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż twórcy

Klasyka kina radzieckiego: Miłość silniejsza od wojny
— Sebastian Chosiński

Zapomniane arcydzieło Kałatozowa
— Sebastian Chosiński

Miłość i wojna w radzieckim klasyku
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.