Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 6 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Władimir Zajkin
‹Piątek. 12›

EKSTRAKT:50%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPiątek. 12
Tytuł oryginalnyПятница. 12
ReżyseriaWładimir Zajkin
ZdjęciaDmitrij Malcew
Scenariusz
ObsadaNikita Wysocki, Siergiej Miedwiediew, Elena Biriukowa, Michaił Jefremow
MuzykaAndriej Bogatyriew
Rok produkcji2009
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania87 min
Gatunekgroza / horror, komedia
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: W rosyjskim Mieście Grzechu też grasuje psychopata
[Władimir Zajkin „Piątek. 12” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
« 1 2

Sebastian Chosiński

East Side Story: W rosyjskim Mieście Grzechu też grasuje psychopata
[Władimir Zajkin „Piątek. 12” - recenzja]

W postać inspektora Zacharowa wcielił się Nikita Wysocki, potomek legendarnego Włodzimierza Wysockiego – zmarłego w lipcu 1980 roku aktora, pieśniarza i pisarza. Był on jego młodszym synem z drugiego małżeństwa, z Ludmiłą Abramową, chociaż – podobnie jak starszy o dwa lata brat Arkadij (rocznik 1962) – urodził się jeszcze przed formalnym zawarciem tego związku. Wołodia rozszedł się z Ludmiłą w 1968 roku, a dwa lata później uzyskał rozwód. Nikita postanowił pójść w ślady ojca i zostać aktorem. Nigdy nie ukrywał, że decyzję tę podjął pod wpływem ról, jakie Wysocki senior zagrał na deskach moskiewskiej Taganki, a przede wszystkim – kreacji Hamleta. Po ukończeniu gimnazjum trafił jednak najpierw na rok jako robotnik do fabryki, dopiero później został przyjęty do szkoły aktorskiej działającej przy Moskiewskim Akademickim Teatrze Artystycznym (MChAT), którą ukończył w 1986 roku, by następnie trafić od razu do… wojska. Na szczęście nie musiał odbywać normalnej służby żołnierskiej, oddelegowano go bowiem do stołecznego teatru Sowriemiennik-2, któremu dyrektorowała wówczas Galina Wołczek. Wysocki junior trafił pod skrzydła Michaiła Jefremowa, który kierował oddziałem młodzieżowym tej placówki. Ostatnie pół roku wojska Nikita spędził jednak w nie cieszącym się zbyt dużą renomą Teatrze Armii Radzieckiej. Po zrzuceniu przysłowiowego munduru (w rzeczywistości nosił go rzadko), wykorzystując magię nazwiska, założył własny Moskiewski Teatr Mały. Przeżywał on jednak permanentne kłopoty finansowe i ostatecznie splajtował. Wtedy aktor poświęcił się, oprócz pracy zawodowej, przede wszystkim podtrzymywaniu legendy ojca. W 1996 roku został szefem Państwowego Centrum Kultury – Muzeum Włodzimierza Wysockiego, a rok później stanął na czele Fundacji jego imienia, którym przewodzi po dziś dzień. Pierwszą rolę filmową zagrał w trzyczęściowej, nowelowej „Klinice” (1987); jego pełnometrażowym debiutem – choć jedynie w malutkim epizodzie –był występ w polsko-radzieckiej komedii sensacyjnej Juliusza Machulskiego „Deja vu” (1989), gdzie wcielił się w grającego na banjo wielbiciela jazzu. Popularność przyszła dopiero po kilkunastu latach i związana była z główną rolą w obyczajowym serialu Aleksieja Kozłowa „Żyzn’ prodołżajetsia” (2002). Ugruntował ją natomiast występ w „Słusztaielu” (2004) Zajkina, choć do legendy ojca Nikita nie zbliżył się jeszcze nawet na jotę.
Maniakalnego Piatnicę zagrał Siergiej Miedwiediew (rocznik 1982), absolwent MChAT-u (2004) i aktor stołecznego Teatru Artystycznego, na deskach którego zadebiutował w adaptacji „Zbrodni i kary” Fiodora Dostojewskiego. W filmie po raz pierwszy pojawił się jeszcze jako student – w kryminalnym serialu Nikołaja Dostala „Grażdanin naczalnik"; później między innymi dwukrotnie zatrudnił go Kirył Sieriebriennikow: w komedii „Izobrażaja żertwu” (2006) oraz dramacie „Juriew dien’” (2008). Jego filmowa ukochana, czyli Anna Słynko, rok młodsza od Miedwiediewa, pochodzi z Petersburga – tam ukończyła szkołę aktorską, tam też pracuje w Teatrze Młodego Widza. Na ekranie zobaczyć ją można przede wszystkim w produkcjach telewizyjnych. Wielką popularność wśród młodzieży przyniosła jej rola w tasiemcu „OBŻ” (2000-2005), opowiadającym o codziennych radościach i troskach rosyjskich uczniów. Najnowszym filmem Słynki jest natomiast rosyjsko-ukraińska „Żyzn’ dlia dwoich” Olgi Oriechowej. W postać sierżanta wcielił się Stanisław Dużnikow, urodzony w 1973 roku w Sarańsku, stolicy położonej nad Donem Republiki Mordwińskiej. Na studia wybrał się jednak do Moskwy – do Wyższej Szkoły Teatralnej imienia Borisa Szczukina, którą ukończył jedenaście lat temu. Co ciekawe, przyjęty został do niej dopiero za czwartym podejściem. Dzisiaj jest aktorem teatru prowadzonego przez legendarnego Armena Dżigarchaniana. W filmie, w którym zadebiutował w połowie lat 90., niczym szczególnym, niestety, do tej pory nie zachwycił. Zdobył wprawdzie wielką popularność serią pięciu komedii „DMB” (2000-2001), których akcja rozgrywała się w szeregach rosyjskiej armii, ale poziom prezentowanego w nich dowcipu był typowo koszarowy. Poza tym można było zobaczyć Dużnikowa w opartym na powieści Borysa Akunina „Tureckim gambicie” (2005) Dżanika Fajzijewa, fantastycznonaukowych „Paragrafach 78” – „Punkt 1” i „Punkt 2” (oba z 2007 roku) – Michaiła Chleborodowa oraz westernie z czasów wojny domowej „Panowie oficerowie: Uratować imperatora” (2008) Olega Fomina.
Największą gwiazdą „Piątku. 12” jest jednak grający pułkownika, urodzony w 1963 roku, Michaił Jefremow. Aktor ten wywodzi się z rodziny o artystycznych korzeniach: dziadek był reżyserem operowym, a rodzice – Oleg Jefremow i Anna Pokrowska – aktorami. Pierwsze kroki na teatralnej scenie stawiał jeszcze jako dziecko, na ekranie pojawił się w 1976 roku, występując – u boku swego ojca – w trzyczęściowej opowieści Wadima Zobina „Dni chirurga Miszkina”. Do osiemnastego roku życia zagrał w sumie sześć ról filmowych, które uczyniły go jednym z najpopularniejszych aktorów młodzieżowych w Związku Radzieckim. Naturalną koleją losu były więc w jego przypadku studia aktorskie w szkole działającej przy MChAT. Po ich ukończeniu w 1987 roku stworzył swoje pierwsze dorosłe kreacje: w „Szantażyście” Walerija Kurykina oraz – opartym na prozie Aleksandra Puszkina – miniserialu „Dubrowski” Wiaczesława Nikiforowa. W ostatnich latach chętnie grywa w serialach; pojawił się w „Granicy” (2000) Aleksandra Mitty, „Dywersancie” (2004) i „Burzowych wrotach” (2006) Andrieja Maliukowa, „Moskiewskiej sadze” (2004) Dmitrija Barszczewskiego, „Oficerach” (2006) Murada Alijewa oraz „Dywersancie: Końcu wojny” (2007) Igora Zajcewa. W kinie natomiast można go było zobaczyć między innymi w „9 kompanii” (2005) Fiodora Bondarczuka, „Parku Epoki Radzieckiej” (2006) Julija Gusmana, „12” (2007) Nikity Michałkowa, „Prostytutkach” (2007) Jurija Moroza, drugiej części „Paragrafu 78” (2007) oraz „Indygo” (2008) Romana Prygunowa.
koniec
« 1 2
19 lipca 2009

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

East Side Story: Ciemne chmury nad Anatewką
Sebastian Chosiński

5 V 2024

Łotewski reżyser, wykształcony w Stanach Zjednoczonych, w poprzedniej dekadzie nakręcił w Ukrainie film na podstawie powieści żydowskiego prozaika z początku XX wieku, przerobionej następnie w latach 90. na sztukę teatralną przez rosyjskiego Żyda. Tak w skrócie można opisać historię powstania historycznego komediodramatu Vladimira Lerta „Pokój wam!”, który nawiązuje do legendarnych „Dziejów Tewjego Mleczarza” Szolema Alejchema.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Gdy miłość szczęścia nie daje…
Sebastian Chosiński

1 V 2024

W trzecim odcinku tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bensiona Kimiagarowa doszło do fabularnego przesilenia. Wszystko, co mogło posypać się na budowie kanału – to się posypało. W czwartej odsłonie opowieści bohaterowie starają się więc przede wszystkim poskładać w jedno to, co jeszcze nadaje się do naprawienia – reputację, związek, plan do wykonania.

więcej »

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Marcin Mroziuk

29 IV 2024

Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.

więcej »

Polecamy

Android starszej daty

Z filmu wyjęte:

Android starszej daty
— Jarosław Loretz

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.