Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 26 kwietnia 2024

Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Dmitrij Mieschijew
‹Człowiek w oknie›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Człowiek w oknie
Tytuł oryginalny	Человек у окна
Reżyseria	Dmitrij Mieschijew
Zdjęcia	Siergiej Maczylski
Scenariusz	Ilja Tilkin
Obsada	Jurij Stojanow, Siergiej Garmasz, Kristina Kuzmina, Maria Zwonariewa, Władimir Wdowiczenkow, Margarita Byczkowa, Witalij Kowalienko, Igor Szybanow, Natalia Wysoczanska, Siergiej Nikołajew, Roman Żdanow, Walentij Zacharow, Andriej Dieżonow, Aleksander Notkin, Oleg Fiodorow, Dmitrij Ługowkin, Siergiej Kozik, Paweł Charizanow, Andriej Aksionow
Muzyka	Jurij Potejenko
Rok produkcji	2009
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	96 min
Gatunek	dramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Cwany gapa
[Dmitrij Mieschijew „Człowiek w oknie” - recenzja]

Sebastian Chosiński

1 2 »

Ten film powstał z myślą o grającym w nim główną rolę Juriju Stojanowie. Ale nie tylko jego kreacja zasługuje na szczególną uwagę i pochwały. Znakomicie poradzili sobie bowiem także aktorzy drugiego planu – Maria Zwonariewa oraz, jak zawsze fenomenalny, Siergiej Garmasz. I choćby dla tej trójki warto spędzić dziewięćdziesiąt minut przed kinowym ekranem. Zapamiętajcie ten tytuł – „Człowiek w oknie”. Reżyseria: Dmitrij Mieschijew.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Cwany gapa
[Dmitrij Mieschijew „Człowiek w oknie” - recenzja]

Dmitrij Mieschijew
‹Człowiek w oknie›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Człowiek w oknie
Tytuł oryginalny	Человек у окна
Reżyseria	Dmitrij Mieschijew
Zdjęcia	Siergiej Maczylski
Scenariusz	Ilja Tilkin
Obsada	Jurij Stojanow, Siergiej Garmasz, Kristina Kuzmina, Maria Zwonariewa, Władimir Wdowiczenkow, Margarita Byczkowa, Witalij Kowalienko, Igor Szybanow, Natalia Wysoczanska, Siergiej Nikołajew, Roman Żdanow, Walentij Zacharow, Andriej Dieżonow, Aleksander Notkin, Oleg Fiodorow, Dmitrij Ługowkin, Siergiej Kozik, Paweł Charizanow, Andriej Aksionow
Muzyka	Jurij Potejenko
Rok produkcji	2009
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	96 min
Gatunek	dramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Doprawdy nie sposób dociec, dlaczego najnowszy film Dmitrija Dmitrijewicza Mieschijewa – w naszym kraju znanego przede wszystkim z kapitalnego dramatu wojennego „Nasi” (2004), opowiadającego o pierwszych tygodniach Wielkiej Wojny Ojczyźnianej – bywa reklamowany jako… komedia romantyczna. Owszem, są w nim fragmenty, które wzruszają, i takie, które mogą wywołać uśmiech, ale sprowadzanie tego nad wyraz smutnego i przejmującego obrazu o wyobcowaniu i poszukiwaniu prawdziwego, czystego uczucia do poziomu masowo produkowanych głupawych filmideł z pokraczną miłością w tle jest zwyczajnym nadużyciem. A nie zasłużył sobie na to ani reżyser, ani występujący w tym dziele znakomici rosyjscy aktorzy. Czterdziestoośmioletni już dzisiaj autor „Człowieka w oknie” pochodzi z Leningradu, choć fachu uczył się – pod okiem słynnego Marlena Chucyjewa – w moskiewskim Wszechzwiązkowym Państwowym Instytucie Kinematografii (WGIK), który ukończył w 1988 roku. Od początku swojej kariery związany był z wytwórnią „Lenfilm”, tam powstały jego pierwsze filmy pełnometrażowe, oparte na scenariuszach również debiutującego w kinematografii Walerija Todorowskiego (późniejszego twórcy kultowych „Bikiniarzy”): oparta na opowiadaniu Aleksandra Kuprina, osadzona w realiach z początków XX wieku muzyczna tragikomedia „Gambrinus” (1990), rozgrywający się w czasie wojny domowej w Rosji historyczny melodramat „Cyniki” (1991) oraz jak najbardziej współczesne dzieło o miłości „Nad tiomnoj wodoj” (1992).

Mieschijew dość wcześnie określił pole swoich artystycznych zainteresowań – chciał tworzyć filmy dla szerokiej publiczności, ale jednocześnie takie, które nie będą schlebiać najtańszym gustom. W takim stylu utrzymane były: komedia romantyczna „Bomba” (1997), która ponownie przeniosła widzów w pierwsze lata ubiegłego stulecia, dramat miłosny „Amierinkanka” (1997), który z kolei portretował Związek Radziecki przełomu lat 60. i 70. XX wieku, oraz oparty na tekście Walentina Czornycha kolejny melodramat „Żenskaja sobstwiennost’” (1998). W następnej dekadzie reżyser postanowił odpocząć nieco od opowieści o wielkich i małych, ale najczęściej niespełnionych uczuciach. Najpierw zrealizował groteskowy kryminał „Miechaniczeskaja siuita” (2001), a następnie napisany przez weterana Eduarda Wołodarskiego dramat psychologiczny „Dniewnik kamikadze” (2002). Rok później dał się skusić, zupełnie niepotrzebnie, na nakręcenie komedii politycznej „Osobliwości narodowej polityki”, ciągnąc tym samym cykl zapoczątkowany w połowie lat 90. przez Aleksandra Rogożkina (vide „Osobliwości narodowego polowania”, 1995); przyjął też po raz pierwszy – i, jak się okazało, nie ostatni – propozycję pracy dla telewizji, której efektem okazał się serial sensacyjny „Linii sud’by” (2003). Największy sukces był jednak dopiero przed Mieschijewem, a okazał się nim wspomniany już wcześniej obraz „Nasi” (2004), podejmujący przez wielu filmowców obchodzony szerokim łukiem problem kolaboracji obywateli Związku Radzieckiego z hitlerowskim najeźdźcą. Od tamtej pory reżyser spuścił jednak z tonu. Ani nakręcony w 2005 roku serial obyczajowy „Princessa i niszczij”, ani późniejsza o dwa lata czarna komedia „7 kabinok” nie podbiły serc publiczności. Na szczęście, z „Człowiekiem w oknie” może być zupełnie inaczej.

Pomysł nakręcenia filmu wyszedł od producenta Siergieja Szumakowa, którego gorąco poparł scenarzysta Ilja Tilkin oraz pragnący zagrać postać zupełnie odmienną od dotychczasowych aktor Jurij Stojanow. Tyle że pierwotnie wcale nie planowano, iż za kamerą stanie Mieschijew. Gdy jednak tekst trafił na jego biurko po to, by naniósł on swoje uwagi i poprawki, zaczęto się zastanawiać, czy właśnie jemu nie powierzyć tego projektu. Reżyser jednak odmówił. I to z dość zaskakującego powodu – po prostu nie wierzył, że Stojanow, z myślą o którym powstał scenariusz, udźwignie rolę. Otrzeźwienie przyszło z czasem, kiedy po długich przemyśleniach Dmitrij Dmitrijewicz zdał sobie sprawę, że już dawno – praktycznie od dekady – nie nakręcił obrazu o miłości. Postanowił więc zaryzykować; spotkał się z odtwórcą głównej postaci i ustalił warunki, na które aktor przystał, po czym ekipa z wielką ochotą zabrała się do pracy. Zdjęcia kręcono na przełomie 2008 i 2009 roku w rodzinnym mieście Mieschijewa – Petersburgu. Jako pierwsi „Człowieka w oknie” mogli obejrzeć w Rosji uczestnicy dwóch ubiegłorocznych renomowanych czerwcowych imprez – moskiewskiego Międzynarodowego Festiwalu Filmowego oraz „Kinotawru” w Soczi. Podczas drugiego z nich dzieło Dmitrija Dmitrijewicza otrzymało nominację do Nagrody Głównej, natomiast Maria Zwonariewa uznana została najlepszą aktorką przeglądu. W Polsce obraz pokazano podczas czwartej edycji „Sputnika”. Dziwić może więc trochę fakt, że do szerokiej dystrybucji w ojczyźnie jego twórców „Człowiek w oknie” wejdzie dopiero w lutym, kilka dni przed Walentynkami. Pomijając długi czas oczekiwania na wprowadzenie do kin, termin wydaje się, dla odmiany, jak najbardziej trafiony i zrozumiały.

Głównym bohaterem opowieści Mieschijewa jest Aleksandr (Szura) Siergiejewicz Dronow –niezbyt utalentowany aktor teatralny w średnim wieku, nieco złośliwie nazywany przez kolegów „królem epizodów”. Do tej pory bowiem nie było mu dane zagrać jeszcze żadnej głównej roli, reżyserzy powierzają mu jedynie „ogonki”, z których i tak nie zawsze wywiązuje się z należytą powinnością. Garderobę w teatrze dzieli ze swoim przyjacielem Borisem Kazancewem – gwiazdą petersburskiej sceny, oklaskiwanym i podziwianym, przyzwyczajonym do dziękczynnych hołdów składanych przez wiernych fanów i fanki. Szura zazdrości mu zarówno talentu, jak i popularności; ich wieloletnia znajomość przypomina trochę relację mistrza z wyrośniętym, ale wciąż jeszcze bardzo niedojrzałym uczniem. Dronowowi nie wiedzie się także w życiu osobistym. Choć ma atrakcyjną żonę, z którą żyje od dwudziestu lat, czuje wyraźnie, że coś się między nimi wypaliło, po dawnym uczuciu pozostał zaś tylko popiół. Irina postrzega Aleksandra jako nieudacznika, nie może się nadziwić, gdzie podział się tamten mężczyzna, za którego przed dwiema dekadami wyszła za mąż. Pozycji Szury w związku nie poprawia też fakt, że zarabia byle jak, pensję ma zapewne niewiele większą od tej, jaką Irina dostaje każdego miesiąca w szkole, gdzie pracuje jako nauczycielka. I jakby tego jeszcze było mało, mężczyzna ma kłopoty ze zdrowiem – we znaki dają mu się wrzody żołądka i nerwowy tik, zmuszający go do ciągłego mrugania oczyma. Zamknięty w sobie, izolujący się od społeczeństwa, ma jedno, niezwykle irytujące dla żony i przyjaciela Borisa, hobby – potrafi godzinami stać w oknie, obserwować i „czytać” ludzi, zastanawiać się, co myślą, przewidywać, co zrobią. Pozbawiony własnej osobowości, wciela się w innych, a pasja, z jaką oddaje się temu zajęciu, przyprawia innych o poważne obawy o jego stan psychiczny.

Dronow prowadzi nudne i ustabilizowane życie. Pewnego dnia wszystko się jednak zmienia. Tuż po tym jak zawala najważniejszą scenę podczas spektaklu, uniemożliwiając tym samym Kazancewowi właściwe odegranie finałowego monologu, wraca samochodem do domu. Jest roztrzęsiony i nieuważny, przez co – próbując wyprzedzać ciężarówkę na łuku drogi – nieomal doprowadza do poważnego wypadku. Samochód jadący z naprzeciwka, chcąc uniknąć czołowego zderzenia z Szurą, skręca w bok i uderza w barierki. Jak się okazuje, za kierownicą siedzi młoda, dwudziestokilkuletnia kobieta. Aleksandr zabiera ją ze sobą do baru na najbliższej stacji benzynowej; chce, by niedoszła ofiara jego nieodpowiedzialności nieco ochłonęła i uspokoiła się. Sonia, bo tak ma na imię nowa znajoma Dronowa, pracuje w gazecie jako fotograf. Co bardzo pochlebia niedowartościowanemu mężczyźnie, rozpoznaje w nim aktora. Ta zawarta w dramatycznych okolicznościach znajomość odmienia życie obojga. Szura odnajduje w Soni bliską sobie duszę; przeżywa też jednak spore rozczarowanie, kiedy dowiaduje się, że dziewczyna ma narzeczonego. Przekonany, że już prawdopodobnie nigdy jej nie spotka, pewnego dnia zostaje mile zaskoczony – dziennikarka odwiedza go w teatralnej garderobie po przedstawieniu, wręcza bukiet kwiatów i zaprasza na przyjęcie urodzinowe do domku pod miastem. Tam Aleksandr poznaje przyjaciół kobiety oraz jej partnera Stasa; na prośbę gości daje także malutki popis swego aktorskiego talentu i zdolności muzycznych. Następnego dnia, ku ogromnego zaskoczeniu, odbiera telefon od Stasa, który proponuje mu wspólny biznes. Narzeczony Soni zajmuje się podejrzanymi interesami, jego praca polega – mówiąc oględnie – na „rozwiązywaniu cudzych problemów”, nie zawsze zresztą w sposób zgodny z prawem. Zdając sobie sprawę ze wszechpanującej korupcji, planuje on wykorzystać talent Szury do swoich celów. Przebiera go za generała milicji i wysyła do różnych firm i instytucji, by siłą swego autorytetu i powagą stanowiska (i munduru) wymuszał on określone decyzje. Co dla obu mężczyzn okazuje się niezwykle opłacalne…

1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »