Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 29 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Paweł Bardin
‹Rosja 88›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułRosja 88
Tytuł oryginalnyРоссия 88
ReżyseriaPaweł Bardin
ZdjęciaSiergiej Dandurian
Scenariusz
ObsadaPiotr Fiodorow, Michaił Poliakow, Marina Orioł, Wiera Strokowa, Kazbek Kibizow, Andriej Mierzlikin, Aleksander Makarow, Jelena Tokmakowa-Gorbuszyna, Nikołaj Maczulski, Michaił Pawlik
Rok produkcji2009
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania104 min
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Dziadek bił Hitlera, wnuczek go ubóstwia
[Paweł Bardin „Rosja 88” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
« 1 2

Sebastian Chosiński

East Side Story: Dziadek bił Hitlera, wnuczek go ubóstwia
[Paweł Bardin „Rosja 88” - recenzja]

Pracując nad scenariuszem, Bardin opierał się na oryginalnych tekstach i filmach umieszczanych w Internecie przez rosyjskie ugrupowania neonazistowskie i nacjonalistyczne. Często w usta bohaterów wkładał żywcem przepisane z ich stron cytaty. W ścieżce dźwiękowej wykorzystał muzykę skinowską, w którą zaopatrzył się w sklepie płytowym w jednym z moskiewskich centrów handlowych. Nazistowskie gadżety kupił w sieci. Można więc uznać, że zrobił wszystko, co tylko było możliwe, aby uczynić swój film jak najbardziej realistycznym (czy wręcz naturalistycznym). Rodzi się tylko pytanie: Po co „Rosja 88” powstała? Żeby zdiagnozować problem? Władze na Kremlu doskonale sobie przecież zdają sprawę z rosnącej fali nacjonalizmu. Niewiele jednak mogą tak naprawdę zrobić, by ją powstrzymać. A może autor chciał napiętnować przedstawione zjawisko? Zapewne tak, choć wyszło mu to raczej średnio – przynajmniej w porównaniu z „Romper Stomper”. Tradycyjna narracja sprawdziłaby się w tym wypadku znacznie bardziej, a i przesłanie byłoby wtedy ostrzejsze, wyrazistsze. Główny problem filmu polega chyba na tym, że główny bohater wyszedł Bardinowi zbyt miałki. Niby nic mu nie brakuje. Ma odpowiednią liczbę tatuaży, wygląda wystarczająco groźnie, co kilka minut wznosi prawą rękę w hitlerowskim pozdrowieniu. A jednak nie czuć w nim fanatyzmu, tego dotyku Zła, który powoduje, że wszyscy powinni się go bać i drżeć przed nim jak osiki. Taki właśnie był Russell Crowe w obrazie Wrighta – wzbudzał jednocześnie obrzydzenie i fascynację. Piotr Fiodorow, pod którego reżyser napisał postać Sztyka, ani specjalnie nie brzydzi, ani tym bardziej nie fascynuje.
Fiodorow urodził się w 1982 roku. Ukończył Wyższą Szkołę Teatralną imienia Borisa Szczukina w Moskwie, po czym trafił na kilka lat do Teatru imienia Konstantina Stanisławskiego. Zadebiutował jeszcze jako student w komedii koszarowej „DMB” (2000) Romana Kaczanowa (młodszego). Pierwszą główną rolę zagrał rok później w głośnym dramacie politycznym Leonida Mariagina „101-yj kiłomietr”. W 2003 roku Kaczanow obsadził go w komedii sensacyjnej „Wziat’ Tarantinu”, która była średnio udaną parodią obrazów Quentina Tarantino. Bardina poznał podczas pracy na planie „Klubu”. Przypadli sobie do gustu do tego stopnia, że zwykła zawodowa znajomość szybko przeistoczyła się w przyjaźń. Jej efektem stał się nie tylko występ w „Rosji 88”, ale również w kolejnym obrazie tego reżysera – komedii obyczajowej „Gop-stop”, której premierę zapowiedziano na pierwszego kwietnia przyszłego roku. Fani Braci Strugackich z kolei będą kojarzyć Fiodorowa z roli Gaja Gaala w obu częściach „Przenicowanego świata” (2009) Fiodora Bondarczuka. Siostrę Sztyka, Julię, zagrała debiutująca na dużym ekranie dwudziestoczteroletnia Wiera Strokowa, podobnie jak jej filmowy brat, absolwentka szkoły imienia Szczukina. Natomiast w przyjaciółkę Saszy Martę wcieliła się Marina Orioł (rocznik 1979). Jako osiemnastolatka ukończyła naukę w szkole choreograficznej w rodzinnym Woroneżu; później trafiła na kilka lat do Teatru Baletu Współczesnego „Artos” oraz kabaretu „Lietuczaja mysz”. Wreszcie w 1999 roku rozpoczęła studia w stołecznej Rosyjskiej Akademii Sztuk Teatralnych (RATI). Po raz pierwszy pojawiła się na dużym ekranie w epizodycznej roli w „Bumerze” (2003) Piotra Busłowa, następnie zagrała w ociekających rockową muzyką „Pochititieliach knig” (2004) Leonida Rybakowa, by ostatecznie zakotwiczyć w ekipie realizującej „Klub”, gdzie poznała Pawła Bardina. Tadżyckiego Romea, to znaczy Roberta, zagrał natomiast Kazbek Kibizow, obecnie aktor Teatru imienia Władimira Majakowskiego, dla którego występ w „Rosji 88” był filmowym debiutem.
Na odtwórców ról rodziców głównego bohatera reżyser wybrał aktorów doświadczonych, ale nieopatrzonych jeszcze w kinie i telewizji. Aleksandr Makarow, czyli ojciec Sztyka, urodził się w 1954 roku. Po raz pierwszy stanął przed kamerą dziewiętnaście lat później, a szkołę aktorską – moskiewski Państwowy Instytut Sztuk Teatralnych (GITIS) – ukończył po kolejnych dziewięciu. W ostatnich latach pojawił się wprawdzie w kilku serialach historycznych i wojennych – „Dzieci Arbatu” Andrieja Eszpaja, „Moskiewska saga” Dmitrija Barszczewskiego, „Kompania karna” Nikołaja Dostala (wszystkie z 2004 roku) oraz „Faworyt” (2005) Aleksieja Karielina – ale do tej pory nie zaoferowano mu żadnej wiodącej roli. Jeszcze mniej kreacji ma na swoim koncie filmowa matka Saszy, czyli Jelena Tokmakowa-Gorbuszyna (rocznik 1961). W 2005 roku pojawiła się w obsadzie dramatu wojennego Władimira Basowa i Olgi Basowej „Nie zabywaj”, a rok później zagrała ogonek w miniserialu Olega Massarygina i Miry Todorowskiej „Żona Stalina”. Znacznie więcej miał do zaoferowania widzom trzydziestojednoletni Nikołaj Maczulski, który wcielił się w skinheada Bojana, jednego z kompanów Sztyka. Urodził się w Nowosybirsku i tam też przez rok studiował aktorstwo, potem jednak przeniósł się do Moskwy na GITIS, gdzie wytrzymał przez dwa lata; dyplom obronił natomiast w szkole imienia Szczukina. Zadebiutował w baśni fantasy Aleksandra Basowa i Tejmuraza Esadzego „Liesnaja cariewna” (2004), a popularność zdobył frywolną komedią erotyczną Aleksieja Gordiejewa „Nikto nie znajet pro seks” (2006). Chętnie pojawia się też w filmach Nikołaja Dostala, który obsadził go w „Kompanii karnej” (2004), „Testamencie Lenina” (2007) oraz w swoim najnowszym kinowym komediodramacie społeczno-politycznym „Pietia po dorogie w Carstwije niebiesnoje” (2009).
Największe doświadczenie zawodowe ma pojawiający się w filmie Bardina jedynie w epizodzie Andriej Mierzlikin. Aktor ten urodził się w 1973 roku w podmoskiewskim Korolowie, miasteczku nazwanym na cześć Siergieja Korolowa i adekwatnie do patrona zamieszkałym głównie przez radzieckich naukowców. Po ukończeniu szkoły średniej (został radiotechnikiem urządzeń kosmicznych) poszedł na studia ekonomiczne, przerwał je jednak, by rozpocząć naukę we Wszechrosyjskim Państwowym Instytucie Kinematografii (WGIK). Pod koniec lat 90. zagrał w paru krótkometrażówkach, prawdziwym początkiem kariery stała się jednak rola w „Bumerze” (2003). Później poszło już z górki. Po kilku serialach – „Kompania karna”, „Konwój PQ-17” Aleksandra Kotta i „Czerwona kapela” Aleksandra Arawina (wszystkie z 2004 roku) – na dobre rozgościł się na dużym ekranie. Pojawił się między innymi w komedii sensacyjnej Aleksieja Bałabanowa „Żmurki” (2005), w dramacie wojennym Michaiła Segala „Franz+Polina” (2006), kostiumowo-satyrycznej „Rosyjskiej grze” (2007) Pawła Czuchraja, psychologicznej „Huśtawce” (2008) Antona Siwiersa, wreszcie w fantastyczno-naukowym „Przenicowanym świecie” (2009) Fiodora Bondarczuka, gdzie zagrał Fanka. W przyszłym roku natomiast zobaczymy Mierzlikina w co najmniej dwóch spektakularnych rosyjskich produkcjach: w drugiej części „Spalonych słońcem” Nikity Michałkowa oraz „Twierdzy brzeskiej” („Briestskaja kriepost’”) Kotta.
Po berlińskiej premierze „Rosji 88” film dość długo czekał na zezwolenie na dystrybucję w ojczyźnie. W dość niejasnych okolicznościach w kwietniu odwołano nawet jego pierwszy oficjalny pokaz w Moskwie. Wreszcie zgoda nadeszła i obraz trafił do kin. Czy będzie go można zobaczyć także w Polsce – pożywiom, uwidim.
koniec
« 1 2
20 września 2009

Komentarze

10 XII 2009   16:53:22

Wie ktos moze skąd można ściągnąc ten film??

14 V 2010   15:07:40

[komentarz usunięty z uwagi na wulgaryzmy - redakcja]

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Marcin Mroziuk

29 IV 2024

Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.

więcej »

East Side Story: Ucz się (nieistniejących) języków!
Sebastian Chosiński

28 IV 2024

W czasie eksterminacji Żydów w czasie drugiej wojny światowej zdarzały się niezwykłe epizody, dzięki którym ludzie przeznaczeni na śmierć przeżywali. Czasami decydował o tym zwykły przypadek, niekiedy świadoma pomoc innych, to znów spryt i inteligencja ofiary. W przypadku „Poufnych lekcji perskiego” mamy do czynienia z każdym z tych elementów. Nie bez znaczenia jest fakt, że reżyserem filmu jest pochodzący z Ukrainy Żyd Wadim Perelman.

więcej »

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.