East Side Story: Dobrzy ludzie brukują piekło [Aleksiej Karielin „Dobrzy ludzie” - recenzja]Esensja.pl Esensja.pl
East Side Story: Dobrzy ludzie brukują piekło [Aleksiej Karielin „Dobrzy ludzie” - recenzja]Scenariusz „Dobrych ludzi” wyszedł spod pióra Władimira Gurkina – dramaturga i aktora, urodzonego w 1951 roku w Czeremchowie 2) w obwodzie irkuckim w południowej Syberii. Po ukończeniu szkoły teatralnej w Irkucku Gurkin zdobył etat w miejscowym Teatrze Młodego Widza (TJuZ), do którego wrócił jeszcze po odbyciu zasadniczej służby wojskowej; później jednak przeniósł do bardziej prestiżowego Teatru Dramatycznego w Omsku. Tam w chwilach wolnych od występów na scenie napisał sztukę „Miłość i gołębie” („Liubow i gołubi”), na którą zwrócił uwagę – osławiony sukcesem lirycznego melodramatu „ Moskwa nie wierzy łzom” (1979) – Władimir Mieńszow. Oparty na tekście i według scenariusza Sybiraka film, będący w zasadzie nastrojową komedią romantyczną, osiągnął gigantyczny sukces. W roku premiery (1984) obejrzało go w całym Związku Radzieckim 44,5 miliona widzów, co pozwoliło mu zdeklasować konkurencję 3). Korzystając z faktu, że jego nazwisko znalazło się na pierwszych stronach gazet, Gurkin wykorzystał swoje „pięć minut” i opuścił Omsk, by przenieść się do stolicy. Tam związał się najpierw z Teatrem „Sowriemiennik”, a następnie – w 1993 roku – z Moskiewskim Akademickim Teatrem Artystycznym (MChAT). Od czasu do czasu, choć niezbyt intensywnie, współpracował też z filmowcami. W 1994 roku był współscenarzystą opowiadającego o Chruszczowowskiej „odwilży” obrazu Władimira Kuczynskiego „Chorowod”, rok później pomagał Siergiejowi Łomkinowi w dokonaniu adaptacji „Fatalnych jaj” Michaiła Bułhakowa, a po czterech kolejnych – napisał dla Wiktora Titowa scenariusz komedii obyczajowej „Kadryl”. Potem nastąpiła dziesięcioletnia przerwa, aż wreszcie Aleksiej Karielin postanowił przyjrzeć się bliżej sztuce Gurkina „Sania, Wania, s nimi Rimas”, w efekcie czego powstali „Dobrzy ludzie”. W głównych rolach reżyser zdecydował się obsadzić aktorów doświadczonych, ale nieopatrzonych, którym przez całe lata kariery bliżej było do teatru niż kina czy telewizji. Aleksandrę Krasnoszczekową, czyli Sanię, zagrała – urodzona w 1964 roku, absolwentka moskiewskiej Wyższej Szkoły Teatralnej imienia Borisa Szczukina – Tatiana Jakowienko. Niegdyś aktorka stołecznego Teatru Komedii, dzisiaj – stworzonego na jego gruzach – Teatru na Pokrowkie. W filmie zadebiutowała epizodyczną rólką w młodzieżowym melodramacie Gieorgija Natansona „Walentin i Walentina” (1985); w ostatnich latach natomiast pojawiła się między innymi w serialu sensacyjnym Witalija Moskalienki „Buchta stracha” (2007), melodramacie „Chołodnoje sołnce” Siergieja Popowa oraz obyczajowym „ Utraconym imperium” Karena Szachnazarowa (oba z 2008 roku). W jej prawowitego męża Iwana (Wanię) wcielił się, pochodzący z Woroneża, Aleksandr Cziewycziełow. W swoim rodzinnym mieście ukończył on Państwowy Instytut Sztuki (specjalizacja: aktor teatru i kina), później występował na scenach Kurska i Leningradu. Pierwszą rolę filmową zagrał dopiero w 1991 roku w obrazie Litwinki Nijole Adomenajte „Dom na pieskie”. Chętnie sięga po niego Aleksiej Karielin; „Dobrzy ludzie” byli ich czwartym wspólnym projektem (wcześniej „Zołuszka w sapogach”, „Czużoje lico” i „Faworit”). Cziewycziełow, obdarzony charakterystycznym emploi, często pojawia się gościnnie w serialach; nieco większą kreację było mu jednak dane stworzyć tylko w jednym – sensacyjnym „Mamoczka, ja killera liubliu” (2008) Włada Furmana. Tego trzeciego, milicjanta Rimasa, zagrał natomiast Walerij Kucharieszyn, czytelnikom „Esensji” znany już z drugoplanowych ról w „ Spisku” Stanisława Libina, „ Bukiecie bzu” Pawła Łungina (oba z 2007 roku), „ Aleksandrze. Bitwie nad Newą” (2008) Igora Kalienowa oraz „ Uciekając przed wojną” Aleksieja Kozłowa i „ Pochowajcie mnie pod podłogą” Siergieja Snieżkina (oba sprzed roku). W Annę Zajkową, starszą siostrę Aleksandry, wcieliła się Nadieżda Markina. Urodzona w Dmitrijewce w obwodzie tambowskim aktorka ukończyła przed rokiem pięćdziesiąt lat. Jest absolwentką moskiewskiego Państwowego Instytutu Sztuk Teatralnych (GITIS), przez lata występowała na deskach Taganki i Małej Bronnej. W filmie zadebiutowała – od razu w głównej roli – w dramacie wojennym Leonida Osyki „Pokłonis do ziemli” (1985). W XXI wieku grywa przede wszystkim w serialach; najczęściej zaś korzystają z jej usług Nikołaj Dostal („Kompania karna”, „Testament Lenina”) oraz Jurij Moroz („ Prostytutki”, „Bracia Karamazow”, „Pelagia i biały buldog”). Najmłodsza z sióstr, Sofia Rudakowa, zawdzięcza swoją twarz trzydziestosiedmioletniej już dzisiaj Jekatierinie Aleksandruszkinie – aktorce, która po ukończeniu Państwowego Leningradzkiego Instytutu Teatru, Muzyki i Kinematografii (LGITMiK) przeniosła się do Moskwy, by grać w stołecznym Teatrze Młodego Widza. Niewiele ma na koncie ról filmowych; pojawiła się między innymi w „Wriemia sobirat’ kamni” (2005) Karielina oraz realizowanej dla stacji NTW telenoweli z życia lekarzy „Wraczebnaja tajna” (2006). Jej filmowego męża Piotra zagrał Aleksiej Bagdasarow (rocznik 1962), absolwent szkoły aktorskiej przy MChAT, kinomanom znany chyba jedynie z roli ojca jednej z bohaterek wstrząsającego młodzieżowego dramatu Waleriji Gaj Giermaniki „ Wszyscy umrą, lecz nie ja” (2008). Za ścieżkę dźwiękową „Dobrych ludzi” odpowiada Roman Dormidoszyn, absolwent moskiewskiego konserwatorium, kompozytor muzyki do „ Żyj i pamiętaj” (2008) Aleksandra Proszkina. Za kamerą stanął natomiast Jurij Newski, w 1971 roku absolwent Wszechzwiązkowego Państwowego Instytutu Kinematografii (WGIK), w którym był uczniem Borisa Wołczeka. W kinie pracuje od trzydziestu pięciu lat, a za największe jego osiągnięcie zawodowe uznawane są zdjęcia do wojennego „ Kryptonimu Gwiazda” (2002) Nikołaja Lebiediewa, za który to film Newski otrzymał Nagrodę Państwową Rosji oraz statuetkę „Złotego Orła”, czyli rosyjskiego odpowiednika Oscara. 1) Sceniczna adaptacja autorstwa Wadima Dancygera, zrealizowana na deskach Moskiewskiego Teatru Dramatycznego imienia Marii Jermołowej, otrzymała nagrodę Międzynarodowego Forum Teatralnego „Zołotoj witiaz’”. Pomysłodawcą i prezydentem odbywającej się w różnych miastach Rosji imprezy, sławiącej przede wszystkim religię prawosławną i idee panslawizmu, jest znany aktor Nikołaj Burlajew. Początkowo był to tylko festiwal filmowy, jego pierwsza edycja odbyła się w 1991 roku; przegląd teatralny organizowany jest natomiast od ośmiu lat. Obecnie trwają przygotowania do organizacji – pod tą samą nazwą – I Słowiańskiego Forum Sztuki, które zajmowałoby się również promocją literatury, muzyki, malarstwa i tradycyjnej rosyjskiej architektury. 2) W tej samej miejscowości, położonej około 130 kilometrów od Irkucka, w 1937 roku przyszedł na świat słynny radziecki dramaturg Aleksandr Wampiłow (który w sierpniu 1972 roku, dwa dni przed swymi trzydziestymi piątymi urodzinami, utopił się w Bajkale). Władimir Gurkin poznał go w czasie studiów i pracy w irkuckim Teatrze Młodego Widza. Lata później poświęcił mu jedną ze swoich sztuk – „Zażygaju dniem swieczu”. 3) „Miłość i gołębie” to po dziś dzień jeden z najpopularniejszych obrazów w Rosji, o czym dobitnie świadczy fakt, że w ubiegłym roku stacja MTV-Rosja nominowała go do tytułu „Najlepszego filmu radzieckiego”.
|