WASZ EKSTRAKT: | |
---|---|
Zaloguj, aby ocenić | |
Organizator | Gutek Film |
Cykl | Festiwal Filmowy Era Nowe Horyzonty |
Miejsce | Wrocław |
Od | 22 lipca 2010 |
Do | 1 sierpnia 2010 |
WWW | Strona |
ENH, czyli ponad pół setki filmów (1)Ewa Drab, Karol Kućmierz, Urszula Lipińska, Konrad Wągrowski, Kamil WitekENH, czyli ponad pół setki filmów (1)„Ile za ile” („Kac para kac”, reż. Reha Erdem) Ocena: 50% Tureckie podejście do tematu znalezionej przypadkowo walizki pełnej pieniędzy i tego, co też z nimi począć, nie zaskakuje niczym szczególnym. Bohater to skromny sprzedawca męskiej odzieży, głowa rodziny, dość nieporadny i naiwny człowiek. Torbę z forsą znajduje w taksówce, oczywiście zaraz stara się ją oddać, ale kiedy już ląduje ona w jego mieszkaniu, zaczyna się panikowanie i pierwsze zmiany w zachowaniu. Najpierw nerwowo przekłada ją z miejsca na miejsce, potem dokładnie liczy banknoty. Z gazet dowiaduje się, skąd się tak naprawdę wzięły. Potem zaczyna wreszcie ich używać, brać coraz więcej, kombinować, kupować, inwestować. Sensacyjne motywy są w filmie ograniczone raczej do minimum, chociaż jest w nim jeden dość energiczny pościg. Reżyser raczej skupia się na osobistych przeżyciach bohatera i na tym, jak stopniowo się zmienia, nieświadomie zaciskając pętlę wokół własnej szyi. Alienuje on także swoją rodzinę, podejmuje coraz bardziej irracjonalne i głupie decyzje, wdaje się w dziwną relację z sąsiadką, zmienia swój wizerunek wśród znajomych. Z filmu wyłania się oczywiste i naiwne przesłanie, że pieniądze szczęścia nie dają, niszczą życie uczciwego człowieka, korumpują i sprowadzają mnóstwo problemów. Największym atutem jest tutaj tylko zakończenie, zaskakujące, absurdalne i podnoszące ocenę tej przeciętnej produkcji. Do poziomu „Prostego planu” niestety dużo brakuje. Karol Kućmierz „I tak nie zależy nam na muzyce” („We Don’t Care about Music Anyway”, reż. Cedric Dupire, Gaspard Kuentz)
Wyszukaj / Kup Ocena: 60% Świetny pomysł na ukazanie różnorodności alternatywnej sceny muzycznej Japonii, na papierze brzmi fascynująco, wraz z bardzo chwytliwym tytułem. Ostatecznie dokument jest interesujący, ale raczej nie spełnia oczekiwań. Trzeba przyznać, że to nietypowy film dokumentalny. Nie ma w nim odgórnego, porządkującego komentarza, są jedynie dyskusje samych bohaterów filmu o różnych zagadnieniach ich sztuki, o ich motywacjach do działania w niszy i eksplorowania obszarów na granicy wytrzymałości. Przez większość czasu przemawia jednak sama muzyka. Występy niezwykle oryginalnych muzyków są osadzone w równie niezwykłych sceneriach. Jednak twórcy chyba zbytnio zaufali w niesamowitość pokazywanych artystów. Początkowo wszyscy bohaterowie zachwycają swoim oderwaniem od jakichkolwiek norm i konwencji, ale często wydaje się, że sceny z ich udziałem są zbyt przeciągnięte. Trudno też wyciągnąć z filmu jakiś krajobraz japońskiej muzyki – jej reprezentantów jest dość niewielu. Istotne jest natomiast uświadomienie, że warto robić nawet coś skrajnie dziwnego i osobistego, nie oglądając się na nikogo. Karol Kućmierz „Jej droga” („Na Putu”, Reż. Jasmila Zbanić)
Wyszukaj / Kup Ocena: 90% Autorka znakomitej „Grbavicy” podąża drogą wyznaczoną w swoim pełnometrażowym debiucie. Tym razem mocniej wybrzmiewają tematy religijne, tak obecnie i palące wśród bałkańskiego kotła. Reżyserka Jasmila Zbanić wnika w środowisko wahabitów – ortodoksyjnych muzułmanów którzy tworzą swoistą interesującą enklawę wśród współczesnego krajobrazu Sarajewa. Oko kamery śledzi Lunę – stewardessę związaną nieformalnie z Amarem, byłym kontrolerem lotów. Kobieta staje w obliczu jego totalnej duchowej przemiany. Amar porzuca całe swoje poprzednie życie, w imię nowej moralności i związanych z nią praw. Jego myśli i czyny dyktowane są przez wartości czczone przez wahabitów, z ust wypływają tylko utarte formułki. Mimowolnie jesteśmy świadkami dramatu kobiety, która niemal z dnia na dzień musi radzić sobie w swoim najbliższym otoczeniu z religijnym radykalizmem i jego ograniczeniami i nakazami. Jednocześnie na pierwszy plan przebija się wciąż obecna, choć dławiona ze wszystkich sił wojenna trauma, przejawiająca się w najprostszych formach – wspomnieniach o rodzinnym domu, tęsknoty za brutalnie zamordowanymi rodzicami. Mimo upływu lat okrucieństwo wojny jest nieodzownym elementem życia Bośniaków. W tej konfliktowej aurze Zbanić umiejętnie dyryguje postaciami i choć ci nie epatują przesadnym emocjonalizmem, ich wewnętrzne starcia rozbrzmiewają wyraźnym i czystym dźwiękiem. Nawet jeśli bohaterowie nie rzucają się sobie do gardeł, to napięcie między nimi jest odczuwalne po drugiej stronie ekranu. Reżyserka choć jawnie określa swoje poglądy, nie demonizuje wahabitów i nie portretuje ich społeczności w otwarcie negatywnym świetle. Zachowując wierność w wizerunkowym portrecie Sarajewa, poddaje bowiem wątek religijnego radykalizmu jedynie pod rozwagę dla każdego ludzkiego sumienia. Kamil Witek • • • Ocena: 80% Zgadzając się z każdym słowem powyższej recenzji, chciałbym jedynie nadmienić, że dodatkowym walorem filmu Zbanić jest ukazanie dwóch wersji islamu - tej fanatycznej, być może zmierzającej w kierunku przemocy (znamienna scena powitania arabskich przedstawicieli na lotnisku), znanej doskonale z mediów, ale też przyjaznej i pogodnej, reprezentowanej przez Lunę i jej dziadków. A jest islam nie wykluczający wesołej zabawy, nie narzucający drastycznych ograniczeń, tolerującym inne wyznania, pozwalający kobietom na egzystencję w społeczności na równi z mężczyznami, na tytułową własną drogę. Dramatem, podkreślonym w tym mądrym filmie jest to, że wiele osób uważa to za odstępstwo od zasad wiary i przyczynę cierpień, jakie spadły na Bośnię. Konrad Wągrowski „Jestem twój” (Reż. Mariusz Grzegorzek)
Wyszukaj / Kup Ocena: 50% Mariusz Grzegorzek przekłada na język filmowy teatralną sztukę kanadyjskiej dramaturg Judith Thompson. 30-letnia Marta – kobieta sukcesu przechodzi kryzys i przesypia się z kryminalistą z łatwymi do przewidzenia skutkami. Powstały z tego tytułu dramat, który z pewnością świetnie funkcjonuje na teatralnych deskach, na dużym ekranie uwidocznia jednak swoje mankamenty. Przede wszystkim razi pewna teatralna umowność. Aktorzy w warstwie ekspresji, ponoć świadomie, przewartościowują swoje role, niemal w każdym możliwym kadrze wyrzucając siebie hektolitry nabrzmiałych emocji. Kreowane przez nich postaci trącają wyraźnym przerysowaniem – przykładowo gangster z wyglądu i zachowania jest rodem z pseudokomedii Lubaszenki, a Roma Gąsiorowska (siostra Marty) jedynie pogłębia swój ekranowy stereotyp idiotycznej blondynki. Co ciekawe, Grzegorzek nie ma zamiaru niczym tłumaczyć zachowania głównej bohaterki – spełnionej zawodowo i, wydawać by się mogło, życiowo kobiety. W jego zainteresowaniu leży bowiem jedynie zobrazowanie zjawiska przesytu życia, które jest udziałem coraz większej ilości z nas. Kamil Witek „Jutro będzie lepiej” (reż. Dorota Kędzierzawska)
Wyszukaj / Kup Ocena: 30% Całym sercem jestem za autorami, za indywidualnością, za konsekwentnym podążaniem własną drogą, za robieniem filmów w których ktoś czuje się dobrze. Ale do nowego filmu Doroty Kędzierzawskiej widz puka i stuka i nie zostaje wpuszczony. Stoi się więc z boku, gapi się beznamiętnie na te ładnie sfotografowane szczerbate bachory, raz uśmiechnięte, to znowu wyraźnie posmutniałe, i myślami jest się przy planach obiadowych. Historyjka niestety machnięta jest tak niezobowiązująco, że naprawdę wszystko wskazuje na to, iż chodzi tylko i wyłącznie o pocztówki ze słodkimi bachorami, a nie o film, który cokolwiek by w widzu poruszył. Od czasów „Jajka”, studenckiej etiudy reżyserki, świat Kędzierzawskiej stanął w miejscu. Co prawda stare filmowe porzekadło twardo podpowiada, że „każdy reżyser przez całe życie kręci jeden i ten sam film”, ale chyba nie wypada tego rozumieć aż tak dosłownie… Urszula Lipińska „Księżniczka Montpensier” („La Princesse De Montpensier”, reż. Bertrand Tavenier) Ocena: 70% Ekranizacja powieści Madame de Lafayette to klasyczne kino kostiumowe, które skupia się bardziej na efektownym połączeniu literatury z romansem i historią niż na odkrywaniu nowych horyzontów artystycznego wyrazu. Bernard Tavernier stworzył film dla miłośników francuskiej kultury, dobrego aktorstwa i pięknej oprawy wizualnej. W rezultacie „Księżniczka Montpensier” to kino urokliwe i pełne przepychu, ale niezbyt głębokie w treści. Tytułowa bohaterka zostaje wbrew swojej woli wydana za mąż za niejakiego Phillippe’a de Montpensier. Szybko musi porzucić młodzieńczy idealizm i dobroduszną naiwność, aby odnaleźć się w sieci intryg, w której będzie miejsce dla czterech mężczyzn, małżeństwa, przyjaźni, żądzy i zazdrości. Losy księżniczki zostają wzbogacone o tło historyczne: na drugim planie gorzeje konflikt religijny między katolikami i hugenotami, co dodaje wiarygodności fabule i wpływa znacząco na postępowanie bohaterów. Całość ma czar kina kostiumowego z epoki, Melanie Thierry jest zachwycająca, Gaspard Ulliel elektryzuje jako przystojny łotr, a Lambert Wilson daje przykład aktorskiej dyscypliny. Solidne kino, choć na pewno mało nowatorskie. Ewa Drab |
Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.
więcej »Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.
więcej »Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.
więcej »Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz
Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz
Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz
Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz
Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz
Zemsty szpon
— Jarosław Loretz
Esensja ogląda: Czerwiec 2014 (2)
— Sebastian Chosiński, Piotr Dobry, Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski
12. T-Mobile Nowe Horyzonty: Nowe Horyzonty w Esensji
— Esensja
Filmy Nowych Horyzontów 2011 (2/3)
— Ewa Drab, Karol Kućmierz, Urszula Lipińska, Patrycja Rojek, Konrad Wągrowski, Kamil Witek, Zuzanna Witulska
Polsko kochano
— Łukasz Gręda
SPF – Subiektywny Przegląd Filmów (19)
— Konrad Wągrowski
Co nam w kinie gra: Jak spędziłem koniec lata, Hadewijch, Soul Kitchen, David chce odlecieć
— Sebastian Chosiński, Ewa Drab, Urszula Lipińska, Michał Oleszczyk, Konrad Wągrowski
Do kina marsz: Styczeń 2011
— Esensja
„Incepcja” filmem III kwartału 2010 według Stopklatki i Esensji
— Esensja
Co nam w kinie gra: „Jestem twój”, „Matka Teresa od kotów”, „Biała i Strzała podbijają kosmos”, „Obywatel Kane”
— Sebastian Chosiński, Ewa Drab, Urszula Lipińska, Piotr Pluciński, Kamil Witek
Szanuj matkę i ojca swego
— Ewa Drab
Esensja ogląda: Grudzień 2016 (4)
— Sebastian Chosiński
Esensja ogląda: Marzec 2015 (2)
— Piotr Dobry, Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski
Esensja ogląda: Listopad (3)
— Sebastian Chosiński, Jarosław Loretz, Jarosław Robak
Esensja ogląda: Maj 2014 (3)
— Sebastian Chosiński, Grzegorz Fortuna, Gabriel Krawczyk, Agnieszka Szady
Psychiatryk. Trzy dni z tysięcy
— Konrad Wągrowski
Esensja ogląda: Grudzień 2013 (4)
— Sebastian Chosiński, Konrad Wągrowski
13. T-Mobile Nowe Horyzonty: Relacja czwarta
— Konrad Wągrowski
Wielka (nie)Obecność
— Jakub Skurtys
W labiryncie natury
— Katarzyna Bluszcz
Ars bene vivendi…
— Dawid Klimczak
Kosmiczny redaktor
— Konrad Wągrowski
mbank Nowe Horyzonty 2023: Drrrogi, chłopcze…
— Kamil Witek
Statek szalony
— Konrad Wągrowski
Kobieta na szczycie
— Konrad Wągrowski
Przygody Galów za Wielkim Murem
— Konrad Wągrowski
Potwór i cudowna istota
— Konrad Wągrowski
Migające światła
— Konrad Wągrowski
Śladami Hitchcocka
— Konrad Wągrowski
Miliony sześć stóp pod ziemią
— Konrad Wągrowski
Tak bardzo chciałbym (po)zostać kumplem twym
— Konrad Wągrowski
pięknie,bo już myślałem, że całkowicie pominęliście ten festiwal na mapie kultury ;)