Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 27 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Piotr Damasiewicz, Power of the Horns Ensemble
‹Polska›

EKSTRAKT:90%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPolska
Wykonawca / KompozytorPiotr Damasiewicz, Power of the Horns Ensemble
Data wydania15 listopada 2019
Wydawca Astigmatic Records
NośnikCD
Czas trwania42:15
Gatunekjazz
EAN5902860142300
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Piotr Damasiewicz, Adam Pindur, Maciej Obara, Gerard Lebik, Paweł Niewiadomski, Dominik Wania, Ksawery Wójciński, Jakub Cywiński, Samuel Hall
Utwory
CD1
1) Billy04:04
2) Kleofas12:32
3) Polska I04:20
4) Polska II08:16
5) Psalm for William Parker13:03
Wyszukaj / Kup

Tu miejsce na labirynt…: Warto czekać na Polskę
[Piotr Damasiewicz, Power of the Horns Ensemble „Polska” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Trzeba mieć odwagę, aby w naszych czasach zatytułować swoje dzieło tak jednoznacznie i deklaratywnie – „Polska”. Jakie były intencje trębacza Piotra Damasiewicza i prowadzonej przez niego jazzowej formacji Power of the Horns? Pomiędzy wierszami jest to wyjaśnione we wkładce do płyty, która prezentuje się jeszcze lepiej niż wydany przed sześcioma laty świetny debiut „Alaman”.

Sebastian Chosiński

Tu miejsce na labirynt…: Warto czekać na Polskę
[Piotr Damasiewicz, Power of the Horns Ensemble „Polska” - recenzja]

Trzeba mieć odwagę, aby w naszych czasach zatytułować swoje dzieło tak jednoznacznie i deklaratywnie – „Polska”. Jakie były intencje trębacza Piotra Damasiewicza i prowadzonej przez niego jazzowej formacji Power of the Horns? Pomiędzy wierszami jest to wyjaśnione we wkładce do płyty, która prezentuje się jeszcze lepiej niż wydany przed sześcioma laty świetny debiut „Alaman”.

Piotr Damasiewicz, Power of the Horns Ensemble
‹Polska›

EKSTRAKT:90%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPolska
Wykonawca / KompozytorPiotr Damasiewicz, Power of the Horns Ensemble
Data wydania15 listopada 2019
Wydawca Astigmatic Records
NośnikCD
Czas trwania42:15
Gatunekjazz
EAN5902860142300
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Piotr Damasiewicz, Adam Pindur, Maciej Obara, Gerard Lebik, Paweł Niewiadomski, Dominik Wania, Ksawery Wójciński, Jakub Cywiński, Samuel Hall
Utwory
CD1
1) Billy04:04
2) Kleofas12:32
3) Polska I04:20
4) Polska II08:16
5) Psalm for William Parker13:03
Wyszukaj / Kup
Oj, wystawił Piotr Damasiewicz cierpliwość swoich wielbicieli na bardzo poważną próbę! Sześć lat bowiem kazał im czekać na nowy album kierowanego przez siebie big bandu Power of the Horns. Na szczęście czas milczenia dobiegł końca. Dodajmy jednak, gwoli ścisłości, że było to milczenie płytowe, ponieważ na koncertach można było się z tymi muzykami spotkać niejednokrotnie. Inna sprawa, że Damasiewicz przyzwyczaił nas do tego, iż długo przygotowuje i cyzeluje swoje wydawnictwa. Wszak debiutancki krążek Power of the Horns – koncertowy „Alaman” (2013) – zarejestrowany został dopiero w piątym roku działalności, a wydany w następnym. Oczywiście w tym czasie trębacz angażował się również w inne projekty („Imprographic 1”, 2013; „Mnemotaksja”, 2014), ale nie zmienia to faktu, że nie należy do tych artystów, którzy ścigają się z innymi na premiery.
Pomiędzy nagraniem obu albumów skład grupy został nieznacznie uszczuplony i jednocześnie w połowie zmodyfikowany. Pożegnali się z nią saksofonista Marek Pospieszalski, kontrabasiści Jakub Mielcarek i Max Mucha, perkusiści Gabriel Ferrandini i Wojciech Romanowski oraz perkusjonista Tomas Sanchez. Na ich miejsce Damasiewicz zaprosił do współpracy nie mniej cenionych muzyków młodego pokolenia, w tym saksofonistę tenorowego Gerarda Lebika, kontrabasistów Ksawerego Wójcińskiego (duet z Wojciechem Jachną, Charles Gayle Trio, Hera) i Jakuba Cywińskiego oraz – tym razem tylko jednego – perkusistę Samuela Halla. Ze „starej gwardii” w składzie formacji pozostali natomiast: saksofonista altowy Maciej Obara (stojący na czele własnych tria i kwartetu), saksofonista sopranowy Adam Pindur, puzonista Paweł Niewiadomski (nagrany z towarzyszeniem Wójcińskiego „Introduction”) oraz pianista Dominik Wania (w składzie grup Obary).
Jak więc widać, w nowej odsłonie Power of the Horns spotkali się zarówno muzycy od lat grający ze sobą w różnych konfiguracjach, jak i tacy, którzy poznali się – przynajmniej na niwie artystycznej – nie tak dawno. Może dlatego Damasiewicz uznał, że tym razem bezpieczniej będzie zarejestrować materiał nie „na żywo”, ale w studiu, w którym będzie można dokonać pewnych poprawek. Sesja nie ciągnęła się jednak w nieskończoność, zamknęła się w dwóch dniach – 31 lipca i 1 sierpnia 2019 roku. A odbyła się w Studiu S2 Polskiego Radia. Gotowy już materiał – nagrany i zmiksowany przez Michała Kupicza (z eksperymentalno-noise’owego projektu BNNT) – sprzedano polsko-brytyjskiej wytwórni Astigmatic Records, która choć istnieje zaledwie od kilku lat, zaskarbiła już sobie przychylność fanów współczesnego jazzu, wydając między innymi albumy takich formacji, jak EABS, Levitation Orchestra czy Cykada.
A skąd tytuł płyty? Opisując kulisy jego narodzin, lider nonetu zdradził, że nie tylko on, ale także pozostali artyści wsłuchiwali się w nagrania Tomasza Szukalskiego, Piotra Wojtasika i Tomasza Stańki (jak również amerykańskiego saksofonisty Billy’ego Harpera); poza tym bardzo dotknęło ich odejście w krótkim czasie bliskich im z racji wykonywanego zawodu osób, jak wspomniany już Stańko, perkusista Grzegorz Grzyb, fotografik Marek Karewicz oraz wokalistka Kora (Olga Jackowska). Wraz z ich śmiercią polska kultura poniosła niepowetowane straty. Warto więc – idąc tokiem rozumowania Damasiewicza – oddać im hołd w sposób najbardziej godny dla wybitnych artystów. Nagrać dzieło. Ba! Wielkie Dzieło. I takim też jest „Polska”.
Na debiutancki „Alaman” złożyły się trzy rozbudowane kompozycje, trwające ponad siedemdziesiąt minut. W przypadku „Polski” utworów jest pięć, a całość trwa pół godziny krócej, co oznacza, że mamy tym razem do czynienia ze znacznie krótszą i bardziej zwartą formą. Czy w związku z tym Damasiewicz bardziej powściągnął swoją wyobraźnię? Niekoniecznie. Raczej nadał jej wyrazistsze ramy, odchodząc od intuicyjnej swobody charakterystycznej dla takich klasyków jazzu improwizowanego, jak amerykańskie Sun Ra Arkestra czy Art Ensemble of Chicago, na rzecz skandynawskiej precyzji pokroju Angles 9 czy Scheen Jazzorkester. Ta zmiana zdecydowanie wyszła polskiemu big bandowi na dobre. Choć nie wątpię, że mogą znaleźć się i tacy, którzy będą tęsknić za jego szamańskim obliczem znanym z „Alamanem”.
Płytę otwiera czterominutowy „Billy” (w domyśle dedykowany czarnoskóremu saksofoniście Billy’emu Harperowi, jednemu z klasyków amerykańskiego post-bopu i jazzu modalnego). Od pierwszych sekund zespół gra bardzo intensywnie, o czym decyduje głównie rozbudowana sekcja rytmiczna (Wójciński, Cywiński i Hall), choć i wspierający ją na fortepianie Wania ma sporo do powiedzenia. Kiedy po niespełna trzydziestu sekundach dołącza do nich pięcioosobowa sekcja dęta, musi przyjąć narzucone przez kolegów zasady, co tylko zwiększa poziom intensywności – i dźwięków, i doznań słuchacza. Z czasem wprawdzie dęciaki stają się delikatniejsze, ale emocji nie brakuje do samego końca. dostarczają ich zwłaszcza wybijający się na plan pierwszy saksofoniści, toczący ze sobą dialog, którego nie powstydziliby się John Coltrane z Paulem Quinichette’em. Klasyczne brzmienie zespołu przenosi nas w końcówkę lat 50. i początek następnej dekady, kiedy to z hard- i post-bopu powoli rodził się free jazz.
Drugi w kolejności „Kleofas” zaczyna się od narastającej partii instrumentów dętych, które osiągnąwszy apogeum, w dalszym ciągu płyną swobodnie i melodyjnie. Gdy nowy wątek otwiera jeden z kontrabasistów, dęciaki dostrajają się do jego nostalgicznej opowieści. Mimo pewnej eteryczności, nie brakuje im jednak rozmachu ani wewnętrznej mocy. Z czasem przed szereg wybija się puzonista, za którym następnie podąża jeden z saksofonistów – i przez kilka kolejnych minut to oni nadają ton całej orkiestrze. Aż do wyciszenia i przekazania „pałeczki” pianiście. Ostatnie słowo należy jednak do kontrabasisty, który w postbopowym stylu finalizuje całość. Dwie kolejne kompozycje, chociaż połączone, znacznie się od siebie różnią – to „Polska I” i „Polska II”. Swoją drogą można zastanawiać się, czy nie jest to przypadkiem symboliczne odzwierciedlenie sytuacji politycznej panującej w kraju. W każdym razie część pierwsza ma refleksyjno-romantyczny charakter (ważną rolę odgrywa w niej fortepian), druga natomiast charakteryzuje się szybkim tempem i dużą dynamiką. Chociaż mniej więcej w połowie na placu boju pozostaje tylko jeden instrumentalista – Piotr Damasiewicz, którego solówka budzi z każdą sekundą większy niepokój.
Na zwieńczenie albumu lider formacji wybrał kompozycję, którą Power of the Horns ma w swoim repertuarze już od wielu lat – „Psalm for William Parker” (dedykowane legendarnemu amerykańskiemu kontrabasiście). Jej pierwsza, ponad półgodzinna wersja trafiła na „Alaman”, ta z „Polski” jest dużo bardziej zwarta i oszczędna. Dość powiedzieć, że przykrojono ją do zaledwie trzynastu minut. Czy coś na tym straciła? Nic a nic. Pierwsze minuty wypełnia fortepianowa introdukcja przeradzająca się później – głównie za sprawą sekcji dętej – w klasyczne free (nawiązujące w formie do wspomnianego już Angles 9). W potężnym nawale dźwięków krystalizują się następnie zaskakująco stonowane partie solowe saksofonów. I, o dziwo, tym, który stara się poganiać kolegów, aby podkręcili tempo i przydali mocy okazuje się… Dominik Wania. W efekcie mamy do czynienia z bardzo intensywną, wręcz gwałtowną końcówką – z wbijającymi się w uszy alarmistycznie brzmiącymi dęciakami.
Czy to też symbol?
Warto było czekać na „Polskę”! Albumem tym Piotr Damasiewicz po raz kolejny udowodnił, że jest muzycznym wizjonerem, liderem big bandu na miarę Jana Ptaszyna Wróblewskiego czy Zbigniewa Namysłowskiego. Byle tylko w przyszłości obdarowywał słuchaczy swymi płytami równie często, jak robili to oni w swych najlepszych latach.
koniec
5 grudnia 2019
Skład:
Piotr Damasiewicz – dyrygent, trąbka
Adam Pindur – saksofon sopranowy
Maciej Obara – saksofon altowy
Gerard Lebik – saksofon tenorowy
Paweł Niewiadomski – puzon
Dominik Wania – fortepian
Ksawery Wójciński – kontrabas
Jakub Cywiński – kontrabas
Samuel Hall – perkusja

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: Ente wcielenie Magmy
Sebastian Chosiński

26 IV 2024

Chociaż poprzednia płyta Rhùn, czyli „Tozïh”, ukazała się już niemal rok temu, najnowsza, której muzycy nadali tytuł „Tozzos”, wcale nie zawiera nagrań powstałych bądź zarejestrowanych później. Oba materiały są owocami tej samej sesji. Trudno dziwić się więc, że i stylistycznie są sobie bliźniacze.

więcej »

Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
Sebastian Chosiński

25 IV 2024

Arild Andersen to w świecie europejskiego jazzu postać pomnikowa. Kontrabasista nie lubi jednak przesiadywać na cokole. Mimo że za rok będzie świętować osiemdziesiąte urodziny, wciąż koncertuje i nagrywa. Na dodatek kolejnymi produkcjami udowadnia, że jest bardzo daleki od odcinania kuponów. „As Time Passes” to nagrany z muzykami młodszymi od Norwega o kilkadziesiąt lat album, który sprawi mnóstwo radości wszystkim wielbicielom nordic-jazzu.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Oniryczne żałobne misterium
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

Martin Küchen – lider freejazzowej formacji Angles 9 – zaskakiwał już niejeden raz. Ale to, co przyszło mu na myśl w czasie pandemicznego odosobnienia, przebiło wszystko dotychczasowe. Postanowił stworzyć – opartą na starożytnym greckim micie i „Odysei” Homera – jazzową operę. Do współpracy zaprosił wokalistkę Elle-Kari Sander, kolegów z Angles oraz kwartet smyczkowy. Tak narodziło się „The Death of Kalypso”.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.