Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 5 maja 2024

Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Odszedł aktor, który przerażał spojrzeniem. Wspomnienie o Andrieju Paninie

Sebastian Chosiński

Nie zniewalał ani emploi amanta, ani zakazaną twarzą, wręcz przeciwnie – wydawał się szary, nijaki. Na ulicy prawdopodobnie mało kto zwróciłby na niego uwagę. Ale gdy wychodził na scenę teatralną lub pojawiał się na ekranie filmowym – elektryzował widza. W „Kierowcy dla Wiery” i „Jeźdźcu o imieniu Śmierć” otarł się o geniusz aktorski. Andriej Panin – jeden z najwybitniejszych aktorów rosyjskich XXI wieku – został znaleziony martwy w swoim moskiewskim mieszkaniu w czwartek 7 marca 2013 roku.

Sebastian Chosiński

Odszedł aktor, który przerażał spojrzeniem. Wspomnienie o Andrieju Paninie

Kino upomniało się o niego bardzo późno. Trochę z jego winy. Przez wiele lat żył i pracował bowiem na prowincji; dopiero gdy, już jako dorosły i w pełni ukształtowany artysta, pojawił się w Moskwie, zaczęto zapraszać go przed kamery. I wtedy jego talent eksplodował. W ciągu dwudziestu jeden lat pojawił się w ponad osiemdziesięciu obrazach pełnometrażowych i serialach; nawet jeśli dzieło okazywało się niższych lotów, on nie zawodził. Nigdy! Andriej Władimirowicz Panin przyszedł na świat 28 maja 1962 roku w Nowosybirsku; kiedy miał sześć lat, rodzina przeniosła się do Kemerowa i w tym właśnie mieście mieszkał przez następnych lat szesnaście. Tam ukończył wydział reżyserski miejscowego Instytutu Kultury. Przez jakiś czas pracował – zarówno jako aktor, jak i reżyser – w jednym z najstarszych syberyjskich teatrów w Minusińsku w Kraju Krasnojarskim. W połowie lat 80. ubiegłego wieku postanowił zrobić kolejny krok. Porzucił rodzinne strony (przy okazji też rozstał się z pierwszą żoną, ekonomistką Tatianą Paniną, z którą doczekał się córki Nadieżdy) i ruszył na podbój Moskwy. Został przyjęty do szkoły teatralnej przy Moskiewskim Akademickim Teatrze Artystycznym (MChAT), którą ukończył w 1990 roku. Po uzyskaniu dyplomu otrzymał propozycję przystąpienia do zespołu aktorskiego MChAT-u, z której skwapliwie skorzystał. Było to dla niego istotne także z przyczyn osobistych – zakochał się bowiem w koleżance ze sceny, Natalii Rogożkinej, która wkrótce została jego drugą żoną (a potem jeszcze matką dwóch synów – Aleksandra i Piotra).

Debiut filmowy Andrieja Władimirowicza nie wypadł zbyt okazale – dramat kryminalny „W linii prostej” (1992) Siergieja Czlijanca pamiętają dzisiaj już zapewne nieliczni. Także kolejne, wciąż jeszcze bardzo nieliczne, propozycje nie przynosiły aktorowi rozgłosu. Zaczęło się to zmieniać w 1998 roku, kiedy to wystąpił w dwóch głośnych i popularnych filmach: komedii kryminalnej Maksima Pieżemskiego „Nie pękaj, mamuśka!” oraz przypowieści Karena Szachnazarowa „Pełnia księżyca”. Rok później Jurij Moroz zatrudnił go do roli detektywa Władisława Stasowa w cyklu adaptacji powieści kryminalnych Aleksandry Marininej „Kamieńska”. Do postaci tej Panin wracał jeszcze parokrotnie, po raz ostatni dwa lata temu w szóstej części serialu. W tym momencie był już artystą rozpoznawalnym i – co najważniejsze – lubianym i cenionym przez publiczność; propozycje zawodowe zaczęły więc sypać się jak z rękawa. I to bardzo różne. W 2000 roku zagrał między innymi w kryminalnych „24 godzinach” Aleksandra Atanesiana, w melodramatyczno-przygodowym serialu „Granica” Aleksandra Mitty oraz w nagrodzonym na festiwalu w Cannes rosyjsko-francusko-niemieckim komediodramacie „Ślub po rosyjsku” Pawła Łungina. Obojętnie czy była to rola komediowo, czy dramatyczna, Andriej Władimirowicz radził sobie znakomicie. Ale to, co najważniejsze w jego karierze, miało dopiero nadejść. W głośnej „Światowej historii trucicielstwa” (2001) Szachnazarowa wcielił się w występnego Cesarego Borgię, syna papieża Aleksandra VI, w sadze gangsterskiej Aleksieja Sidorowa „Brygada” (2002) był milicjantem, a w trylogii „Shadowboxing: Walka z cieniem” (2004-2011) – promotorem boksu o nie zawsze czystych intencjach.

Przekrój ról granych przez Panina robił wielkie wrażenie. Z czasem jednak okazało się, że najlepiej mu w kostiumie postaci demonicznych i niejednoznacznych. Taki był kagiebista kapitan Sawieljew w fenomenalnym „Kierowcy dla Wiery” (2004) Pawła Czuchraja oraz terrorysta-eserowiec Żorż (a w zasadzie Boris Sawinkow) w „Jeźdźcu o imieniu Śmierć” (2004) Szachnazarowa. Kto wie, czy nie były to jego najlepsze kreacje aktorskie w życiu. W każdym razie od tamtej pory na kolejną wielką rolę musiał czekać kilka lat. Nie znalazł jej ani w komedii kryminalnej Nikity Michałkowa „Ciuciubabka” (2005), ani w drugiej odsłonie „Nie pękaj, mamuśka!” (2005), ani w miniserialu wojennym Zinowija Rojzmana „Ostatni pociąg pancerny” (2006). Robił już za to wrażenie w dramacie wojennym Atanesiana „Swołocz” (2006), choć przypadła mu w nim jedynie rola drugoplanowa. Za to w serialowej adaptacji „Zbrodni i kary” (2007), dokonanej przez Dmitrija Swietozarowa, wcielając się w śledczego Porfirego Pietrowicza, dał prawdziwy popis kunsztu aktorskiego. Nie zszedł też poniżej swego poziomu w ukraińskim thrillerze „Iluzja strachu” (2008) Aleksandra Kirienki i w – opartym na wczesnych opowiadaniach Michaiła Bułhakowa, dramacie psychologicznym „Morfina” (2008) Aleksieja Bałabanowa. Z kolei na pewno niezbyt dobrze czuł się w wojennej opowieści „Zaginieni na wojnie” (2008) Olgi Żulinej, gdzie wcielił się w Polaka Stefana i musiał nawet, dość nieudolnie, mruczeć pod nosem po polsku.

W tym samym roku zagrał w jeszcze jednym filmie tej reżyserki i to rolę, którą pamiętano mu dość długo, niekoniecznie w pozytywnym znaczeniu tego słowa. „Pocałunek nie dla mediów” był melodramatem opowiadającym o życiu robiącego coraz bardziej zawrotną karierę polityka. Widzowie i krytycy bez najmniejszych kłopotów odkryli, że za postacią prezydenta Aleksandra Aleksandrowicza kryje się… Putin, a film jest bałwochwalczym hołdem pod adresem Władimira Władimirowicza. Na szczęście kolejnymi kreacjami Panin pozwolił zapomnieć o tej wizerunkowej wpadce. W 2009 roku pojawił się w roli głównej w bardzo popularnym serialu detektywistycznym „Żurow” Ilji Makarowa i Karena Oganesiana (rok później dokręcono następną serię) oraz opartym na faktach dramacie sensacyjnym Andrieja Kawuna „Kandahar”, w którym brawurowo wcielił się w nawigatora Aleksandra Zdora. Po stronie plusów aktor mógł zapisać także występy w komediodramacie Andrieja Proszkina „Sok pomarańczowy” (2010) oraz w dramacie kryminalnym Atanesiana „Bliski wróg” (2010), którego kontynuacja – „Chcę zobaczyć, jak ona umrze” (2013) – czeka właśnie na premierę. Minus to z kolei mało przekonująca trzecioplanowa rólka kierownika obozu pionierskiego w kompletnie nieudanej drugiej części „Spalonych słońcem” (2010) Michałkowa. Na szczęście po mniej trafionych wyborach artystycznych Andrieja Władimirowicza przyszła kolej na znacznie bardziej udane, a do takich na pewno zaliczyć należy występ w adaptacji kultowej powieści Wiktora Pielewina „Generation Π” (2011) Wiktora Ginzburga oraz w niezłym dramacie biograficznym Piotra Busłowa „Wysocki. Dziękuję za życie” (2011), w którym Panin podarował swoją twarz osobistemu lekarzowi Wołodii.

W historycznej „Ordzie” (2012) Andrieja Proszkina na ekranie był krótko (jako chan Tinibek), zaledwie przez kilka minut, ale był to występ najwyższych lotów. Przykuwał także uwagę w psychologiczno-wojennym dramacie Aleksandra Proszkina „Przebaczenie” (2012) – grany przez Panina pracownik kulturalno-oświatowy Fiodor był jednym z najjaśniejszych punktów obsady… Także w ostatnich miesiącach Andriej Władimirowicz nie narzekał na brak pracy. Poza wspomnianym wyżej filmem Atanesiana, pojawił się również na planach ukraińskiego serialu wojenno-sensacyjnego „Bomba” Olega Fiesienki oraz kryminalnego „Sherlocka Holmesa” Kawuna, w którym wcielił się w doktora Watsona. Szczęśliwie, te dwa obrazy zostały już ukończone. Ale jak wygląda sprawa z zaplanowanym na przyszły rok dramatem Garika Sukaczowa „Kot. Koń. Śmierć. Miłość” – nie wiadomo. Być może nigdy nie zostanie dokończony. Śmierć Panina odkryto w czwartek 7 marca 2013 około godziny jedenastej przed południem, choć prawdopodobnie nie żył już od kilku dni. Znajomi i przyjaciele próbowali bowiem skontaktować się z nim już od poniedziałku, ale nie odbierał telefonów, nie otwierał też drzwi w swoim mieszkaniu na Prospekcie Bałakławskim na południu Moskwy. Wezwano zatem policję; po wejściu do środka odnaleziono ciało aktora leżące na podłodze, na głowie miał wielką ranę. Po pierwszych oględzinach uznano, że był to nieszczęśliwy wypadek, prawdopodobnie, upadając, uderzył się w jakiś mebel; pojawiły się również informacje o słabym sercu, choć szczegóły poznamy dopiero po sekcji zwłok. Nie da się ukryć, że kino rosyjskie straciło artystę wielkiego formatu. I to w pełni sił twórczych.

7 marca 2013

Komentarze

09 III 2013 17:51:52

A tutaj pojawiają się nowe informacje nt. przyczyn śmierci Andrieja Panina: http://www.ntv.ru/novosti/510576/.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Rosjan – nawet zdrajców – zabijać nie można
Sebastian Chosiński

30 IV 2024

Opowiadanie Jerzego Gierałtowskiego „Wakacje kata” ukazało się w 1970 roku. Niemal natychmiast sięgnął po nie Zygmunt Hübner, pisząc na jego podstawie scenariusz i realizując spektakl telewizyjny dla „Sceny Współczesnej”. Spektakl, który – mimo świetnych kreacji Daniela Olbrychskiego, Romana Wilhelmiego i Aleksandra Sewruka – natychmiast po nagraniu trafił do archiwum i przeleżał w nim ponad dwie dekady, do lipca 1991 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Android starszej daty
Jarosław Loretz

29 IV 2024

Kości pamięci, silikonowe powłoki, sztuczna krew – już dawno temu twórcy filmowi przyzwyczaili nas do takiego wizerunku androida. Początki jednak były dość siermiężne.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »