Mroczny thriller kryminalny Frédérika Schoendoerffera, który był jednocześnie jego – bardzo późnym – debiutem kinowym. Francuski reżyser, który zresztą odziedziczył zawód po ojcu, nakręcił go, mając trzydzieści osiem lat. „Sceny zbrodni” doczekały się nawet nominacji do Cezara (w kategorii „najlepszy debiut”) i są po dziś dzień najwyżej ocenianym dziełem tego twórcy. Inna sprawa, że nie nakręcił zbyt wiele obrazów; w następnych latach – przynajmniej do tej pory – podpisał swoim nazwiskiem jeszcze tylko trzy dramaty kryminalne: „Tajnych agentów” (2004), „Żołnierzy mafii” (2007) oraz „Zamianę” (2011). Jak widać, pozostał wierny gatunkowi obranemu na początku swojej drogi. Z czym mamy do czynienia? Z opowiedzianą z dużym dystansem i wewnętrznym chłodem historią maniakalnego seryjnego zabójcy, na którego trop całkowicie przypadkowo wpada dwóch policjantów z podparyskiego Wersalu. Wszystko zaczyna się od tajemniczego zniknięcia młodej i pięknej Marii Bourgoin, którą porwano z należącej do jej rodziców restauracji. Pozostał po niej jedynie katalog biura podróży, który przeglądała, ze śladami krwi na jednej ze stron. Szeroko zakrojone poszukiwania doprowadzają do odnalezienia zakopanych w ziemi, pozbawionych głów i dłoni, zwłok – czarnoskórego mężczyzny i białej kobiety. Badania laboratoryjne i DNA wykluczają jednak możliwość, by denatką była Maria. W tej sytuacji śledczy Georges Fabian (w którego wcielił się, znany z „Krachu” Fabrice’a Genestala, Charles Berling) oraz starszy od niego o pokolenie Jean-Louis Gomez (w tej roli André Dussollier, kojarzony chociażby z „Vidocqa” i „Niewybaczalnego”) postanawiają bliżej przyjrzeć się niewyjaśnionym przypadkom zaginięć młodych kobiet. Kiedy okazuje się, że w ciągu ostatnich dziesięciu lat zanotowano aż siedemnaście takich zdarzeń, nie mają wątpliwości, że trafili na ślad wyjątkowo groźnego i przebiegłego mordercy. Pozostała część filmu to drobiazgowe odwzorowanie prowadzonego dochodzenia. Schoendoerffer nie zapomniał jednak także o pogłębieniu portretu psychologicznego głównych bohaterów, w tym przypadku obu policjantów. Dowiadujemy się więc, że Gomez przeżywa poważne problemy małżeńskie, a Fabian, mimo że właśnie spodziewa się dziecka, ma dziwny pociąg do kobiet z marginesu społecznego. Ma też, niestety, w głębokim poważaniu procedury policyjne, co sprawia, że finał całej historii nieco zawodzi – rozegrany jest zbyt szybko i pobieżnie. Widz dowiaduje się, kto mordował, ale nie otrzymuje odpowiedzi na kluczowe w takich przypadkach pytanie: dlaczego? I w konsekwencji: co sprawiło, że zupełnie normalny, przynajmniej na pozór, człowiek stał się sadystycznym mordercą? Być może scenarzystom, Yannowi Brionowi i Olivierowi Douyère, zwyczajnie zabrakło konceptu, a realizujący swój pierwszy film Schoendoerffer zadowolił się samym faktem dobrnięcia do mety bez zwracania uwagi na to, co przytrafiło się na starcie wyścigu.

Kolejny dowód na to, że kinematografia islandzka ma się w ostatnich latach znakomicie. Do tego stopnia, że może stać się nawet inspiracją dla innych, choćby Amerykanów. To oni bowiem właśnie po sukcesie filmu Óskara Jónassona postanowili zrealizować jego remake, w ten sposób powstała ubiegłoroczna „Kontrabanda” z Markiem Wahlbergiem w roli głównej, którą notabene podpisał swoim nazwiskiem najsłynniejszy w tej chwili reżyser z Islandii, Baltasar Kormákur („Bagno” i „Głębia”). Dla Kormákura był to zresztą powrót do tematu, albowiem w oryginalnej wersji obrazu to on wcielił się w postać Kristófera, a więc tę samą, którą następnie powierzył Wahlbergowi. Kristófer to mężczyzna po trzydziestce; kiedyś pracował jako marynarz, ale po wpadce w czasie przemytu alkoholu z Holandii na wyspę powędrował za kratki. Po otrzymaniu warunkowego zwolnienia nie liczył już na powrót na morze i zatrudnił się jako ochroniarz w magazynie. Kiepsko płatna praca z wielkim trudem pozwala mu utrzymać żonę i dwóch synów; gdyby nie pomoc przyjaciela, Steingrímura (w tej roli Ingvar Eggert Sigurđsson, czyli pamiętny komisarz Erlendur Sveinsson z „Bagna”), żyłoby im się jeszcze gorzej. Steingrímur spłaca w ten sposób dług wdzięczności – tak naprawdę to on był mózgiem szajki przemytniczej, pozostał jednak na wolności, ponieważ podczas przesłuchań Kristófer trzymał język za zębami. W tarapaty wpada za to brat Íris (gra ją Lilja Nótt Ðórarinsdóttir), który zajął na statku jego miejsce i już podczas pierwszego rejsu stracił cały przemycany ładunek, czym naraził się swemu zleceniodawcy Eiríkurowi (Jóhannes Haukur Jóhannesson, znany jako Tóti z „Zagrywki Czarnego”). Za namową Steingrímura – teraz już, zdawałoby się, uczciwego biznesmena, prowadzącego firmę budowlaną – Kristófer postanawia pomóc szwagrowi, wybrać się z nim w rejs do Rotterdamu i w drodze nauczyć wszystkich znanych sobie sztuczek przemytniczych. Gdy obaj wsiadają na statek, dawny kompan rozpoczyna starania o odzyskanie Íris, która była niegdyś jego kobietą. A to z kolei wymaga pozbycia się jej męża… Świetny scenariusz (którego współtwórcą jest autor kryminałów Arnaldur Indriđason, znany z „Grobowej ciszy”, „Głosu” i „Jeziora”) z wartko poprowadzoną i skomplikowaną fabułą, do tego mroczny nastrój podkreślany przez zdjęcia i muzykę, wreszcie znakomite aktorstwo – sprawiają, że mamy do czynienia z filmem, który nie tylko trzyma w napięciu, ale też angażuje emocjonalnie. Postać Kristófera jest zaś skrojona tak, by widz kibicował właśnie jemu – zarówno wtedy, gdy decyduje się dla dobra rodziny wrócić jednorazowo na przestępczą ścieżkę, jak i gdy przystępuje do zemsty wobec osób, które go zdradziły. Jedyne, co może przeszkadzać, to – tak bardzo nie przystający do historii opowiadanych przez Skandynawów – happy end.

Niemal perfekcyjnie zrobiony amatorski romans młodzieżowy z zombie w tle. Dwa lata zabrały zdjęcia, kolejne dwa trwało montowanie materiału, udźwiękowienie i ogólne dopieszczenie obrazu, a wszystko zamknęło się – z ogromnym trudem – w 150 tysiącach dolarów. Przy czym w poczet tej kwoty weszły między innymi pieniądze ze zlikwidowanej polisy ubezpieczeniowej jednego z reżyserujących obraz braci oraz wpływy ze sprzedaży płyt ze skomponowaną do filmu muzyką, nagraną przez specjalne stworzony w tym celu zespół The Non-Commissioned Officers. Efekt przeszedł jednak najśmielsze oczekiwania, bowiem film ogląda się zupełnie tak, jak profesjonalne produkcje, dysponujące wielokrotnie wyższym budżetem. Fabuła jest umiarkowania prosta. Dzieciak, będący jednocześnie narratorem całej historii, znajduje w położonym na uboczu zagajniku przywiązane do drzewa zwłoki dziewczyny, która zaginęła wiele dni wcześniej. Ściągnięty na miejsce nastoletni brat postanawia zabrać znalezisko do domu, żeby przed oddaniem ciała jej rodzicom nacieszyć się bliskością wielbionej od dzieciństwa nastolatki. W domu jednak – pustym, bo ich rodzice wyjechali na wakacje – okazuje się, że dziewczyna, mimo powleczonych bielmem oczu i sinawej skóry, nie do końca jest martwa. Odtąd chłopak pielęgnuje ukochaną, starając się rozgryźć, co też można dać jej do jedzenia i szykując się do zorganizowania jej osiemnastych urodzin. W opiece, zauważalnie przeradzającej się w jakąś obsesję, pomaga mu bliźniak o imieniu Carol (rodzice nie spodziewali się podczas porodu drugiego dziecka i mieli pod ręką tylko dziewczęce imię) oraz wspomniany młodszy brat. Dodatkowym wątkiem, w sumie z czasem spychającym na ubocze kwestię trzymanej przez większość czasu w łazience zombiówny, są próby zdobycia serca jej najbliższej przyjaciółki przez Carol (Carola? Carolę? Ach, te babskie imiona noszone przez niewłaściwą płeć). Film – mimo poruszania wątku nieumarłych – jest miły, ciepły i po prostu przyjemny, nawet jeśli niekiedy dialogi zalatują pustką a akcja od czasu do czasu zanika. Duża w tym zasługa przepięknej, lirycznej muzyki, spokojnego, naturalnego aktorstwa i rozsądnego montażu. Innymi słowy – „Make-Out with Violence” jest perełką wśród amatorskich produkcji, a i w gronie znacznie droższych filmów zahaczających o horror błyszczy jasnym blaskiem. Doskonale zresztą to widać przy porównaniu z w pełni profesjonalnie zrealizowaną, ale paskudnie ordynarną „Martwą dziewczyną”, która tylko pozornie porusza podobną tematykę.