Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 3 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Siergiej Mokricki
‹Cztery pory miłości›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułCztery pory miłości
Tytuł oryginalnyЧетыре возраста любви
ReżyseriaSiergiej Mokricki
ZdjęciaAliszer Chamidchodżajew
Scenariusz
ObsadaRoman Szmakow, Aleksandra Gontarienko, Lija Achedżakowa, Igor Jasułowicz, Jelena Morozowa, Natalia Surkowa, Wadim Diemczog, Aleksiej Sieriebriakow, Julia Rutberg, Artus Kajminsz, Boris Pietrow, Jelena Nowikowa, Olga Chochłowa, Marina Zubanowa, Andriej Bilżo
Rok produkcji2008
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania98 min
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Bój się miłości!
[Siergiej Mokricki „Cztery pory miłości” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
« 1 2

Sebastian Chosiński

East Side Story: Bój się miłości!
[Siergiej Mokricki „Cztery pory miłości” - recenzja]

W trzeciej noweli, „Wiośnie”, na pierwszy plan wybijają się dwie aktorki: grająca Lenę Jelena Morozowa oraz Natalia Surkowa, czyli filmowa Wiera Pietrowna. Morozowa – moskwianka, rocznik 1973 – karierę aktorską zaczęła jako pięcioletnia dziewczynka. Pierwsze role, jeszcze oczywiście pod panieńskim nazwiskiem – Żenia (Jewgienija) Grigorjewa – zagrała w filmach swojego ojca Borisa; były to: dramat psychologiczny „Kuznieczik” (1978) oraz kryminał „Pietrowka, 38” (1980). Pierwszą główną kreację stworzyła w młodzieżowej tragikomedii Władimira Grammatikowa „Ruki wwierch” (1981). W latach 90. na kilka lat wycofała się z filmu, poświęcając się studiom aktorskim w szkole działającej przy Moskiewskim Akademickim Teatrze Artystycznym (MChAT), które ukończyła w 1996 roku. Powróciła z sukcesem cztery lata później, występując w „Dzienniku jego żony” Aleksieja Uczitiela, biograficznym dramacie o ostatnich latach życia poety Iwana Bunina. Ostatnio pojawiła się między innymi w horrorze Pawła Ruminowa „Martwe córki” (2007) oraz telewizyjnym melodramacie Olega Gazego „Piterskije kanikuły” (2009). Surkowa z kolei (rocznik 1967), absolwentka szkoły aktorskiej w rodzinnych Gorkach (dzisiejszym Niżnym Nowogrodzie), swoją karierę zaczęła od szpiegowskiego filmu Wieniamina Dormana „Koniec operacji Rezydent” (1986); popularność przyniósł jej występ w amerykańsko-rosyjskim „Gladiatriksie” (2001) Timura Biekmambietowa, a ugruntowały ją role w „Naszych” (2004) Dmitrija Mieschijewa, „18/14” (2007) Estończyka Andresa Puustusmyy oraz opartym na powieści Fiodora Dostojewskiego serialu Jurija Moroza „Bracia Karamazow” (2009).
Główną postacią „Lata” jest prawosławny zakonnik grany przez, urodzonego w 1963 roku w estońskiej Narwie, Wadima Diemczoga. Swoją przygodę ze sceną zaczął jako czterolatek w teatrze kukiełkowym działającym w miejscowym Domu Pionierów. Mając dwadzieścia jeden lat, został absolwentem Państwowego Leningradzkiego Instytutu Teatru, Muzyki i Kinematografii (LGITMiK). Dzisiaj związany jest głównie z grupami eksperymentalnymi, wiele podróżuje i wykłada. W kinie zadebiutował późno, bo dopiero przed pięcioma laty, nie dane mu też było jeszcze zagrać jakąś istotniejszą rolę. W matkę kontuzjowanego żołnierza wcieliła się Julia Rutberg (rocznik 1965), córka aktora Ilji Rutberga, absolwentka moskiewskiej Wyższej Szkoły Teatralnej imienia Borisa Szczukina. U progu kariery zagrała w głośnym dramacie politycznym Jewgienija Jewtuszenki „Pogrzeb Stalina” (1990), później nie dostawała już jednak tak interesujących propozycji. Zupełnie inaczej niż grający jej męża, Aleksieja Stiepanowicza, czterdziestopięcioletni Aleksiej Sieriebriakow. Dzisiaj jest on jednym z najpopularniejszych rosyjskich aktorów, do czego wydatnie przyczyniły się jego pamiętne kreacje w „9 kompanii” (2005) Fiodora Bondarczuka, „Ładunku 200” (2007) Aleksieja Bałabanowa, „Swoich dzieciach” (2007) Aleksandra Kirienki oraz obu częściach „Przenicowanego świata” (2009) Bondarczuka juniora. Skoro, realizując „Cztery pory miłości”, Mokricki stanął za kamerą jako reżyser, musiał zatrudnić innego operatora – wybór padł na doskonale znanego czytelnikom „Esensji”, ostatnio dosłownie rozrywanego przez pracodawców, Uzbeka Aliszera Chamidchodżajewa („Papierowy żołnierz” Aleksieja Germana młodszego, „Pani przystanek, madame!” Siergieja Komarowa, „Wszyscy umrą, lecz nie ja” Walerii Gaj-Giermaniki, „Pietia w drodze do Królestwa Niebieskiego” Nikołaja Dostala, „Bajka o mroku” Nikołaja Chomieriki). Dość enigmatyczną postacią pozostaje za to autor scenariusza Aleksiej Gołowczenko, o którym trudno znaleźć jakąkolwiek informację poza tą, że w pierwszej połowie lat 90. na podstawie jego tekstów zrealizowano dwie fabuły: Aleksandr Wizir nakręcił w 1991 roku „Niagarę” (opowieść o kobiecie w średnim wieku, która zdecydowała się zostać modelem dla studentów Akademii Sztuk Pięknych), a Aleksandr Chriakow trzy lata później – „Dom na kamnie” (będący adaptacją jednego z opowiadań Raya Bradbury’ego).
Za „Cztery pory miłości” Siergieja Mokrickiego uhonorowano w ubiegłym roku nagrodą za najlepszą reżyserię na V Festiwalu Filmowym „Bałtijskie debiuty” w Swietłogorsku (w obwodzie kaliningradzkim). Czy słusznie – mogą ocenić uczestnicy odbywającego się właśnie w Warszawie III Festiwalu Filmów Rosyjskich „Sputnik”. Obraz autora rodem z Ukrainy trafił do sekcji konkursowej pod hasłem „Nowe kino rosyjskie”. Jeżeli więc przypadnie do gustu jurorom, będzie miał szansę na kolejne prestiżowe wyróżnienie.
koniec
« 1 2
8 listopada 2009

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Gdy miłość szczęścia nie daje…
Sebastian Chosiński

1 V 2024

W trzecim odcinku tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bensiona Kimiagarowa doszło do fabularnego przesilenia. Wszystko, co mogło posypać się na budowie kanału – to się posypało. W czwartej odsłonie opowieści bohaterowie starają się więc przede wszystkim poskładać w jedno to, co jeszcze nadaje się do naprawienia – reputację, związek, plan do wykonania.

więcej »

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Marcin Mroziuk

29 IV 2024

Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.

więcej »

East Side Story: Ucz się (nieistniejących) języków!
Sebastian Chosiński

28 IV 2024

W czasie eksterminacji Żydów w czasie drugiej wojny światowej zdarzały się niezwykłe epizody, dzięki którym ludzie przeznaczeni na śmierć przeżywali. Czasami decydował o tym zwykły przypadek, niekiedy świadoma pomoc innych, to znów spryt i inteligencja ofiary. W przypadku „Poufnych lekcji perskiego” mamy do czynienia z każdym z tych elementów. Nie bez znaczenia jest fakt, że reżyserem filmu jest pochodzący z Ukrainy Żyd Wadim Perelman.

więcej »

Polecamy

Android starszej daty

Z filmu wyjęte:

Android starszej daty
— Jarosław Loretz

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.