Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 28 kwietnia 2024

W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Dmitrij Swietozarow
‹Cień›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Cień
Tytuł oryginalny	Тень
Reżyseria	Dmitrij Swietozarow
Zdjęcia	Gleb Klimow
Scenariusz	Arkadij Krasilszczykow
Obsada	Michaił Porieczenkow, Jurij Stojanow, Warwara Szczerbakowa, Piotr Łogaczow, Jurij Galcew, Oksana Baziliewicz, Tatiana Tuzowa, Walentina Nejmorowiec, Jegor Bakulin, Rudolf Furmanow, Daniił Kokin
Muzyka	Vincenzo Bellini
Rok produkcji	2016
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	112 min
Gatunek	dramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Niemoralna propozycja w języku Puszkina
[Dmitrij Swietozarow „Cień” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Boris jest bajecznie bogatym przedsiębiorcą, któremu mało kto jest w stanie się sprzeciwić. Weronika nie tak dawno straciła wszystko, mieszka w opuszczonej i zdewastowanej bazie wojskowej, a podkochuje się w niej facet, który dopiero co opuścił po paru latach więzienie. Jak dochodzi do ich spotkania? Czy może połączyć ich uczucie? Na te pytania odpowiada „Cień” – najnowszy dramat psychologiczny Dmitrija Swietozarowa.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Niemoralna propozycja w języku Puszkina
[Dmitrij Swietozarow „Cień” - recenzja]

Dmitrij Swietozarow
‹Cień›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Cień
Tytuł oryginalny	Тень
Reżyseria	Dmitrij Swietozarow
Zdjęcia	Gleb Klimow
Scenariusz	Arkadij Krasilszczykow
Obsada	Michaił Porieczenkow, Jurij Stojanow, Warwara Szczerbakowa, Piotr Łogaczow, Jurij Galcew, Oksana Baziliewicz, Tatiana Tuzowa, Walentina Nejmorowiec, Jegor Bakulin, Rudolf Furmanow, Daniił Kokin
Muzyka	Vincenzo Bellini
Rok produkcji	2016
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	112 min
Gatunek	dramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Dziewiąty kinowy film Dmitrija Josifowicza Swietozarowa to swoista mieszanka dramatu miłosnego i społecznego, czyli ulubionego gatunku tego cenionego, aczkolwiek mało znanego poza Rosją twórcy. Przyszedł on na świat w 1951 roku w Leningradzie jako syn – z drugiego małżeństwa – słynnego reżysera Josifa Chejfica, znanego między innymi ze stylowej ekranizacji „Damy z pieskiem” (1959) Antona Czechowa. Początkowo wcale jednak nie zamierzał iść w ślady ojca. Jako dwudziestotrzylatek ukończył studia filologiczne na Uniwersytecie Leningradzkim. Został specjalistą od literatury angielskiej i nawet przez jakiś czas zarabiał na życie jako tłumacz. Mimo to coś ciągnęło go do kinematografii – z biegiem czasu coraz silniej i w końcu zdecydował się na wyjazd do Moskwy, gdzie zaliczył Wyższe Kursy Reżyserii, po czym zdobył etat w wytwórni „Lenfilm”. Pierwszy pełnometrażowy film – dramat o tematyce sportowej „Szybkość” – nakręcił w 1983 roku. Do upadku Związku Radzieckiego zdążył zrealizować jeszcze cztery obrazy: oparty na autentycznych wydarzeniach, opowiadający o wielkiej awarii w leningradzkim metrze, do jakiej doszło w 1974 roku, „Wyłom” (1986), dramat społeczny „Bez munduru” (1988), thriller „Psy” (1989) oraz kryminał „Arytmetyka zabójstwa” (1991).

W nowej rzeczywistości powstał „cygański” dramat „Gadźo” (1992), po czym nastąpiło tak wielkie tąpnięcie w rosyjskiej kinematografii, że Swietozarow na osiem lat musiał pożegnać się z „wielkim ekranem”, poświęcając pracy w telewizji. Dopiero w 2000 roku udało mu się nakręcić melodramat „Czternaście kolorów tęczy”, po czym znów na ponad dekadę zajął się głównie realizacją seriali (w tym czasie powstała między innymi całkiem udana ośmioodcinkowa adaptacja „Zbrodni i kary” Fiodora Dostojewskiego). Do kin powrócił – i nie był to wcale wielki powrót – przed czterema laty miałkim współczesnym melodramatem „Śnieżynka”, rok temu natomiast zabrał się za „Cień”. Scenariusz filmu powstał na podstawie powieści mieszkającego od dłuższego już czasu w Izraelu Arkadija Krasilszczikowa (rocznik 1945), którym sam zresztą zaadaptował ją na potrzeby filmu. Zagrożenia żadnego w tym nie było, albowiem Krasilszczikow to nie tylko uznany prozaik, lecz także doświadczony scenarzysta (vide wielokrotnie nagradzana „Podróż ze zwierzętami domowymi”), który już wcześniej parokrotnie współpracował z Dmitrijem Josifowiczem.

Akcja „Cienia” rozgrywa się częściowo w Petersburgu, częściowo w miasteczkach okalających dawną stolicę Imperium Rosyjskiego. Główną postacią dramatu jest znany z bezwzględności przedsiębiorca w branży budowlanej Boris Michajłowicz Gordin. Patrząc na niego z boku, można odnieść wrażenie, że do szczęścia nie potrzeba mu już niczego – ma spory majątek, usłużnych, będących na każde jego skinienie podwładnych, elegancką konkubinę, z którą doczekał się córki. W interesach nieustannie mu się wiedzie, chociaż poznajemy go akurat w momencie, gdy trafia na nieprzewidziany kłopot. Gordin planuje bowiem wyburzenie starego budynku i wybudowanie w jego miejscu nowoczesnego apartamentowca. Żeby ruszyć z inwestycją, trzeba jednak najpierw pozbyć się ostatniej lokatorki – emerytowanej nauczycielki. Boris odwiedza ją z całą swoją świtą i wtedy okazuje się, że Sofia Zacharowna była przed laty jego wychowawczynią. Teraz na pewno nie jest dumna z metod, jakie stosuje w interesach. Stara się przemówić mu do rozsądku, ale nie wydaje się, by Gordin miał zmienić zdanie. Aż nagle…

…wśród wielu rodzinnych pamiątek mężczyzna dostrzega wiszące na ścianie czarno-białe zdjęcie. Przedstawia ono niezwykle piękną kobietę. Jak się okazuje, to babka Sofii Zacharownej, przed stu laty (a więc jeszcze w epoce kina niemego) znana aktorka – Wiera Listowska. Gordin jest nią zauroczony, nie potrafi oderwać od niej wzroku; prosi starą nauczycielkę, aby pożyczyła mu fotografię. Później jedzie z nią do wytwórni filmowej, w której pracuje jego przyjaciel Siergiej Panow. Jest reżyserem, któremu nic się nie udaje. Od lat nie potrafi zdobyć pieniędzy na kolejny film. Boris obiecuje, że sfinansuje jego projekt, ale pod jednym warunkiem – że Sierioża znajdzie mu… sobowtóra Listowskiej. Panow początkowo traktuje to jako nie do końca poważną fanaberię bogacza, ale z czasem zdaje sobie sprawę, że to także dla niego wielka szansa na wyrwanie się z dołka. Sprawa jednak wcale nie jest taka prosta. By odnaleźć „klona” Wiery musi poruszyć niebo i ziemię, sięgając po działania nie zawsze zgodne z prawem.

Równolegle z wątkiem Gordina prowadzony jest drugi, w którym czołową postacią jest dwudziestokilkuletnia Weronika Pietrowa. Dziewczynie od dawna wiatr wieje w oczy. Wcześnie straciła ojca, a nowy kochanek matki dokonał na jej konto oszustwa i uciekł – w efekcie kobieta trafiła za kratki. Córka z kolei zmuszona była sprzedać mieszkanie w bloku i przenieść się do opuszczonej bazy wojskowej. Pracuje w wiejskim tartaku, aby zarobić na spłatę długu, bo tylko w ten sposób może skrócić odsiadkę swojej rodzicielce. Wracając z kolejnej wizyty w więzieniu, poznaje młodego skazańca Jurę Iziumowa, który właśnie po czterech latach odosobnienia wychodzi na wolność. Nie ma dokąd iść, więc „przylepia” się do Weroniki, a z czasem zaczyna nawet darzyć ją uczuciem. I w takim momencie u Pietrowej pojawia się Panow z niecodzienną propozycją Gordina. Owszem, niemoralną, choć może nie aż tak bardzo jak ta, którą Robert Redford złożył Demi Moore w filmie Adriana Lyne’a. w każdym razie spełnienie prośby biznesmena rozwiązałoby w jednej chwili wszystkie problemy dziewczyny i otworzyłoby drogę na wolność jej matce.

Swietozarow wolno prowadzi narrację, skupiając się na możliwie najdokładniejszym przedstawieniu portretów psychologicznych postaci. Z jednej strony obserwujemy więc wybijających się na plan pierwszy Borisa i Weronikę, z drugiej – pozostających w tle, ale równie istotnych dla rozwoju akcji Siergieja i Jury. Losy całej czwórki w pewnym momencie przecinają się, a co stanie się z nimi dalej zależy tak naprawdę od tego słowa – odpowiedzi, jakiej Pietrowa udzieli Gordinowi. O ile ewentualne intencje Weroniki są oczywiste (co jednak wcale nie oznacza, że z tego powodu łatwiej jej będzie podjąć decyzję), o tyle zastanawiać można się, co kieruje biznesmenem. Przyczyną jest kryzys wieku średniego? To byłoby w zasadzie najprostsze wyjaśnienie. A może niezdrowa fascynacja seksualna? Nie można też odrzucić romantycznego uniesienia i wywołanej tym chęci powrotu do lat młodości, gdy wszystko wydawało się prostsze, a zamiary uczciwsze. Admiracja, jaką Boris otacza nieznaną sobie kobietę – i nie jest istotne, czy chodzi tu o nieżyjącą od prawie stu lat Listowską, czy jak najbardziej realną Pietrową – sprawia wrażenie chwytania się ostatniej deski ratunku.

Tylko dzięki niej może stać się na powrót człowiekiem szczerym i przyzwoitym, ocalić siebie przed potworem, który przez lata pożerał go od środka. Człowiekiem, którego zachowała w swej pamięci stara Sofia Zacharowna. Swietozarow nakreślił portret Gordina z dużą ironią, dzięki czemu staje się on mniej groźny, bardziej ludzki, nawet trochę zagubiony we współczesnym świecie, który przecież próbuje sobie podporządkować. Na jego tle Weronika wydaje się być osobą bardzo poukładaną, doskonale wiedzącą, czego chce, choć – z przyczyn niezależnych od siebie – nie potrafi tego osiągnąć. Odpowiedź na pytanie, jak zachowa się w chwili, kiedy pojawi się szansa pójścia na skróty – nie jest wcale w jej przypadku taka oczywista. Pietrowa wie, czym jest bieda; zdaje też sobie sprawę, jaką traumą jest pobyt w więzieniu – nie może więc ot tak, po prostu, wyrzucić Jurę na śmietnik. Choć przecież nic mu nie obiecywała… Scenariusz Krasilszczikowa był materiałem na przejmujący dramat psychologiczny (z zacięciem społecznym). Niestety, reżyser trochę zaprzepaścił tkwiący w nim potencjał – nie zawsze uzasadnionymi wtrętami (z założenia) humorystycznymi (vide Panow) czy sposobem filmowania bardziej kojarzącym się z produkcjami telewizyjnymi (bliskie plany, brak scen o wymowie symbolicznej).

W głównych rolach producenci obsadzili aktorów niekoniecznie z pierwszej ligi, ale za to ze sporym dorobkiem. W przedsiębiorcę Borisa Gordina wcielił się Michaił Porieczenkow („Poddubny”, „Wurdałaki”), w nieporadnego reżysera Panowa – Jurij Stojanow („Hitler kaput!”, „Człowiek w oknie”, „Moskwa nigdy nie śpi”), natomiast w ekswięźnia Iziumowa – Piotr Łogaczow („Zakładnik”, „Kryj się!”, „Trzy dni do wiosny”). Jedynie wcielająca się w nieszczęśliwą Weronikę Warwara Szczerbakowa („18/14”, „Kamienna głowa”) musi jeszcze ciężko pracować na swoją pozycję w rosyjskim show-biznesie. Za zdjęcia odpowiadał, urodzony w Tallinie, Gleb Klimow (rocznik 1982), absolwent Państwowego Sankt-Petersburskiego Uniwersytetu Kina i Telewizji, dla którego „Cień” był trzecim wspólnym projektem realizowanym ze Swietozarowem. Sporą ciekawostką na pewno jest fakt, że w ścieżce dźwiękowej wykorzystano muzykę instrumentalną z opery „Lunatyczka” (1831), której twórcą był – żyjący w pierwszej połowie XIX wieku – włoski romantyczny kompozytor Vincenzo Bellini.

6 sierpnia 2017

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »