Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Georges Simenon
‹Żółty pies›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułŻółty pies
Tytuł oryginalnyChien jaune
Data wydania2005
Autor
PrzekładMonika Szymańska
Wydawca Wydawnictwo Dolnośląskie
CyklKomisarz Maigret
SeriaZ gawronem
ISBN83-7384-269-1
Format112s.
Gatunekkryminał / sensacja / thriller
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup

Przeczytaj to jeszcze raz: Pierwsze koty… to znaczy psy – za płoty
[Georges Simenon „Żółty pies” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Choć zdecydowaną większość swoich śledztw komisarz Maigret prowadził w Paryżu, to jednak od czasu do czasu Georges Simenon wysyłał go także na prowincję. W „Żółtym psie” policjantowi ze stolicy przychodzi rozwikłać zagadkę dziwnych i niebezpiecznych zdarzeń rozgrywających się w leżącym nad Atlantykiem miasteczku Concarneau.

Sebastian Chosiński

Przeczytaj to jeszcze raz: Pierwsze koty… to znaczy psy – za płoty
[Georges Simenon „Żółty pies” - recenzja]

Choć zdecydowaną większość swoich śledztw komisarz Maigret prowadził w Paryżu, to jednak od czasu do czasu Georges Simenon wysyłał go także na prowincję. W „Żółtym psie” policjantowi ze stolicy przychodzi rozwikłać zagadkę dziwnych i niebezpiecznych zdarzeń rozgrywających się w leżącym nad Atlantykiem miasteczku Concarneau.

Georges Simenon
‹Żółty pies›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułŻółty pies
Tytuł oryginalnyChien jaune
Data wydania2005
Autor
PrzekładMonika Szymańska
Wydawca Wydawnictwo Dolnośląskie
CyklKomisarz Maigret
SeriaZ gawronem
ISBN83-7384-269-1
Format112s.
Gatunekkryminał / sensacja / thriller
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup
Początki zazwyczaj bywają trudne. Nie ma się więc co dziwić, że wśród najwcześniejszych powieści Georges’a Simenona z komisarzem Jules’em Maigretem w roli głównej nie od razu trafiają się arcydzieła. Na pewno jako nieco słabsze (ale i tak całkiem przyzwoite) na tle całego dorobku belgijskiego pisarza jawią się takie pozycje, jak „Maigret w portowej kafejce” (1931), „Maigret i szaleniec” (1932) czy „Sprawa Saint-Fiacre” (1932). Do tego grona należy dorzucić również „Żółtego psa” – powieść, która ukazała się jako czwarta w cyklu. Simenon napisał ją w marcu 1931 roku, mieszkając w hotelu La Michaudière w zamku Guigueville-sur-Essonne, niedaleko od Paryża, a do sprzedaży trafiła – nakładem wydawnictwa Fayard – już w kwietniu. Zadziwiające tempo nawet jak na prozaika rodem z Liège, który pod tym względem przyzwyczaił nas przecież do bicia wielu rekordów.
Ten pośpiech – zarówno twórczy, jak i wydawniczy – rzuca się tym razem w oczy. Bo chociaż od strony fabularnej w zasadzie wszystko się w „Żółtym psie” spina, to jednak ewidentnie brakuje „haczyka” – czegoś, co sprawiałoby, że po latach czytelnik chciałby wrócić akurat do tej pozycji. Może gdyby Simenon tak bardzo się nie spieszył, gdyby redaktor z Fayarda przyczepił się co do niektórych rozwiązań fabularnych i zaproponował inne, bardziej skomplikowane, a jednocześnie bliższe rzeczywistości – dzisiaj wspominalibyśmy o tej odsłonie serii jako jednej z ciekawszych. Trudno! Zresztą nie ma co za bardzo narzekać, bo przecież i tak jest sporo innych powieści z Maigretem, które są w stanie zaspokoić nawet najbardziej wyrafinowane literackie gusta.
Ciekawy jest portret Maigreta, jaki Simenon kreśli w tej właśnie powieści. Można odnieść wrażenie, że komisarz jest wyjątkowo gburowaty i niechętnie nastawiony zarówno do swoich policyjnych współpracowników, jak i osób, wśród których prowadzi dochodzenie. W pewnym sensie można go zresztą zrozumieć. Śledztwo toczy się bowiem nie w Paryżu, lecz w nadatlantyckim miasteczku-porcie Concarneau (w Bretanii). Jak tam trafił? Otóż miesiąc wcześniej został oddelegowany (on sam zapewne uznał to za rodzaj zesłania) ze stolicy do Rennes, aby tam podjąć się reorganizacji miejscowej Lotnej Brygady. A że to ten sam region administracyjny, jest całkiem zrozumiałe, że to Maigreta wysłano do wyjaśnienia dziwnego zdarzenia, jakie miało miejsce w Concarneau w piątkowy wieczór 7 listopada. Przesympatyczny i niezwykle lubiany hurtownik win Mostaguen po wyjściu z kafejki w hotelu „Admirał” zatrzymał się w progu stojącego obok w tym momencie opuszczonego i przeznaczonego do sprzedaży domu, aby zapalić papierosa. W tym momencie z wnętrza budynku przez otwór w drzwiach na listy padł strzał.
Mostaguen trafiony w brzuch wylądował w szpitalu. Rana na szczęście nie okazała się śmiertelna. Ale i tak wywołało to popłoch wśród mieszkańców i wielkie obawy mera, który dzięki swoim wpływom w rządzie sprawił, że do Concarneau przysłano właśnie Maigreta. A gwoli ścisłości: Maigreta i młodego inspektora Leroya, z którym komisarz do tej pory nie miał jeszcze okazji współpracować, co jest kolejnym powodem jego niezadowolenia (lubi się on bowiem otaczać sprawdzonymi ludźmi). Od razu po pojawieniu się w miasteczku przybysz z Paryża (choć via Rennes) trafia do „Admirała”, a tam z szeroko otwartymi ramionami przyjmują go stali bywalcy baru i prawie że naoczni świadkowie dramatycznego wydarzenia – dziennikarz Jean Servières, doktor Ernest Michoux (mimo że jest lekarzem, nie praktykuje, ale zajmuje się handlem nieruchomościami) oraz znany ze swego hulaszczego trybu życia Yves Le Pommeret. Ich spotkanie z komisarzem nieomal kończy się kolejną tragedią; w ostatniej chwili przed wypiciem wina Michoux dostrzega w swoim kieliszku dziwny osad. Jego podejrzenia potwierdza, przebadawszy ciecz, miejscowy aptekarz – to strychnina, którą ktoś dosypał do trunków, jakie wspomniana trójka wypija w lokalu każdego wieczora.
Nastrój momentalnie „siada”. Dodatkowo psuje go wałęsający się od kilku dni po mieście wielki pies o żółtej sierści, który bezczelnie pakuje się do hotelu i siada przy barze, obok kelnerki Emmy. Z jakiegoś powodu z największym przestrachem reaguje na zwierzę doktor Michoux. Jest wystraszony do tego stopnia, że postanawia nie wracać do swojej willi i spędzić tę noc w hotelu. Rano okazuje się natomiast, że ktoś uprowadził, a może nawet zamordował Servières’a. W tych okolicznościach spokojnych dotąd mieszkańców Concarneau ogarnia psychoza. Mer naciska i grozi Maigretowi, a ten zdaje się zupełnie nie przejmować całą sytuacją. Po prostu robi swoje. Tyle że robi to w sposób mniej typowy niż zazwyczaj. Jak to rozumieć? Nie mogąc zaufać ludziom kompletnie sobie nieznanym, komisarz praktycznie wszystko zachowuje dla siebie; w efekcie czytelnik dostaje nadzwyczaj mało informacji na temat dochodzenia. Gdyby się okazało, że dla kogoś jest to jedyna powieść z Maigretem, jaką przeczytał, prawdopodobnie nigdy nie pojąłby fenomenu tej postaci.
Nie przekonuje też tytułowy żółty pies, który zdaje się być niezbyt widowiskowo wydumanym elementem, za sprawą którego Georges Simenon postanowił połączyć obecne wydarzenia zachodzące w Concarneau z tymi sprzed lat. Jak bowiem można się domyślać, rozwiązanie zagadki kryje się w niezbyt chwalebnej przeszłości któregoś z mieszkańców miasta. W kontekście powyższych uwag dziwić może fakt, że po „Żółtego psa” aż czterokrotnie sięgali filmowcy. Po raz pierwszy niemal od razu po wydaniu, to jest w 1932 roku (w komisarza wcielił się wówczas Abel Tarride); po wojnie z kolei dwa razy przenosili go na ekran Francuzi (w obu wersjach – jednej czarno-białej, drugiej kolorowej – zagrał Jean Richard) i… Ukraińcy (w 1993 roku w „Zakładnikach strachu” legendarny policjant miał twarz Jurija Jewsiukowa).
koniec
10 sierpnia 2022

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

PRL w kryminale: Człowiek z blizną i milicjant bez munduru
Sebastian Chosiński

26 IV 2024

Szczęsny szybko zaskarbił sobie sympatię czytelników, w efekcie rok po roku Anna Kłodzińska publikowała kolejne powieści, w których rozwiązywał on mniej lub bardziej skomplikowane dochodzenia. W „Srebrzystej śmierci” Białemu Kapitanowi dane jest prowadzić śledztwo w sprawie handlu… białym proszkiem.

więcej »

Studium utraty
Joanna Kapica-Curzytek

25 IV 2024

Powieść czeskiej pisarki „Lata ciszy” to psychologiczny osobisty dramat i zarazem przejmujący portret okresu komunizmu w Czechosłowacji.

więcej »

Szereg niebezpieczeństw i nieprzewidywalnych zdarzeń
Joanna Kapica-Curzytek

21 IV 2024

„Pingwiny cesarskie” jest ciekawym zapisem realizowania naukowej pasji oraz refleksją na temat piękna i różnorodności życia na naszej planecie.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Z tego cyklu

Kto zamordował Kallego?
— Sebastian Chosiński

Czcij bliźniego swego!
— Sebastian Chosiński

Tak nieprawdopodobne, że aż przerażające
— Sebastian Chosiński

Zetrzeć uśmiech z twarzy niegodziwca
— Sebastian Chosiński

Biali i czarni – bohaterowie i kanalie
— Sebastian Chosiński

Wallander kontra komunistyczni fundamentaliści
— Sebastian Chosiński

Gliniarz po i w trakcie przejść
— Sebastian Chosiński

Eddie, Gino i Tony
— Sebastian Chosiński

Gliniarz na rowerze
— Sebastian Chosiński

Pozornie bez związku, niemal bez trupa
— Wojciech Gołąbowski

Tegoż twórcy

Klasyka kina radzieckiego: Generalska córka
— Sebastian Chosiński

Klasyka kina radzieckiego: Z Mińska do Nowego Jorku
— Sebastian Chosiński

Klasyka kina radzieckiego: Moskiewskie zaułki jak Paryż
— Sebastian Chosiński

Komisarz z wyrzutami sumienia
— Sebastian Chosiński

Namiętni Holendrzy
— Sebastian Chosiński

W czterech ścianach
— Sebastian Chosiński

Trudne życie wiejskiego nauczyciela
— Sebastian Chosiński

Dlaczego giną uczciwi ludzie?
— Sebastian Chosiński

Miłość szczęścia nie daje
— Sebastian Chosiński

Tęsknota i rozczarowanie
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.