Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 27 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Georges Simenon
‹Maigret i oporni świadkowie›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułMaigret i oporni świadkowie
Tytuł oryginalnyMaigret et les témoins récalcitrants
Data wydania1969
Autor
PrzekładKatarzyna Witwicka
Wydawca Czytelnik
CyklKomisarz Maigret
SeriaZ jamnikiem
Format160s.
Gatunekkryminał / sensacja / thriller
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl

Przeczytaj to jeszcze raz: Paryski splin na powitanie V Republiki
[Georges Simenon „Maigret i oporni świadkowie” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Komisarz Maigret w powieściach Georges’a Simenona często bywa bohaterem „wycofanym” – w tym sensie, że nie rozpiera go energia, nie lubuje się w pościgach i strzelaninach. Woli rozmawiać i „główkować”. W powieści „Maigret i oporni świadkowie” przechodzi jednak samego siebie. Bo jak inaczej określić to, że dopada go paryski splin, w konsekwencji czego zaczyna na poważnie myśleć o emeryturze?

Sebastian Chosiński

Przeczytaj to jeszcze raz: Paryski splin na powitanie V Republiki
[Georges Simenon „Maigret i oporni świadkowie” - recenzja]

Komisarz Maigret w powieściach Georges’a Simenona często bywa bohaterem „wycofanym” – w tym sensie, że nie rozpiera go energia, nie lubuje się w pościgach i strzelaninach. Woli rozmawiać i „główkować”. W powieści „Maigret i oporni świadkowie” przechodzi jednak samego siebie. Bo jak inaczej określić to, że dopada go paryski splin, w konsekwencji czego zaczyna na poważnie myśleć o emeryturze?

Georges Simenon
‹Maigret i oporni świadkowie›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułMaigret i oporni świadkowie
Tytuł oryginalnyMaigret et les témoins récalcitrants
Data wydania1969
Autor
PrzekładKatarzyna Witwicka
Wydawca Czytelnik
CyklKomisarz Maigret
SeriaZ jamnikiem
Format160s.
Gatunekkryminał / sensacja / thriller
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Po dziesięcioletnim dobrowolnym „wygnaniu” w Stanach Zjednoczonych w 1955 roku Georges Simenon wrócił do Europy. Początkowo zamieszkał na francuskim Lazurowym Wybrzeżu, po czym przeniósł się do Szwajcarii, wynajmując dom w miejscowości Échandens (w kantonie Vaud). Miejsce okazało się na tyle przyjazne, że nie tracąc specjalnie czasu na aklimatyzację, od razu zaczął tworzyć. W ciągu kolejnych lat powstały między innymi – pozostając jedynie przy cyklu o komisarzu z Paryża – takie powieści, jak „Porażka Maigreta” (1956), „Maigret się bawi” (1957), „Maigret podróżuje” (1957), „Maigret ma skrupuły” (1958) i wreszcie „Maigret i oporni świadkowie”. Tę ostatnią napisał, co żadnym zaskoczeniem nie jest, w ciągu zaledwie ośmiu dni – pomiędzy 16 a 23 października 1968 roku. Cztery miesiące później jej publikację w odcinkach – w sumie dwudziestu dwóch – rozpoczął paryski dziennik „Le Figaro”, a po kolejnym miesiącu ukazała się w wersji książkowej tradycyjnie nakładem oficyny Presses de la Cité.
Akcja powieści rozgrywa się w ciągu kilku pochmurnych listopadowych dni, co może tłumaczyć paskudny nastrój, jaki dopadł komisarza z Quai des Orfèvres. Jest chłodno i deszczowo; Maigret cierpi na chandrę, czuje się stary i myśli już o tym, że brakują mu zaledwie dwa lata do emerytury. Co wcześniej niespotykane, rozmawiał nawet o tym momencie z żoną; wspólnie ustalili, że kiedy Jules zakończy pracę w paryskiej policji kryminalnej, wyprowadzą się ze stolicy na wieś. Nie wiadomo do jakich jeszcze konstatacji doszedłby oficer, gdyby nagle nie pochłonęła go rzeczywistość. Oto okazuje się, że Lapointe, jeden z inspektorów z grupy Maigreta, złapał właśnie długo poszukiwanego złodzieja, którego należy pilnie przesłuchać. A jakby tego było mało, w trakcie indagacji dociera kolejna wiadomość – o znalezieniu trupa Léonarda Lachaume’a. Komisarzowi to nazwisko wiele mówi, przypominając dzieciństwo. Przed laty bowiem Lachaume’owie byli właścicielami świetnie prosperującej firmy produkującej… biszkopty i wafle.
Obecnie po czasach ich świetności pozostało jedynie wspomnienie. Dom, w którym mieszkają, sprawia wrażenie, jakby czas się w nim zatrzymał. Do tego od pół wieku „dba” o niego wciąż ta sama służąca – teraz już bardzo stara, schorowana i garbata. W tym kontekście nie dziwi, że – jak opisuje Simenon – „wszystko tu było brudne lub wątpliwej czystości, zużyte, nieudolnie naprawione”. Ponury wystrój i zapach śmierci potęgują jeszcze przygnębienie Maigreta. Léonard, czyli ofiara zbrodni, był wdowcem, zamordowano go około drugiej w nocy; z domowników nikt nic nie słyszał, więc ciało znaleziono dopiero rano. Przesłuchania niewiele wnoszą do sprawy: nestor rodu, Félix Lachaume, ma prawie osiemdziesiąt lat i złowrogie usposobienie, jego żona jest sparaliżowana i praktycznie nie opuszcza swojego pokoju. Młodszy syn Félixa, Armand, i jego żona Paulette także nie są skorzy do zwierzeń. W takiej atmosferze trudno o optymizm, że śledztwo uda się szybko zamknąć.
Maigreta jednak to nie zraża. Nie z takimi – jak w tytule – „opornymi świadkami” miał już do czynienia. Wie doskonale, że potrzeba po prostu czasu, aby ich zmiękczyć, a jeżeli na dodatek dobrze się powęszy, to odkryje niejedną skrywaną przez Lachaume’ów tajemnicę. Na przykład jak udaje im się wciąż zachowywać przy życiu firmę, która od lat przynosi potężne straty? Albo co robiła Paulette przez kilka godzin poza domem krótko przed śmiercią szwagra? Odpowiedzi na te pytania wydają się dla komisarza kluczowe; trzeba więc uparcie, jak kropla, drążyć skałę, a prawda w końcu wyjdzie na jaw. I wychodzi! Choć wcale nie jest taka oczywista, to jednak – jak zawsze w przypadku prozy kryminalnej Simenona – odpowiednio umotywowana psychologicznie. To dzieło Belga ma jednak także i drugie dno: jest opowieścią o bezpowrotnie odchodzącym świecie przedwojnia – czasach III Republiki Francuskiej, która narodziła się po wojnie z Prusami.
Ten świat symbolizują właśnie starzy Lachaume’owie i będący pod wieloma względami kopiami ojca jego synowie. Po przeciwnej stronie barykady stoją, o dziwo, kobiety: Paulette, żona Armanda, i Véronique, najmłodsza córka Felixa, która już dawno opuściła rodzinny dom. One jedyne starają się patrzeć w przyszłość z nadzieją, choć by przyniosła im ona spodziewane korzyści, najpierw muszą uporać się ze swoją przeszłością. Być może do napisania „Maigreta i opornych świadków” w pewnym sensie skłoniły Simenona wydarzenia polityczne, jakie miały miejsce 5 października 1958 roku, a więc jedenaście dni przed rozpoczęciem przez niego pracy nad powieścią – wtedy to za sprawą uchwalenia nowej konstytucji (na której kształt największy wpływ miał ówczesny premier generał Charles de Gaulle) proklamowano V Republikę. Francja, która była przecież przybraną ojczyzną pisarza, wkroczyła tym samym w nową rzeczywistość.
„Opornych świadków” czterokrotnie przeniesiono na „mały ekran”: zrobili to Brytyjczycy (1962), Japończycy (1978) i dwukrotnie Francuzi (1978 i 1993), a w komisarza Maigreta wcielali się odpowiednio następujący aktorzy – Rupert Davies, Kinya Aikawa, Jean Richard i Bruno Cremer.
koniec
5 stycznia 2022

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

PRL w kryminale: Człowiek z blizną i milicjant bez munduru
Sebastian Chosiński

26 IV 2024

Szczęsny szybko zaskarbił sobie sympatię czytelników, w efekcie rok po roku Anna Kłodzińska publikowała kolejne powieści, w których rozwiązywał on mniej lub bardziej skomplikowane dochodzenia. W „Srebrzystej śmierci” Białemu Kapitanowi dane jest prowadzić śledztwo w sprawie handlu… białym proszkiem.

więcej »

Studium utraty
Joanna Kapica-Curzytek

25 IV 2024

Powieść czeskiej pisarki „Lata ciszy” to psychologiczny osobisty dramat i zarazem przejmujący portret okresu komunizmu w Czechosłowacji.

więcej »

Szereg niebezpieczeństw i nieprzewidywalnych zdarzeń
Joanna Kapica-Curzytek

21 IV 2024

„Pingwiny cesarskie” jest ciekawym zapisem realizowania naukowej pasji oraz refleksją na temat piękna i różnorodności życia na naszej planecie.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Z tego cyklu

Kto zamordował Kallego?
— Sebastian Chosiński

Czcij bliźniego swego!
— Sebastian Chosiński

Tak nieprawdopodobne, że aż przerażające
— Sebastian Chosiński

Zetrzeć uśmiech z twarzy niegodziwca
— Sebastian Chosiński

Biali i czarni – bohaterowie i kanalie
— Sebastian Chosiński

Wallander kontra komunistyczni fundamentaliści
— Sebastian Chosiński

Gliniarz po i w trakcie przejść
— Sebastian Chosiński

Eddie, Gino i Tony
— Sebastian Chosiński

Gliniarz na rowerze
— Sebastian Chosiński

Pozornie bez związku, niemal bez trupa
— Wojciech Gołąbowski

Tegoż twórcy

Klasyka kina radzieckiego: Generalska córka
— Sebastian Chosiński

Klasyka kina radzieckiego: Z Mińska do Nowego Jorku
— Sebastian Chosiński

Klasyka kina radzieckiego: Moskiewskie zaułki jak Paryż
— Sebastian Chosiński

Komisarz z wyrzutami sumienia
— Sebastian Chosiński

Namiętni Holendrzy
— Sebastian Chosiński

W czterech ścianach
— Sebastian Chosiński

Trudne życie wiejskiego nauczyciela
— Sebastian Chosiński

Dlaczego giną uczciwi ludzie?
— Sebastian Chosiński

Miłość szczęścia nie daje
— Sebastian Chosiński

Tęsknota i rozczarowanie
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.