W głównej, jednak tylko do pewnego momentu, roli Waśki Iwanowa wystąpił praktycznie nieznany w Rosji – niezwykle charakterystyczny, jeśli chodzi o wygląd zewnętrzny – Aleksandr Czmieliew. Aktor, urodzony w Kraju Nadmorskim, dzieciństwo i młodość spędził w Donbasie; do szkoły teatralnej uczęszczał natomiast w nadwołżańskim Jarosławlu. Po jej ukończeniu przez osiem lat występował w Teatrze Młodego Widza (TJuZ) w Briansku. W 1989 roku wrócił do Jarosławla, aby dalej występować przede wszystkim przed dziecięcą i młodzieżową publicznością. Obecnie od siedmiu lat jest aktorem Teatru Kameralnego w mieście, w którym prawie trzy dekady temu obronił dyplom. Na ekranie pojawiał się dotychczas bardzo rzadko, na dodatek jedynie w rolach epizodycznych w filmach telewizyjnych. Sprawne oko widzów wypatrzy go w serialach „Bojec” (2004) i „Podkidnoj” (2005) Jewgienija Sierowa czy w „Sczastju razwiedczika” (2009) – biograficzno-wojennej opowieści Stanisława Dowżyka i Aleksandra Sidorowa o najsłynniejszym sowieckim zwiadowcy z czasów Wielkiej Wojny Ojczyźnianej Aleksieju Botianie. W „Przeprawie” po raz pierwszy to na nim skupia się uwaga reżysera i trzeba przyznać, że wykorzystał swoje „pięć minut”, jest bowiem jednym z najjaśniejszych elementów obrazu Makiejewa. Marfę Iwanową, żonę Waśki, zagrała natomiast Anastazja Niemoliajewa, urodzona przed czterdziestu laty córka znanego w Rosji operatora filmowego. Dzięki wstawiennictwu ojca w filmie zadebiutowała już jako jedenastolatka, grając główną rolę w telewizyjnej komedii Nauma Ardasznikowa i Olega Jefremowa „Staryj Nowyj god” (1980). Popularność przyniosły jej jednak kreacje w obrazach „Goniec” (1986) i „Careubijca” (1991) Karena Szachnarazowa oraz „Interdiewoczce” (1989) Piotra Todorowskiego. W 1991 roku ukończyła Państwowy Instytut Sztuk Teatralnych (GITIS) w Moskwie, po czym stopniowo zaczęła odchodzić od aktorstwa. Dzisiaj zajmuje się przede wszystkim projektowaniem mebli oraz wystrojem wnętrz, co prawdopodobnie przynosi jej znacznie większe dochody niż aktorstwo. W młodszego lejtnanta Lebiediewa – dowódcę oddziału, do którego trafił Iwanow – wcielił się trzydziestotrzyletni dzisiaj Siergiej Muchin. Po przeprowadzce z Leningradu do Moskwy ukończył on GITIS, a potem trafił do Teatru Mossowieta. Sławę zawdzięcza udziałowi w dwóch częściach kultowej komedii młodzieżowej Rusłana Baltcera „Daże nie dumaj!” (2002-2004), ale można go było zobaczyć również w „Szczęściarzu” (2006) Władimira Jakanina oraz „Jesteśmy z przyszłości” (2008) Andrieja Maliukowa. W ubiegłym roku obsadzono go w serialu Dawida Tkeczubawy „Sinije noczi” (2008), będącym klasycznym melodramatem, którego akcja rozgrywa się w Związku Radzieckim w końcu lat 70. ubiegłego wieku.

Nie mniej ciekawą postacią jest grający złowrogiego majora NKWD Wiktor Rakow (rocznik 1962), kolejny absolwent moskiewskiego GITIS-u. Niedoszły dżudoka i robotnik, zadebiutował w kinie – mając dwadzieścia jeden lat – w gruzińskim dramacie historycznym Amirana Darsawelidzego i Grigorija Lordkipanidzego „Kliatwiennaja zapis”. Później pojawił się jeszcze w niemal siedemdziesięciu filmach, z których najbardziej znanym jest monumentalna adaptacja Bułhakowskiego „Mistrza i Małgorzaty” dokonana w 1994 roku przez Jurija Karę. Najznaczniejsi artyści pojawili się jednak w maleńkich epizodach. Obecnego na ekranie zaledwie przez kilka minut kapitana Usowa zagrał Andriej Mierzlikin, czytelnikom „Esensji” znany między innymi z „Franza+Poliny” (2006) Michaiła Segala, „Rosyjskiej gry” (2007) Pawła Czuchraja, „Huśtawki” (2008) Antona Siwiersa, „Przenicowanego świata” (2009) Fiodora Bondarczuka oraz „Rosji 88” (2009) Pawła Bardina. Z kolei w naczelnika sztabu wcielił się wiekowy już – rocznik 1946 – Jurij Kuzniecow, absolwent Dalekowschodniego Pedagogicznego Instytutu Sztuki we Władywostoku, znany ze scen teatralnych Chabarowska, Omska i Leningradu-Petersburga. Do świata kina wprowadził go Nikita Michałkow, powierzając niewielką rólkę w legendarnym easternie „Swój wśród obcych, obcy wśród swoich” (1974). W następnych latach Kuzniecow zagrał w tak głośnych dziełach, jak „Mój przyjaciel Iwan Łapszyn” (1984) Aleksieja Giermana, „Chłodne lato pięćdziesiątego trzeciego” (1987) Aleksandra Proszkina, „Psie serce” (1988) Władimira Bortki i „Fatalne jaja” (1995) Siergieja Łomkina (ostatnie dwa dzieła to kolejne ekranizacje prozy Michaiła Bułhakowa). Kiedy gwiazda aktora zaczęła nieco przygasać, Aleksiej Bałabanow obsadził go w swoim „Bracie” (1997), co w kolejnych latach zaowocowało licznymi zaproszeniami do udziału w serialach sensacyjnych (vide „Ulicy razbitych fonariej” oraz „Opera. Chroniki ubojnogo otdieła”). Za ukoronowanie jego kariery uznać można natomiast rolę Maluty Skuratowa w tegorocznym „Carze” Pawła Łungina.

„Przeprawa” jest prawdziwym dziełem kolegialnym. Nad filmem pracowało przecież dwóch reżyserów (Makiejew i Witalij Kuzniecow), czterech scenarzystów (Kuzniecow, Anatolij Szatskich, Dmitrij Makinin i Siergiej Groznow) oraz dwóch operatorów (Dmitrij Jermakow i Paweł Trubnikow). Aż dziw bierze, że kompozytor był tylko jeden. Ale za to kto! Boris Kiner – czyli jedna druga duetu (razem z Michaiłem Cytriniakiem) Master Grisza – to znany współczesny rosyjski bard. Z wykształcenia matematyk i aktor; po ukończeniu Instytutu Pedagogicznego studiował do 1980 roku w Wyższej Szkole Teatralnej imienia Borisa Szczukina w Moskwie, potem przez osiem lat pracował jako organizator imprez estradowych w Moskoncercie. Działalność koncertową rozpoczął jeszcze pod koniec lat 70. ubiegłego wieku, zasłynął wówczas pieśniami do wierszy swego brata Michaiła. Pod szyldem Master Grisza koncertował już niemal na całym świecie. Na zamówienie Makiejewa skomponował nie tylko ścieżkę dźwiękową, ale także niezwykle wzruszającą tytułową balladę, która wybrzmiewa podczas końcowych napisów filmu. Stanowi ona zresztą jeden z najjaśniejszych punktów „Przeprawy” – do tego stopnia, że choćby dla niej warto po obraz ten sięgnąć.