Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 27 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Siergiej Eisenstein, Grigorij Aleksandrow
‹Pancernik Potiomkin›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPancernik Potiomkin
Tytuł oryginalnyБроненосец Потёмкин
ReżyseriaSiergiej Eisenstein, Grigorij Aleksandrow
ZdjęciaEduard Tisse, Włodzimierz Popow
Scenariusz
ObsadaAleksander Antonow, Władimir Barski, Grigorij Aleksandrow, Iwan Bobrow, Beatrice Vitoldi, Michaił Gomorow, Aleksander Liewszyn, Nina Połtacewa, Konstantin Feldman, Iona Bij-Brodski, Julia Eisenstein, Siergiej Eisenstein, Andriej Fajt, Władimir Uralski, Daniił Antonowicz, Roman Szyrman, Iwan Worobjow
MuzykaEduard Meisel
Rok produkcji1925
Kraj produkcjiZSRR
CyklKlasyka Kina Radzieckiego
Czas trwania75 min
Gatunekdramat
EAN5908223775208
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Wystrzały, które wciąż jeszcze słychać
[Siergiej Eisenstein, Grigorij Aleksandrow „Pancernik Potiomkin” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
« 1 2 3

Sebastian Chosiński

Wystrzały, które wciąż jeszcze słychać
[Siergiej Eisenstein, Grigorij Aleksandrow „Pancernik Potiomkin” - recenzja]

Aktorzy i twórcy
Najważniejszą postać obrazu, marynarza Wakuleńczuka, który jest przywódcą buntu na „Potiomkinie”, zagrał urodzony w 1898 roku Aleksandr Antonow, były aktor Proletkultu, z usług którego Eisenstein korzystał już wcześniej (przy „Dzienniku Głumowa” i „Strajku”). W następnych latach pojawił się on w wielu głośnych dziełach propagandowych epoki socrealizmu: między innymi w „Więźniach” (1936) Jewgienija Czerwiakowa, „Suworowie” (1940) Wsiewołoda Pudowkina i Michaiła Dołłera, „Sekretarzu rajkomu” (1942) Iwana Pyrjewa i Aleksandra Ptuszki, „Młodej gwardii” (1948) Siergieja Gierasimowa oraz monumentalnej „Bitwie stalingradzkiej” (1942) Władimira Pietrowa. Ostatnim filmem, w którym wystąpił, był dramat psychologiczny Grigorija Aronowa i Lwa Daniłowa „Matros soszeł na bierieg” (1957). Zmarł pięć lat później. W kapitana „Potiomkina”, komandora Jewgienija Golikowa, wcielił się natomiast Władimir Barski (rocznik 1866), absolwent moskiewskiej Imperatorskiej Wyższej Szkoły Technicznej, który jako aktor pojawiał się na deskach teatrów w Iwano-Wozniesiensku oraz Tyflisie (dzisiejszym Tbilisi). W czasie bytności w Gruzji Barski związał się z tamtejszymi wytwórniami filmowymi, dla których zrealizował kilka niemych dzieł; w tym: rewolucyjne „Koszmary proszłogo” (1925) i „Diewiatyj wał” (1926) oraz będących adaptacją opowiadania Lwa Tołstoja „Kozaków” (1928). W latach 1926-1927 nakręcił natomiast trzy filmy oparte na „Bohaterze naszych czasów” Michaiła Lermontowa: „Księżna Meri”, „Maksim Maksimycz” oraz „Bella”. Zmarł w 1936 roku. Rolę lejtnanta Gilarowskiego Eisenstein powierzył Grigorijowi Aleksandrowowi, współreżyserowi obrazu, podobnie zresztą jak i późniejszych dzieł Siergieja Michajłowicza – „Październik” (1927) i „Niech żyje Meksyk!” (1932). Już po rozstaniu ze swoim wybitnym przyjacielem Aleksandrow zasłynął jako twórca zabawnych musicali „Świat się śmieje” (1934) i „Wołga, Wołga” (1938) oraz szpiegowskiego dramatu „Spotkanie na Łabie” (1949).
Znani później aktorzy pojawiają się również w drugoplanowych rolach marynarzy „Potiomkina” i studentów odeskich. Chociażby Iwan Bobrow4) („Matka” Pudowkina, „Stiepan Razin” Olgi Prieobrażenskiej i Iwana Prawowa, „Kościej Nieśmiertelny” Aleksandra Rou, „Wesoły jarmark” Pyrjewa, „Niezapomniany rok 1919” Michaiła Cziaureliego), Andriej Fajt („Spotkanie na Łabie” Aleksandrowa, „Pokój przychodzącemu na świat” Aleksandra Ałowa i Władimira Naumowa) czy Władimir Uralski („Aelita” Jakowa Protazanowa, „Zwienigora” i „Aerograd” Pudowkina, „Więźniowie” Czerwiakowa, „Iwan Groźny” Eisensteina, „Przysięga” Cziaureliego). Krótka, choć intensywna, była też przygoda z kinem scenarzystki Niny Agadżanowej-Szutko, która praktycznie do końca lat 30. XX wieku pracę nad tekstami filmowymi dzieliła z obowiązkami sekretarki w poselstwach Związku Radzieckiego w Pradze i Rydze. Kilka filmów jej autorstwa – między innymi „W tyłu u biełych” (1925) Olgi Rachmanowej i Borisa Czajkowskiego oraz „Matros Iwan Gałaj” (1929) Jakowa Urinowa – nie zachowało się do dzisiaj. Inne – jak przedstawiający los artystów cyrkowych w czasie wojny domowej, wyreżyserowany przez nią do spółki z Lwem Kuleszowem, dramat „Dwa-buldi-dwa” (1929) i rewolucyjny „Dezerter” (1933) Pudowkina – zaliczają się do klasyki kina radzieckiego okresu międzywojennego. Po drugiej wojnie światowej Agadżanowa-Szutko wykładała również we Wszechzwiązkowym Państwowym Instytucie Kinematografii (WGIK); dożyła połowy lat 70. ubiegłego wieku. Dla Eisensteina i Tissego „Pancernik Potiomkin” był początkiem wielkiej kariery; wspólnie zrealizowali potem jeszcze sześć filmów: „Październik” (1927), „Stare i nowe” (1929), „Niech żyje Meksyk!” (1932), „Łąki bieżyńskie” (1935-1936), „Aleksandra Newskiego” (1938) oraz „Iwana Groźnego” (1944-1945). I choć przynajmniej kilka z nich pod pewnymi względami bije „Potiomkina” na głowę, to jednak właśnie obraz poświęcony wydarzeniom rewolucji 1905 roku uznany został przed półwieczem (1958) przez krytyków filmowych i historyków kina najlepszym w historii światowej kinematografii.
koniec
« 1 2 3
7 grudnia 2010
1) Piel – względnie Phil – Jutzi (rocznik 1896) to postać bardzo ciekawa, choć moralnie niejednoznaczna. Ów operator, scenarzysta oraz reżyser teatralny i filmowy, jako zdeklarowany komunista, karierę zaczynał od filmów o tematyce proletariackiej. Nie ma się więc co dziwić, że zainteresował się „Pancernikiem Potiomkinem” i był jednym z głównych orędowników sprowadzenia filmu Eisensteina do Niemiec. W 1931 roku powstało najwybitniejsze dzieło Jutziego – adaptacja głośnej powieści, urodzonego w Szczecinie, Alfreda Döblina „Berlin – Alexanderplatz” (1929). Dwa lata później reżyser zaskoczył wszystkich, wstępując do NSDAP. Od tej pory był już na usługach nowej władzy, dla której do 1945 roku nakręcił kilkadziesiąt filmów krótko- i kilka pełnometrażowych (w tym między innymi szpiegowski „Lockspitzel Asew” z Olgą Czechową, ulubioną aktorką Adolfa Hitlera, w roli głównej). Zmarł w 1946 roku.
2) W 2007 roku w Niemczech dokonano cyfrowej rekonstrukcji filmu, który ukazał się zresztą na DVD. Dodano sceny usunięte wcześniej przez cenzurę Republiki Weimarskiej oraz nagrano ponownie ścieżkę dźwiękową autorstwa Eduarda Meisela.
3) W ścieżce dźwiękowej wersji z 1976 roku wykorzystano fragmenty muzyki skomponowanej przez Nikołaja Kriukowa, które uzupełniono orkiestrowymi dziełami Dmitrija Szostakowicza – urywkami V, VIII, X oraz XI („Rok 1905”) Symfonii, oryginalnie powstałymi na przestrzeni dwudziestu lat (między 1937 a 1957 rokiem).
4) Iwan Bobrow (rocznik 1904), zanim trafił do świata filmu, pracował jako urzędnik w państwowych firmach transportowych. W kinie zadebiutował rolą młodszego marynarza w „Pancerniku Potiomkinie” i spodobało mu się to do tego stopnia, że postanowił zostać zawodowym aktorem. W pierwszych latach kariery, nie będąc widocznie pewnym swego talentu, próbował też jednak sił w zupełnie innej dziedzinie – do 1932 roku był funkcjonariuszem wyrosłej z CzeKa sowieckiej policji politycznej OGPU (czyli Zjednoczonego Państwowego Zarządu Politycznego).

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Niedożywiony szkielet
Jarosław Loretz

27 V 2023

Sądząc ze „Zjadacza kości”, twórcy z początku XXI wieku uważali, że sensowne pomysły na horrory już się wyczerpały i trzeba kleić fabułę z wiórków kokosowych i szklanych paciorków.

więcej »

Młodzi w łodzi (gwiezdnej)
Jarosław Loretz

28 II 2023

A gdyby tak przenieść młodzieżową dystopię w kosmos…? Tak oto powstał film „Voyagers”.

więcej »

Bohater na przekór
Sebastian Chosiński

2 VI 2022

„Cudak” – drugi z trzech obrazów powstałych w ramach projektu „Kto ratuje jedno życie, ten ratuje cały świat” – wyreżyserowała Anna Kazejak. To jej pierwsze dzieło, które opowiada o wojennej przeszłości Polski. Jeśli ktoś obawiał się, że autorka specjalizująca się w filmach i serialach o współczesności nie poradzi sobie z tematyką Zagłady, może odetchnąć z ulgą!

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż twórcy

Rewolucja na krańcu świata
— Sebastian Chosiński

Kino totalitarne: Amerykanie – przyjaciele nazistów
— Sebastian Chosiński

Rewolucja – parowóz dziejów!
— Sebastian Chosiński

Ulubiona komedia Stalina
— Sebastian Chosiński

Jak kniaź Aleksander zostawił Krzyżaków na lodzie
— Sebastian Chosiński

Studium szaleństwa i zbrodni
— Sebastian Chosiński

Tegoż autora

Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
— Sebastian Chosiński

Płynąć na chmurach
— Sebastian Chosiński

Ptaki wśród chmur
— Sebastian Chosiński

„Czemu mi smutno i czemu najsmutniej…”
— Sebastian Chosiński

Pieśni wędrujące, przydrożne i roztańczone
— Sebastian Chosiński

W kosmosie też znają jazz i hip hop
— Sebastian Chosiński

Od Bacha do Hindemitha
— Sebastian Chosiński

Z widokiem na Manhattan
— Sebastian Chosiński

Duńczyk, który gra po amerykańsku
— Sebastian Chosiński

Awangardowa siła kobiet
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.