Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 29 kwietnia 2024

Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Transmisja z Wrocławia: Jeden naród

Paweł Pluta

Kinowa zajawka nie była zbyt obiecująca, ale jednak dałem się namówić i obejrzałem „Shreka”. Ostatecznie, oprócz wspomnianej odstraszającej reklamy, zachwytów nasłuchałem się wcześniej co nie miara, później zresztą też.

Paweł Pluta

Transmisja z Wrocławia: Jeden naród

Darowałem sobie te, które przypominały licytowanie się piętnastolatków szybkościami zegarów w procesorach, boć do stwierdzenia kolejnego wzrostu mocy obliczeniowej komputerów animujących można z grubsza sprowadzić rozpływanie się nad „realizmem, jakiego jeszcze nie było”. Mierzenie jakości filmu megahercami jakoś mi nie pasuje. Ale zostało jeszcze sporo zachwytów nad dowcipami i fabułą. No cóż, fabuła jak fabuła, rutynowe odbijanie księżniczki plus kilka wypychaczy, żeby ludzie nie narzekali, że za ciężkie pieniądze dostali ledwie godzinę i to z reklamami licząc. Toteż udało sie ugrać jeszcze z kwadrans na topornie dopchniętym Robin Hoodzie z „Matriksem”, a zwłaszcza na ponurym włóczeniu się bohaterów do melodii smętnej piosenki. Dzięki tej ostatniej zresztą, zbiera też „Shrek” dodatkowe punkty za głębię scenariusza. Korzysta w tym celu ze znanego i lubianego psychologicznego mechanizmu, konwertującego widok patrzącego się markotnie w przestrzeń bohatera na wrażenie kontaktu z uniwersalnym ogólnoludzkim przesłaniem.

Zostają dowcipy. Nieszczęsne dowcipy, chciałoby sie powiedzieć, razem z całym komediowym sztafażem. Ich idealnym dopełenieniem byłoby trzeszczenie prażonej kukurydzy, zapach frytek i dzwonki telefonów komórkowych. Wrocławski „Lwów” jest jednak kinem prowincjonalnym, nie to, co multikombinat postawiony na Psim Polu, gdzie wrony zawracają, więc nie było mi dane doznać pełni światowych wrażeń, jakich może dostarczyć to dzieło. Nawet, wstyd przyznać, nie rozpoznałem zapewne wielu z poupychanych scenek krzyczących w imieniu twórców „o, jeszcze taki film widzieliśmy”. A przecież to na nich, bo na czymże innym, opiera się zaliczanie „Shreka” do filmów dla dorosłych. Taki teraz jest bowiem zwyczaj, że nie kręci się niczego specjalnie dla dzieci, tylko wielopoziomowo przekazuje treści dla każdego. Efekt w tym przypadku był nieszczególny. Ani to dla dorosłych nie jest, bo nawiązania nawet w komediach z Nielsenem są zgrabniejsze, że o „Hot Shots” już nie wspomnę, ani dla dzieci się za bardzo nie nadaje.

Rzecz jasna, według najnowszych badań, nie istnieje coś takiego jak film nie nadający się do pokazania dzieciom. No, może z wyjątkiem tego, w którym widać człowieka bez ubrania, bo to wypacza osobowość albo i gorsze skutki powoduje. Natomiast obserwacja, jak się komuś robi krzywdę, absolutnie dziecku nie szkodzi. A jeżeli przypadkiem zaszkodzi jakiejś nadmuchanej w przyszłości żabie, wężowi ze złamanym dla kawału kręgosłupem, albo rozgniecionemu ptakowi, czy ukrzyżowanemu kotu, to niewielki problem. Że to były tylko dowcipy, zabawa? Święte słowa. I to jest w tym wszystkim najgorsze, bo te zwierzęta są w „Shreku” pozabijane wyłacznie dla kawału. W dawnych, nieżyciowych bajkach dla dzieci ze zwierzętami można się było zaprzyjaźnić. Teraz sprowadza się je do roli zabawek, wypuszczanych po zużyciu z ręki jak niepotrzebny balonik. Może gdzieś spadną, może pękną, nieistotne. Tak dalekie przewidywanie skutków psuje imprezkę.

Przy tym wszystkim, prymitywne maniery głównego bohatera są już właściwie drobiazgiem. Do momentu, kiedy w okolicy znajdzie się wychowane w tym duchu dziecko. Jakież wtedy będzie oburzenie i retoryczne pytania, kto je tak wychował. Jak to, kto? Na przykład ten uroczy i zabawny film, w którym nie było najlżejszej sugestii, że tak się nie robi. Zresztą i nasze niedawne „W pustyni i w puszczy” nie odstaje od tego postępowego nurtu, pokazując jawne oszustwo, zaakceptowane bez skrzywienia się przez ojca małego oszusta. Gdyby ktoś nie wiedział gdzie, służę pomocą. Zgodę na zabranie w podróż sztucera senior Tarkowski uzależnia od wykazania się przez Stasia umiejętnością strzelania, więc smarkacz zatrudnia Chamisa do skrytego tłuczenia będących celem dzbanków. Rzecz jasna, to tylko dowcip, zabawa. Podobnie jak w dorosłym życiu ustawiony przetarg wygrany przez konkurencję.

Ale kogo właściwie obchodzi, czy przetarg był uczciwy, czy nie? Liczy się efektywność, sentymentalnych mięczaków się pacyfikuje. Do czego mogą być potrzebne różne wzorce kulturowe, przecież to tylko stwarza niebezpieczeństwo, że w jakimś kraju „wynik weekendu otwarcia”, czy jak to się nazywa, nie będzie odpowiednio wysoki przez rozminięcie się z lokalnymi gustami. Oczywiste jest, że każdego porządnego widza powinna bawić „Randka w ciemno” i śmieszyć aluzje do niej podczas przedstawiania księżniczek. Tak samo, jedynie ktoś nieprzystosowany społecznie może czuć niesmak na widok „wrestlingu”, czy to na żywo, czy animowanego. Nawiasem mówiąc, wielkie mieli szczęście zapaśnicy, że w czasach programu „Bliżej świata”, w którym się ta rozrywka pierwszy raz pojawiła, jakaś poczciwa dusza oszczędziła im wstydu i nie przetłumaczyła jej nazwy.

Niestety, mimo wysiłków, braki w unifikacji są jeszcze nadal duże. Prawdopodobnie stanowczo zbyt mało osób rozpoznało w zamku lorda Farquada aluzje do Disneylandu. Tak samo, jak wiele jest zapewne osób nie na poziomie, które nie rozumieją, że „terapia”, której chciał się poddawać gadający osioł nie jest synonimem trywialnego „leczenia”, tylko wielkoświatowej „psychoanalizy”. Prace uświadamiające trwają więc, przy ochoczym współdziałaniu edukowanych, chętnie globalizujących się według światłych wzorów. W jeden naród. Jak to mówią u tych wzorów źródła: „one nation under God”. Albo u mniejszego, acz bliższego nas źródełka: „Ein Volk”. Poniekąd również: „Ein Reich”.

Tak, to prawda, że raczej nie należy sie spodziewać fizycznej likwidacji opornych. I jeżeli ktoś za kluczowe dla idei wolności ma niezakłócone istnienie samobieżnej konstrukcji z białek i innych biochemicznych drobiazgów, zapewne nie ma się czego obawiać. Gorzej może być z tymi, którzy wymagają jeszcze czegoś, na przykład ładnego i oryginalnego rysunku na okładce książki. Takiego rysunku nie będzie, bo ucierpiałby na tym wynik finansowy wydawnictwa. Za oryginalną ilustrację trzeba swoje zapłacić, więc zamiast niej będzie standardowy rysunek z katalogu. Tani, jak każda produkcja seryjna i równie sztampowy. Za to autorstwa światowego twórcy, a nie prowincjonalnego pacykarza gdzieś z zapadłego środka Europy.

Pierwsze kroki w tym kierunku zostały już zrobione. W importowanych reklamach jednym z podstawowych środków komunikacji jest jakże dobrze znany z naszych dróg srebrny autobus ze skośnymi oknami. Same drogi natomiast oznakowane są swojskimi kwadratowymi znakami o żółtym tle. Intelektualista znajdzie w każdym przyzwoitym kraju swój ulubiony teleturniej, a miłośnik muzyki bez trudu rozpozna lokalną wersję potrzebnej stacji telewizyjnej. Lokalną, gdyż niestety wciąż jeszcze utrzymują się pewne przejściowe trudności na odcinku językowym. Tym niemniej i on nie jest zaniedbywany, dzięki czemu coraz więcej osób pojmuje, że w złym tonie jest mówić prymitywne „ojej” zamiast niosącego o ileż wyrazistszy ładunek emocjonalny „łał”. W podobnym kierunku zmierzają tłumaczenia na języki tubylcze, zwłaszcza jeżeli chodzi o tytuły. To zrozumiałe, przecież zmiana „Terminatora” na coś sensownego wymagałaby druku osobnych plakatów, dodatkowych reklam i artykułów, a to kosztuje.

Przed nami jeszcze daleka droga, ale na jej końcu widać światło. Co prawda dla niektórych może się poniewczasie okazać, że to nie pochodnia w garści zielonej figury stojącej na wyspie, tylko reflektory nadjeżdżającego pociągu. Dlatego lepiej zabrać dzieci na „Shreka”, niech się uczą prawdziwych wzorców kulturowych, tych wskazanych przez Sponsorów. Pupilki oszczędzą sobie wiele nieprzyjemności, jeżeli będą się umiały właściwie zachować jako członkowie globalnego narodu. Jednego narodu.

1 września 2001

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Knajpa na szybciutko
Jarosław Loretz

22 IV 2024

Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: J-23 na tropie A-4
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.

więcej »