Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 29 kwietnia 2024

Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Dmitrij Makiejew, Witalij Kuzniecow
‹Przeprawa›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Przeprawa
Tytuł oryginalny	Переправа
Reżyseria	Dmitrij Makiejew, Witalij Kuzniecow
Zdjęcia	Dmitrij Jermakow, Paweł Trubnikow
Scenariusz	Witalij Kuzniecow, Anatolij Szatskich, Dmitrij Marinin, Siergiej Groznow
Obsada	Aleksander Czmieliew, Siergiej Muchin, Jurij Kuzniecow, Andriej Mierzlikin, Wiktor Rakow, Anastazja Niemoliajewa, Aleksander Altomirianos, Tobias Hamann, Wiktor Sołowjew, Siergiej Gurjew, Anton Aleksiejew
Muzyka	Boris Kiner
Rok produkcji	2009
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	90 min
Gatunek	dramat, wojenny
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Bilet w jedną stronę – na front!
[Dmitrij Makiejew, Witalij Kuzniecow „Przeprawa” - recenzja]

Sebastian Chosiński

1 2 »

„Przeprawa” Dmitrija Makiejewa i Witalija Kuzniecowa, mimo telewizyjnego formatu i wynikającego z tego małego budżetu, mogła jednak okazać się filmem ważnym. Gdyby tylko autorzy mieli odpowiedni pomysł na pokierowanie losami głównego bohatera, chłopskiego żołnierza Waśki Iwanowa – tchórza i złodzieja. Kiedy jednak okazało się, że ta nietypowa dla rosyjskiego kina wojennego postać staje się zbyt samodzielna, odsunięto ją na dalszy plan, zastępując gierojami znacznie bardziej przewidywalnymi i, niestety, sztampowymi.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Bilet w jedną stronę – na front!
[Dmitrij Makiejew, Witalij Kuzniecow „Przeprawa” - recenzja]

Dmitrij Makiejew, Witalij Kuzniecow
‹Przeprawa›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Przeprawa
Tytuł oryginalny	Переправа
Reżyseria	Dmitrij Makiejew, Witalij Kuzniecow
Zdjęcia	Dmitrij Jermakow, Paweł Trubnikow
Scenariusz	Witalij Kuzniecow, Anatolij Szatskich, Dmitrij Marinin, Siergiej Groznow
Obsada	Aleksander Czmieliew, Siergiej Muchin, Jurij Kuzniecow, Andriej Mierzlikin, Wiktor Rakow, Anastazja Niemoliajewa, Aleksander Altomirianos, Tobias Hamann, Wiktor Sołowjew, Siergiej Gurjew, Anton Aleksiejew
Muzyka	Boris Kiner
Rok produkcji	2009
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	90 min
Gatunek	dramat, wojenny
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Temat Wielkiej Wojny Ojczyźnianej obecny jest w kinematografii rosyjskiej już od kilku dziesięcioleci. Pierwsze obrazy fabularne opowiadające o hitlerowskiej agresji na Związek Radziecki powstały zaledwie kilka miesięcy po pamiętnym czerwcu 1941 roku. I raczej nie zanosi się na to, aby w najbliższych latach wojna miała przestać cieszyć się wzmożonym zainteresowaniem twórców naszego (dawnego) wschodniego sąsiada. Świadczą o tym chociażby niemal taśmowo produkowane seriale telewizyjne, w powstawaniu których – poza Rosjanami – chętnie partycypują również Białorusini i Ukraińcy (wystarczy wspomnieć o nakręconych jedynie w ostatnich latach „Smiert’ szpionam!” i „Dywersancie”, „Likwidacji” i „W ijunie 1941-go”, czy też tegorocznych „1941” i „Ochota na Werwolf”). O ile jednak w czasach sowieckich produkowano głównie monumentalne epopeje, skupiające się na wielkich operacjach batalistycznych1), z których słynęli między innymi Jurij Ozierow i Wiktor Turow, współcześni reżyserzy i scenarzyści, dysponujący znacznie mniejszymi środkami finansowymi i brakiem odpowiedniego wsparcia materiałowego ze strony rosyjskiego ministerstwa obrony narodowej, chcąc nie chcąc, muszą skupiać się na mniej znaczących epizodach wojennych. Czasami wychodzi im to na dobre, jak chociażby w przypadku Olgi Żuliny, która na podstawie mikropowieści Wasila Bykaua „Pójść i nie wrócić” zrealizowała interesujący wojenno-psychologiczny melodramat „Zaginieni na wojnie” (2008). Znacznie częściej jednak ten niedostatek budżetu odbija się negatywnie zarówno na stronie wizualnej, jak i fabularnej filmu, o czym dobitnie przekonują telewizyjne produkcje Aleksieja Kozłowa (vide „Potyczka o lokalnym znaczeniu”, „Uciekając przed wojną” i „Lejtnant Suworow”) oraz Witalija Worobjowa („Tajna broń”, „Ani kroku w tył!”), które choć ogląda się bezboleśnie, a nawet z niejakim zainteresowaniem, to jednak nie oddziałują na emocje do tego stopnia, by na dłużej zagościły w pamięci widzów.

Podobnie ma się rzecz z „Przeprawą” Dmitrija Makiejewa i wspomagającego go Witalija Kuzniecowa, będącego jednocześnie głównym scenarzystą filmu. Obraz ten dla obu twórców jest w zasadzie debiutem, bo choć w światku artystycznym działają od lat – pierwszy z nich został absolwentem Wszechrosyjskiego Państwowego Instytutu Kinematografii (WGIK) w 1998 roku, a drugi przed pięcioma laty uzyskał dyplom ukończenia Wyższych Kursów Scenariuszopisarstwa i Reżyserii w Moskwie – do tej pory pracowali głównie przy krótkometrażówkach („Suprugi” Makiejewa oraz „Błażen, kto wierujet” i „Diewiatogo maja…” Kuzniecowa). Nie ma się więc co dziwić, że mimo pewnego doświadczenia popełnili jednak typowe dla debiutantów wpadki, polegające przede wszystkim na zastosowaniu nieco rozwlekłej, nieprzystającej do opowiadanej historii, narracji. Negatywnym zaskoczeniem może być również fakt, że postać, której od samego początku filmu autorzy poświęcają najwięcej uwagi i na której zasadza się cała dramaturgia opowieści, z biegiem czasu – nie wiedzieć czemu – schodzi na dalszy plan. Jest to klasyczny błąd konstrukcyjny, prowadzący do zupełnie niepotrzebnego stępienia artystycznego przesłania. Bohaterem tym jest niemłody już rosyjski chłop Waśka (Wasilij) Iwanow. Kiedy wybucha wojna, czuje się – jak wielu innych mężczyzn z jego wsi – zobowiązany ruszyć na front. Nie przejawia jednak ku temu zbyt wielkiej ochoty. Gdy żona Marfa pakuje mu do torby najpotrzebniejsze rzeczy, on – jak gdyby nigdy nic – rozmawia z synem i uczy go posługiwania się nożem. Na koniec niechętnie narzuca na siebie wojskowy szynel, zdawkowo żegna się z najbliższymi (dwiema córkami i synem), bierze do ręki tobołek i wychodzi z domu. Nie ma w nim ani krzty hurrapatriotyzmu, nie pragnie wcale chwycić za karabin, aby zabijać znienawidzonych wrogów; nic zresztą o nich nie wie. Jedyne, o czym marzy, to rodzinne ciepło i domowy spokój. Przechodząc przez las, czuje narastający strach, jakby nagle wszystko, cała natura, sprzysięgło się przeciwko niemu. Przerażony tym, co może się wydarzyć, podejmuje niezwykle haniebną dla każdego bolszewika decyzję – wraca do domu.

Od tej pory Iwanow ukrywa się przed mieszkańcami wsi – nie chodzi do pracy w kołchozie, odmawia nawet żonie pomocy w przyniesieniu wody ze studni, a kiedy ktoś zbliża się do ich chałupy, chowa się jak dzikie, zalęknione zwierzę. Nie mniej wystraszona jest Marfa. Kobieta boi się jednak nie tyle o męża czy siebie, co o całą rodzinę. Doskonale przecież zdaje sobie sprawę z tego, w jakim kraju i w jakich czasach żyje. Wie, że kiedy Wasilij zostanie uznany za uciekiniera z wojska, a enkawudziści znajdą go w domu, konsekwencje poniosą wszyscy członkowie rodziny – Waśka zostanie bez sądu rozstrzelany, a jego najbliżsi krewni w najlepszym wypadku zostaną wywiezieni do łagru na dalekiej północy kraju. Chcąc uchronić dzieci przed takim losem, przez cały czas suszy mężczyźnie głowę; dopytuje go, kiedy wreszcie ruszy na front. Ale zmiana następuje dopiero, gdy pewnego dnia po powrocie ze szkoły syn Iwanowa informuje ojca, że jego znajomy Pasza Jednoręki uznał go za dezertera. Na pytanie chłopca, czy stchórzył, Wasilij nie potrafi odpowiedzieć. Plącze się, wreszcie duka: „Może tak, a może nie…”. Pewne jest już jednak, że dłużej tak być nie może. Mimo wielkiej niechęci, mężczyzna decyduje się spełnić wreszcie swój patriotyczno-obywatelski obowiązek. Udaje mu się w końcu, choć nie bez kłopotów – w drodze spotyka bowiem patrolującego tyły majora NKWD Surina – dotrzeć do oddziału, którym dowodzi młodziutki lejtnant Lebiediew. Zadanie, jakie otrzymuje on od pułkownika, jest jasne: Zaatakować działające na ich obszarze jednostki niemieckie, przy okazji niszcząc wszystko, co znajdzie się na terenie już zajętym przez wroga. Ot, zwykły przejaw taktyki „spalonej ziemi”, stosowanej zresztą – co trzeba oddać gwoli sprawiedliwości – przez obie strony konfliktu. Kilka godzin później podczas postoju drużyny Iwanow po raz pierwszy przekonuje się, czym jest wojna. Przypadkowy nalot niemieckich bombowców zabija kilku żołnierzy; on w tym czasie nie stara się jednak pomóc rannym i umierającym, ale włamuje się do namiotu z zapasami żywności i kradnie kiełbasę. Nie da się ukryć, że na frontowego bohatera Waśka na pewno się nie nadaje. Co gorsza, w swej głupocie nie zdaje sobie sprawy z tego, że może w ten sposób ściągnąć poważne kłopoty na cały oddział. Śledztwo w sprawie kradzieży zaczyna bowiem prowadzić major Surin…

Iwanow, choć trudno się z nim utożsamiać, jest mimo wszystko bohaterem z krwi i kości. Jak większość radzieckich chłopów, impregnowanych na bolszewicką indoktrynację, zachował zdrowy rozsądek. Nie chce iść na wojnę, bo nie widzi sensu w obronie władzy, z którą się nie identyfikuje, od której zapewne przez ponad dwadzieścia lat nie spotkało go nic dobrego. A kiedy już, wbrew sobie, znalazł się na froncie, myśli głównie o tym, jak przetrwać. W tym sensie – jako sprzeciw wobec komunistycznego terroru – kradzież kiełbasy można nie tylko zrozumieć, ale i usprawiedliwić. Z drugiej strony jest to jednak zdrada – nie towarzysza Stalina wprawdzie, ale towarzyszy broni, podobnie jak i on cierpiących niedostatek. Ale tu rodzi się kolejne pytanie: Czy wiktuały przechowywane w namiocie, do którego zakradł się Waśka, na pewno trafiłyby do rąk – a raczej garnków – zwykłych żołnierzy? Jest to raczej mało prawdopodobne. Postać Iwanowa została zbudowana na zasadzie kontrastów: chłopska mądrość przenika się w nim z tchórzostwem, a swoista zawadiackość ze skrajnym egoizmem. Postawa Waśki rodzi też jednak głębsze pytania, na które autorzy filmu nawet nie próbują, niestety, odpowiedzieć. Nie chce on bronić sowieckiej ojczyzny, ale czy broniłby Rosji, gdyby była innym krajem? Chętniej by szedł na wojnę, gdyby musiał toczyć ją nie za sekretarza generalnego Partii, ale cara? To klucz do oceny tej postaci. Klucz, którego brak nie pozwala stworzyć rzetelnego portretu głównego bohatera „Przeprawy”. Można odnieść wrażenie, że Makiejew i Kuzniecow, choć świetnie zarysowali postać w pierwszych trzydziestu minutach filmu, później stopniowo tracili nią zainteresowanie. W dramatycznej końcówce dzieła „osierocony” przez swoich twórców Iwanow pałęta się po planie, nie bardzo nawet wiedząc, czego się od niego oczekuje. Jego miejsce zajmuje natomiast dowódca oddziału, młodszy lejtnant Lebiediew, który jednak – ani fabularnie, ani aktorsko – nie jest w stanie przykuć uwagi widza. Udaje się to natomiast pojawiającemu się jedynie w króciutkim epizodzie kapitanowi Usowowi, ale to przede wszystkim zasługa grającego go Andrieja Mierzlikina.

1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Marcin Mroziuk

29 IV 2024

Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.

więcej »

East Side Story: Ucz się (nieistniejących) języków!
Sebastian Chosiński

28 IV 2024

W czasie eksterminacji Żydów w czasie drugiej wojny światowej zdarzały się niezwykłe epizody, dzięki którym ludzie przeznaczeni na śmierć przeżywali. Czasami decydował o tym zwykły przypadek, niekiedy świadoma pomoc innych, to znów spryt i inteligencja ofiary. W przypadku „Poufnych lekcji perskiego” mamy do czynienia z każdym z tych elementów. Nie bez znaczenia jest fakt, że reżyserem filmu jest pochodzący z Ukrainy Żyd Wadim Perelman.

więcej »

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »