Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 2 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii
WASZ EKSTRAKT:
60,0 (75,0) % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup

Esensja ogląda: Grudzień 2017 (4)
[ - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
« 1 2 3 4 5 6 »

Konrad Wągrowski

Esensja ogląda: Grudzień 2017 (4)
[ - recenzja]

WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Sama przeciw wszystkim
(2016, reż. John Madden)
Konrad Wągrowski [70%]
Przyznam, że lubię te amerykańskie budujące opowieści o walce jednostki z systemem. A lubię je jeszcze bardziej, gdy są doprawione nutką goryczy, pozostając przy tym wyrazem wiary w moc naprawiania świata. I takim filmem jawi mi się właśnie „Miss Sloane” (kretyńsko przełożona na polski jako „Sama przeciw wszystkim”). Bowiem, choć bohaterka kryształowa nie jest, choć mamy tu dużo makiawelicznego „cel uświęca środki”, to twórcy nie pozostawiają wątpliwości, po czyjej stronie jest słuszność i jaką drogą należy iść.
Mamy tu aktualne tematy politycznej korupcji, absurdów politycznego lobbingu nałożone na jeszcze bardziej aktualny w USA temat wzrostu kontroli broni palnej. Nie znając nawet treści filmu, środowiska związane z NRA (National Rifle Association) organizowały głośne protesty. Ale temat broni wcale nie jest głównym tematem filmu, można by bezpiecznie zastąpić go np. polityką imigracyjną czy walką o jakąś formę Obamacare. Bo jednak celem jest próba ukazania zakulisowej polityki, amoralnych działań stojących za przepychaniem lub utrącaniem ustaw, tego, jak polityka oderwała się od rzeczywistości i potrzeb społecznych. Czyli coś, co doskonale – choć w innej formie – znamy z domu.
Choć zgadzam się, że film nieco kuleje pod względem reżyserii,ma swoje zalety. Postać tytułowa wydaje mi się całkiem interesująca, nie jakaś tam idealistka, ale osoba, której motywacja nie jest oczywista: przebudzenie wyrzutów sumienia na pewnym etapie kariery lobbystki, czy też pragnienie nowego wyzwania, zwycięstwa w najtrudniejszym meczu, nawet zwycięstwa okupionego autodestrukcją? Odważnym pomysłem jawi mi się też postawienie w centrum filmu, w głównej, w sumie pozytywnej roli, lobbystki – do tej pory w filmach fachu traktowanego podobnie jak alfons (mieliśmy już w filmach nawet sympatycznych seryjnych morderców i zabójców na zlecenie, ale nie mieliśmy jeszcze sympatycznego alfonsa czy lobbysty). Bo może rzuca to nowe światło na samo zjawisko politycznego lobbingu, jako fachu nieeleganckiego, ale w dzisiejszym świecie czasem nieodzownego? Do zalet należy dodać też finałowy twist: choć byłem pewien, że bohaterka trzyma coś w zanadrzu, to nie domyśliłem się, co to może być.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Strażnicy Galaktyki vol. 2
(2017, reż. James Gunn)
Konrad Wągrowski [70%]
„Strażnicy Galaktyki 2” mają swoje niezaprzeczalne atuty – humor, warstwę wizualną, chwytającą za serce (choć nieco przeciągniętą) końcówkę. Ale też wydaje się, że można by z filmu z korzyścią wyciąć z pół godziny czasu ekranowego, a z kolei podzielenie czasu między kilkunastu bohaterów też nie służy ich ciekawemu ukazaniu. Mamy tu wątek życia Petera Quilla, wątek życia Gamory i Nebuli, wątek życia Rocketa, wątek życia Yondu, nieco może mniej zaakcentowany wątek Draxa. Dużo grzybów w barszczu. Tym razem – z pozoru kluczowi – ani Star-Lord, ani Gamora nie zostali w pełni wykorzystani. Dużo ciekawszymi postaciami okazali się Rocket i Yondu, i przede wszystkim wokół nich kręci się ten film. Odnotowałem na pewnym etapie seansu, że Chris Pratt ma niewiele do roboty, co dla głównego (przynajmniej z listy płac) bohatera filmu jest nieco dziwne. Wątek z ojcem został oczywiście nakreślony już w poprzedniej części, i chwała twórcom, że od razu – w sensie, że w jednym filmie – został solidnie domknięty. Mantis to bardzo sympatycznie nakreślona postać, a jej relacja z Draxem ma odpowiednią dynamikę. W przypadku Baby Groota udało się uniknąć infantylizmu, a bywało zabawnie. Jeśli zaś chodzi Gamorę i Nebulę, to był to w tym filmie „o jeden wątek za dużo”, lecz został poprowadzony ciekawie i budził emocje. Co zaś do emocji – znów mam odczucia ambiwalentne. Bo pojedynek finałowy Ego ze Star-Lordem ich nie budzi (to w ogóle zmora ostatnich filmów superbohaterskich, że wysokooktanowe pojedynki z mnóstwem akcji, hałasu, wybuchów, niszczonych miast i planet budzą ledwie śladowe emocje). Bo nie drżymy o życie postaci z filmu, wiemy, że nic złego im się nie może stać (z jednym chwalebnym wyjątkiem). Bo film cierpi na jeszcze jedną przypadłość – nie jest w stanie jasno określić granic tego świata i ograniczeń jego bohaterów. To jest problem też na przykład „Piratów z Karaibów”, w których każdy może umrzeć i zmartwychwstać w każdej chwili, i nie wiadomo o co i kogo widz ma się martwić. I w „SG2”, choć wiem, że bohaterowie są – raczej – śmiertelni, to już na przykład tego, na jakich zasadach funkcjonuje Ego nie do końca można pojąć. Bardzo to wszystko efektowne i dużo się dzieje, ale za serce nie chwyta w ogóle.
Podoba mi się natomiast, że zielonoskóra bohaterka rozmawia z niebieskoskórą kobietą-cyborgiem o relacjach siostrzanych i wygląda to naprawdę wiarygodnie i uniwersalnie. Że inny niebieskoskóry bohater, na co dzień zajmujący się zabijaniem ludzi za pomocą strzały kierowanej gwizdem, okazuje się być świetnym ojcem zastępczym, bo nie oddał porwanego dziecka, tylko zrobił z niego kosmicznego pirata. I gdy mówi „He was your father, but he was not your daddy”, to doskonale wiemy, co ma na myśli. Co oznacza, że cały ten naprawdę dziwaczny wszechświat (w mało której serii mamy do czynienia z aż tak szalonym, momentami mocno psychodelicznym światem, zaludnionym stworzeniami, przy których menażeria z kantyny w Mos Eisley wygląda na zlot znajomych z kółka szydełkowego) został już przez nas, widzów, kupiony. Że jesteśmy w stanie spod wariackich charakteryzacji postaci wyciągać, no, po prostu ludzkie typy. No i podoba mi się też, że twórcy wydają się jednak rozumieć rysujące się problemy gatunku. Że nie ma sensu pokazywać na serio kolejnego wielkiego pojedynku z Bestią z Innego Wymiaru, epatując efektami specjalnymi, bo będzie to zwyczajnie nudne. I gdy mamy ową Bestię, to pojedynek pokazany jest w bardzo sympatycznie ironiczny sposób, co bardziej mi się kojarzyło z tym, jak Wilq ratuje Opole, niż z kolejną naparzanką Supermanów z Superpotworami. Ale i tak uważam, że odważniejsze podziałanie nożyczkami montażysty wyszłoby sequelowi na dobre.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Tanna
(2015, reż. Martin Butler, Bentley Dean)
Konrad Wągrowski [60%]
„Tanna” to chyba jedna z bardziej zaskakujących nominacji oscarowych – niskobudżetowa koprodukcja australijsko-Vanuatu, zagrana wyłącznie przez amatorów, w nieznanym szerzej języku Nauvhal, której akcja toczy się wśród tubylców na tytułowej wyspie na Pacyfiku. Nominacja tego filmu w dużej mierze z pewnością wynika z egzotyki całego przedsięwzięcia, co oczywiście nie znaczy, że samo dzieło nie jest warte uwagi. Historia opowiadana w „Tannie”, mimo pewnych podobieństw do szekspirowskiego „Romea i Julii”, jest mocno oparta na faktach. Mieszkańcy wyspy dzielnie bronią się przez naporem cywilizacji białego człowieka, pomaga im w tym surowy zbiór zasad, jakimi rządzą się plemiona. Jedną z tych zasad są w stu procentach aranżowane małżeństwa – wyspiarze zdają się sprawiać wrażenie, jakby nie mogli sobie – dla dobra społeczności – pozwolić na samowolę czy nieprzemyślane związki. Małżeństwa mają służyć całej społeczności, na przykład będąc symbolem zawieranego pokoju. Taki los czeka właśnie główną bohaterkę imieniem Wawa – wieloletni konflikt z sąsiednim plemieniem ma zostać zakończony, a zgoda ma zostać przypieczętowana ślubem najbardziej atrakcyjnej dziewczyny jednego plemienia z synem wodza drugiej strony. Ale Wawa ma inne plany, bo od dawna zakochana jest w Dainie, chłopcu z własnej wioski…
Nie będę ukrywał, od strony aktorskiej mamy do czynienia z przedsięwzięciem czysto amatorskim. Odtwórcy ról to lokalni naturszczycy, bohaterowie noszą nawet te same imiona, co aktorzy, i wygląda, że każdy gra tu samego siebie. Dialogi bywają wypowiadane sztucznie, scenariusz jest nieskomplikowany, aktorstwo też na kolana nie rzuca (choć chciałbym wyróżnić przejmującą rolę małej Marceline Rofit, grającej Selin, siostrę Wawy).
Na Tannie występuje najłatwiej dostępny na naszej planecie czynny wulkan, który gra w filmie istotną rolę. Wszystkie sceny rozgrywające się z nim w tle mają mroczną magiczną moc. Wulkan jest też swego rodzaju ucieleśnieniem potężnych sił natury, którym bohaterowie starają się hołdować w swych tradycjach. Główny konflikt zdaje się pochodzić z antycznej tradycji. Mamy tu dwie równorzędne racje – wierność tradycji, bez której ten świat ulegnie zagładzie, bądź pójście za własnym uczuciem. Nie ma tu prostych odpowiedzi.
Najciekawszą sceną filmu było spotkanie Wawy i Daina z kolonią chrześcijańską na wyspie. Chrześcijanie mogą zapewnić im azyl i spokój, ale ceną za to będzie całkowite odcięcie się od swych korzeni. I wygląda, że bohaterowie w zetknięciu z dziwnymi, ubranymi w materiałowe ubrania ludźmi, którzy zachowują się jakby byli w nieustannym szalonym transie, dochodzą do wniosku, że są pewne granice dziwactw, do jakich byliby skłonni ocalić swe życia…
Tak czy inaczej, „Tanna” to idealne kino randkowe – można na partnerce/partnerze zrobić wrażenie oryginalnym wyborem filmu, a wzruszenie po seansie jest właściwie gwarantowane.
« 1 2 3 4 5 6 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Gdy miłość szczęścia nie daje…
Sebastian Chosiński

1 V 2024

W trzecim odcinku tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bensiona Kimiagarowa doszło do fabularnego przesilenia. Wszystko, co mogło posypać się na budowie kanału – to się posypało. W czwartej odsłonie opowieści bohaterowie starają się więc przede wszystkim poskładać w jedno to, co jeszcze nadaje się do naprawienia – reputację, związek, plan do wykonania.

więcej »

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Marcin Mroziuk

29 IV 2024

Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.

więcej »

East Side Story: Ucz się (nieistniejących) języków!
Sebastian Chosiński

28 IV 2024

W czasie eksterminacji Żydów w czasie drugiej wojny światowej zdarzały się niezwykłe epizody, dzięki którym ludzie przeznaczeni na śmierć przeżywali. Czasami decydował o tym zwykły przypadek, niekiedy świadoma pomoc innych, to znów spryt i inteligencja ofiary. W przypadku „Poufnych lekcji perskiego” mamy do czynienia z każdym z tych elementów. Nie bez znaczenia jest fakt, że reżyserem filmu jest pochodzący z Ukrainy Żyd Wadim Perelman.

więcej »

Polecamy

Android starszej daty

Z filmu wyjęte:

Android starszej daty
— Jarosław Loretz

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Inne recenzje

Skażona utopia
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Remanent filmowy 2017
— Sebastian Chosiński, Miłosz Cybowski, Grzegorz Fortuna, Adam Kordaś, Marcin Osuch, Jarosław Robak, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Esensja ogląda: Grudzień 2017 (2)
— Sebastian Chosiński

Esensja ogląda: Listopad 2017 (3)
— Jarosław Loretz, Kamil Witek

W poszukiwaniu samego siebie
— Marcin Szałapski

Esensja ogląda: Październik 2017 (3)
— Jarosław Loretz

Muzyka stop!
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Esensja ogląda: Październik 2017 (2)
— Marcin Mroziuk, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski

Dwa Brzegi 2017
— Konrad Wągrowski

Esensja ogląda: Lipiec 2017 (3)
— Sebastian Chosiński, Jarosław Loretz

Z tego cyklu

Marzec 2018 (2)
— Sebastian Chosiński, Grzegorz Fortuna, Krzysztof Spór, Konrad Wągrowski

Marzec 2018 (1)
— Piotr Dobry, Marcin Mroziuk, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Luty 2018 (2)
— Jarosław Loretz, Anna Nieznaj, Agnieszka ‘Achika’ Szady

Luty 2018 (1)
— Marcin Mroziuk, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Styczeń 2018 (1)
— Jarosław Loretz

Grudzień 2017 (3)
— Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski

Grudzień 2017 (2)
— Sebastian Chosiński

Grudzień 2017 (1)
— Piotr Dobry, Jarosław Loretz, Marcin Mroziuk

Listopad 2017 (3)
— Jarosław Loretz, Kamil Witek

Listopad 2017 (2)
— Jarosław Loretz, Marcin Mroziuk

Tegoż autora

Kosmiczny redaktor
— Konrad Wągrowski

Po komiks marsz: Maj 2023
— Sebastian Chosiński, Paweł Ciołkiewicz, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Marcin Knyszyński, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski

Statek szalony
— Konrad Wągrowski

Kobieta na szczycie
— Konrad Wągrowski

Przygody Galów za Wielkim Murem
— Konrad Wągrowski

Potwór i cudowna istota
— Konrad Wągrowski

Migające światła
— Konrad Wągrowski

Śladami Hitchcocka
— Konrad Wągrowski

Miliony sześć stóp pod ziemią
— Konrad Wągrowski

Tak bardzo chciałbym (po)zostać kumplem twym
— Konrad Wągrowski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.