Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 28 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Giennadij Iwanow
‹Bracia Rico›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułBracia Rico
Tytuł oryginalnyБратья Рико
ReżyseriaGiennadij Iwanow
ZdjęciaJurij Jełchow
Scenariusz
ObsadaGiennadij Bortnikow, Arnis Līcītis, Siergiej Martynow, Ludmiła Czursina, Nikołaj Pieńkow, Vytautas Tomkus, Kārlis Sebris, Anna Twielieniewa, Antanas Barčas, Algirdas Paulavičius, Afanasij Triszkin, Jānis Melderis, Eduards Pāvuls, Uldis Pūcītis, Gražina Baikštytė, Romualds Ancāns
MuzykaEduard Artiemjew
Rok produkcji1980
Kraj produkcjiZSRR
Czas trwania129 min
Gatunekdramat, kryminał
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Klasyka kina radzieckiego: Z Mińska do Nowego Jorku
[Giennadij Iwanow „Bracia Rico” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Choć dwuczęściowy, oparty na znakomitej powieści Georges’a Simenona „Bracia Rico” film Giennadija Iwanowa powstał z myślą o „małym ekranie”, nie szczędzono na niego środków. Dość powiedzieć, że białoruska ekipa filmowa udała się nawet za Ocean, aby część zdjęć nakręcić na nowojorskim Brooklynie. W obsadzie znaleźli się natomiast głównie znani i cenieni aktorzy łotewscy i litewscy.

Sebastian Chosiński

Klasyka kina radzieckiego: Z Mińska do Nowego Jorku
[Giennadij Iwanow „Bracia Rico” - recenzja]

Choć dwuczęściowy, oparty na znakomitej powieści Georges’a Simenona „Bracia Rico” film Giennadija Iwanowa powstał z myślą o „małym ekranie”, nie szczędzono na niego środków. Dość powiedzieć, że białoruska ekipa filmowa udała się nawet za Ocean, aby część zdjęć nakręcić na nowojorskim Brooklynie. W obsadzie znaleźli się natomiast głównie znani i cenieni aktorzy łotewscy i litewscy.

Giennadij Iwanow
‹Bracia Rico›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułBracia Rico
Tytuł oryginalnyБратья Рико
ReżyseriaGiennadij Iwanow
ZdjęciaJurij Jełchow
Scenariusz
ObsadaGiennadij Bortnikow, Arnis Līcītis, Siergiej Martynow, Ludmiła Czursina, Nikołaj Pieńkow, Vytautas Tomkus, Kārlis Sebris, Anna Twielieniewa, Antanas Barčas, Algirdas Paulavičius, Afanasij Triszkin, Jānis Melderis, Eduards Pāvuls, Uldis Pūcītis, Gražina Baikštytė, Romualds Ancāns
MuzykaEduard Artiemjew
Rok produkcji1980
Kraj produkcjiZSRR
Czas trwania129 min
Gatunekdramat, kryminał
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Bracia Rico” (1952) to jedna z najwartościowszych powieści w bogatym dorobku Georges’a Simenona. I jednocześnie jedna z najbardziej nietypowych. Dlaczego? Bo to saga gangsterska, opowiadająca o trzech braciach urodzonych w Nowym Jorku w rodzinie emigranta z Sycylii, który wyruszył za Ocean po tym, jak przez świat przetoczyła się pierwsza wojna światowa. Belg napisał tę książkę, mieszkając w Stanach Zjednoczonych; w pewnym sensie spłacał więc w ten sposób dług, jaki zaciągnął wobec Ameryki, która przyjęła go po tym, jak po klęsce III Rzeszy zdecydował się na opuszczenie Starego Kontynentu. Hollywood dwukrotnie adaptowało „Braci Rico”: w 1957 roku powstała wersja kinowa tej opowieści (wyreżyserował ją Phil Karlson), a piętnaście lat później telewizyjna (autorstwa Paula Wendkosa). Co ciekawe, na książkę Simenona zwrócono również uwagę po drugiej stronie „żelaznej kurtyny”. W Polsce Ludowej w połowie lat 70. oparte na niej widowisko telewizyjno-teatralne zrealizował – w ramach Teatru Sensacji „Kobra” – Marek Piwowski. Pięć lat później natomiast za jej adaptację filmową, choć również z przeznaczeniem na „mały ekran”, zabrali się Białorusini.
Wyreżyserował ją mało znany poza Związkiem Radzieckim Giennadij Iwanow (1936-2014). Urodził się on w ukraińskim Mariupolu (tak okrutnie doświadczonym w czasie wciąż trwającej agresji rosyjskiej), ale po wojnie wraz z rodzicami zamieszkał w Leningradzie. Tam jako dwudziestoczterolatek ukończył Instytut Elektrotechniczny i przez kilka lat pracował jako inżynier. Nie odpowiadało mu to jednak i w połowie lat 60. rozpoczął studia reżyserskie w moskiewskim Wszechzwiązkowym Państwowym Instytucie Kinematografii (WGIK), które ukończył w 1969 roku. Od tamtej pory „tułał” się trochę po Kraju Rad, zaczynając karierę od etatu w leningradzkiej wytwórni „Telefilm”, by potem pracować jeszcze w „Mosfilmie”, mińskim „Biełaruśfilmie”, jak również Wytwórni imienia Maksima Gorkiego w Moskwie. Zazwyczaj, co intrygujące, po paru latach wracał do miejsca, z którym był związany wcześniej.
Iwanow zadebiutował zrealizowanym do spółki z Władimirem Djaczenko dramatem biograficzno-historycznym „Nieustraszony ataman” (1973), którego tematem była młodość Siemiona Budionnego, przyszłego bohatera wojny domowej w Rosji i marszałka Związku Radzieckiego. Znalazłszy się w Mińsku, już samodzielnie, nakręcił trzy filmy: komedię kryminalną „Siergiejew szuka Siergiejewa” (1974), trzyodcinkowy dramatyczny miniserial „Początek” (1978) oraz dwuczęściowych „Braci Rico” (1980). Ten ostatni spodobał się na tyle, że Giennadija Iwanowa ściągnięto ponownie do „Mosfilmu”, dla którego zrealizował dramat „Ojciec miał trzech synów” (1981), oparte na powieści Władimira Szczerbakowa fantastyczno-naukowe „Siedem wierszy” (1985) oraz wojenne „Pozostań przy życiu!” (1986), którego pierwowzorem była nowela Aleksandra Bielajewa. W drugiej połowie lat 80. reżyser wrócił na Białoruś, gdzie powierzono mu pieczę nad dwoma (z szesnastu) odcinkami serialu „Granica państwowa” („Słony wiatr”, 1988; „Na dalekim pograniczu”, 1989). Swoją przygodę z filmem zakończył sensacyjnym kryminałem „Pieczęć” (1991), który nakręcił w Rostowie nad Donem.
Napisanie scenariusza „Braci Rico” (mówiąc na marginesie, telewizyjna premiera filmu miała miejsce 4 maja 1980 roku) powierzono białoruskiemu prozaikowi i scenarzyście Władiczowi Niedielinowi, który wywiązał się ze swojego zadania bez zarzutu. Chociaż wcale nie było ono takie proste. Georges Simenon opowiedział bowiem dzieje gangsterskiej rodziny, wykorzystując dwie płaszczyzny czasowe; przeszłość tytułowych braci i ich matki przedstawił w formie retrospekcji. Niedielin w zasadzie zrezygnował z tego zabiegu, rozpisując wszystko w porządku chronologicznym. Przy okazji też co nieco od siebie dodając. Wyszedł z tego trwający ponad dwie godziny dwuczęściowy obraz, w którym część pierwszą poświęcono na wydarzenia z lat 30., 40. i 50. XX wieku, natomiast drugą – na to, co jest clou powieści, a więc polowanie na Tony’ego Rico, jakie ma miejsce wiosną i latem 1965 roku. W sumie otrzymujemy więc szeroką, obejmującą aż trzy dekady, panoramę dziejów trzech braci, którzy swoje życie – na dobre i na złe – związali z mafią.
Zastanawiające jest to, że na ekranie widzimy prawdziwe ulice nowojorskiego Brooklynu, najprawdopodobniej więc filmowcy uzyskali odpowiednie środki finansowe i zgodę władz amerykańskich, aby przynajmniej część zdjęć nakręcić w miejscach rzeczywistych. Czy wybrali się także do kalifornijskiego Santa Clara i Miami na Florydzie – w to już wątpię. Ale akurat ich „podróbek” mogli poszukać znacznie bliżej, na przykład na Krymie bądź w jakiejkolwiek innej lokalizacji nad Morzem Czarnym. Akcja „Braci Rico” rozpoczyna się w 1932 roku. Trwa Wielki Kryzys, w kraju wciąż panuje prohibicja, dzięki której bogacą się głównie zorganizowane grupy przestępcze. Policja jest słaba i skorumpowana. Od czasu do czasu udaje jej się jednak wpaść na trop jakiegoś gangstera, jak chociażby Sida Kubika (gra go Nikołaj Pieńkow), polowanie na którego wywołuje uliczną strzelaninę; zupełnie przypadkowo ginie w niej biedny brooklyński sklepikarz Cesare Rico (w tej epizodycznej roli pojawia się znany z „Niedokończonej kolacji” Łotysz Romualds Ancāns). Sid, wiejąc przed policją, wpada do jego magazynu i trafia prosto na żonę przybysza z Włoch, Julię (wciela się w nią Ludmiła Czursina, bohaterka „Domu na rozstajach”), która jest w zaawansowanej ciąży. Dowiedziawszy się o tragedii, jaka spotkała jej męża, zaczyna rodzić. Tak przychodzi na świat najmłodszy z jej synów Tony Rico (Siergiej Martynow, który po latach zagrał w „Udarze słonecznym”).
Śmierć Cesarego stawia Julię w niezwykle trudnej sytuacji; do tej pory to mąż zarabiał na utrzymanie rodziny, ona natomiast zajmowała się synami – Eddiem (w wersji dorosłej gra go Giennadij Bortnikow) oraz Ginem (łotewski aktor Arnis Līcītis, który zaliczył także udane występy w „Ucieczce «Mercedesa»”, „Fakcie” oraz „Worach w zakonie [Mafia w blasku prawa]”), a teraz jeszcze na dodatek Tonym. Z pomocą przychodzi jej Sid, który czuje moralny imperatyw, by wspierać rodzinę Rico. Ma to jednak swoją bardzo wysoką cenę: w zamian za finansowe wsparcie wciąga braci do działalności mafijnej. Gino zostaje „cynglem”, odpowiedzialny jest głównie za wykonywanie wyroków śmierci; Eddie natomiast, który w hierarchii przestępczej awansuje najwyżej, ma pod swoją kontrolą należące do organizacji kalifornijskie domy gry i burdele. Mieszka w luksusowym domu w Santa Clara z żoną Alice (litewska modelka Gražina Baikštytė) oraz córkami. Już nie musi brudzić sobie rąk, jak Gino, jest gangsterem w białych rękawiczkach.
Najmłodszy Tony, choć przekroczył już trzydziestkę, wciąż jeszcze musi udowadniać swoją przydatność. Raz jest kierowcą podczas akcji, to znów dają mu do ręki broń. Wydawałoby się, że takie awanturnicze życie pasuje do jego charakteru, ale wszystko zmienia się w momencie, kiedy poznaje i zakochuje się w pięknej kobiecie. Dla niej, Norah Malaks (Anna Twielieniewa), postanawia porzucić dotychczasowe życie. Jakby zapomniał, że mafia to nie jest stowarzyszenie, do którego można się w każdej chwili zapisać bądź z niego wypisać. Kiedy znika wraz z narzeczoną, Sid Kubik i jego prawa ręka Boston Phil (zmarły w lipcu ubiegłego roku Litwin Vytautas Tomkus) postanawiają go za wszelką cenę dopaść i uciszyć. W tym celu wzywają do Miami Eddiego. Ten, zanim wsiada do samolotu, spotyka się jeszcze potajemnie z Ginem, który po ostatniej akcji również postanowił zniknąć; od niego dowiaduje się, czego najprawdopodobniej zażądają Sid (co ciekawe, w filmie nie ma mowy o tym, że jest on emigrantem z Polski) i Phil.
Eddie czuje bliską więź z matką i braćmi, zrobiłby wiele, aby ich ratować przed zemstą mafii, ale doskonale zdaje sobie sprawę, że jeśli odmówimy współpracy, wyda wyrok nie tylko na siebie, ale również na Alice i swoje córeczki. Podejmuje więc ryzykowną grę, w której będzie chciał znaleźć salomonowe wyjście – wypełnić rozkaz Kubika i uratować Tony’ego. Czy to mu się uda? Powieść Simenona to pełna socjologicznych spostrzeżeń na temat amerykańskiego społeczeństwa książka psychologiczno-sensacyjna, dekonstruująca wyidealizowany obraz mafii. Daleko jej do portretu odmalowanego przez Maria Puzo. Giennadij Iwanow wszystko to zaskakująco wiernie przeniósł na ekran, unikając jak tylko się dało antyzachodniej propagandy. Zaskakujące może być też to, że w wielu pierwszo- i drugoplanowych rolach obsadził aktorów łotewskich i litewskich, wychodząc zapewne z założenia, że rosyjscy i białoruscy mają zbyt słowiańskie twarze, aby można było uwierzyć w to, iż są Amerykanami bądź mają korzenie włoskie. I tak, obok tych, których już wymieniłem, na ekranie pojawiają się jeszcze Litwini Antanas Barčas (jako sierżant policji Dundee) i Algirdas Paulavičius (mafijny „cyngiel” Raimondo) oraz Łotysze Kārlis Sebris (polujący na Tony’ego Vince Vittore), Jānis Melderis (zastrzelony przez Gina gangster Nic Carmine), Eduards Pāvuls (ojciec Norah Malaks) oraz Uldis Pūcītis (Marco Felici, przyjaciel z dzieciństwa najmłodszego z braci Rico).
koniec
6 września 2023

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Z tego cyklu

Said – kochanek i zdrajca
— Sebastian Chosiński

Odcięta głowa Jima Clarka
— Sebastian Chosiński

Słona pustynia Tadżykistanu
— Sebastian Chosiński

Uczciwy i nieszczęśliwy
— Sebastian Chosiński

Trup ściele się gęsto
— Sebastian Chosiński

Co dwie głowy, to nie jedna
— Sebastian Chosiński

Zabić człowieka – cóż łatwiejszego?
— Sebastian Chosiński

Samatow i pieriestrojka
— Sebastian Chosiński

Źli policjanci i dobrzy złodzieje
— Sebastian Chosiński

Odrażający, brzydcy i… skorumpowani
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.