Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 27 kwietnia 2024

PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Transmisja z Wrocławia: Myśląc o Anglii

Paweł Pluta

Zaświtał mi pewien pomysł. Do jego realizacji potrzebowałem dodatkowo „Quo vadis”, przed którym również zostałem ostrzeżony, potraktowawszy więc „A.I.” jako intensywny trening zacisnąłem zęby i, myśląc o „Esensji”, wydałem nietypowo ciężkie pieniądze na bilet.

Paweł Pluta

Transmisja z Wrocławia: Myśląc o Anglii

„Quo vadis?”

Miałem zamiar posłuchać ostrzeżeń, ale tak jakoś wyszło, że trafiłem na „Sztuczną inteligencję”. Żeby nie kopać leżącego, ograniczę się może do stwierdzenia, iż moje nienajlepsze oczekiwania przekształciły się po dwóch godzinach seansu w poglądy, przy których recenzja z poprzedniego numeru jest jeszcze tekstem całkiem pochlebnym. Równocześnie jednak zaświtał mi pewien pomysł. Do jego realizacji potrzebowałem dodatkowo „Quo vadis”, przed którym również zostałem ostrzeżony, potraktowawszy więc „A.I.” jako intensywny trening zacisnąłem zęby i, myśląc o „Esensji”, wydałem nietypowo ciężkie pieniądze na bilet. Wchodząc na salę, na widok zajmujących ją tłumów przypomniałem sobie, cokolwiek nieprzyzwoity, stary żydowski kawał o mężu zastającym żonę w niedwuznacznej sytuacji z jego przyjacielem; tak samo bowiem miałem ochotę zawołać: „Ludzie, ja muszę, ale wy?”.

Nie zawiodłem się. Zgodnie z oczekiwaniami film okazał się kolejną marną chałturą słynnego reżysera. Prawdę powiedziawszy, jedyne dwie żywe w nim postacie to budzący sympatię Neron i żałosny kombinator Petroniusz. No, może jeszcze parę osób z cesarskiego dworu, prefekt Tygellinus i niewolnica Akte wyglądają na dość porządnych ludzi, którzy w odróżnieniu od Petroniusza nie trzymają się Nerona tylko dla pieniędzy i nie uciekają, kiedy pojawiają się problemy. Za to chrześcijanie, jeden w drugiego, tak byli sztuczni, że nawet lwy na arenie jeść ich nie chciały. Dopóki jeszcze nic nie mówili, dało się to przetrzymać, ale jednego zdania wypowiedzianego przez Ursusa starczało, aby nabrać przekonania, iż lepszym do jego roli wyborem reżysera byłby ciągnik rolniczy tejże nazwy. Podobnie drewniane były deklamacje Ligii, a święty Piotr nudzący tak potwornie, jak robił to skądinąd sympatyczny Pieczka, przez całe życie nie zdobyłby ani jednego wyznawcy.

„Quo vadis?”

Jeżeli zaś chodzi o akcenty humorystyczne, wypada wspomnieć, że położenie kompletnie rozebranej pani Mielcarz na byku, związane siłą rzeczy z intensywnym i wszechstronnym eksponowaniem jej wdzięków przez dłuższy czas, istotnie byłoby chyba widokiem nieco przesadnie śmiałym, więc nie dziwię się jej skutecznym protestom w tej kwestii. Ale scenę zasłaniania się wszystkimi możliwymi rękami przed niewolnicą dobierającą jej suknię – jak by nie było, też kobietą – lepiej było sobie w całości odpuścić, zamiast wtykać w film coś tak absurdalnie głupiego. Nieźle byłoby również takim sposobem nakręcić pożar miasta, żeby nie było widać, jak płoną kamienne kolumny. No i jeszcze, skąd w elitarnej jednostce pretorianów szympans? Bo przecież jedynie szympans może rysować po ziemi czubkiem gladiusa bez schylania się; taki miecz ma tylko nieco ponad pół metra długości.

Dość jednak tych zachwytów, jeszcze się jakiś miłośnik dobrych złych filmów zainteresuje i będę miał na sumieniu jego osiemnaście złotych, a „Quo vadis” nawet na taką interpretację nie zasługuje. To tylko następny krok w modnym ostatnio nurcie, który można zatytułować „Starzy nieoglądani mistrzowie w hołdzie starym nieczytanym mistrzom”. Nie znaczy to oczywiście, że osiągnięte efekty artystyczne tylko temu nurtowi się przynależą. Za kilka dni od momentu napisania tego tekstu pojawi się na ekranach „Wiedźmin”, a za kilka miesięcy „Władca pierścieni”, nad którymi od samego początku wisi groźba straszliwej klęski tego samego typu, chociaż Sapkowski i Tolkien są mistrzami jak najbardziej czytanymi. Żywię zresztą głęboką nadzieję, że twórcy obu tych filmów staną na wysokości zadania, aczkolwiek o pierwszym z nich głosy już słychać zatrważające.

„Quo vadis?”

Zjawisko nie jest nawet jakieś szczególnie polskie z natury. Po prostu znacznie więcej, siłą rzeczy, możemy usłyszeć o nowych wspaniałych planach Wajdy, Hoffmana czy Kawalerowicza, niż Lucasa, Kubricka lub Scotta. Tymczasem każdemu z nich przytrafiło się ostatnimi czasy dzieło przynajmniej problematyczne. Pojawiło się więc „Ogniem i mieczem”, jeszcze nie tak najgorsze, ale zupełnie pozbawione ilustracji upływu czasu, bo na podstawie tego co widać, można długość całej historii ocenić na góra tydzień, ze zdrowieniem ranionych w pojedynkach włącznie. Nadszedł jednak „Pan Tadeusz”, który z całkiem ciekawego fabularnie Mickiewicza zrobił nie dość, że łzawą, to jeszcze niechlujną opowiastkę, okraszoną topornym aktorstwem i takimiż, bo wyciętymi z wierszy zupełnie w poprzek rytmu, dialogami. „Przedwiośnia” już nawet nie ryzykowałem, a „Quo vadis” odreagowałem przed chwilą.

Podobnie za granicą. Pierwszy epizod „Gwiezdnych wojen”, oczekiwany przez dwie dekady, okazał się dość przeciętną bajką dla młodszych nastolatków. „Oczy szeroko zamknięte” znam co prawda tylko z recenzji, ale też i te recenzje przesadnie entuzjastyczne nie były. „Gladiator”, mający być, zdaje się, wielkim powrotem jego twórcy, tak naprawdę jest przydługi i nudny, nie wspominając o potworkach historycznych i militarnych, które ratuje to, że nie każdy je zauważy. „Sztuczna inteligencja” wzbudza zaś uczucia w najlepszym razie mieszane, przy czym spod tych co bardziej pozytywnych z ocen przebija coś w rodzaju obawy przed niezauważeniem w dziele dwóch wielkich twórców, w tym jednego, co gorsza, już nieżywego, ewentualnych głębokich treści.

„Przedwiośnie”

I chyba właśnie na tym cała rzecz polega; na różnych formach twardego jak granit przekonania, że to po prostu nie może być niedobre. Jego podstawy mogą być różne. Przede wszystkim działa magia słynnego nazwiska autora. Zdobyta niegdyś marka w jakiś dziwny sposób nie psuje się nawet po ciężkich wpadkach, przez długi czas linia kredytowa z zaufaniem odbiorców pozostaje otwarta, mimo przeznaczania wypłat na odpustową biżuterię w rodzaju „Pierścionka z orlego włosia” i „Pierścionka z koniem w koronie”. Chociaż ściślej rzecz biorąc, marka psuje się, jak najbardziej, tylko że mało kto mówi to głośno, żeby się nie narazić na posądzenie o plebejski gust, bo na mieszanie geniuszy z błotem ma koncesję tylko jeden człowiek. A nawet i on litościwie powstrzymał się nieco, gdy bodajże po „Panu Tadeuszu” reżyser zaniemógł i istniało niebezpieczeństwo, że go Kałużyński recenzją dobije.

Ta nowatorska metoda polemiki z krytykiem wymaga jednak specyficznych predyspozycji zdrowotnych, natomiast w zasadzie każdy może skorzystać ze sposobu „na autorytet”. Wystarczy zekranizować jakieś owego autorytetu dzieło. Istnieje też odmiana tego sposobu – „na doniosły temat”, polegająca na wykorzystaniu jakichś wydarzeń, które zapewne trafią w swoim czasie do książek historycznych, ale jeszcze nie zostały artystycznie przedstawione. Po części dlatego, że mało kogo interesowały. Efekt wydawał się być gwarantowany, bo o ile Hoffmanowi jeszcze można się postawić, to Sienkiewiczowi już nie, o Mickiewiczu nie wspominając. Tak samo nie wypada narzekać na historie, w których szlachetna jednostka miewa kolizje z walcem historii, kierowanym przez jednostki znacznie mniej szlachetne. Ale sytuacja najwyraźniej ulega pewnej zmianie, być może do uzbierania masy krytycznej zmarnowanej taśmy filmowej jest już niedaleko i doczekamy jakiejś reakcji łańcuchowej. Może nawet rozniesie ona na kawałki plany wszystkich nowych „Krzyżaków”, ilu by ich nie miało być, pozostawiając na placu, nomen omen, boju wersję oryginalną, sprzed blisko już półwiecza, którą z przyjemnością dość niedawno znowu obejrzałem w telewizji.

„Pan Tadeusz”

Pewnym lżejszego kalibru sposobem na zdobycie uznania jest też przetrzymanie odbiorcy w niepewności. Jakoś głupio mu się będzie przed samym sobą przyznać, że coś, o czym przez lata całe krążyły legendy okazuje się boleśnie przeciętne. Ta metoda jest jednak dość zawodna, ponieważ uświadomienie sobie rozczarowania może wywołać efekt wręcz przeciwny i pogłębić wrażenie mizerii dzieła. Prawdę mówiąc, akurat niedawno zdarzył mi się taki przypadek, kiedy pierwsze sto stron legendarnej książki przeczytałem z zainteresowaniem, następne dwieście po to, żeby chociaż być au courant w towarzystwie, a ostatnią dwusetkę dlatego, że skoro dotarłem już tak daleko, to nie ma co przerywać. Tego samego rodzaju wrażenia miałem swego czasu podczas nocnego oglądania „Blue velvet”. Jest dla mnie zupełnie niezrozumiałe, dlaczego w ogóle ktokolwiek pamięta chociażby tytuł tego filmu.

Tymczasem zaś, od przypadku do przypadku, gdzieś z tyłu stawki wychyla się jakieś niepozorne dziełko, po którym nikt się wiele nie spodziewa. „Gwiezdne wojny” miały być najprawdopodobniej przeciętnym jednorazowym filmem. „Łowca androidów” powstawał w chaosie większym, niż ten widoczny później na ekranie, „Mad Max” kosztował jakieś śmieszne pieniądze, a główną rolę dostał w nim nieznany aktor, zdobywając ją na skutek niedogolenia po zarwanej nocy. I powstały legendy. Dlatego jeżeli ktoś chciałby nakręcić film, napisać książkę albo może coś namalować, to lepiej niech nie próbuje być od razu geniuszem. Ta szosa do sławy ma głębokie koleiny wydeptane przez geniuszy etatowych i byle artystyczny maluch nie da rady ich wyprzedzić. Lepiej spokojnie w kąciku wymyślać sobie jakiegoś zwyczajnego Kopciuszka. Zawsze się może okazać, że to Amelia.

1 listopada 2001

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Knajpa na szybciutko
Jarosław Loretz

22 IV 2024

Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: J-23 na tropie A-4
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.

więcej »