Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 27 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Dinara Asanowa
‹Nieszczęście›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułNieszczęście
Tytuł oryginalnyБеда
ReżyseriaDinara Asanowa
ZdjęciaAnatolij Łapszow, Nikołaj Stroganow
Scenariusz
ObsadaAleksiej Pietrenko, Jelena Kuzmina, Lidia Fiedosiejewa-Szukszyna, Gieorgij Burkow, Giennadij Diudiajew, Maria Winogradowa, Fiodor Odinokow, Swietłana Kriuczkowa, Igor Jefimow, Jefim Kamieniecki, Liubow Malinowska, Marina Liewtowa, Aleksandr Bogdanow, Oleg Chromienkow, Andriej Ławrikow
MuzykaJewgienij Kryłatow, Bułat Okudżawa
Rok produkcji1977
Kraj produkcjiZSRR
Czas trwania90 min
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Klasyka kina radzieckiego: Tak bardzo się nie starałem
[Dinara Asanowa „Nieszczęście” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Trzeci pełnometrażowy obraz kirgiskiej reżyserki Dinary Asanowej podejmuje kluczowy w Związku Radzieckim (ale i we współczesnej Rosji) problem społeczny – alkoholizm. Z chorobą tą zmaga się główny bohater filmu, robotnik Sława, który dopiero po przekroczeniu granicy prawa znajduje w sobie siłę, aby zwalczyć nałóg. Niewielu jednak w niego wierzy, niewielu jest w stanie go wesprzeć.

Sebastian Chosiński

Klasyka kina radzieckiego: Tak bardzo się nie starałem
[Dinara Asanowa „Nieszczęście” - recenzja]

Trzeci pełnometrażowy obraz kirgiskiej reżyserki Dinary Asanowej podejmuje kluczowy w Związku Radzieckim (ale i we współczesnej Rosji) problem społeczny – alkoholizm. Z chorobą tą zmaga się główny bohater filmu, robotnik Sława, który dopiero po przekroczeniu granicy prawa znajduje w sobie siłę, aby zwalczyć nałóg. Niewielu jednak w niego wierzy, niewielu jest w stanie go wesprzeć.

Dinara Asanowa
‹Nieszczęście›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułNieszczęście
Tytuł oryginalnyБеда
ReżyseriaDinara Asanowa
ZdjęciaAnatolij Łapszow, Nikołaj Stroganow
Scenariusz
ObsadaAleksiej Pietrenko, Jelena Kuzmina, Lidia Fiedosiejewa-Szukszyna, Gieorgij Burkow, Giennadij Diudiajew, Maria Winogradowa, Fiodor Odinokow, Swietłana Kriuczkowa, Igor Jefimow, Jefim Kamieniecki, Liubow Malinowska, Marina Liewtowa, Aleksandr Bogdanow, Oleg Chromienkow, Andriej Ławrikow
MuzykaJewgienij Kryłatow, Bułat Okudżawa
Rok produkcji1977
Kraj produkcjiZSRR
Czas trwania90 min
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Dwa pierwsze kinowe dzieła urodzonej w 1942 roku w dzisiejszym Biszkeku (a ówczesnym Frunze) Dinary Kułdaszewnej Asanowej uczyniły ją jedną z najważniejszych w Związku Radzieckim autorek wypowiadających się w swoich filmach na ważkie tematy społeczne. W debiutanckim „Dzięcioła głowa nie boli” (1974) przedstawiła historię nastolatka, który buntuje się przeciwko swojemu środowisku i nauczycielom; nakręcony dwa lata później „Klucz bez prawa przekazania” poświęciła konfliktowi pokoleń, który dzieli nie tylko społeczność szkolną (uczniów i nauczycieli), ale także rodzinę. W trzecim „Nieszczęściu” (1977) wkroczyła natomiast na jeszcze wyższy poziom, mierząc się z problemem alkoholizmu. Co ciekawe, w polskiej kinematografii tamtej epoki wątek ten również był nierzadko podejmowany, najczęściej w obrazach realizowanych z myślą o młodych widzach, jak na przykład „Nie będę cię kochać” (1973) Janusza Nasfetera czy „Stawiam na Tolka Banana” (1973) Stanisława Jędryki (w odcinku poświęconym ojcu „Cegiełki”, w którego wcielił się Ludwik Pak).
Za scenariusz „Nieszczęścia” odpowiadał prozaik Izrail Metter (1909-1996). Urodził się jeszcze w czasach carskich w Charkowie; naukę rozpoczął w miejscowej szkole żydowskiej, potem przez trzy lata studiował na wydziale fizyko-matematycznym, ale dyplomu nie zdobył. Jako dwudziestolatek opuścił Ukrainę i przeniósł się do Leningradu, gdzie początkowo uczył matematyki, a potem został dziennikarzem radiowym. Ewakuowany w 1942 roku do obecnego Permu (wówczas noszącego nazwę Mołotow), po wojnie wrócił do miasta na Newą i w nim zmarł. Pisał głównie opowiadania, rzadziej powieści, ma na swoim koncie także kilka scenariuszy filmowych – ten stworzony dla Asanowej jest jego największym osiągnięciem w tej dziedzinie. Premiera dzieła odbyła się 13 marca 1978 roku (kilka dni po zazwyczaj hucznie obchodzonym w Kraju Rad Międzynarodowym Dniu Kobiet); w kinach obejrzało go prawie 14,5 miliona widzów. To prawie 2 miliony mniej niż w przypadku „Klucza…”, ale biorąc pod uwagę niewygodny temat, należy to uznać za bardzo dobry wynik.
Film Dinary Kułdaszewnej zaczyna sie nietypowo – od ukazu (dzisiaj użyto by raczej określenia dekretu bądź edyktu) wydanego przez Prezydium Rady Najwyższej ZSRR, w którym jest mowa o konieczności przeciwdziałania alkoholizmowi. Nie oznacza to jednak, że „Nieszczęście” jest obrazem propagandowym. Przeciwnie, można odnieść wrażenie, że władzy komunistycznej powinno raczej zależeć na tym, aby przedstawiony w nim obraz społeczeństwa nie został rozpowszechniony. W dziele Asanowej pijaństwo jest bowiem na tyle rozpowszechnione, że organy państwowe nie potrafią skutecznie z nim walczyć. Historia ta rozgrywa się na prowincji, w posiołku gdzieś pod Leningradem; głównym bohaterem jest robotnik Sława (Wiaczesław) Kuligin, który większość czasu wolnego spędza wraz ze swoimi kolegami z brygady – Kolą (Nikołajem) Masłakowem i Gusiewem – w skleconym z płyt pilśniowych podłym barze. Piją piwo, które mieszają z wódką, doprawiają się tanim winem. A potem kompletnie pijani wracają do domów, by następnego dnia, wciąż jeszcze w stanie wskazującym na spożycie, zameldować się w pracy.
Sława jednak nie zawsze był taki. W retrospekcjach poznajemy go sprzed lat, gdy bierze ślub z Ziną (Zinaidą), gdy razem planują przyszłość, gdy na świat przychodzi ich dziecko. Co więc sprawiło, że popadł w alkoholizm? Metter i Asanowa nie odpowiadają wprost, ale można się tego domyśleć. Niezrealizowane plany życiowe (w młodości marzył, by zostać pilotem, ale nie ukończył szkoły), codzienna szarość i beznadzieja, brak perspektyw… Sława jest dobrym człowiekiem, lecz nałóg, w jakim pogrąża się od lat, sprawia, że niszczy wszystko wokół siebie – wszczyna domowe awantury, zawala pracę, alkohol „kupuje” na kredyt bądź wynosi z domu przedmioty przedstawiające jakąkolwiek wartość; wreszcie popełnia przestępstwo, za które ponosi nadzwyczaj surową karę. Dopiero wtedy przekonuje się, na kogo naprawdę może liczyć; kto w tytułowym nieszczęściu (biedzie, biorąc pod uwagę dosłowność oryginalnego szyldu) poda mu pomocną dłoń. Gorzki, aczkolwiek optymistyczny finał równoważy dominujące na ekranie wcześniej nijakość świata i zwątpienie Kuligina w to, że kiedyś może być lepiej.
Ale czy naprawdę może? W rzeczywistości nic na to nie wskazuje. Bo to nie jest jednostkowa kwestia nietrafionych wyborów życiowych; przyczyna niepowodzeń Sławy tkwi w systemie, w jakim musi on funkcjonować. W systemie, który pozbawia ludzi inicjatywy, który promuje szarość i bylejakość. Marzenia bohatera o lepszym życiu symbolizują przelatujące co jakiś czas nad posiołkiem samoloty pasażerskie (widocznie gdzieś w pobliżu znajduje się lotnisko). Kuligin unosi wtedy głowę do góry i spogląda z rozrzewnieniem – przecież mógłby właśnie taką maszynę pilotować. Mógłby mieć satysfakcjonującą pracę, normalny dom, szczęśliwą rodzinę… W filmie Asanowej nie brakuje momentów wstrząsających. Jednymi z najmocniej ściskających za gardło są sceny rozgrywające się w izbie wytrzeźwień; zaiste trudno oglądać je bez dojmującego bólu.
W głównych rolach Dinara Kułdaszewna obsadziła artystów, z którymi pracowała już przy „Kluczu…”. W Sławę Kuligina wcielił się – i zrobił to fantastycznie! na miarę kreacji Gustawa Holoubka w „Pętli” (1957) Wojciecha Jerzego Hasa – Aleksiej Pietrenko („Dwadzieścia dni bez wojny”, „Gorzki romans”), a w jego żonę Zinaidę – Lidia Fiedosiejewa-Szukszyna („Kalina czerwona”, „Wezwij mnie w świetlistą dal”). Poza tym po raz kolejny, choć już jedynie w epizodach, Asanowa obsadziła innych aktorów z „Klucza…”: Andrieja Ławrikowa, Aleksandra Bogdanowa, Marinę Liewtową, Liubow Malinowską oraz Olega Chromienkowa. Nowymi twarzami byli natomiast – między innymi – Gieorgij Burkow („Oni walczyli za Ojczyznę”, „Ironia losu, czyli Szczęśliwego Nowego Roku”) jako Nikołaj Masłakow oraz Maria Winogradowa („Czajkowski”, „Wniebowstąpienie”) w roli bufetowej. Z kolei matkę Sławy zagrała Jelena Kuzmina (1909-1979), legenda kina radzieckiego, znana z głównej roli w „Marzeniu” (1941) Michaiła Romma.
Autorami zdjęć byli dwaj operatorzy: doświadczony Nikołaj Stroganow (1935-2009), przez ćwierćwiecze – od końca lat 60. do niemal połowy lat 90. ubiegłego wieku – związany z wytwórnią „Lenfilm”, oraz debiutujący w pełnym metrażu Anatolij Łapszow (rocznik 1948), absolwent Wszechzwiązkowego Państwowego Instytutu Kinematografii, który kilka lat później odpowiadał za realistyczno-fantasmagoryczne (nie, nie ma w tym wcale sprzeczności!) zdjęcia do „Sola” Konstantina Łopuszanskiego. Wartością samą w sobie jest ścieżka dźwiękowa Jewgienija Kryłatowa (także znanego z „Klucza bez prawa przekazania”), której motyw przewodni urzeka pięknem i nostalgią. Tradycyjnie także pojawia się poetycka pieśń Bułata Okudżawy. Warto wspomnieć również o polskim akcencie. W scenie w której Kuligin, Masłakow i Gusiew idą na wiejską zabawę, przygrywający do tańca zespół wykonuje… „Tak bardzo się starałem” Czerwonych Gitar, który to przebój wokalista, choć z akcentem, śpiewa po polsku.
koniec
20 listopada 2019

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.