Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
|
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
50 najlepszych filmów o miłościEsensja50 najlepszych filmów o miłości
Wyszukaj / Kup Film Tima Burtona to opowieść o dorastaniu, o akceptacji i tolerancji, a równocześnie satyra na małomiasteczkową Amerykę – tak, to wszystko prawda, przede jednak historia nożycorękiego Edwarda to przepiękna bajka o miłości. Bajka klasyczna, bo wszystko dzieje się tu w umownej rzeczywistości, a niektóre zdarzenia są doprawdy fantastyczne. A jednocześnie bajka współczesna, realistyczna, bo inaczej niż w „Pięknej i bestii” nie ma tu finałowego happy-endu i odczarowania odmieńca – bogate wnętrze Edwarda nie jest w stanie przesłonić jego wyglądu i miłość pozostaje niespełniona. A film staje się przez to tylko bardziej wzruszający. Zresztą jest taki cały czas w czym wielka zasługa genialnego aktorstwa Johnny′ego Deppa w roli nieporadnego, budzącego współczucie Edwarda, a także pojedynczych scen, takich jak pamiętny taniec Winony Ryder wśród płatków śniegu do anielskiej muzyki Danny′ego Elfmana i, przede wszystkim, kulminacyjnego ataku na bohatera będącego wynikiem tyleż nienawiści motłochu, co nieszczęśliwych pomyłek. Wielu może odrzucać sztafaż mrocznego fantasy, tak typowy dla Tima Burtona, ale nawet ci wrażliwsi nie powinni się zrażać, tylko dać się wciągnąć wzruszającej historii – w końcu klasyczne baśnie też były mroczne. Jakub Gałka 
Wyszukaj / Kup Klasyk Claude Leloucha, a jednocześnie najlepszy jego film, na lata wyznaczający charakterystyczny styl tego twórcy. Ta historia pary „po przejściach” zachwyciła świat (dwa Oscary i Złota Palma w Cannes) dzięki pięknym zdjęciom, odważnemu montażowi, a przede wszystkim sprytnemu połączeniu klasycznej historii miłosnej z wysmakowaną filmową formą i artyzmem. Lelouch uzyskał zaskakujący autentyzm dzięki improwizacji – dialogów, całych scen, a nawet słynnego finału na dworcu (aktorka nie wiedziała, że jej partner będzie na nią czekał). Oczywiście wyrazy uznania należą się parze aktorów – Anouk Aimee i Jean-Louis Trintignant pięknie do siebie pasują. Ach, i nie zapomnijmy o słynnym motywie muzycznym, oficjalnie zatytułowanym tak jak film („Un homme et une femme”), ale w Polsce powszechnie znany jako „Szaba daba da”. W sumie rzadki przypadek filmowego melodramatu, który zachwyca widzów i podoba się krytykom. Konrad Wągrowski 
Wyszukaj / Kup Zaskakujący obraz Danny′ego Boyle to obraz tyleż o Indiach, co o miłości. Przypomina tym samym nieco „Ostatniego Mohikanina” – oprócz dramatycznego obrazu dość egzotycznych tubylców (tu tłamszonych nie przez białych, a głównie przez samych siebie), epickiej podróży (tu bardziej przez czas niż miejsca), ma bohatera, który „no matter what” podąża za swoją ukochaną. I to jest główny, powracający motyw „Slumdoga” – znakomita klamra narracyjna z udziałem bohatera w „Milionerach” przedstawia de facto tylko jedną z wielu prób zjednoczenia się Jamala z Latiką. Ten film musiał odnieść sukces (8 Oscarów, w tym te najważniejsze, nagrody na prawie każdym festiwalu, 25-krotny zwrot kosztów produkcji) nie tylko dlatego, że jest świeży narracyjnie i treściowo i perfekcyjnie nakręcony. Przede wszystkim dlatego, że autentycznie wzrusza i porusza, a jednocześnie oferuje bajkowy – ale wcale nie wymuszony i sztuczny! – happy end. Nie ma chyba chłopaka, który nie marzyłby o ocaleniu ukochanej z łap gangsterów, ani dziewczyny, która nie śniłaby o mężczyźnie wiernym jej od pierwszego wejrzenia, przez całe lata i setki kilometrów rozłąki. Jakub Gałka Czytaj też naszą recenzję. Film Williama Wylera stanowi jeden z najlżejszych i najsympatyczniejszych filmów z cyklu tych, które można oglądać w kółko i nigdy nie ma się dość. To właśnie do „Rzymskich wakacji” naprawdę pasuje określenie komedii romantycznej, bo w opowieści o księżniczce, która incognito spędza jeden dzień z błyskotliwym dziennikarzem na początku nastawionym tylko na zarobek z opisania skandalu, możemy znaleźć dużo wspaniałego humoru, komedię pomyłek i cudowny duet aktorski Hepburn-Peck uwiarygadniający fabułę i dostarczający prawdziwie romantycznych wzruszeń. Miłość w „Rzymskich wakacjach” jest metaforą wolności, odrzucenia schematów i rutyny, zakazanej swobody. Jest ulotna i pełna radości, choć wreszcie przynosi rozczarowanie i twarde zderzenie z rzeczywistością. Wciąż jednak uczucie stanowi narzędzie, które pozwala doświadczyć innej strony życia i spojrzeć na otoczenie z nowej perspektywy, tak jak to staje się w przypadku bohaterki niezapomnianej Audrey Hepburn. Ewa Drab Ekranizacja klasyka ostentacyjnie romantycznej prozy, Nicholasa Sparksa, trafiła w dobre aktorskie ręce: dwa przepiękne duety czyli Ryan Gosling i Rachel McAdams oraz James Garner i Gena Rowlands czynią z przedstawionej historii prawdziwy wyciskacz łez. Dwa przeplatające się wątki wzbogacają się nawzajem, przydając całości charakteru, głębi i uczucia. Najbardziej w „Pamiętniku” urzeka bezwarunkowe przywiązanie bohaterów i ich gotowość do poświęceń. Nick Cassavetees opowiada w sposób uroczo staroświecki o miłości niezwyciężonej, opartej na wzajemnym zrozumieniu, przyjaźni i lojalności – wnioski te nasuwa wątek bohaterów zamieszkałych w domu spokojnej starości, podczas gdy opowieść czytana z tytułowego pamiętnika to już bardziej klasyczna historia miłosna z przeszkodami, niezwykle wiarygodnie odzwierciedlona przez Goslinga i McAdams. Połączenie obu wątków daje pełniejszy obraz miłości, jako uczucia skomplikowanego i złożonego z mnogości innych odczuć i emocji, która jednak nie zdarza się w swej najpełniejszej postaci każdego dnia. Ewa Drab 
Wyszukaj / Kup Szalone lata sześćdziesiąte. Na zachodzie wybucha rewolucja seksualna, przetacza się druga fala feminizmu, powstaje ruch hippisowski. Afroamerykanie maszerują na Waszyngton, w Nowym Jorku dochodzi do zamieszek na tle dyskryminacji środowisk LGBT. Ale na Dzikim Zachodzie, pośród górzysto-równinnych terenów Wyoming, świat stoi w miejscu. Kowboje pracują na ranczach, wypasają bydło, największą atrakcją – przynajmniej oficjalnie – nie są wyrastające ówcześnie jak grzyby po deszczu kina porno czy peep-showy, tylko zawody rodeo. W takiej scenerii, podczas sezonowego wypasu owiec, rodzi się miłość pomiędzy nieśmiałym, romantycznie usposobionym Jackiem (dobry Jake Gyllenhaal) i mrukliwym, szorstkim, zamkniętym w sobie Ennisem (genialny Heath Ledger). Miłość z góry skazana na klęskę, determinowana przez środowiskowy ostracyzm, po szekspirowsku tragiczna i zakazana jak w „Lolicie” czy „Leonie zawodowcu”. Ten wybitny melodramat, nakręcony na podstawie opowiadania Edny Annie Proulx, zdobył osiemdziesiąt branżowych nagród i uznanie widzów i krytyków na całym świecie. W Polsce redakcje m.in. „Filmu”, „Przekroju”, „Stopklatki” i „Esensji” uznały „Brokeback Mountain” za film roku 2006 – jak widać, mimo etykietki narodu homofobicznego, do Wyoming czy innego Teksasu nam daleko. Piotr Dobry Czytaj też naszą dyskusję. Jeszcze przed sukcesem „Avatara” połączenie kina katastroficznego i historii miłosnej ponad podziałami klasowymi według przepisu Jamesa Camerona królowało bez przestanku na szczycie światowego box office’u. Niezależnie jednak od strony finansowej, „Titanic” długo jeszcze będzie królował w sercach widzów jako jedno z najbardziej porywających przedsięwzięć kina i piękna opowieść o uczuciach. To właśnie romans między nieszczęśliwą arystokratką Rose a biednym artystą Jackiem – młodzieńczy, buntowniczy i autentyczny – sprawia, że tragiczny koniec monumentalnego statku uderza w widza z całym impetem emocjonalnym. Miłość z pokładu „Titanica” jest nieszczęśliwa, ulotna, szalona i pozostawia po sobie ślad nie do zatarcia. Do tego, pełna jest poświęcenia i przywiązania nawet w obliczu zbliżającej się nieubłaganie śmierci i wobec wszechobecnej, bezpardonowej walki o przetrwanie. Kto wie, może wizja Camerona nie wystarczyłaby do osiągnięcia sukcesu w kategoriach kina romantycznego, gdyby nie Kate Winslet i Leonardo DiCaprio – szczerzy, przekonujący i pasujący do siebie na ekranie. A nie wolno zapominać, że słynna scena pocałunku na dziobie Titanica z ich udziałem weszła już do historii kina. Ewa Drab 
Wyszukaj / Kup Na pewno wiele osób oburzy się na stwierdzenie, że to najlepszy film Micheala Manna, przyjmijmy więc bezpieczniejsze kryterium – to najpiękniejszy film w jego karierze. I jeden z najpiękniejszych filmów dekady. To co Mann wydobywa z krajobrazów Północnej Karoliny i muzyki Trevora Jonesa i Randy′ego Edelmana, powtórzył dopiero chyba Peter Jackson za pomocą plenerów Nowej Zelandii i ścieżki dźwiękowej Howarda Shore. Obaj stworzyli magiczne krainy, w których osadzili poruszające epickie opowieści tyle, że budują na nich zupełnie inne historie pojedynczych bohaterów. Motorem napędowym fabuły „Ostatniego Mohikanina” jest bowiem nie odpowiedzialność, dorastanie (czy co tam kto znajdzie w historii Froda Bagginsa) a namiętna miłość. Tak, to jest opowieść o brutalnych białych wyrzynających czerwonoskórych i siebie nawzajem, ale przede wszystkim film o wielkiej miłości. To w jej imię zabija Magua (genialny Wes Studi!), to w jej imię Sokole Oko wykrzykuje obietnicę „No matter how long it takes, no matter how far, I will find you!”, to w jej imię Alice rzuca się w otchłań za powalonym Unkasem… Widowisko wspaniałe, piękne i poruszające. Jakub Gałka 
Wyszukaj / Kup „A gdy się zejdą raz i drugi / kobieta po przejściach, mężczyzna z przeszłością / bardzo się męczą, męczą przez czas długi / co zrobić, co zrobić z tą miłością?” – śpiewał przed laty w Kabarecie „Pod Egidą” Jan Pietrzak („Czy te oczy mogą kłamać?”, słowa: Agnieszka Osiecka). W „Dworcu dla dwojga” Eldara Riazanowa „kobietą po przejściach” jest Wiera Nikołajewna (w tej roli Ludmiła Gurczenko), niemłoda już kelnerka w restauracji na dworcu kolejowym w prowincjonalnym Zastupińsku, gdzieś między Moskwą a Ałma-Atą; „mężczyzną z przeszłością” natomiast – Płaton Siergiejewicz Riabinin (grany przez Olega Basiłaszwilego), muzyk z Moskwy, którego splot tragikomicznych wypadków zatrzymuje w drodze do ojca właśnie w tej miejscowości. Ciężko doświadczona przez życie i szukająca ukojenia w ramionach cwaniakowatego konduktora pociągów dalekobieżnych (wcielił się w niego sam Nikita Michałkow), kobieta ma dosyć aroganckich, ciągle z czegoś niezadowolonych i narzekających klientów; takim też zdaje jej się w pierwszej chwili Riabinin, odmawiający zapłaty za obiad, którego tak naprawdę nawet nie ruszył… Akcja filmu zamyka się w czterdziestu ośmiu godzinach i praktycznie nie wykracza poza tytułowy dworzec. Jedność miejsca i akcji pozwala reżyserowi skupić się przede wszystkim na głównych postaciach tego miłosnego komediodramatu. Riazanow umiejętnie potęguje napięcie, stopniowo odsłaniając przed widzami prawdę o swoich bohaterach. Ostatecznie więc Wiera wcale nie okaże się ordynarną i złośliwą kelnerką, a Płaton zadufanym w sobie artystą z wielkiego miasta. Choć praktycznie różni ich wszystko – obycie, wykształcenie, sytuacja materialna, środowisko, w jakim się wychowali – są niezwykle do siebie podobni. Zanim jednak sobie to uświadomią, przeżyją całą masę mniej lub bardziej zabawnych perypetii. Zakończenie trudno wprawdzie uznać za szczególnie szczęśliwe, ale zapala się przynajmniej dla bohaterów iskierka nadziei. Sebastian Chosiński Czytaj też naszą recenzję. 
Wyszukaj / Kup Obok spaghetti westernów, ten film najmocniej przyłożył się do popularności długich klusek z sosem pomidorowym. Pokazał bowiem, że nie trzeba zatapiać Titanika ani wywoływać wojny secesyjnej, żeby dać kinu jedną z najbardziej romantycznych scen w historii. Mało tego, można podarować sobie nawet pocałunki w deszczu – bez też rozpoznamy o co się rozchodzi mając lat zaledwie siedem. Na marginesie anegdoty, może dodać, że podobno największą trudność twórcom sprawiło pokazanie, że noc minęła pieskom nadzwyczaj upojnie. Ten „Romeo i Julia” na modłę zwierzęcą (sam pomysł brzmi więcej niż niepokojąco) w tym roku skończył pięćdziesiąt pięć lat. Nobliwego wieku nie widać po nim w ogóle – wciąż jest pieśnią o młodości wyzwolonej z myślenia o sztucznych podziałach międzyklasowych i międzyrasowych. Pieski świat to zaledwie sztafaż, bajkowy i uroczy, choć trio reżyserów pozostaje pierwotnej historii wiernymi…jakiś czas. Ale Szekspir i tak powinien być dumny, przynajmniej z elastyczności wymyślonej przez siebie historii. Urszula Lipińska | ||||||||||||||||||||||||||||
Szukam filmu, nie do końca pamiętam całego filmu ale może chodź trochę uda mi się wam przybliżyć o co mi chodzi. Pewna para zakochuję się w sobie, układa się między nimi lecz po jakimś czasie ona znika beż śladu. On próbuje ją odnaleźć lecz mu się nie udaję. Po jakimś czasie wychodzi na jaw że powodem zniknięcia kobiety była intryga innej kobiety która była ich znajomą,
Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.
więcej »
Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.
więcej »
Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.
więcej »Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz
Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz
Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz
Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz
Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz
Zemsty szpon
— Jarosław Loretz
Do sedna: Darren Aronofsky. Źródło
— Marcin Knyszyński
Klasyka kina radzieckiego: Miłość silniejsza od wojny
— Sebastian Chosiński
Klasyka kina radzieckiego: Miłość i płacz, bez zgrzytania zębów
— Sebastian Chosiński
20 najlepszych filmów animowanych XXI wieku
— Esensja
10 najlepszych westernów XXI wieku
— Esensja
10 najlepszych filmów science fiction XXI wieku
— Esensja
100 najlepszych filmów XXI wieku
— Esensja
Do kina marsz: Luty 2017
— Esensja
100 najlepszych filmów XXI wieku. Trzecia setka
— Esensja
100 najlepszych filmów XXI wieku. Druga setka
— Esensja
100 najlepszych filmów XXI wieku
— Esensja
100 najlepszych filmów animowanych wszech czasów
— Esensja
50 najlepszych polskich filmów wszech czasów
— Esensja
50 najlepszych polskich powieści fantastycznych
— Esensja
50 płyt na 50-lecie polskiego rocka
— Esensja
100 najlepszych filmów grozy wszech czasów
— Esensja
10 najlepszych polskich zbiorów opowiadań fantastycznych
— Jakub Gałka, Agnieszka Szady, Konrad Wągrowski
Potwór i cudowna istota
— Konrad Wągrowski
Peryferal: Odc. 8. Każda akcja wywołuje reakcję
— Marcin Mroziuk
Peryferal: Odc. 7. Czas próby
— Marcin Mroziuk
Peryferal: Odc. 6. Na straży porządku i sprawiedliwości
— Marcin Mroziuk
Ultimate Goth
— Miłosz Cybowski
Peryferal: Odc. 5. Porozmawiajmy o zabijaniu
— Marcin Mroziuk
Peryferal: Odc. 4. Apokalipsa na wyciągnięcie ręki
— Marcin Mroziuk
Peryferal: Odc. 3. Małomiasteczkowe porządki
— Marcin Mroziuk
Peryferal: Odc. 2. Trudne do uwierzenia
— Marcin Mroziuk
Peryferal: Odc. 1. Ukryte reguły gry
— Marcin Mroziuk
Zmarł Leonard Pietraszak
— Esensja
Do kina marsz: Marzec 2020
— Esensja
Do kina marsz: Luty 2020
— Esensja
50 najlepszych filmów 2019 roku
— Esensja
Do kina marsz: Styczeń 2020
— Esensja
Do kina marsz: Grudzień 2019
— Esensja
Do kina marsz: Listopad 2019
— Esensja
Do kina marsz: Październik 2019
— Esensja
Do kina marsz: Wrzesień 2019
— Esensja
Do kina marsz: Sierpień 2019
— Esensja
Zna ktoś może tytuł filmu o dwojga kochanków którzy się rozstają bo on wyjeżdża na studia czy coś ale obiecuje wrócić, potem ona dowiaduje się że jest w ciąży i zaczyna go szukać ale nie znajduje go, potem przy porodzie umiera i prosi żeby ją pochować przy drodze żeby tam mogła czekać na powrót ukochanego, film w klimacie reto.Bardzo proszę tytuł,pozdrawiam.