Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 27 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Walerij Todorowski
‹Bikiniarze›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułBikiniarze
Tytuł oryginalnyСтиляги
ReżyseriaWalerij Todorowski
ZdjęciaRoman Wasjanow
Scenariusz
ObsadaAnton Szagin, Oksana Akinshina, Jewgienija Brik, Maksim Matwiejew, Jekatierina Wilkowa, Igor Wojnarowski, Konstantin Bałakiriew, Siergiej Garmasz, Oleg Jankowski, Irina Rozanowa, Leonid Jarmolnik, Aleksiej Gorbunow, Polina Syrkina
MuzykaKonstantin Meładze
Rok produkcji2008
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania120 min
Gatunekdramat, komedia, musical
EAN5908223774980
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Jak kolorowymi skarpetkami podważyć system komunistyczny…
[Walerij Todorowski „Bikiniarze” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
« 1 2 3 »

Sebastian Chosiński

East Side Story: Jak kolorowymi skarpetkami podważyć system komunistyczny…
[Walerij Todorowski „Bikiniarze” - recenzja]

Zakochany od pierwszego wejrzenia Mel szybko odszukuje dziewczynę (na co dzień pielęgniarkę w szpitalu), ta jednak nie zwraca na niego szczególnej uwagi – chłopak nie jest jej przecież w stanie zaimponować swoim szarym komsomolskim mundurkiem. Mógłby to zrobić tylko w jeden sposób – przeistaczając się w bikiniarza. Ale tu pojawiają się kolejne problemy: Jak bowiem zdobyć różnokolorowe ciuchy, których nie ma w żadnym sklepie? Owszem, może je kupić nielegalnie, ale kosztują krocie. By zdobyć pieniądze, Mels zatrudnia się przy rozładunku wagonów, dzięki czemu stopniowo ciuła grosze potrzebne na zakup nowych rzeczy. Z biegiem czasu zostaje zaakceptowany przez towarzystwo, zdobywając grono oddanych przyjaciół w osobach Freda, Boba, Dryna, Betsy, a nawet coraz bardziej przekonującej się do niego Polzy. Ściąga jednak na swoją głowę kłopoty z drugiej strony. Przemiany Biriukowa nie jest bowiem w stanie zaakceptować potajemnie podkochująca się w nim Katia. Przegrawszy w pojedynku z Poliną komsomołka, przez Melsa nazywana ironicznie „komisarzem”, wytacza najcięższe działo – podczas posiedzenia uczelnianej organizacji chłopak zostaje z niej usunięty. Problem to niemały, bowiem w ślad za tym może pójść nawet relegowanie ze studiów. Jakby tego było mało, jeszcze tego samego wieczora ukochana informuje go, że jest w ciąży, tyle że nie z nim. Biriukow nie przyjmuje tego jednak do wiadomości i wypędzoną z domu dziewczynę zabiera do siebie. Ku jego zdziwieniu z ogromną sympatią do nowej lokatorki odnosi się ojciec, czego jednak nie można powiedzieć o młodszym bracie, wstydzącym się za to, że ma krewnego – a teraz jeszcze i szwagierkę – bikiniarza. Jeszcze większa niespodzianka będzie czekać wszystkich, gdy dziewczyna opuści szpital z noworodkiem w ręku.
„Bikiniarze”, choć opowiadają historię sprzed ponad pięciu dekad, absolutnie nie są filmem historycznym. Swoją drogą obraz Todorowskiego wymyka się jednoznacznym klasyfikacjom. Owszem, jest to musical, odnaleźć można w nim również elementy typowe dla komedii romantycznej, ale nie brakuje też momentów dramatycznych, w nieco zawoalowany – lecz czytelny dla widzów znających najnowsze dzieje Rosji – sposób odnoszących się do odchodzącej właśnie do lamusa epoki stalinowskiej. Reżyserowi udało się – karykaturalnie, co prawda, ale nie przesadnie złośliwie – sportretować ówczesne radzieckie społeczeństwo. Ojciec Melsa to bohater Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, któremu ojczyzna w żaden sposób nie odwdzięczyła się za to, że narażał dla niej życie. Mimo że od zakończenia wojny minęła już dekada, on wciąż mieszka ze swymi synami w obskurnej komunałce, nie mając większych szans na zmianę swego statusu. Nie traci jednak pogody ducha i jednocześnie nie daje się zwariować, ma zdrowe podejście do otaczającej go rzeczywistości, które przydaje się zwłaszcza wtedy, gdy jego mieszkanie nawiedza rozsierdzona matka Poliny. To z kolei typowa konformistka, dbająca o pozory i cały czas drżąca o swoją pozycję w pracy, której może zagrozić przynależność córki do bikiniarzy. Całkowitym jej przeciwieństwem jest Katia – młoda i ambitna, całkowicie poświęcająca się pracy politycznej i studiom (w takiej właśnie kolejności). Ale i jej nieobce są wyższe uczucia; gdy jednak musi wybierać między Komsomołem a miłością – porzuca wszelkie wahania. Bob (a naprawdę Boris) z kolei chce zostać lekarzem, ale jak do tej pory wykorzystuje swą wiedzę jedynie do produkcji płyt ze zdjęć rentgenowskich. Notorycznie użera się również ze swoimi rodzicami, typowymi żydowskimi inteligentami, którzy – przeżywszy prześladowania ze strony państwa – w każdej chwili oczekują ponownego aresztowania i zesłania. O przyszłość nie musi się natomiast martwić Fred (czytaj: Fiodor), którego ojciec jest dyplomatą. Mieszka w ogromnym apartamencie w ekskluzywnym wieżowcu na Kotielniczeskiej Nabierieżnej i jeździ kabrioletem, którego stałym wyposażeniem jest angielski buldog o imieniu Filia. Na co dzień studiuje w Państwowym Moskiewskim Instytucie Stosunków Międzynarodowych i nie może się doczekać, kiedy tatuś załatwi mu staż w ambasadzie radzieckiej w Waszyngtonie. Gdy już do tego dochodzi, Fred zostaje postawiony przed dramatycznym wyborem. Cena, zaiste, jest wysoka – musi zerwać z dotychczasowym życiem i stać się przykładnym obywatelem Kraju Rad.
Chociaż akcja filmu rozgrywa się w Moskwie, spora część zdjęć, w których odtwarzano stolicę Związku Radzieckiego z połowy lat 50. ubiegłego wieku, powstała z dala od Kremla. Filmowym Broadwayem, czyli moskiewską ulicą Gorkiego, był Prospekt Niepodległości w białoruskim Mińsku; tam też zrealizowano sekwencje rozgrywające się w „nielegalnym” bikiniarskim barze „Koktajl-Hall”. Sceny w metrze kręcono natomiast w Petersburgu. Niemało problemów mieli za to realizatorzy z powstaniem monumentalnej sceny finałowej, to jest symbolicznego marszu przedstawicieli wszystkich subkultur młodzieżowych (od bikiniarzy po punków), która – zgodnie ze scenariuszem – miała się rozegrać na prowadzącej do Kremla ulicy Twerskiej w Moskwie. Władze stolicy długo nie wyrażały zgody na jej wyłączenie z ruchu, a gdy wreszcie uległy – filmowcy dostali zaledwie jeden dzień, niedzielę. Próby z kilkuset statystami odbywały się wcześniej przez wiele godzin na lotnisku w Tuszynie; osiągnięto taką perfekcję choreograficzną, że ostatecznie finał skręcono w zaledwie cztery godziny. W ścieżce dźwiękowej, poza kompozycjami Meładzego, pojawia się kilkanaście nagranych współcześnie – i częściowo zaśpiewanych przez aktorów grających w filmie – piosenek nawiązujących stylistyką do lat 50. XX wieku. Wśród akompaniatorów znalazły się natomiast między innymi tak popularne w krajach rosyjskojęzycznych – niekiedy pamiętające nawet czasy sowieckie – zespoły, jak Nautilus Pompilus, Maszyna Wriemieni, Kino, Kolibri, Brawo czy Zoopark.
Grający Melsa Anton Szagin to, urodzony w Karaczewie pod Brianskiem, dwudziestopięciolatek, absolwent szkoły aktorskiej przy Moskiewskim Akademickim Teatrze Artystycznym (MChAT). Rola w „Bikiniarzach” była dopiero jego drugą kreacją filmową; zadebiutował rok wcześniej w „Tiskach” Todorowskiego. Znacznie większe doświadczenie zawodowe ma jego filmowa partnerka, czyli grająca Polinę, pochodząca z Petersburga, Oksana Akinszyna (rocznik 1987). Karierę aktorską zaczęła, mając zaledwie trzynaście lat, w głośnym dramacie sensacyjnym Siergieja Bodrowa młodszego „Siostry”. Za rolę młodziutkiej Swiety Morozowej została – jako debiutantka – wyróżniona na „Kinotawrze” w Soczi. W następnych latach nie brakowało dla niej atrakcyjnych propozycji. W 2004 roku zagrała w dramacie Andrieja Proszkina „Igry motylkow”, na planie którego poznała swego pierwszego oficjalnego narzeczonego Aleksieja Czadowa. Później pojawiła się w wysokobudżetowej produkcji fantasy „Wołkodaw iz roda Sierych Psow” (2006) Nikołaja Lebiediewa, „Wrogu numer jeden” (2007) Aleksandra Kirienki, „Rajskich ptakach” (2008) Ukraińca Romana Bałajana, w ubiegłym miesiącu natomiast miał swoją premierę sensacyjny dramat Igora Wołoszyna „Ja”, w którym partnerowała między innymi Arturowi Smoljaninowi, Aleksiejowi Gorbunowowi oraz Annie Michałkowej. W rolę komsomolskiej „pani komisarz”, czyli Katii, wcieliła się Jewgienija Brik, prywatnie druga żona Walerija Todorowskiego. Ta dwudziestoośmiolatka jest absolwentką szkoły muzycznej w klasie fortepianu oraz moskiewskiej Rosyjskiej Akademii Sztuk Teatralnych (RATI), którą ukończyła przed pięcioma laty. Dotychczas nie było jej dane zagrać wielkich ról, bo do takich raczej trudno zaliczyć kreacje w przygodowym „Grafie Monte-Negro” (2005) Mariny Migunowej czy thrillerze Wadima Szmieliewa „S.S.D.” (2008). Być może jednak występ w „Bikiniarzach” otworzy przed nią wrota do naprawdę wielkiej kariery.
Freda zagrał, urodzony w 1982 roku, Maksim Matwiejew, który po ukończeniu wydziału aktorskiego w konserwatorium w rodzinnym Saratowie (2002), zdecydował się na kontynuowanie nauki w szkole MChAT-u (2006). Na ekranie po raz pierwszy pojawił się w melodramacie Konstantina Chudiakowa „Spasibo za liubow!” (2007); popularność przyniosła mu natomiast główna rola w sylwestrowej komedii romantycznej Jewgienija Biedariewa „Taryfa noworoczna” (2008). W tym roku można go było usłyszeć w „Przenicowanym świecie” Fiodora Bondarczuka, gdzie dubbingował grającego Maksyma Kammerera Wasilija Stiepanowa, oraz zobaczyć w serialu kryminalnym Jurija Moroza „Pelagia i biały buldog” (według, znanej również w Polsce, powieści Borisa Akunina). Igor Wojnarowski (rocznik 1983), czyli filmowy Bob, to z kolei rodowity moskwianin, absolwent Wyższej Szkoły Teatralnej imienia Borisa Szczukina (2004). Na koncie, poza udziałem w „Tiskach”, ma jeszcze między innymi niewielką rolę w komediowym serialu Aleksandra Połynnikowa „Malczysznik, ili Bolszoj seks w malienkom gorodie” (2005). Znacznie częściej można było za to zobaczyć na ekranie Betsy, to jest Jekatierinę Wilkową – aktorkę rodem z Niżnego Nowogrodu (choć urodzoną jeszcze w czasach, gdy miasto nosiło nazwę Gorki). Po ukończeniu miejscowej szkoły aktorskiej, a potem po przenosinach do moskiewskiego MChAT-u, zdążyła już zagrać znaczące role w melodramacie Walerija Pendrakowskiego „Pełen oddech” (2007), thrillerze Andrieja Libensona „Ten, który gasi światło” (2008) oraz tegorocznym prestiżowym obrazie fantasy Wadima Sokołowskiego „Kniga mastierow”, będącym pierwszą produkcją studia Walta Disneya w Rosji. Poza tym aktorka nie stroni od ról w serialach, choć – jak dotąd – wybiera je niezwykle skrupulatnie (na przykład „Biesy” według powieści Fiodora Dostojewskiego oraz „Ojcowie i dzieci” na podstawie Iwana Turgieniewa).
« 1 2 3 »

Komentarze

22 XI 2009   20:16:48

Jak dla mnie - plakat roku.

05 II 2010   11:14:08

szkoda tylko, ze ksiazka jest w dwoch tomach, a jakosc wydania i cena to zwykly skandal. pazernosc "maga" zaczyna przekraczac granice dobrego smaku

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.