Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 16 maja 2024

Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Monster
Hirokazu Koreeda
Bulion i inne namiętności
Anh Hung Tran

więcej »

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Transmisja z Wrocławia: Rudy 406

Paweł Pluta

Jako że ostatnio obszedłem się ze Shrekiem to tego stopnia niedelikatnie, że aż w niektórych wrażliwych kobiecych sercach obudziło to współczucie dla tego zielonego… No, w każdym razie, postanowiłem tym razem wybrać coś bezpiecznego, co nastroiłoby mnie przychylnie do świata. Cóż mogło być lepsze dla osiągnięcia tego celu od dzieła z Francji, która jest krajem subtelnym, kulturalnym, gdzie nie spotyka się takich uszatych… Miałem dać spokój.

Paweł Pluta

Transmisja z Wrocławia: Rudy 406

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

To było „Taxi 2”. Solidna firma, Luc Besson, do tego dobre referencje po pierwszej części, tej z matrixowych jeszcze czasów. Co prawda, z dalszymi ciągami, jak wiadomo, różnie bywa, ale tym razem się udało. Elegancka (w końcu to Francja) biała taksówka z pewnymi nieznacznymi usprawnieniami znowu wyjeżdża na drogi, mimo wlokących się przed nią kierowców rajdowych dowożąc pasażerów na czas do kliniki położniczej. Po czym jej kierowca dostaje się w ręce rodziców swojej panny, jako że oficjalna prezentacja właśnie na ten dzień została ustalona. I tu następuje drobna konsternacja, gdyż tatuś nie pracuje wprawdzie w policji, której nie lubi taksówkarz Daniel, ale za to jest żołnierzem, co nie czyni, jak się okazuje, znaczącej różnicy. Przyszły zięć radzi sobie jednak doskonale w tak trudnych warunkach, zyskując już na wstępie uznanie pana generała, jako żywo przypominającego Louiso de Funesowego żandarma. Znosi nawet dzielnie algierskie opowieści o jego przewagach wojennych, szczęśliwie jednak przerwane nagłym dzwonkiem czerwonego telefonu.

Rzecz jasna, telefon nie jest czerwony bez potrzeby. Tak się jakoś dziwnie składa, że generała trzeba zawieźć w ciągu piętnastu minut na lotnisko. Oczywiście nie stanowi to większego problemu dla samochodu, który przekracza prędkość trzystu kilometrów na godzinę, a ogrodzenie rzeczonego lotniska pokonuje przy pomocy przygodnie napotkanej sterty desek i, nie bójmy się tego słowa, małych wysuwanych skrzydełek. Nic drastycznego, akurat tyle ile potrzeba do wydłużenia skoku o parę metrów. Potem jeszcze kawałek po pasie startowym i na zakończenie kołowanie za lądującym samolotem, bo samochód może wyglądać imponująco również wtedy, gdy jedzie powoli. Ma się rozumieć, nie każdy samochód, tylko taki, który robi to bez wysiłku; rzężący Trabant, który szybciej nie może, to nie jest ten przypadek.

Potem już idzie z górki. Przybyły japoński minister mimo cudownej policyjnej limuzyny zostaje porwany i trzeba go odbić. Nawiasem mówiąc, wszyscy miłośnicy sterowania komputerami za pomocą mowy powinni zwrócić uwagę na drobne przykrości, jakie może sprawić podczas jazdy nieopatrznie wypowiedziane hasło wyłączające silnik. Prawdopodobnie ze zbliżonych powodów dwa dni temu usilnie dzwonił do mojej firmy telefon szefa. Telefon, bo bynajmniej nie szef. Najpewniej co jakiś czas, głośno i wyraźnie jak prawa marketingu przykazały, wymawiał on na spotkaniu z klientem naszą nazwę. A z drugiej strony, ta jego Nokia nijak nie mogła zapamiętać słowa „stara”, żeby sobie mógł bez grzebania po klawiszach zadzwonić do żony.

Ale mniejsza o telefony, mówiłem o tym, że z górki. Otóż w ogóle „Taxi 2” jest znacznie rozbudowane w trzecim wymiarze, przy czym wspomniane skrzydła nie są jedynym tego rozbudowania elementem. Do tego oczywiście tunele, zapora z czołgów, zamykana bardzo wdzięcznym ich manewrem, a na koniec stukająca w szybę samochodu złych lufa działa jako odpowiedź na wyciągnięty pistolet maszynowy. Jeżeli zaś ktoś lubi dbałość o szczegóły, powinien zwrócić uwagę na to, że raz zdjęta damska bielizna nie pojawia się cudownym sposobem kilka scen później. Chociaż, po prawdzie, właścicielka bielizny jest dość paskudna. Chociaż może nie akurat w tym miejscu. Ale tłumaczy ją to, że jest Niemką, pozostałą jeszcze z pierwszej części.

Zresztą, w ogóle pierwsze „Taxi” obeszło się ze złymi znacznie bardziej chyba bezwzględnie, niż drugie. Widać Francuzi większą sympatią darzą Japończyków, niż Niemców, bo jakkolwiek wygrywają i z jednymi, i z drugimi, to idiotów robią tylko z tych ostatnich. Nie wiem, być może dopiero czołgi z drugiej części zwróciły na to moją uwagę, ale już od samego początku są te filmy podobne do „Czterech pancernych”. Jest załoga, jest niezniszczalny pojazd i są przygłupi wrogowie. Właściwie, Peugeot jest nawet bardziej niezniszczalny od T-34, któremu jednak zdarzało się gąsienicę zgubić, a nawet raz mu wieżę odstrzelili, a taksówka przez cały czas ani się nie zakurzy. No i biały samochód nie jest rudy, ale też i Rudy był przecież zielony.

W każdym razie, Niemcy są tacy sami. Dają się podpuszczać, aż przyjemnie popatrzeć, wystarczy im pokazać palcem Mercedesa i zacząć robić głupie miny, a sami zaczną pakować głowy pod sztachetę w rękach Gustlika. W porównaniu z nimi Japończycy prezentują się iście po samurajsku, a przegrywają nie dlatego, że myślą mało, ale dlatego, że przeciwnik myśli więcej. Zresztą oni po to istnieją, żeby było skąd brać honorowych wojowników, swego czasu zdarzyło mi się to już napisać. Tak właściwie, to z klasyki nawet bardziej do „Taxi 2” jest podobna „Stawka większa niż życie”. Klossowi Niemcy to przecież bynajmniej nie byli niegroźni gefrajtrzy, ale niebezpieczni przeciwnicy, którym nawet kilka razy udało się prawie wygrać.

Ciekawe, czy rzeczywiście ktoś zrobi nowe wersje obu tych seriali, które po raz kolejny oglądałem ostatniego lata, bardziej uważnie niż cokolwiek innego w telewizji. Ostatnio jakby trochę o tym ucichło, lecz podejrzewam, że przymiarki trwają. Ale to się chyba nie uda. To znaczy, oczywiście technicznie nakręcić się da, czemu nie. Gorzej może być ze zdobyciem widzów. Mniejsza o usuwanie rzekomych białych plam historycznych, chociaż takie operacje nierzadko ostatnimi czasy powodowały całkowitą nieoglądalność swoich ofiar. Pomijajam też kwestię konkurencji, wszak kiedy powstawały oryginały, był tylko jeden, w porywach dwa programy telewizji. Po prostu chyba nie uda się uzyskać takiego efektu identyfikacji z bohaterami. Nowe filmy będą na to zbyt dosłowne.

Muszą takie być, bo tak się teraz kręci. Żadne dziecko nie uwierzy, że gestapowca można jednym chwytem rozbroić i zepchnąć ze stołu, wiadomo przecież, że tak wygląda tylko udawana walka. Gdyby Kloss naprawdę musiał się uwolnić od Brunnera, zdemolowaliby wspólnie całe biuro tej fabryki, w której wtedy byli. Nie zaszkodziłoby też wiszenie na jednej ręce nad jednym z owych kotłów wypełnionych roztopionym żelazem, które powszechnie stawia się w celu dekoracji wnętrza, również w zakładach włókienniczych. A całkowitą pewność, że walka nie jest udawana, dałyby zwolnione zdjęcia lecącego w stronę kamery zęba trzonowego. To w „Stawce”. A w „Pancernych” konieczne byłoby znaczne zwiększenie liczby i rozmiarów eksplozji po trafieniach czołgowymi pociskami. Dokładniej, każdy strzał taką eksplozją musiałby się kończyć, a co piąty w zwolnionym tempie, takie specjalne pociski by mieli. Najlepiej, gdyby jeszcze działo strzelało seriami. No i pies powinien z każdego zagryzionego (bo jakże tak, jedynie obezwładnionego?) Niemca przynosić jakiś fragment, przynajmniej ze dwa kilo.

Tylko że tu pojawia się dość istotny problem. Czego by o dzisiejszej młodzieży nie mówić, to aż tak jej zabawy nie wyglądają i raczej nieprędko będą. Natomiast wyglądają, a przynajmniej wyglądały te paręnaście lat temu, całkiem podobnie do tego, co robił kapitan Kloss i załoga Rudego. Dlatego tak łatwo było się w nich bawić. Umowność była dla tych seriali naturalna, nikt nie robił poważnego zarzutu z wędrówek po całym mieście w godzinach pracy biur Abwehry, ani z tłumów kłębiących się w ciasnym wnętrzu czołgu. I chyba nadal nikt nie traktuje tego jak realnych błędów. To po prostu nieodzowne elementy dzieł kultowych. Mniej może chodzi tu o „Czterech pancernych”, oni bazują raczej na miłych wspomnieniach z dzieciństwa, ale smak „Stawki większej niż życie” tkwi przecież także w tych nieścisłościach, braku konsekwencji i ustawicznym wychodzeniu przez okno.

Dlatego jednak nie obawiam się, że moje przyszłe dzieci nie będą się wychowywały na tym, co ja. Rok wcześniej, czy rok później, ale spotkają Klossa z Szarikiem, wstawionych do wakacyjnego programu przez pasjonata, albo chociażby dla podbicia oglądalności. Nie jest ważne, dlaczego. Może już efekt nie będzie aż taki, czasy się przez dwadzieścia lat zmieniły, ale przynajmniej następne pokolenie się dowie, gdzie w zjednoczonej Europie są najlepsze kasztany.

1 października 2001

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Wiem, ale nie powiem
Sebastian Chosiński

14 V 2024

Brytyjska autorka kryminałów Dorothy Leigh Sayers, w przeciwieństwie do Raymonda Chandlera czy spółki pisarskiej używającej pseudonimu Patrick Quentin, nie była rozpieszczana przez polskich reżyserów. W połowie lat 80. powstały jednak dwa oparte na jej opowiadaniach, zrealizowane przez Stanisława Zajączkowskiego, spektakle. Jeden z nich był adaptacją tekstu zatytułowanego „Człowiek, który wiedział, jak to się robi”.

więcej »

Z filmu wyjęte: Nurkujący kopytny
Jarosław Loretz

13 V 2024

Czy nikt z Was nie marzył, żeby popływać sobie pod wodą wraz z ulubionym koniem? Nie? To dziwne…

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: Wehrmacht kontra SS
Sebastian Chosiński

7 V 2024

Powie ktoś, że oparta na prozie słowackiego pisarza Juraja Váha „Noc w Klostertal” byłaby ciekawsza, gdyby nie pojawiający się na finał wątek propagandowy. Tyle że nie pobrzmiewa on wcale fałszywą nutą. Gdyby przyjąć założenie, że cała ta historia wydarzyła się naprawdę, byłby nawet całkiem realistyczny. W każdym razie nie zmienia to faktu, że spektakl Tadeusza Aleksandrowicza ogląda się znakomicie nawet pięćdziesiąt pięć lat po premierze.

więcej »