Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 2 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Aleksiej Karielin
‹Dobrzy ludzie›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułDobrzy ludzie
Tytuł oryginalnyЛюди добрые
ReżyseriaAleksiej Karielin
ZdjęciaJurij Newski
Scenariusz
ObsadaTatiana Jakowienko, Aleksander Cziewycziełow, Walerij Kucharieszyn, Nadieżda Markina, Aleksiej Bagdasarow, Jekatierina Aleksandruszkina, Natalia Łatyszewa, Taisija Szypiłowa, Michaił Burłakow, Jurij Waksman, Gieta Bagdasarowa, Oleg Ałmazow, Siergiej Owczynnikow
MuzykaRoman Dormidoszyn
Rok produkcji2009
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania91 min
Gatunekdramat, wojenny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Dobrzy ludzie brukują piekło
[Aleksiej Karielin „Dobrzy ludzie” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
« 1 2

Sebastian Chosiński

East Side Story: Dobrzy ludzie brukują piekło
[Aleksiej Karielin „Dobrzy ludzie” - recenzja]

Scenariusz „Dobrych ludzi” wyszedł spod pióra Władimira Gurkina – dramaturga i aktora, urodzonego w 1951 roku w Czeremchowie2) w obwodzie irkuckim w południowej Syberii. Po ukończeniu szkoły teatralnej w Irkucku Gurkin zdobył etat w miejscowym Teatrze Młodego Widza (TJuZ), do którego wrócił jeszcze po odbyciu zasadniczej służby wojskowej; później jednak przeniósł do bardziej prestiżowego Teatru Dramatycznego w Omsku. Tam w chwilach wolnych od występów na scenie napisał sztukę „Miłość i gołębie” („Liubow i gołubi”), na którą zwrócił uwagę – osławiony sukcesem lirycznego melodramatu „Moskwa nie wierzy łzom” (1979) – Władimir Mieńszow. Oparty na tekście i według scenariusza Sybiraka film, będący w zasadzie nastrojową komedią romantyczną, osiągnął gigantyczny sukces. W roku premiery (1984) obejrzało go w całym Związku Radzieckim 44,5 miliona widzów, co pozwoliło mu zdeklasować konkurencję3). Korzystając z faktu, że jego nazwisko znalazło się na pierwszych stronach gazet, Gurkin wykorzystał swoje „pięć minut” i opuścił Omsk, by przenieść się do stolicy. Tam związał się najpierw z Teatrem „Sowriemiennik”, a następnie – w 1993 roku – z Moskiewskim Akademickim Teatrem Artystycznym (MChAT). Od czasu do czasu, choć niezbyt intensywnie, współpracował też z filmowcami. W 1994 roku był współscenarzystą opowiadającego o Chruszczowowskiej „odwilży” obrazu Władimira Kuczynskiego „Chorowod”, rok później pomagał Siergiejowi Łomkinowi w dokonaniu adaptacji „Fatalnych jaj” Michaiła Bułhakowa, a po czterech kolejnych – napisał dla Wiktora Titowa scenariusz komedii obyczajowej „Kadryl”. Potem nastąpiła dziesięcioletnia przerwa, aż wreszcie Aleksiej Karielin postanowił przyjrzeć się bliżej sztuce Gurkina „Sania, Wania, s nimi Rimas”, w efekcie czego powstali „Dobrzy ludzie”.
W głównych rolach reżyser zdecydował się obsadzić aktorów doświadczonych, ale nieopatrzonych, którym przez całe lata kariery bliżej było do teatru niż kina czy telewizji. Aleksandrę Krasnoszczekową, czyli Sanię, zagrała – urodzona w 1964 roku, absolwentka moskiewskiej Wyższej Szkoły Teatralnej imienia Borisa Szczukina – Tatiana Jakowienko. Niegdyś aktorka stołecznego Teatru Komedii, dzisiaj – stworzonego na jego gruzach – Teatru na Pokrowkie. W filmie zadebiutowała epizodyczną rólką w młodzieżowym melodramacie Gieorgija Natansona „Walentin i Walentina” (1985); w ostatnich latach natomiast pojawiła się między innymi w serialu sensacyjnym Witalija Moskalienki „Buchta stracha” (2007), melodramacie „Chołodnoje sołnce” Siergieja Popowa oraz obyczajowym „Utraconym imperium” Karena Szachnazarowa (oba z 2008 roku). W jej prawowitego męża Iwana (Wanię) wcielił się, pochodzący z Woroneża, Aleksandr Cziewycziełow. W swoim rodzinnym mieście ukończył on Państwowy Instytut Sztuki (specjalizacja: aktor teatru i kina), później występował na scenach Kurska i Leningradu. Pierwszą rolę filmową zagrał dopiero w 1991 roku w obrazie Litwinki Nijole Adomenajte „Dom na pieskie”. Chętnie sięga po niego Aleksiej Karielin; „Dobrzy ludzie” byli ich czwartym wspólnym projektem (wcześniej „Zołuszka w sapogach”, „Czużoje lico” i „Faworit”). Cziewycziełow, obdarzony charakterystycznym emploi, często pojawia się gościnnie w serialach; nieco większą kreację było mu jednak dane stworzyć tylko w jednym – sensacyjnym „Mamoczka, ja killera liubliu” (2008) Włada Furmana. Tego trzeciego, milicjanta Rimasa, zagrał natomiast Walerij Kucharieszyn, czytelnikom „Esensji” znany już z drugoplanowych ról w „Spisku” Stanisława Libina, „Bukiecie bzu” Pawła Łungina (oba z 2007 roku), „Aleksandrze. Bitwie nad Newą” (2008) Igora Kalienowa oraz „Uciekając przed wojną” Aleksieja Kozłowa i „Pochowajcie mnie pod podłogą” Siergieja Snieżkina (oba sprzed roku).
W Annę Zajkową, starszą siostrę Aleksandry, wcieliła się Nadieżda Markina. Urodzona w Dmitrijewce w obwodzie tambowskim aktorka ukończyła przed rokiem pięćdziesiąt lat. Jest absolwentką moskiewskiego Państwowego Instytutu Sztuk Teatralnych (GITIS), przez lata występowała na deskach Taganki i Małej Bronnej. W filmie zadebiutowała – od razu w głównej roli – w dramacie wojennym Leonida Osyki „Pokłonis do ziemli” (1985). W XXI wieku grywa przede wszystkim w serialach; najczęściej zaś korzystają z jej usług Nikołaj Dostal („Kompania karna”, „Testament Lenina”) oraz Jurij Moroz („Prostytutki”, „Bracia Karamazow”, „Pelagia i biały buldog”). Najmłodsza z sióstr, Sofia Rudakowa, zawdzięcza swoją twarz trzydziestosiedmioletniej już dzisiaj Jekatierinie Aleksandruszkinie – aktorce, która po ukończeniu Państwowego Leningradzkiego Instytutu Teatru, Muzyki i Kinematografii (LGITMiK) przeniosła się do Moskwy, by grać w stołecznym Teatrze Młodego Widza. Niewiele ma na koncie ról filmowych; pojawiła się między innymi w „Wriemia sobirat’ kamni” (2005) Karielina oraz realizowanej dla stacji NTW telenoweli z życia lekarzy „Wraczebnaja tajna” (2006). Jej filmowego męża Piotra zagrał Aleksiej Bagdasarow (rocznik 1962), absolwent szkoły aktorskiej przy MChAT, kinomanom znany chyba jedynie z roli ojca jednej z bohaterek wstrząsającego młodzieżowego dramatu Waleriji Gaj Giermaniki „Wszyscy umrą, lecz nie ja” (2008). Za ścieżkę dźwiękową „Dobrych ludzi” odpowiada Roman Dormidoszyn, absolwent moskiewskiego konserwatorium, kompozytor muzyki do „Żyj i pamiętaj” (2008) Aleksandra Proszkina. Za kamerą stanął natomiast Jurij Newski, w 1971 roku absolwent Wszechzwiązkowego Państwowego Instytutu Kinematografii (WGIK), w którym był uczniem Borisa Wołczeka. W kinie pracuje od trzydziestu pięciu lat, a za największe jego osiągnięcie zawodowe uznawane są zdjęcia do wojennego „Kryptonimu Gwiazda” (2002) Nikołaja Lebiediewa, za który to film Newski otrzymał Nagrodę Państwową Rosji oraz statuetkę „Złotego Orła”, czyli rosyjskiego odpowiednika Oscara.
koniec
« 1 2
31 stycznia 2010
1) Sceniczna adaptacja autorstwa Wadima Dancygera, zrealizowana na deskach Moskiewskiego Teatru Dramatycznego imienia Marii Jermołowej, otrzymała nagrodę Międzynarodowego Forum Teatralnego „Zołotoj witiaz’”. Pomysłodawcą i prezydentem odbywającej się w różnych miastach Rosji imprezy, sławiącej przede wszystkim religię prawosławną i idee panslawizmu, jest znany aktor Nikołaj Burlajew. Początkowo był to tylko festiwal filmowy, jego pierwsza edycja odbyła się w 1991 roku; przegląd teatralny organizowany jest natomiast od ośmiu lat. Obecnie trwają przygotowania do organizacji – pod tą samą nazwą – I Słowiańskiego Forum Sztuki, które zajmowałoby się również promocją literatury, muzyki, malarstwa i tradycyjnej rosyjskiej architektury.
2) W tej samej miejscowości, położonej około 130 kilometrów od Irkucka, w 1937 roku przyszedł na świat słynny radziecki dramaturg Aleksandr Wampiłow (który w sierpniu 1972 roku, dwa dni przed swymi trzydziestymi piątymi urodzinami, utopił się w Bajkale). Władimir Gurkin poznał go w czasie studiów i pracy w irkuckim Teatrze Młodego Widza. Lata później poświęcił mu jedną ze swoich sztuk – „Zażygaju dniem swieczu”.
3) „Miłość i gołębie” to po dziś dzień jeden z najpopularniejszych obrazów w Rosji, o czym dobitnie świadczy fakt, że w ubiegłym roku stacja MTV-Rosja nominowała go do tytułu „Najlepszego filmu radzieckiego”.

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Gdy miłość szczęścia nie daje…
Sebastian Chosiński

1 V 2024

W trzecim odcinku tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bensiona Kimiagarowa doszło do fabularnego przesilenia. Wszystko, co mogło posypać się na budowie kanału – to się posypało. W czwartej odsłonie opowieści bohaterowie starają się więc przede wszystkim poskładać w jedno to, co jeszcze nadaje się do naprawienia – reputację, związek, plan do wykonania.

więcej »

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Marcin Mroziuk

29 IV 2024

Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.

więcej »

East Side Story: Ucz się (nieistniejących) języków!
Sebastian Chosiński

28 IV 2024

W czasie eksterminacji Żydów w czasie drugiej wojny światowej zdarzały się niezwykłe epizody, dzięki którym ludzie przeznaczeni na śmierć przeżywali. Czasami decydował o tym zwykły przypadek, niekiedy świadoma pomoc innych, to znów spryt i inteligencja ofiary. W przypadku „Poufnych lekcji perskiego” mamy do czynienia z każdym z tych elementów. Nie bez znaczenia jest fakt, że reżyserem filmu jest pochodzący z Ukrainy Żyd Wadim Perelman.

więcej »

Polecamy

Android starszej daty

Z filmu wyjęte:

Android starszej daty
— Jarosław Loretz

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.