Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 2 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Paweł Parchomienko
‹Gagarin›

EKSTRAKT:50%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułGagarin
Tytuł oryginalnyГагарин. Первый в космосе
Dystrybutor Kino Świat
Data premiery30 maja 2014
ReżyseriaPaweł Parchomienko
ZdjęciaAnton Antonow, Wadim Jusow
Scenariusz
ObsadaJarosław Żałnin, Olga Iwanowa, Michaił Filippow, Władimir Stiekłow, Wadim Miczman, Daniił Worobjow, Nadieżda Markina, Wiktor Proskurin, Anatolij Otradnow
MuzykaGeorge Kallis
Rok produkcji2013
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania108 min
WWW
Gatunekbiograficzny, dramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Co nam w kinie gra: Gagarin
[Paweł Parchomienko „Gagarin” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
1 2 »
Wczoraj do naszych kin trafił film "Gagarin" Pawła Parchomienki, poświęcony oczywiście osobie pierwszego kosmonauty. Film recenzowaliśmy w cyklu East Side Story, dziś przypominamy tę recenzje.

Sebastian Chosiński

Co nam w kinie gra: Gagarin
[Paweł Parchomienko „Gagarin” - recenzja]

Wczoraj do naszych kin trafił film "Gagarin" Pawła Parchomienki, poświęcony oczywiście osobie pierwszego kosmonauty. Film recenzowaliśmy w cyklu East Side Story, dziś przypominamy tę recenzje.

Paweł Parchomienko
‹Gagarin›

EKSTRAKT:50%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułGagarin
Tytuł oryginalnyГагарин. Первый в космосе
Dystrybutor Kino Świat
Data premiery30 maja 2014
ReżyseriaPaweł Parchomienko
ZdjęciaAnton Antonow, Wadim Jusow
Scenariusz
ObsadaJarosław Żałnin, Olga Iwanowa, Michaił Filippow, Władimir Stiekłow, Wadim Miczman, Daniił Worobjow, Nadieżda Markina, Wiktor Proskurin, Anatolij Otradnow
MuzykaGeorge Kallis
Rok produkcji2013
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania108 min
WWW
Gatunekbiograficzny, dramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Ostatnimi czasy w odstępie zaledwie kilku tygodni do kin rosyjskich trafiły dwa filmy poświęcone legendarnym postaciom z czasów Związku Radzieckiego. Bohaterem „Legendy z numerem 17” Nikołaja Lebiediewa jest hokeista Walerij Charłamow, z kolei w „Pierwszym w kosmosie” Pawła Parchomienki widzimy na ekranie karierę Jurija Aleksiejewicza Gagarina. To nie przypadek. Kreml i powiązane z nim studia filmowe od lat prowadzą bardzo konsekwentną politykę propagandową, której jednym z przejawów jest przenoszenie na ekrany – i duże, i małe (w postaci seriali telewizyjnych) – historii najsłynniejszych Rosjan. Nic w tym złego. Problem tylko w tym, że nierzadko zadań takich podejmują się twórcy niedoświadczeni, którzy nie potrafią zrównoważyć wydźwięku propagandowego dzieła z jego walorami artystycznymi. Lebiediewowi, któremu talentu nigdy nie brakowało, udało się ominąć czyhające nań pułapki, Parchomience – niestety nie. Reżyser filmu o Gagarinie urodził się w 1957 roku w miejscowości Siewierodwinsk w obwodzie archangielskim na dalekiej północy ówczesnego Kraju Rad. Jako dwudziestotrzylatek został absolwentem leningradzkiej Wyższej Szkoły Artystyczno-Scenograficznej i właśnie jako scenograf znalazł kilka lat później etat w wytwórni „Lenfilm”. Najwięcej nauczył się od zmarłego przed kilkoma tygodniami Aleksieja Bałabanowa, z którym między 2002 a 2008 rokiem pracował przy sześciu obrazach (między innymi „Wojna”, „Rzeka”, „Ciuciubabka”, „Ładunek 200”, „Morfina”); poza tym z jego usług korzystali również Kirył Sieriebriennikow („Doktor Ragin”), Iwan Sołowow („Ojciec”), Igor Wołoszyn („Nirwana”), Aleksandr Striżenow („Juleńka”), Jurij Grymow („Po omacku”) oraz Siergiej Komarow („Rozmowa”).
Zdobywszy ogromne doświadczenie w zawodzie, mając okazję podpatrywać wielu znanych i uznanych reżyserów, Parchomienko zdecydował się samemu stanąć w tej roli za kamerą. Pierwszym nakręconym przez niego filmem, do którego napisał także scenariusz, był dramat muzyczny rozgrywający się w latach 50. ubiegłego wieku zatytułowany „Wszyscy tańczą!” (2005). Na kolejną szansę musiał poczekać kilka lat, ale za to temat wybrał sobie taki, by mieć otwarte wszystkie furtki. Obrazów fabularnych o Gagarinie lub takich, w których Jurij Aleksiejewicz się pojawiał, powstało wcześniej kilka. Chociażby poświęcone jego dzieciństwu „Tak zaczęła się legenda” (1976) Borisa Grigorjewa, „Kosmos jak przeczucie” (2005) Aleksieja Uczitiela oraz wyjątkowo ponury w przesłaniu „Papierowy żołnierz” (2008) Aleksieja Germana młodszego. Rodzina kosmonauty nie była z nich zadowolona; jej akceptację uzyskał dopiero scenariusz „Pierwszego w kosmosie”, który wyszedł spod piór Olega Kapańca (do tej pory zajmującego się głównie produkcją filmów klasy B w Rosji i Hollywood) oraz Andrieja Dmitrijewa (kojarzonego jedynie z kilku niezbyt wysokich lotów dzieł rosyjskich). Prace na planie rozpoczęły się 1 września 2009 roku; zdjęcia kręcono w Moskwie, w obwodzie twerskim oraz w okolicy krymskiej Eupatorii, gdzie „wybudowano” kosmodrom Bajkonur oraz naturalnej wielkości replikę rakiety „Wostok”. Za efekty specjalnie odpowiadały dwie firmy – petersburskie studio „Algous” oraz moskiewska „Ulitka”, która pracowała nad lotem kosmicznym Gagarina. Całość kosztowała 9,5 miliona dolarów. Premierowy pokaz, podczas którego obecna była także rodzina Jurija Aleksiejewicza, odbył się w pięćdziesiątą drugą rocznicę startu – 12 kwietnia 2013 roku – w stołecznym kinie „Oktriabr’”; do szerokiej dystrybucji „Pierwszy w kosmosie” (trwający 108 minut, a więc dokładnie tyle, ile pierwszy lot kosmiczny) trafił jednak dopiero – w pięciuset kopiach – prawie dwa miesiące później, 6 czerwca. Do końca miesiąca zarobił ok. 1,1 miliona dolarów, co zdecydowanie uznać należy za wynik poniżej oczekiwań. Z drugiej strony jednak trudno się dziwić, albowiem obraz Parchomienki do arcydzieł się nie zalicza.
Jurij Aleksiejewicz – przyszły pierwszy kosmonauta – urodził się 9 marca 1934 roku bądź w niewielkim szpitalu w miejscowości Gżatsk (która po jego tragicznej śmierci została przechrzczona na Gagarin), bądź w domu rodzinnym we wsi Kłuszyn (znanej Polakom dzięki wspaniałemu zwycięstwu, jakie nieopodal odniósł hetman Stanisław Żółkiewski w 1610 roku). Kiedy miał siedem lat, Smoleńsk i okolice dostały się pod okupację niemiecką, która trwała tu do kwietnia 1943 roku. Osiem lat później Gagarin ukończył technikum w Saratowie, do Armii Radzieckiej wcielono go w połowie lat 50. – trafił do szkoły lotniczej w Czkałowie, któremu to miastu niebawem przywrócono historyczną nazwę Orenburg (i taka też pojawia się w filmie). Pod koniec dekady Jurij Aleksiejewicz został wytypowany do przygotowań do pierwszego w dziejach ludzkości lotu w kosmos. Początkowo kandydatów było około tysiąca, później wybrano dwudziestu, do ostatniego etapu dostało się dwóch – Gagarin i Gierman Titow. Akcja filmu Pacrhomienki rozgrywa się właśnie w tym najważniejszym dla bohatera dniu – 12 kwietnia 1961 roku. Jest noc, ostatnie godziny przed lotem. W ośrodku nieopodal kazachskiego kosmodromu Bajkonur w jednym pokoju śpią Jurij i młodszy od niego o rok Gierman. To znaczy – powinni spać, ale przychodzi im to z trudem, stres jest bowiem zbyt duży. Bezsenną noc ma też Siergiej Pawłowicz Korolow – ojciec kosmonautyki radzieckiej, konstruktor rakiety „Wostok”, który zaledwie kilka miesięcy wcześniej (w grudniu 1960 roku) przeszedł pierwszy atak serca. Mimo problemów zdrowotnych, stara się jednak panować nad wszystkim – wizytuje ośrodek, jedzie na kosmodrom, pragnie, by wszystko zostało dopięte na ostatni guzik. O świcie zarządzona zostaje pobudka. Po krótkiej przebieżce obaj kosmonauci zostają ubrani w skafandry i autobusem dostarczeni na miejsce startu. Ostatnie minuty upływają na pożegnaniach – koledzy z kursu i przede wszystkim Titow zapewniają Gagarina, że będą trzymać za niego kciuki. By wrócił na Ziemię cały i zdrowy.
Dalsza część filmu to rekonstrukcja lotu Gagarina. Przedstawiona poprawnie, ale bez fajerwerków; w każdym razie jeśli ktoś będzie spodziewał się efektów na miarę „Apollo 13” (1995) Rona Howarda – srodze się zawiedzie. Ale też nie zapominajmy, że misja amerykańska miała miejsce dziewięć lat po locie Jurija Aleksiejewicza, w tym czasie światowa kosmonautyka dokonała ogromnego skoku technologicznego. Poza tym Gagarin był sam i nie miał nigdzie lądować; na dodatek jego gwiezdny wojaż trwał zaledwie 108 minut. Z perspektywy czasu musi to więc wyglądać raczej mało efektownie. I z tego zdawali sobie sprawę twórcy filmu – dlatego lot posłużył im również jako pretekst do opowieści o wcześniejszym życiu bohatera. W drodze na kosmodrom, a później w przestrzeni kosmicznej kosmonaucie towarzyszą przeróżne myśli. Można chyba użyć typowego w takich sytuacjach określenia, że całe życie stanęło mu przed oczyma. W końcu prawdopodobieństwo, że nigdy już nie ujrzy stron rodzinnych i swoich najbliższych było całkiem spore. Retrospekcje nie są uszeregowane chronologicznie, ale ma to swoje uzasadnienie – i w fabule, i w psychologii. Najstarsze wspomnienie dotyczy czasów okupacji, kiedy to niewiele brakowało, aby z rąk niemieckich nie stracił życia brat Jurija, Boris. Kolejne to już lata 50. XX wieku – ćwiczenia na poligonie; zabawa taneczna, podczas której Gagarin poznaje Walentinę Iwanowną, swoją przyszłą żonę; wycieczka w góry, której dodatkową osłodą jest informacja, że Wala spodziewa się dziecka; niekończące się badania lekarskie i przygotowania w centrum szkoleniowym. Niejako na marginesie autorzy pokazują także kulisy wyboru pierwszego kosmonauty, co miało miejsce po ostrej dyskusji pomiędzy Korolowem a nadzorującym cały projekt ze strony wojska generałem Nikołajem Pietrowiczem Kamaninem, oraz reakcję mieszkańców Związku Radzieckiego na wiadomość o locie Jurija Aleksiejewicza, które to wydarzenie do ostatniej chwili utrzymywane było w najgłębszej tajemnicy. I chyba właśnie te fragmenty – ogólnonarodowej euforii, która połączyła profesorów i studentów, robotników i chłopów – robią na ekranie największe wrażenie. Tym bardziej gdy zdamy sobie sprawę, że wszystko to stało się za sprawą bardzo skromnego młodego pilota, syna chłopa spod Smoleńska.
1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Gdy miłość szczęścia nie daje…
Sebastian Chosiński

1 V 2024

W trzecim odcinku tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bensiona Kimiagarowa doszło do fabularnego przesilenia. Wszystko, co mogło posypać się na budowie kanału – to się posypało. W czwartej odsłonie opowieści bohaterowie starają się więc przede wszystkim poskładać w jedno to, co jeszcze nadaje się do naprawienia – reputację, związek, plan do wykonania.

więcej »

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Marcin Mroziuk

29 IV 2024

Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.

więcej »

East Side Story: Ucz się (nieistniejących) języków!
Sebastian Chosiński

28 IV 2024

W czasie eksterminacji Żydów w czasie drugiej wojny światowej zdarzały się niezwykłe epizody, dzięki którym ludzie przeznaczeni na śmierć przeżywali. Czasami decydował o tym zwykły przypadek, niekiedy świadoma pomoc innych, to znów spryt i inteligencja ofiary. W przypadku „Poufnych lekcji perskiego” mamy do czynienia z każdym z tych elementów. Nie bez znaczenia jest fakt, że reżyserem filmu jest pochodzący z Ukrainy Żyd Wadim Perelman.

więcej »

Polecamy

Android starszej daty

Z filmu wyjęte:

Android starszej daty
— Jarosław Loretz

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Inne recenzje

East Side Story: Ojczyzna, honor, Gagarin
— Sebastian Chosiński

Z tego cyklu

Perfect Days
— Kamil Witek

Czasem myślę o umieraniu
— Kamil Witek

Poprzednie życie
— Kamil Witek

Ślepowidzenie
— Sebastian Chosiński

Umrika
— Sebastian Chosiński

„Tajemnice Bridgend” i „Czarodziejska góra”
— Sebastian Chosiński, Konrad Wągrowski

Jesteśmy waszymi przyjaciółmi
— Sebastian Chosiński

Slow West
— Sebastian Chosiński

Imigranci
— Marta Bałaga, Sebastian Chosiński

Steve Jobs
— Kamil Witek

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.